Pełnia Życia w rodzinie

Wiele razy zostałam zapytana o to, jak poruszyć jakiś trudny temat w rozmowie z bliską osobą, aby jej nie zranić?

Cóż, dziś chcę Ci powiedzieć, że samo to pytanie już pokazuje, że będzie Ci bardzo trudno naprawdę porozumieć się z tą osobą i porozmawiać o tym, co chcesz poruszyć...

Bo wcale nie chodzi o to, jak rozmawiać, byleby kogoś nie zranić. Budowanie relacji nie polega na tym, że chodzimy wokół innych osób na paluszkach, omijając wszelkie trudne tematy. Potrzebne są zupełnie inne umiejętności.

Jakie? Posłuchaj tego docinka podcastu.

Rok 2020 przyniósł dla całego świata zaskakujące zmiany. 

Wzrósł poziom niepewności, stresu, zamieszania, ale też wzajemnych oskarżeń, krytyki czy nieprzyjemnych słów (co widać szczególnie w internecie). 

Dziś chcę zadać Ci pytanie: kim będziesz, kiedy już opadnie kurz tych wszystkich wydarzeń? W jakim miejscu wtedy się znajdziesz? Jakim człowiekiem będziesz? Jakie relacje będziesz tworzyć? 

Warto zadać sobie pewne pytania, kiedy stoimy w obliczu trudnych, nieprzyjemnych dla nas wydarzeń (czy to będzie pandemia, strata pracy, choroba kogoś bliskiego czy jeszcze inna sytuacja). Co możesz zrobić, aby pomóc sobie w takim momencie?

Co to za dziwne pytanie Ci zadaję w tytule tego odcinka?!

No przecież to jasne, że jesteśmy odpowiedzialni za swoje dzieci!!

Ale... Czy na pewno?

Podzielę się z Tobą różnicą pomiędzy odpowiedzialnością ZA swoje dzieci, a odpowiedzialnością WOBEC nich. Niby tylko drobna różnica semantyczna, ale tak naprawdę to ogromna zmiana w myśleniu i podejściu do tego, jak zajmujemy się naszymi dziećmi.

Jesteś w sytuacji, kiedy masz poczucie, że nie dasz już więcej rady?

Sytuacja w Twoim małżeństwie jest taka, że masz dość, jesteś zmęczona/y, sfrustrowana/y i marzysz tylko o tym, żeby po prostu wyjechać gdzieś daleko?

Ten odcinek dedykuję szczególnie osobom, które czują, że przechodzą przez kryzys małżeński. Zanim podejmiesz jakieś decyzje i działania, posłuchaj.

Ile razy obiło Ci się o uszy, że "ludzie sukcesu wstają skoro świt"? 

Mnie wielokrotnie. I jestem przekonana o tym, że dobre rozpoczęcie dnia jest ważnym elementem realizowania swoich pragnień i marzeń.

Pomimo tego nie wstaję wcześnie rano. Dlaczego? Zapraszam do dzisiejszego odcinka.

Są osoby, które już od najmłodszych lat wiedzą, że będą "na swoim". Zakładają firmy, handlują, fascynują się marketingiem czy innymi tematami związanymi z prowadzeniem firmy.

To nie byłam ja.

Dopiero w okolicach trzydziestki odkryłam, że prowadzenie swojej firmy to moja pasja i powołanie. Lubię to robić, sprawia mi to ogromną satysfakcję, uwielbiam uczyć się wszystkiego, czego jeszcze nie wiem i wzrastać razem z rozwojem firmy.

Co działo się jednak wcześniej? Jakie wydarzenia, wybory i prace doprowadziły mnie do tych odkryć? Posłuchaj o tym w dzisiejszym odcinku.

Przy okazji wypuszczania mojego pilotażowego programu "Rodzina Przedsiębiorcy" spotkałam się z opiniami, że "to dla mnie za drogo" i "nie stać mnie na to". Przyglądając się ofertom innych przedsiębiorców również wielokrotnie czytałam tego typu opinie.

Ja też w przeszłości posługiwałam się takimi zdaniami. Do czasu, aż usłyszałam słowa, które sprawiły, że zmieniłam podejście o 180 stopni.

W tym odcinku chcę pokazać Ci, w jaki sposób wpływa na nas myślenie takimi kategoriami. Czy warto pozwalać na to, aby to cena produktów / usług wyznaczała, jak będzie wyglądała Twoja codzienność? 

W ostatnim czasie na rynku pojawia się coraz więcej "pomocy dydaktycznych", które mają uczyć dzieci lepiej radzić sobie z emocjami.

Książki o emocjach, karty pracy z emocjami, rysunki z opisami, jak funkcjonuje mózg, obrazki z buźkami symbolizującymi różne nastroje... 

Na co warto zwrócić uwagę, sięgając po te narzędzia? W jaką pułapkę jako rodzice możemy wpaść, sprawiając, że te wszystkie pomoce niewiele dzieciom pomogą? Zanim sięgniesz po dodatkowe narzędzia, posłuchaj tego odcinka podcastu.

Kilka miesięcy temu w swojej firmie natrafiłam na trudność, z którą nie umiałam sama sobie poradzić. Temat dotyczył wyceniania mojej pracy i borykałam się z nim od pewnego czasu. Nieubłaganie zbliżał się moment, w którym wypuszczę na rynek program z innej półki cenowej niż te, które prowadziłam do tej pory.

Wiedziałam, że z punktu widzenia rozwoju firmy i poprawiania jakości moich usług jest to krok, który chcę i potrzebuję wykonać. A jednocześnie w mojej głowie rosły bariery, których nie umiałam ominąć. 

Na podstawie tego wydarzenia chcę Ci opowiedzieć, jak radzę sobie w tego typu sytuacjach: kiedy natrafiam na trudności, których sama nie potrafię pokonać. Co robię, aby jak najszybciej wyjść ze ślepej uliczki, w której się miotam? 

Dzięki strategiom, o których opowiadam w tym odcinku trudności, o których opowiadam są już za mną. Z pełnym spokojem i pewnością oferuję mój nowy program, nie martwiąc się w żaden sposób tym, z jakim odbiorem spotkam się po drugiej stronie.

Nieomal każdy rodzic, którego znam, chciałby, aby jego dzieci brały odpowiedzialność za to, co robią: umiały przyznać się do błędu, przeprosić, kiedy sprawiły przykrość czy naprawić to, co zepsuły. 

Niestety, dość łatwo od tych pragnień przechodzimy do prób kontrolowania zachowania dzieci, na różne sposoby zmuszając je do przepraszania czy uznawania swojej winy. Albo, działamy zupełnie odwrotnie: nie wiedząc, co robić, po prostu zostawiamy sprawy same sobie, licząc na to, że dziecko samo wszystkiego się nauczy i w końcu zacznie brać odpowiedzialność za to, co zrobiło...

Jak się w tym odnaleźć? Co możemy zrobić, aby wspierać dzieci w uczeniu się tej umiejętności? Dziś podpowiadam Ci jedno działanie, które jest podstawą dla wszystkich innych.

Coraz więcej przedsiębiorców zdaje sobie sprawę z tego, że potrzebują szkoleń i uczenia się, aby budować firmę. Marketing, budowanie zespołu, zarządzanie finansami, planowanie... Wszystko to wymaga umiejętności i wiedzy, których mogę nie mieć, zaczynając swoją przygodę z prowadzeniem firmy.

Jak często jednak myślimy o tym, że nasze życie rodzinne również wymaga umiejętności, których możemy nie mieć? 

Rozmawiając z przedsiębiorcami często widzę, że wielu z nich deklaruje, że rodzina jest dla nich najważniejsza. Kiedy jednak przyjrzymy się sprawie z bliska, już nie jest tak kolorowo - prowadzenie firmy tak "wciąga", że częściej lub rzadziej rodzina schodzi na drugi plan, nawet, jeśli bardzo tego nie chcemy...

Jak sobie z tym poradzić? Dlaczego to tak ważne, aby uczyć się, jak budować relacje? Czy każdy przedsiębiorca tego potrzebuje?

Niedawno otrzymałam wiadomość mailową, która kończyła się dramatycznym stwierdzeniem: 

"Żałuję, że weszłam na drogę rozwoju."

To zdanie było poprzedzone krótką historią o tym, jak trudno jest odnaleźć się w tym wszystkim: kiedy autorka wiadomości zaczęła bardziej dbać o siebie i wycofywać się z zadowalania innych, bliscy w domu zaczęli postrzegać to jako przejaw egoizmu. 

Za taką dynamiką stoi wiele różnych możliwych przyczyn. Natomiast historia opowiedziana przez autorka (którą przytoczyłam tylko w niewielkim ułamku) skłoniła mnie do tego, aby opowiedzieć o zasadzie wahadła. W wielu wypadkach to właśnie ona odpowiada za trudności, których doświadczamy na początku drogi rozwoju.

Niedawno miałam okazję wziąć udział w wydarzeniu dla kobiet biznesu.

W czasie spotkania ze sceny padły słowa, które mnie zatrzymały w miejscu: mężczyźni boją się kobiet sukcesu. Wycofują się, chcą rywalizować, boją się, że będą uznani za gorszych... I że my, kobiety, poszłyśmy do przodu, a oni... no cóż, chyba zostali w XXw.?

W tym odcinku podzielę się z Tobą tym, jakie jest moje spojrzenie na ten temat. Dlaczego uważam, że takie sformułowania są niebezpieczne i, jeśli to nie jest prawdą, co sprawia, że związek "kobiety sukcesu" często nie wygląda tak, jak by tego chciała?

Czyli co potrzebujesz spakować sobie do plecaka...?

Siedziałam obok naszego syna, zamykając oczy i spowalniając oddech, żeby się uspokoić. W mojej głowie coś krzyczało: "Matko, czy nie możesz tego po prostu zrobić?! Ja bym już sto razy ten plecak spakowała!!"

Syn włożył piórnik i spojrzał na leżącą obok gazetkę LEGO. Przerwał pakowanie kolejnych przedmiotów, zapatrzył się na grafikę z jego ulubionym Ninja i już wiedziałam, że przepadł.

Mniej więcej od 15 minut zajmowaliśmy się przygotowaniem do szkoły. W tym czasie syn:
- kilka razy "zawieszał się", wpatrując się w okno i milcząc,
- przerywał wykonywanie kolejnych czynności, jak tylko zaczynał o czymś opowiadać,
- po założeniu spodni pobiegł od razu bawić się z rodzeństwem, zapominając, że miał jeszcze założyć koszulkę i bluzę,
- pakując plecak po włożeniu jednego przedmiotu do środka zaczynał zajmować się innymi sprawami, jakby nieświadomy, że zostało jeszcze kilka innych rzeczy do spakowania...

W takich sytuacjach zachowuje się całkiem odmiennie ode mnie. U mnie pakowanie to bardziej rach-ciach i zrobione - dopóki nie jest zrobione, nie zajmuję się innymi sprawami. I nie raz rwałam włosy z głowy, kiedy czekałam, aż syn zrobi coś, co mnie by zajęło 5 minut. 

Jak sobie wtedy radzić: kiedy ktoś z rodziny zachowuje się zupełnie inaczej niż Ty i czujesz z tego powodu irytację? 

Czy można być jednocześnie czułą mamą (czułym tatą), zmysłową kochanką (zmysłowym kochankiem) i przebojowym przedsiębiorcą? Jak pogodzić ze sobą tak bardzo różne role? 

Czy masz udawać? Dopasowywać się do tego, czego się od Ciebie w danej chwili oczekuje? A może jest inna droga? 

Jak w tym wszystkim nie zagubić tego, kim w ogóle jesteś?

Po co w ogóle będziesz tam jechać? Tak daleko, sama? Potrzebne Ci to w ogóle?

Mniej więcej takie słowa usłyszała, kiedy opowiedziała mężowi o tym, że chce wyjechać na spotkanie dla kobiet w mieście dość daleko od ich miasta rodzinnego. Poczuła, że rosną u niej wyrzuty sumienia - może rzeczywiście nie powinna jechać, tylko zostać z dziećmi? Może on ma rację, że tak oponuje?

Ten odcinek dedykuję szczególnie kobietom, bo znacznie częściej to właśnie ich dotyczy dynamika, o której opowiadam.

Jak zachować się w sytuacji, kiedy mężowi nie podoba się coś, co chcesz zrobić? Kiedy mówi, że to bez sensu, niepotrzebne, po co w ogóle chcesz tam jechać i nie lepiej zrezygnować? 

W ostatnim czasie nagrałam odcinki podcastu, które mówiły o tym, co robić, kiedy małżonek nie akceptuje Twojej pracy lub nie zgadza się z czymś, co chcesz zrobić.

Zasada wahadła (opowiem Ci o niej w innym odcinku ;) mówi, że w naturalny sposób wiele osób po wysłuchaniu tych treści będzie przekonanych: "Aha, czyli mam prawo robić to, co i jak chcę. Mam prawo walczyć o swoje w relacji."

Dlatego dzisiaj odpowiem na te przekonania, aby pomóc Ci zobaczyć bardziej pełny obraz tych sytuacji.

Czy można mieć w życiu wszystko: i być dobrą mamą/ dobrym tatą, i dobrą żoną / dobrym mężem i prowadzić fajnie działającą firmę?

Czy to nie za wysokie oczekiwania? Czy nie zbyt obciążające?

Nie raz czytałam w internecie komentarze pełne frustracji: "Ludzie oczekują od kobiet, że będę idealną żoną, matką, kochanką, kucharką i nie wiem, kim jeszcze. A tak się nie da! Mam dość takiego życia!" Ten sam schemat wkracza też w życie mężczyzn... 

W takim razie o co tutaj chodzi? Czy można mieć to wszystko, czy nie? A jeśli tak, w jakim sensie? Jak do tego podejść, żeby nie zajechać samego siebie?

"Czemu ty tyle czasu poświęcasz na tę pracę? Gdzie miejsce na nas, na dzieci?"

"Po co chcesz to rozwijać, przecież to tylko hobby, nie da się na tym dobrze zarobić?"

"Tyle siedzisz w tym telefonie i komputerze, a niewiele z tego wynika... Daj sobie spokój."

Niejeden przedsiębiorca usłyszał takie lub podobne słowa od swojego współmałżonka. 

Niechęć do pracy może przybierać różne formy. I przejawia się w różnych słowach. Za dużo pracy, to bez sensu, za dużo czasu to zajmuje, ciągle tylko o tym myślisz, przecież to tylko hobby, a nie poważny zawód...

Jak sobie radzić, kiedy spotykasz się z taką reakcją na swoją pracę ze strony męza/żony?

W książce "Nieplanowane" Abby Johnson opisała swoją drogę od dyrektorki kliniki aborcyjnej do obrończyni życia dzieci nienarodzonych. We wstępie do książki napisała o tym, że przez wiele lat żyła na styku dwóch różnych sposobów myślenia o aborcji - najpierw po jednej stronie "barykady", później po drugiej. I po jednej stronie spotkała ludzi pełnych współczucia, ciepła i otwartości na innych, i po drugiej. I po jednej stronie spotkała ludzi pełnych zawiści, niechęci i osądzania, i po drugiej. Podsumowuje to słowami: jesteśmy dużo bardziej do siebie podobni, niż zwykle chcemy myśleć.

Zapraszam Cię do refleksji o uproszczeniach, przez które patrzymy na świat i ludzi wokół nas. Jak łatwo wpadamy w myślenie, że jesteśmy "my" i "oni"? Jaki to ma wpływ na nasze relacje?

Dr John Gottman, specjalista ds. relacji znany na całym świecie, w czasie swoich badań dokonał bardzo ciekawego odkrycia.

Małżeństwa, które stały na krawędzi rozwodu (i często później do niego dochodziło) opowiadały o początkach swojej znajomości w bardzo specyficzny sposób. Ten sam schemat powtarzał się u wielu małżeństw. Co ciekawe, opowieści te zmieniły się z upływem czasu - na początku małżeństwa pary opowiadały o swoim pierwszym spotkaniu inaczej, niż robiły to po pewnym czasie, w samym środku kryzysu.

Posłuchaj, jak wielkie znaczenie mają opowieści, które opowiadasz o swoim małżeństwie. Może zdecydujesz się, aby je zmienić?

To było dla nas oczywiste: albo mamy wesele bezalkoholowe, albo nie ma go w ogóle.

Od wielu lat zarówno ja, jak i mój mąż, jesteśmy abstynentami. Do tego członkami Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, w której podjęliśmy decyzję, że nie tylko nie będziemy pić alkoholu, ale również nie będziemy nim częstować innych. Stąd bezalkoholowe wesele było dla nas oczywiste.

W tamtej sytuacji rozmowy z innymi członkami rodziny nie dotyczyły tego, czy będzie alkohol, czy nie. Nie zapraszaliśmy nikogo do dyskusji na ten temat - decyzja była już przez nas podjęta i nic nie mogło jej zmienić. 

Są takie chwile, w których chcesz określić jasno pewne standardy i oznajmić, jak będziesz działać, nie zapraszając innych do dyskusji na ten temat. Nie potrzebujesz wtedy ich współpracy, aby znaleźć najlepsze rozwiązanie, bo nie jest to pole do rozważań.

Właśnie o tych sytuacjach mówię w tym odcinku podcastu. Posłuchaj.

Miałam poczucie, jakby wszystko wokół mnie zwolniło.

W pracy zadania szły mi znacznie wolniej niż zwykle. Do tego miałam mniej chęci działania. W domu chodziłam podirytowana i z jakimś niesprecyzowanych niepokojem w środku. Do tego mój mąż przeżywał nawrót bólu kręgosłupa, który doskwiera mu dość mocno i w związku z tym on też nie miał za dużo energii w sobie.

Patrzyłam na nasz dom i myślałam: Co tu się w ogóle dzieje? Skąd tyle nieporozumień z dziećmi? Nieprzyjemnych sytuacji? I dlaczego nie chce mi się w ogóle nic robić?!

Zapewne Ty też czasem przeżywasz takie "dołki". Dni, kiedy wszystko idzie wolniej, mniej przyjemnie, z większym trudem. Kiedy masz wrażenie, że gdzieś ulotniła się bliskość w rodzinie. Kiedy dzieci nie chcą wykonywać zadań, które jeszcze niedawno całkiem dobrze im szły.

Co wtedy robić? Posłuchaj dzisiejszego odcinka.

Jakiś czas temu trafiłam na Facebooku na fanpage pod nazwą "Nat’s what I reckon".

W jednym z filmów zobaczyłam wytatuowanego mężczyznę z długimi włosami i z kolczykiem w nosie i ustach w zwykłej kuchni (a nie “idealnie urządzonej”, jak to zazwyczaj bywa w programach kulinarnych), który, przeklinając jak szewc, pokazywał, jak przyrządzić jakieś danie.

Piszę o tych szczegółach nie dlatego, że uważam, że coś jest z nimi nie tak. Raczej dlatego, że wszystkie programy kulinarne, które widziałam do tej pory, wyglądały inaczej. I to video, na które natknęłam się przypadkiem, wybiło mnie z pewnego rytmu, w którym nawet nie wiedziałam, że jestem.

To mnie skłoniło do refleksji. O moim życiu i biznesie.

W tym odcinku dzielę się tym, czego nauczył mnie ten wyjątkowy (bo inny niż wszyscy, których dotąd widziałam) kucharz.

Tony Robbins to człowiek, który pracował z milionami ludzi na całym świecie, wspierając ich w dokonywaniu zmian. Możesz w internecie obejrzeć film o jego pracy pt. “Nie jestem twoim guru”.

Ten tytuł wydaje mi się znamienny i ważny - jak łatwo nam przychodzi złożyć w rękach drugiego człowieka, choćby najbardziej mądrego, wykształconego czy doświadczonego w jakiejś dziedzinie, pełne zaufanie i odpowiedzialność za to, w jakim kierunku idę.

W tym odcinku chcę Ci opowiedzieć o tym, w jaki sposób podchodzę do moich mentorów i na ile im “ufam”.Tym samym zapraszam do refleksji o tym, w jaki sposób Ty podchodzisz do wiedzy, którą zdobywasz u mnie.

Jedna osoba może odmienić dynamikę relacji. Każdej relacji

Może słyszałeś to zdanie ode mnie wiele razy. I może masz co do tego wątpliwości.

No bo niby jak to, przecież nie zawsze ta druga strona chce, nie zawsze umie, co może zdziałać wtedy jedna osoba?

W tym odcinku chcę nieco rozjaśnić to stwierdzenie, pokazując, co ono tak naprawdę oznacza i jak może wyglądać w niektórych sytuacjach. Jjeśli wyobrażasz sobie, że to oznacza, że każdą relację w naszym życiu doprowadzimy do stanu ogromnej bliskości, pełnego zrozumienia, otwartości i najgłębszej przyjaźni - posłuchaj.

Kiedy decydujesz się, aby wyjść do świata ze swoimi pomysłami, produktami, usługami, siłą rzeczy wystawiasz się na ocenę. Nie tylko ocenę Twoich produktów czy usług, ale też Ciebie samego…

Jednym będzie się podobało to, co robisz. Innym nie. Jedni się będą zgadzać. Inni nie. I nie zawsze to, co usłyszysz czy przeczytasz od innych będzie przyjemne czy łatwe do przyjęcia.

Tak to po prostu jest.

Jak sobie z tym radzić jako przedsiębiorca? Dziś dzielę się tym, jak ja ogarniam ten temat.

Rozwożenie dziecka na różne zajęcia. Ingerowanie w jego kłótnie z przyjaciółmi. Pakowanie plecaka do szkoły. Budzenie go rano, aby nie spóźniło się na zajęcia. Rozmawianie z nauczycielem w jego imieniu.

Czy jest jakaś granica w tym, na ile angażować się w życie dzieci? Jak ją określić? Co jest jeszcze ok, a co już za dużo?

To temat, nad którym podjęłam refleksję po przeczytaniu książki "Pułapka nadopiekuńczości. Sprawdziłam siebie i to, jak zachowują się wobec dzieci. Wyciągnęłam wnioski. Podjęłam działania, żeby oddać więcej odpowiedzialności w ich ręce.

A jak jest u Ciebie? Jeśli chcesz przyjrzeć się temu, czy dotknęła Cię pułapka nadopiekuńczości, posłuchaj tego odcinka.

Niekiedy jakieś sprawy z życia rodzinnego lub firmowego są bardzo stresujące. Każdy z nas martwi się innymi rzeczami. Każdy z nas czasem czegoś się obawia.

Wszystko to czujemy w swoim ciele.

Co robić, kiedy niepokoisz się czymś, co  przed Tobą stoi?

W tym odcinku opowiem Ci o 5 poziomach liderowania, które są nieodłącznie związane z emocjami, które nam towarzyszą w życiu rodzinnym i firmowym.

Relacja z rodzicami to szczególnie wrażliwy obszar naszego życia.

Jako dorośli, stajemy wobec ważnych decyzji: jak zbudować swoją relację z rodzicami? Jak reagować na ich oczekiwania wobec nas? Co robić, kiedy zachowują się w sposób, który nam nie odpowiada? I jak w tym wszystkim zachować szacunek wobec nich (jeśli jest to dla Ciebie ważne)?

Posłuchaj dzisiejszego odcinka!

Jeszcze do niedawna byłam przekonana, że wiedzy, którą mam do przekazania, nie da się “skrócić” i zamknąć w krótkich nagraniach…

Wszystko zmieniło się dla mnie, kiedy dołączyłam do programu biznesowego, w którym natrafiłam na 3-5 minutowe nagrania, których treść… zmieniła moje życie zawodowe!

Jak to się ma do mojej pracy? Jakie z tego płyną owoce dla Ciebie i dla kursów, które prowadzę? Posłuchaj dzisiejszego odcinka!

W ostatnim odcinku opowiedziałam Ci o tym, jakie talenty mam w mojej pierwszej piątce według testu Gallupa. Ty masz swoje własne i to jest piękne - różnimy się i każdy z nas jest wyjątkowy :)

Ale… Przecież czasem trzeba nam robić rzeczy, które NIE SĄ w naszych głównych talentach. Ja na przykład nie jestem zbyt dobra w porządkowaniu dokumentów i planowaniu, a jednak muszę to robić, jeśli chcę, żeby moja firma dobrze funkcjonowała.

Co robić w takiej sytuacji? Jak sobie radzić, kiedy coś nie jest Twoim talentem, a jednak z jakiegoś powodu decydujesz, że musisz to zrobić?

Opowiem Ci dziś o jednym narzędziu, które mnie uratowało ;)

Niedawno zrobiłam sobie test Gallupa.

W mojej pierwszej piątce talentów NIE POJAWIŁ SIĘ ani jeden talent relacyjny! Głośno się śmiałam, jak to zobaczyłam, biorąc pod uwagę to, czym się zajmuję zawodowo

Jakie wnioski płyną dla mnie z tego zaskakującego odkrycia i co te wnioski oznaczają dla Ciebie? Posłuchaj dzisiejszego odcinka!

W książce “Go-giver. Rozdawca” autorzy opisują pięć praw Niebotycznego Sukcesu. Jedno z nich dotyczy tego, jak budować relacje na polu zawodowym. Jak podchodzić do drugiego człowieka, aby to spotkanie dawało radość, satysfakcję, a także wspierało cele zawodowe obu stron.

W dzisiejszym odcinku opowiadam o tym, w jaki sposób w ostatnim czasie realizuję to prawo. Pokazuję to Wam na konkretnych przykładach z życia mojej firmy.

"Czy jest w ogóle sens jeszcze się starać? Ile mam próbować budować tę relację? Może po prostu odpuścić?"

Za tymi pytaniami kryje się mnóstwo nieuświadomionych założeń i dążeń.

Że ktoś inny powie Ci, co masz robić.

Że "musisz" się starać, budować relację, robić coś dotąd, aż przekroczysz jakąś granicę, za którą można już "odpuścić", bo to nie ma sensu.

Że coś konkretnego ma z tej relacji dla Ciebie płynąć, bo jak tego nie ma, trzeba to skończyć.

Jak to więc jest z tym "staraniem się"? 

W tym odcinku odnoszę się tylko do niektórych założeń, które kryją się za tymi pytaniami. Pozostałe zostawiam na inną okazję ;)

Jeśli masz w sobie takie pytania, ten odcinek jest dla Ciebie.

Przez długi czas czułam się w obowiązku, aby odpisywać na każdą wiadomość mailową dotyczącą problemów małżeńskich i rodzinnych, która do mnie przychodziła.

Ba, nie tylko odpisywać, ale podpowiadać szczegółowo, co warto byłoby zrobić w tej konkretnej sytuacji. Krok po kroku.

Napisanie takiej wiadomości czasem zajmowało mi nawet 30 minut. A zdarzały się dni, kiedy miałam ich kilka na skrzynce.

Czułam, że to mój obowiązek, wręcz moralne zobowiązanie - bo jeśli mam wiedzę, mam narzędzia, jak mogłabym szczegółowo nie doradzać, co można zrobić?

Przyszedł jednak dzień, kiedy stwierdziłam, że to nie jest dla mnie dobra droga działania. Z kilku różnych powodów. I że czas w końcu określić, jakie są moje standardy pracy w tym temacie i zacząć nimi żyć.

Zapraszam Cię na ten odcinek, aby dowiedzieć się, dlaczego nie doradzam drogą mailową i jak się to ma do standardów pracy.