Radio Afra | رادیو افرا

«در کنار زنان و کودکان مبتلا به ایدز» قصه این شماره از رادیو افراست. قصه یک انجمن که از اواخر دهه هفتاد فعالیت‌های خودش رو آغاز کرده. فعالیت‌هایی برای کودکان مبتلا به اچ آی وی مثبت یا آسیب دیده از بیماری ایدز؛ روایت انجمن احیاء ارزش‌ها از زبان خانم زهرا حاجی زاده.

پدیده ایدز یکی از مهمترین و پر استرس ترین چالش های هزاره سومه، مخصوصا زمانی که پای یک کودک درمیون باشه: مصرف دارو تا پایان عمر، عفونت های دردناک و طاقت فرسا، درد یتیمی، تنهایی، طرد شدگی، و در نهایت مواجه شدن با انگ های اجتماعی مختلف.

در رادیو افرای 30، با افتخار میزبان سرکار خانم زهرا حاجی زاده، مدیرعامل انجمن حمایت و یاری آسیب دیدگان اجتماعی (احیا) هستیم، تا قصه این خیریه را از زبان خودشان بشنویم. با رادیو افرا 30 همراه باشید.

شاید هر کدامِ ما از سال‌های ابتدایی زندگی‌مان کودکی را به یاد بیاوریم در یکی از سفرها یا گشت‌وگذارها یا حتی حوالی مدرسه‌مان که به‌نظر می‌رسید هم‌سن‌وسال خودمان باشد؛ ولی وقتی میانۀ نگاه‌های خندان کودکانه که ردوبدل می‌کردیم از او می‌پرسیدیم: «کلاس چندمی؟» پاسخی نداشت جز این‌که سر پایین بیاندازد و از خیر بازی با ما هم بگذرد و برود. احتمالاً آن زمان تک‌روایت داشته‌ایم از دوران کودکی که هر کودک می‌تواند در امنیت حضور خانواده و امکانات، کودکی‌اش را به بازی و یادگیری بگذراند. شاید آن زمان کم‌تر به این فکر می‌کردیم که ممکن است کودکانی اطرافمان باشند که مدرسه نمی‌روند چون خانواده‌شان از عهدۀ هزینه یا مسئولیت‌های تحصیلی فرزندپروری برنمی‌آیند. این شماره از رادیو افرا روایت‌گر کسانی است که چنین کودکانی را دیده‌اند، فکر و ذکرشان شده‌اند و برای آن‌ها بستری فراهم کرده‌اند که خود راوی قصه‌هایشان شوند و احتمال‌های متکثر را برای سرنوشت شخصیت‌های قصه‌هایشان رقم زنند. بله؛ این بار شنوندۀ روایت خیریۀ امین آراسته‌ایم.

خیریۀ امین آراسته، در سرزمین پسته‌های ایران، رفسنجان، در خانۀ شخصی مرحوم حسین امین و خانم پروین آراسته متولد شد. آن‌جا که خانه به آموزشکدۀ فنی‌وحرفه‌ای بدل شد تا کودکان بی‌ یا بد سرپرست، بتوانند با یادگیری و مهارت‌افزایی، کودکی خود را از تک‌روایت‌بودن فقر به تکثر روایت‌های ممکن نزدیک کنند. حالا شمار مدارس، دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌های امین آراسته در شهرهای گوناگون بسیار بیش‌تر شده است. روایت این بسترسازی‌ها برای راویان مستعد را از زبان آقای یونس شیراوند، مدیرعامل مؤسسۀ خیریۀ امین آراسته بشنویم.

انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنیا(احبا)، اولین موسسه غیر دولتی، غیر انتفاعی و غیرسیاسی است که درسال ۱۳۸۰، باموضوع «بهداشت و سلامت» و با هدف حمایت از افراد مبتلا به اختلالات طیف اسکیزوفرنیا و خانواده های آنان تاسیس شده است.

انجمن احبا یک مرکز مردم نهاد محسوب می‌شود که مستقل و غیردولتی به صورت رایگان در خدمت مددجویان است. با توجه به نیازهای حمایتی بیماران اعصاب و روان با تصویب اساسنامه و انتخاب هیئت مدیره از سال ۱۳۸۰ با مجوز رسمی وزارت کشور فعالیت خود را آغاز کرده است. رسالت انجمن احبا بر پایه معرفی بیماری اسکیزوفرنیا و ارتقاء سطح آگاهی جامعه نسبت به آن، کمک به انگزدایی و بالا بردن کیفیت زندگی مبتلایان و خانواده‌های آنها، کاهش فشار روانی، اجتماعی و اقتصادی بر خانواده و حمایت‌یابی قرار داده شده است.

در این اپیزود به سراغ خانم طیبه دهباشی‌زاده رفتیم تا قصه شکل‌گیری این نهاد اجتماعی را از زبان ایشان بشنویم.

انجمن اتیسم ایران، تشکلی غیر دولتی و غیر انتفاعی است که با هدف ارتقاء کیفیت زندگی افراد دارای اتیسم و خانواده های آنان در سال ۱۳۹۲ تاسیس شد.

اتیسم اختلالی پیچیده است، هنوز افراد زیادی از جامعه اتیسم را نمی‌شناسند. انجمن اتیسم ایران تلاش می‌کند، اتیسم را به جامعه معرفی کرده و پذیرش افراد دارای اتیسم در جامعه را آسان‌تر کند. از طرفی مادران را با علائم و نشانه‌های اتیسم آشنا کرده تا تشخیص و مداخله به‌موقع انجام شود.

در این اپیزود رادیو افرا به سراغ خانم سعیده صالح غفاری موسس و مدیرعامل انجمن اتیسم ایران رفتیم تا روایت شکل‌گیری این انجمن را از زبان ایشان بشنویم.

همه چیزاز یک دیدار از مناطق محروم شروع شد. هنگامی که در سال ۱۳۸۱ زهرا گیتی نژاد (یکی از اعضای گروه آموزشی آموزش جهانی) به بازدید از مدارس شهرستان میرجاوه استان سیستان و بلوچستان رفتند و از چند مدرسه روستایی بازدید کردند.

 ایشان اینگونه نقل می‌کنند: مدرسه‌ها در ناحیه صفر مرزی واقع شده بودند. بعد از طی مسافتی ماشین در محلی توقف کرد. پیاده شدیم. روی یک دیوار کاه‌گلی نوشته شده بود: «دبستان اقبال لاهوری».وقتی وارد کلاس شدم آنقدر تاریک بود که هیچکس را ندیدم. از صلواتی که بچه‌ها به خاطر ورود من و همراهان فرستادند، از وجود آنان در کلاس مطلع شدم. ته اتاق چند میز و نیمکت غیراستاندارد قرار داشت و بچه‌های معصوم و سیاه‌چرده بلوچ روی آنها نشسته بودند. سوء تغذیه از ظاهر آنها تشخیص داده می‌شد.
کلاس آنها دخمه‌ی اجاره‌ای بود، بدون پنجره با نور لامپ ۵۰وات! وقتی علت تاریکی کلاس را پرسیدم، گفتند اگر پول برق زیاد شود صاحب‌خانه آن را قطع می‌کند! معلم با بریده‌های چوب دسته‌های ده‌تایی و صدتایی درست کرده‌ بود و روی طاقچه گذاشته بود. او تعدادی کتاب غیردرسی را نیز با طناب اطراف کلاس آویزان کرده بود. نقشه ایران را در یک طرف کلاس و سرگذشت اقبال لاهوری را در طرف دیگر کلاس نصب کرده بودند. گویا کلاس جان او بود. کودکان معصوم با پای برهنه و سرهای تراشیده و رخسار زرد به سؤال‌های ما پاسخ می‌دادند. همه آنها آرزو داشتند که معلم شوند. دخترها اصلاً جواب سؤال ما را نمی‌دادند. سرهایشان را توی هم می‌کردند و می‌خندیدند. معلم این مدرسه، هر روز ۱۵۰کیلومتر راه بین زاهدان و روستا را با سرویس اداره می‌آمد و برمی‌گشت. مدرسه سرویس بهداشتی نداشت. به روستاهای دیگر هم که رفتیم وضع به همین منوال بود. در یکی از مدرسه‌ها چند دانش‌آموز در گوشه‌ای روی یک گونی نشسته بودند. معلم گفت: کلاس اولی‌ها هستند و برای آنها میز و نیمکت نداریم. آقای عسگری رئیس منطقه اظهار می‌داشت که ۱۲۵مدرسه در این روستاها فاقد سرویس بهداشتی‌اند.
پس از بازگشت از بلوچستان، در تهران به مدرسه‌ای که در آن تدریس داشتم رفتم. سرکلاس برای بچه‌ها از وضعیت مدرسه‌ای روستایی میرجاوه صحبت کردم. به آنها یادآور شدم، قدردان نعمت‌هایی که خداوند به آنها عطا کرده باشند و گفتم بهترین قدردانی شما در این سن خوب درس خواندن است. سر صف نیز برای دیگر دانش‌آموزان یک گزارش کوتاهی از سفرم دادم. با کمک مسئولین مدرسه، تصویرهایی را که از مدرسه روستایی آنجا همراه آورده بودم در تابلو زدم. بچه‌ها پیشنهاد همکاری و کمک به دوستان خود در روستا را داشتند. ما هم پذیرفتیم و عده‌ای هر روز صبح مشغول جمع‌آوری هدایای بچه‌ها شدند. هدایا جمع‌آوری و به کمک بچه‌ها بسته‌بندی شد. در اینجا بود که مفهوم مشارکت و کارگروهی و نوع دوستی و کمک به هم‌نوع را فهمیدم. هر روز بچه‌ها با ساک‌های پر به مدرسه می‌آمدند.
و اینچنین بنیان گروهی شکل گرفت که برای اینکه کودکان ایران زمین در فضاهای استاندارد آموزش ببینند شروع به ساخت مدارس خیرساز در مناطق محروم کشور کردند و پس از نه سال فعالیت با کسب مجوزاز وزارت کشور تبدیل به یک سازمان مردم نهاد به نام مؤسسه خیریه مهرگیتی شدند.

در این اپیزود رادیو افرا به سراغ خانم گیتی‌نژاد از موسسین و مدیرعامل موسسه مهر گیتی رفتیم تا روایت شکل‌گیری این موسسه را بشنویم.

بنیاد کودک از سال ۱۳۷۳ در ایران و آمریکا فعالیت خود را آغاز کرده‌‌ است. این مؤسسه در ایران با نام "مؤسسه خیریه بنیاد‌ کودک" و در آمریکا با نام "Child Foundation" به ثبت رسیده‌است. درسال ۱۳۷۸ بنیادکودک در ایران ثبت‌ رسمی شد و از آن زمان تاکنون فعالیت‌های خود را شهرهای مختلف کشور دنبال کرده است.

خط مشی موسسه خیریه بنیاد کودک، همواره بر اهمیت به تحصیل و آموزش استوار بوده است. این موسسه تلاش می‌کند تا با حفظ کرامت انسانی دانش‌آموزان، از «نیازمند پروری»، پرهیز و آن‌ها را در ساختن آینده‌ای با چشم‌اندازهای روشن یاری کند.

افرا در اپیزود بیست و یکم میزبان حرمت ناظری مدیرعامل بنیاد کودک است تا با هم قصه بنیاد در این سالها را از زبان او بشنویم.

انجمن حمایت از حقوق کودکان به عنوان سازمانی مردم‌نهاد، مستقل، غیرسیاسی و غیرانتفاعی در سال ۱۳۷۳ با مشارکت گروهی از فعالان حوزه کودک آغاز به کار کرد. این انجمن یکی از قدیمی‌ترین و با سابقه‌ترین نهادهای مردمی در حوزه کودک است که با هدف اصلی حمایت از حقوق کودکان و تبلیغ و ترویج پیمان‌نامه جهانی حقوق کودک در حال فعالیت است. بهبود وضعیت زندگی همه کودکان آرمان مهمی برای انجمن حمایت از حقوق کودکان است و اعضای انجمن بر این باور هستند که می‌توان با تلاش و فعالیت گروهی و داوطلبانه ضمن رعایت کامل قوانین داخلی گام‌های موثری را برای این آرمان جهانی برداشت.

در این شماره رادیو افرا (بخش دوم گفت و گوی قبل) دکتر شیوا دولت آبادی یکی از بنیان‌گذاران انجمن حمایت از حقوق کودک روایت این نهاد مدنی موثر را روایت می‌کند. روایتی ماندگار از روزهای آغاز تا امروز.

بنیاد خیریه روشنای امید ایرانیان از سال ۹۲ شکل گرفت و تاکنون خدمات خود را معطوف توانمندسازی و حمایت از استقلال جوانانی کرده که در سن ۱۸ سالگی، مراکز نگهداری یا اصطلاحاً «مراقبت موسسه‌ای» را ترک کرده‌ا‌ند.

بنیاد روشنای امید ایرانیان درصدد است با ارائه خدمات و حمایتهای تخصصی، به‌هنگام و فعالانه بتواند توانایی‌های فرزندان تحت پوشش را شناسایی و شکوفا سازد؛ آنها را در مسیر رشد و تعالی همراهی و هدایت کند؛ در ناملایمات، بحرانها و مشکلات مراقبت کند و در نهایت امکان یک زندگی مستقل، امن و سازنده را برای‌شان فراهم آورد.

این بنیاد علاوه بر ارائه‌ی خدمات مستقیم به گروه هدف، به پشتوانه‌ی تیم تخصصی و علمی که در اختیار دارد در تلاش است ضمن مطالعه‌ و بررسی پژوهشهای روز در این حوزه و آزمون آنها در عمل، دستاوردها و تجارب خود را در قالب برگزاری دوره‌های آموزشی و تدوین الگوها و پروتکلهای عملیاتی در اختیار نهادهای تصمیم‌گیر و سیاست‌گذار و همچنین سازمانها و موسسات همکار قرار دهد.

زهرا یاوری یکی از بنیان‌گذاران و مدیرعامل بنیاد خیریه روشنای امید ایرانیان مهمان این شماره رادیو افرا است تا داستان شکل‌گیری این نهاد مدنی را که شعار "خانواده‌ای برای فرزندان مستقل شده از بهزیستی" را با خود دارد روایت کند.

در اپیزود چهاردهم رادیو افرا به شرق ایران و شهر قائن می‌رویم . جایی که جمعی ازجوانان و هم‌نسلان دهه شصتی، کسانی که در سال‌های دهه پر ماجرای ۶۰ هجری خورشیدی در جنوب خراسان و شهرستان قاینات به دنیا آمده و محرومیت‌های اجتماعی و محیطی زادگاهشان را نسبت به سایر جوامع احساس ‌کردند . آنها در همین شهر درس خواندند و در دهه ۸۰ وارد دانشگاه شدند. دانشگاهی شدن آنها که البته آن زمان هنوز به علت کثرت دهه شصتی‌ها کار سختی بود، مسئولیت آنها را نسبت به مسائل جامعه بیشتر می‌کرد و البته دیگران هم از آنها انتظار بیشتری داشتند. این جوانان پرشور و علاقمند به فعالیت‌های عام‌المنفعه اجتماعی از دوره دبیرستان با هم بودن و با هم کار کردن را تجربه کرده بودند و بعد از قبولی در دانشگاه تجربه فعالیت در سازمان مردم‌نهاد خودشان را هم داشتند.

این جوانان در سال‌های دهه هشتاد دوست داشتند نقشی در از بین بردن محرومیت در منطقه‌شان داشته باشند آنها آن زمان هدف مشخصی برای فعالیت های عام‌المنفعه خود نمی‌دیدند و گاهی طرحی برای شکوفا شدن استعدادهای ورزشی ارائه می‌کردند و توانستند دو جشنواره ورزشی برای دانشجویان برگزار کنند، در دانشگاه‌هایشان در تهران و مشهد و زاهدان همشهریان‌شان را از دانشگاه‌های مختلف پیدا می‌کردند و جلسه می‌گذاشتند یا به کوه می‌رفتند، با بزرگان همشهری‌شان در شهر‌های بزرگ دیدار می‌کردند و سعی می‌کردند از توان و ارتباط آنها استفاده کنند، به سراغ مسئولان شهر و استان می‌رفتند و از آنها گله می‌کردند یا به آنها پیشنهاد می‌دادند که چه بکنید و چه نکنید!…

به تدریج تعدادی از این جوانان دهه شصتی قائن با هم بیشتر انس گرفتند و قرار گذاشتند برای توسعه فعالیت‌هایشان و برای اینکه پاتوقی مردم‌نهاد داشته باشند سازمان مردم‌نهادی را تاسیس کنند تا اینکه در سال ۱۳۸۹ بنیاد توسعه فرهنگی سپهر را تاسیس کردند. ناصر نوربخش مدیرعامل بنیاد سپهر راوی این شماره رادیو افراست تا برایمان از سپهر بگوید.

انجمن پرنده درخت کوچک، نهادی مدنی و مطالبه‌گر در پایتخت است.

کن در شمال غرب تهران آغاز حرکتی بود که با کودکان مهاجر و بازمانده از تحصیل و خانواده‌های آنها شکل گرفت و تا امروز ادامه دارد. آشناسازی کودکان با حقوقشان، پدیدآوردن فضایی امن برای آنان در کنار توان‌افزایی خانواده‌ها از طریق حرفه‌آموزی و آموزش مهارت‌های زندگی و توسعه سواد آموزی داستان انجمن پرنده درخت کوچک را معنا می‌بخشد.

میترا امام عضو هیئت‌مدیره و یکی از بنیانگذاران انجمن پرنده درخت کوچک، قصه ای از یک اقدام داوطلبانه متفاوت را روایت می‌کند. از مسیری پرچالش و اتفاقاتی که ثمره سالها تجربه کار داوطلبانه بوده است.

قصه این اپیزود رادیو افرا به اواخر دهه ۷۰ شمسی بر می‌گردد. روزهای سرد زمستان سال ۱۳۷۹ و قصه‌ای که شروع شد. انجمن حامیان کودکان کار و خیابان و شروعی که بیش از سه دهه از آن زمان می‌گذرد. مجموعه‌ای که با هدف توان‌افزایی کودکان محروم، نیازمند و خارج از بستر آموزش این مرز و بوم آغاز کرد اما مسیرش تا امروز دستخوش تغییرات زیادی شده است. شروعش از خیام بود، ولی تا آق‌تپه، حصارک و سرآسیاب ادامه یافت.

سوادآموزي کودکان و خانواده‌ها، آموزش مهارت‌هاي زندگي براي داشتن زندگي بهتر، خدمات پزشکي و درماني، توان‌افزایی خانواده‌ها و افزایش دانش آنها در زمینه حقوق کودک و تحقيق و پژوهش، تنوعی از فعالیت‌های بیش از سه دهه انجمن طی این سال‌هاست.

خجسته اسلامی‌نژاد (حسینی‌پور) بنیانگذار و موسس انجمن حامیان کودکان کار و خیابان، روایتگر این شماره رادیو افرا است. قصه انجمن حامیان کودکان کار و خیابان از زبان ایشان شنیدنی است.

ایلیا نام روایت این شماره رادیو افراست. وقتی ۱۵سال پیش، عده‌ای از عاشقان کودکان ایران زمین نیت کردند که برای ارتقای کیفیت زندگی کودکان قدمی بردارند، قصه آغاز شد.

پاسگاه نعمت آباد و چهار منطقه کم برخوردار در شهرری و کرج آغاز حرکتی بود که تا امروز ادامه دارد. توانمندسازی‌ کودکان براساس روش‌های اجتماع محور در حوزه‌های آموزش، سلامت، حمایت‌گیری اجتماعی، پژوهش‌های میدانی و کیفی‌محور، فعالیت‌های ایلیا را تشکیل می‌دهد.

جدای از کودکان، این نهاد اجتماعی سعی وافری در بهبود ارتقای سطح اجتماعی زنان ایرانی و پناهنده افغانستانی سرپرست خانواده داشته است و توان‌افزایی و توسعه ظرفیت آنان یکی از اهداف اصلی ایلیا است.

داستان ایلیا در این شماره رادیو افرا را با منیره آرزومندی بنیانگذار و مدیرعاملش همراه می‌شویم تا قصه این شعر زیبای مجتبی کاشانی که بر دیوارش نقش بسته است را بشنویم:

عشق یعنی خویشتن را نان کنی

مهربانی را چنین ارزان کنی

عشق یعنی نان دِه و از دین مپرس

در مقام بخشش از آیین مپرس

«قطره تویی بحر تویی» روایت این اپیزود رادیو افرا است.

اوایل دهه نود دانشجویان دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران تصمیم گرفتند برای شکافی که می‌دیدند کاری کنند. رنج مراجعین نسخه به دست داروخانه‌ها قصه قطره را نگاشت. در میان بسیاری از خیریه‌ها و سمن‌ها که به صورت اختصاصی بیماری‌ها را پوشش می‌دهند، بیماری‌هایی هستند که خیریه تخصصی ندارند و جمعیت خیریه حمایت دارویی قطره با هدف کاهش هزینه‌های دارویی کمرشکن خانوار ایجاد شده است. جمعیت خیریه حمایت دارویی قطره تلاشی است برای هدیه سلامتی به بیماران نیازمند.

 داستان جمعیت خیریه حمایت دارویی قطره در این اپیزود رادیو افرا را با یک مدیرعامل جوان، داوطلب و پرانرژی می‌شنوید. امیر حسین ظهوریان برایتان از قطره‌ خواهد گفت.

در اپیزود هشتم رادیو افرا سراغ منیر همایونی رفتیم تا قصه او را در رابطه با تاسیس کانون توسعه فرهنگی کودکان بشنویم.

از سال‌ها راه‌اندازی کتاب‌خانه‌های روستایی در جغرافیای پهناور ایران، از کوله پشتی، اول مهر و از آموختن توسعه فرهنگی از کودکی گفتیم.

به وب‌سایت‌شان که سر بزنیم می‌بینیم: کانون توسعه فرهنگی کودکان با هدف بالا بردن سطح دانش عمومی، اعتلا و گسترش فرهنگ و هنر و اخلاق دینی برای کودکان، به ویژه کودکان نقاط محروم کشور تأسیس شده است. از آنجا که هیچ جنبه‌ای از زندگی بدون آموختن فرهنگ مربوط به آن و البته از دوران کودکی، نمی‌تواند به کمال رسد، کانون توسعه فرهنگی کودکان با همراهی و همکاری دوستداران کودکان و با استفاده از تخصص‌ها و تجربه‌های آنان در توسعه و پربار کردن جهات فرهنگی- اجتماعی زندگی کودکان سراسر کشور فعالیت می‌کند. این فعالیت‌ها را اعضا داوطلب به عهده دارند و کلیۀ هزینه‌های این مؤسسه از راه کمک‌های افراد فرهنگ دوست و دوستدار کودکان تأمین می‌شود.

این شما و این قصه فعالیت مدنی منیر همایونی که قصه‌اش جدای از شنیدنی بودن، الهام‌بخش داوطلبان جامعه مدنی است.

گروه احیا از دو انجمن احیا و توان‌یاب تشکیل شده‌است؛ نهادی غیردولتی، غیرانتفاعی و عام‌المنفعه که در سال ۱۳۷۸تأسیس شده‌است. هدف از تأسیس این گروه دستیابی به روش‌های نوین پیشگیری و مداخله به هنگام در بحران‌ها و مهار آسیب‌های اجتماعی، آگاهی رسانی به اقشار مختلف خصوصاً خانواده‌ها، حساس‌سازی جامعه و جلب مشارکت مسئولین جهت برجسته نمودن نقش ارکان‌های مختلف اجتماعی در هنجارسازی و بهبود روش‌های اتخاذ شده با احترام به کرامت انسانی در حیطه خصوصی افراد در سطح محلی و ملی است.

در اپیزود قبلی رادیو افرا روایت خسرو منصوریان موسس انجمن احیا را شنیدیم. در اپیزود هفتم رادیو افرا به سراغ فاطمه فرهنگ‌خواه موسس انجمن توان‌یاب رفتیم که اتفاقا همسر آقای منصوریان هم هستند. قصه توان‌یاب و فعالیت‌های اجتماعی خانم فرهنگ‌خواه شنیدنی است.

وقتی به سایت گروه احیا مراجعه می‌کنیم با این معرفی از توان‌یاب مواجه می‌شویم: انجمن توان‌یاب به شماره ثبت ۱۱۲۰۳ از سال ۱۳۷۸ فعالیت خود را در زمینۀ ارائۀ خدمات توانبخشی رایگان شامل کاردرمانی، گفتاردرمانی و فیزیوتراپی به کودکان و نوجوانان توان‌یاب (معلول جسمی–حرکتی) از بدو تولد تا ۱۶ سالگی آغاز و مجوز خود را دریافت کرد.

در ایپزود چهارم رادیو افرا، صحبت های خانم کیاندخت صالحی موسس خانه میتا (مادران یاریگر توانجویان اتیسم) را می شنویم. خانم صالحی مادر احتشام ۲۴ ساله است و در رادیو افرا از قصه مادرانه خود در تاسیس میتا می گوید.

موسسه توانمندسازی زنان و کودکان مهر و ماه در سال ۱۳۹۱ در منطقه فرحزاد  آغاز به کار کرد. این موسسه به همت جمعی از داوطلبان دغدغه‌ مند نسبت به  جامعه و به خصوص زنان و کودکان راه اندازی شد و بیش از هر چیز هدف خود را  پاسخگویی به رفع برخی از آسیب های اجتماعی و بهبود وضعیت زندگی ساکنین محلی  قرارداده است.
در این شماره از رادیو افرا پای صحبت کسی می نشینیم که حرکتش، در مسیر  توسعه نیکوکاری با نگاهی متفاوت به توان افزایی جامعه محلی در زمینه کودکان  و زنان آسیب دیده شروع شد. غرب تهران و مناطقی دیگری از ایران سرآغاز این  حرکت بود. گذر از مهندسی سازه و ورود به توسعه اجتماعی زنان و کودکان تجربه  زیسته افخم صباغ مدیرعامل و بنیان گذار موسسه مهر و ماه است که در این  اپیزود آن را می‌شنویم.

در اپیزود دوم رادیو افرا به سراغ سیستان و بلوچستان و خانه هدی رفتیم. خانه هدی را گروه‌های خودیار زنان بلوچ اداره می‌کنند؛ نهادی پایدار، جماعت‌محور، و بومی در سیستان و بلوچستان که امروز بعد از سالها تلاش این زنان، تیم بنیاد توسعه کارآفرینی زنان و جوانان، و تسهیلگرانش پشت دری فیروزه‌ای‌ در شیرآباد، حاشیه شهر زاهدان، فضایی جمعی، امن، و پرامید است که توسط زنان و دختران بلوچ و برای زنان و دختران بلوچ اداره می‌شود. فعالیت‌های سوزن‌دوزی راهی برای تامین معیشت این زنان و خانواده‌هایشان است. آنها در طول این چندسال توانسته‌اند محصولاتشان را در سیستان و بلوچستان بفروشند، در تهران نمایشگاه‌هایی برگزار کنند، و حتی با سازمان‌ها و گروه‌های دیگر همکاری کنند. خانه هدی جایی‌ست که رنگ‌ها و نقش‌های بومی و آموزش آن به زنان دیگر نه تنها به تامین درآمد، بلکه به راهی برای عاملیت، آگاهی اجتماعی، و خلق امید تبدیل شده‌است.

راوی این اپیزود مرضیه خانم حسن‌زهی مدیرعامل این مجموعه است که روایت جذاب خانه هدی از آغاز تاکنون و چالش‌هایی را که در این راه تجربه کرده را با مخاطبان رادیو افرا به اشتراک می‌گذارد.