Pogadanki

Gadamy co to takiego to przywództwo.

Rozmawiamy o:

Byłyśmy przekonane, że Pogadankę o autentyczności już nagrałyśmy! Gdy sprawdziłyśmy, że nie, zabieramy się za nią z entuzjazmem, bo temat nam bliski. Gadamy o tym, jak ją rozumiemy, jak ją widzimy, czym dla nas jest, a czym nie jest, a także o:

Tę Pogadankę nagrywamy na świeżo po Campie “Zabawa” i po webinarze w ramach Kursopodróży “Jak sobie nie dopierdalać”. Co mają wspólnego? Zabawa uczy m.in tego, co potrzebne, by siebie samego nie dociskać. Co jeszcze nam daje energia zabawy? O tym między innymi w tej Pogadance. A poza tym gadamy o:

Jedno co pewne, to zmiana. Towarzyszy nam w życiu nieustająco i nieuchronnie. Czasem jest czymś, czego nie możemy się doczekać, czasem czymś, co budzi obawy. Jak sobie z tym radzić? Jak zmianę obsługiwać? jak szukać tu swojego wpływu? - to tylko kilka pytań, które stawiamy. O czym jeszcze usłyszycie w tej pogadance? -że zmianie towarzyszą różne historie; -że możemy robić zmiany i doświadczać zmian; -że w zmianie jest miejsce na eksperymentowanie; -że jak się nic nie da zmienić, to da się zmienić sposób myślenia o tym; -że warto ogólną wizję zmiany urealnić, sprowadzić do konkretu; -że akceptacja też jest zmianą; -że jakakolwiek zmiana jest lepsza niż żadna; -że robienie zmian to umiejętność; -że relacja jest jak roślina doniczkowa - wymaga pielęgnacji; -że są w zmianie kawałki, które się nie zmieniają, i na których można się oprzeć.

Mówi się wiele o wychodzeniu ze strefy komfortu, ale sam dyskomfort zdaje się być zjawiskiem mało poznanym, mało obgadanym. A my właśnie chcemy się z nim poznać bliżej zwłaszcza w kontekście szerszym, społecznym. Gadamy więc o tym, że:

• przeżywania dyskomfortu uczymy się już jako dzieci;

• możemy oswajać dyskomfort i regulować stopień przeżywania go;

• można wręcz chcieć czuć dyskomfort - omawiamy to na konkretnych przykładach;

• dyskomfort mówi nam wiele ważnych rzeczy o nas samych i świecie;

• dyskomfort to szansa na rozwój i zaczątek zmian;

• warto usłyszeć, uwierzyć i zaciekawić się dyskomfortem drugiej osoby.

W naszej kulturze bardziej pożądany i kojarzący się z dorosłością jest tryb brania odpowiedzialności. Tryb, który Kasia Urbaniak nazywa dominującym. My zaś przyglądamy się jak to jest odpowiedzialność oddać, przejść w tryb uległy i zostać na chwilę “dzidzią”. Gadamy o tym, że:

• korzystać z dzidzi można nie tylko w chorobie;

• tryb uległości nie jest miejscem pozbawionym mocy;

• balans w braniu i dawaniu wyrównuje się długoterminowo, a nie w każdej sekundzie;

• rozwój to nie tylko liniowe kroki w przód;

• można przyglądać się stereotypom i szukać w nich opcji zmiany;

Niepewność jest nieunikniona, jest częścią życia. Rozmawiamy więc o tym, jak ją obsłużyć, jak się w niej poruszać, a nie jak sprawić, żeby jej nie było. W rozmowie pojawiają się więc wątki:

• zaufania do siebie i pewności siebie;

• ceny płaconej za każdą decyzję;

• niepewności jako źródła przyjemności;

• pewności jako źródła frustracji;

• uczenia się, ile to jest dość, a ile za dużo;

• mierzenia się z własnymi ograniczeniami;

• spontanicznego podążania za impulsami;

• komunikowania niepewność;

• historii, które budujemy sobie w głowach wokół niepewności;

• nauki oswajania niepewności w bezpiecznych warunkach.

Potrzeby to jedno z bazowych pojęć w Porozumieniu Bez Przemocy Marhalla B. Rosenberga. Wg tej koncepcji stoją za wszystkimi naszymi czynami. Czego jeszcze dowiesz się o nich z tego odcinka Pogadanek? 

• że koncept rozróżnienia strategii od potrzeb radykalnie zmienił nam życie;

• że w talii kart potrzeb są jokery;

• że istnieje nieskończenie wiele strategii na zaspokojenie potrzeb;

• że przekonania są regulatorem korzystania ze strategii;

• podamy też sposób na oswajanie się z listą potrzeb.

O teorii więzi i stylach przywiązania zrobiło się głośno. Agnieszka mówi nawet, że temat niejednokrotnie idzie w kierunku “psychozabawy”, a jak podkreśla - sprawa jest o wiele bardziej złożona i skomplikowana. I dlatego bierzemy ją na tapet. Usłyszycie o tym, że: -wszyscy mamy naturalny odruch sięgania po wsparcie i pomoc; -styl przywiązania bliższy jest procesowi niż stałemu elementowi osobowości; -wszyscy mamy dostęp do wszystkich stylów przywiązania; -doświadczenia budujące rodzaj więzi zdobywamy całe życie; -styl przywiązania nie zależy tylko od rodziców; -do pierwszej reakcji, pierwszej myśli warto dołożyć drugą i trzecią: -nie struktura a jakość kontaktu budują więź.

Gadamy o życiu i o tym jakie ono niedoskonałe. O życiu bez ściemy jednym słowem.

O komunikacji w seksie. W tym odcinku rozmawiamy o definicji seksu i o tym jak zadbać o granice, rozwój i różnorodność w tym obszarze życia. Dowiecie się też o komunikacji przed, w trakcie i po seksie.

W tym odcinku mówimy o tym czym jest opłakiwanie jako jedna z ludzkich potrzeb. Mówimy o tym, że jedna sytuacja może być zarówno powodem do świętowania zaspokojonych, jak i niezaspokojonych potrzeb. 

Mówimy o tym, że bycie tu i teraz i czasem świadoma energia, żeby zwolnić, jest dużo bardziej skutecznym sposobem posuwania się do przodu niż przyspieszanie.

To odcinek o konfliktach, jakie postrzeganie konfliktu wspiera nas w widzeniu ich jako sytuacji, która może być zasobem, co pomaga nam w czuć się bezpiecznie. To pierwszy odcinek z goscinią - Ewą Hajduk Kasprowicz

Pogadanka o tym, że świętowanie to jedna z potrzeb i o tym co możemy świętować.

Pogadanka o przekonaniach i o tym jaki rodzaj myślenia wspiera bycie szczęśliwą osobą.

Pogdanka o szczęściu.

Temat Pogadanki pojawił się jako pochodna naszych życiowych sytuacji, a właściwie sytuacji naszych dzieci, zdających maturę, czyli - jak to się zwykło nazywać - egzamin dojrzałości. Poszłyśmy za tym impulsem i gadamy o:

• skojarzeniach jakie znamy związanych z pojęciem dorosłości;
• kulturze zasługiwania i kulturze braku;
• drabinach, które sobie ustawiamy i po których się wspinamy;
• dupościsku, jaki pojawia się czasem, gdy mowa o “dorosłych sprawach”;
• uldze, jaką może dać słowo “możesz”;
• trudzie związanym z robieniem inaczej i jak sobie ten trud redukować;
• przestrzeni wyboru i bazie różnych opcji do sprawdzania;
• związku między wkładem energii a osiąganymi efektami;
• samodzielności, która nie oznacza działania w osamotnieniu i bez wsparcia;
• odpuszczaniu ideału i doskonałości.

Jesteśmy fankami przyjemności. Zaznaczamy to na samym początku. Ale też mamy świadomość, że przyjemności towarzyszy zła sława, że jest wokół niej narracja pełna napięcia. Staramy się je trochę rozluźnić i - jak to my - poogladać różne kawałki z przyjemnością związane.

Gadamy o tym, że:

• przyjemność to umiejętność, że zakres jej odczuwania można poszerzać;
• ciało wie, co to jest przyjemność;
• historia, jaką opowiadamy sobie o przyjemności, ma znaczenie;
• kluczowa jest “dobrowolność”;
• wyobraźnia potrafi zaprowadzić do przyjemności;
• walka z odczuwaniem przyjemności sprawia, że jej nie odczuwamy;
• poczucie zagrożenia zmniejsza przestrzeń na kontakt ze sobą i przyjemnością;
• zjedzenie łyżki lodów jest przyjemniejsze niż zjedzenie wiaderka lodów;

Tę Pogadankę nagrywamy w czasie, gdy od kilku tygodni trwa wojna w Ukrainie. Sytuacja w całym kraju, w naszych rodzinach, naszych głowach i naszych ciałach rodzi wiele napięć i stąd uznałyśmy, że temat dbania o siebie jest teraz najważniejszy.

Przyglądamy się zatem:

• rozróżnieniu między stresem, a napięciem;
• świadomemu napinaniu i rozluźnianiu mięśni;
• sygnałom, które informują nas, że jesteśmy w napięciu;
• napięciu, jako stałemu towarzyszowi naszej codzienności;
• sposobom na rozładowywanie napięcia;
• mnogości dziecięcych strategii na rozładowywanie napięcia;
• myślom wokół napięcia;
• odcinaniu się od napięcia;
• szukaniu nowych sposobów, próbowaniu i eksperymentowaniu “na zimno”;Dorzuć się do powstawania 

Nadzieja - co to jest I skąd ją brać? Co robić jak jej brakuje i czy można jej mieć za dużo.

Porozmawiamy o tym dlaczego idea podążania za swoim ciałem i słuchania swojego ciała tak często budzi u ludzi strach. Rodzimy się jako istoty czujące i zintegrowane ze swoim ciałem, a potem jesteśmy uczeni na wiele sposobów, żeby temu ciału nie ufać. Będzie o tym jakie to ma konsekwencje i co możemy robić, żeby sobie oswajać kontakt z ciałem.

Strefa żółta to być może najmniej kojarzona strefa regulacji. Tym chętniej zapraszamy do zapoznania się z nią, z tym trybem podstawowym (default mode), którego bardzo potrzebujemy. Tym razem przegadujemy:

• jak i skąd wzięła się koncepcja żółtej strefy i pod jakimi nazwami możemy j spotkać;
• jak długo i po co warto być w żółtej strefie;
• że potrzebujemy wdechu i wydechu;
• co pomaga nam włączać regenerację i odpoczynek;
• przekonania, które powodują, że trudno im być w żółtej strefie;
• kwestię relacji pomiędzy strefami - czy są konkurencją, czy raczej uzupełniają się i każda z nich wspiera co innego;
• oceny i osądy, jakie pojawiają się nam, gdy odpoczywamy;
• traktowanie odpoczynku jako kolejnego zadania/obowiązku;
• proces kiszenia ogórków, pory roku i porządki w bibliotece, które pomagają zrozumieć wagę żółtej strefy;
• ciężką pracę mózgu, która odbywa się podczas naszego “nic się nie dzieje”;
• wpływ napięcia na możliwość odpoczywania;
• szukamy sposobów na redukowanie napięcia, ale też tego, do czego nam to napięcie służy i czego może być sygnałem.

Wspominamy o:

Zaczynamy od razu od zielonej strefy w praktyce - zaskoczyły nas nowe ustawienia lajwów na Facebooku i będąc już na wizji, uczymy się ich z dużym spokojem. A potem rozmawiamy o tym, jak to jest być w zielonej strefie, czym się ona charakteryzuje i co się w niej dzieje:

• kontakty międzyludzkie są raczej łatwe;
• mamy poczucie bezpieczeństwa;
• niejasności i nowości traktujemy jako wyzwanie, okazje do rozwoju;
• różnice traktujemy jako różnorodność i zasób;
• łatwiej jest prosić o pomoc, gdy napotyka się na przeszkody;
• towarzyszy nam w niej opowieść o obfitości;
• ciekawość historii drugiego człowieka bardziej niż walka na rację;
• jest większa dostępność do oglądu sytuacji z metapoziomu - lotu ptaka, z szerszej perspektywy;
• jesteśmy “tu i teraz”;
• jest większa świadomość tego, co czuję i zdolności nazwania tego;
• bierzemy pod uwagę siebie i bierzemy pod uwagę innych ludzi.
  

W Pogadance pojawiają się nazwiska, tytuły, terminy:

Zaczynamy od zmierzenia się z bezradnością w świeżym doświadczeniu - ta Pogadanka nie mogła się odbyć tak, jak ją zaplanowałyśmy i na szybko szukałyśmy innych rozwiązań, by spotkać się online i wtedy kolejne techniczne sprawy stawały na przeszkodzie. Okazało się, że nie tylko my miałyśmy myśl o bezradności, ale także osoby oczekujące na transmisję.

W tej Pogadance jest mowa:

• że bezradność to trudne miejsce;
• o warstwach bezradności, związanych z zamrożeniem i tym, gdzie wędruje uwaga;
• że bezradność lubi się ukrywać - często za złością;
• o czapie na bezradności, czyli - przekonaniach, ocenach i krytycznych myślach wokół bezradności;
• o mocy pytań “co się tutaj dzieje?”, “jaki jest mój cel?”, “po co ja to robię?”;
• o przyjęciu bezradności jako jednego ze stanów, doświadczeń, momentów;
• o strefie wiedzy i rozwoju w bezradności;
• o mikro działaniach, które pokazują i dają okazję doświadczyć własnego wpływu;
• o sięganiu po wsparcie przy dużej bezradności;
• o różnych naszych strategiach na doświadczanie bezradności i wychodzenie z niej;
• o “wspólnym człowieczeństwie” w doświadczaniu bezradności;
• że pomocne może być udawanie i wyobrażanie sobie, że coś jest możliwe.

W Pogadance padają nazwy, nazwiska, tytuły:

Szczęście? Nieszczęście? Kto wie… - słowa z chińskiej opowieści stały się trochę mottem naszej Pogadanki. Temat chyba był dla Was ciekawy, bo ponad 300 osób oglądało nas na żywo. Dzięki!

A gadałyśmy o:

• przekonaniach o zdolności do podejmowania decyzji;
• decyzjach w związkach;
• plusach i minusach decyzji i gdzie je lokujemy w zależności od sytuacji;
• konsultowaniu się z innymi, przegadywaniu spraw, które czasem postrzegamy jako nieumiejętność podjęcia samodzielnej decyzji;
• rozbieraniu ocen i interpretacji na konkretny opis “co to znaczy”;
• dziennym limicie podejmowania decyzji;
• sposobach na dbanie o zasobnik z limitem decyzji;
• niepewności;
• planie wykreślenia ze słownika hasła “dobra decyzja”;
• szukanie potrzeb wspiera decyzję o tym
• o efekcie utopionych kosztów,
• ciastkach, które można jeść i mieć;
• serialach, bo dobrze pokazują, że nie da się obejrzeć wszystkiego;
• porównywaniu się z innymi i przekonaniach, jak wiele owi “inni” robią;
• efekcie FOMO (fear of Missing Out);
• realizowaniu potencjału;
• różnych rodzajach i poziomach niepewności oraz o zdolności do ich obsługiwania (to słowo w tym kontekście jakoś bardzo się Wam podobało, wnioskując po komentarzach :);
• wiewórce sióstr Nagoski.

Wspominamy:

W jak zwykle przyjacielskiej atmosferze siadamy do gadania o Przyjaźni. I z jednej strony deklarujemy niechęć do szufladkowania jej, nie mamy też checklisty z punktami, po których odhaczeniu mamy pewność, że to przyjaźń. Agnieszka od razu deklaruje, że “szafuje” tym słowem i często go używa, ale wiemy, że dla wielu osób to relacja wyjątkowa i niemal idealna. Jak my widzimy wyjątkowość przyjaźni, na czym ona dla nas polega? Już na początku pada mocne zdanie, że bez niej nie da się żyć.
A przez kolejnych 50 minut:

Pogadanka o zazdrości. Dowiesz się z niej o:

• piętrach w zazdrości;
• uczuciach schowanych pod pojęciem zazdrości;
• konkretnych zachowaniach, które się pod nią kryją;
• fantazjach dorosłych na temat zazdrości u dzieci i jakie nadają jej znaczenie;
• przekonaniu, że jedna relacja może utrudnić budowanie innych relacji;
• sytuacjach, w których dzieci interesują się zabawkami, po które właśnie sięgnęło inne dziecko;
• wpływie zasobów i dostępności do nich na odczuwanie zazdrości i jak to wyglądało ewolucyjnie;
• tym, że tęsknota może być z relacji innych niż ta, w której jej doświadczamy;
• tym, że gdy jest nam trudno, szukamy rozwiązań na zewnątrz i próbujemy zmienić drugą osobę poprzez np. kontrolowanie;
• gdy jestem ważna dla siebie, to może to wiele zmienić;
• warto w sytuacji zazdrości włączyć ciekawość;
• przywilejach - także własnych - i praktyce wdzięczności;
• zazdrość może być studnią wiedzy o sobie;
• czerwonych szminkach, getrach, słówkach “zazdro” i “mech” :)
  

Pytania, które mogą pomóc w eksplorowaniu tematu:

• skąd wiesz, że to jest zazdrość?
• czego ja się w ogóle boję?
• czy ja mogę się zatrzymać przy tym, co się dzieje we mnie, u mnie?
• czego ja szukam dla siebie?
• o czym to jest u mnie, gdy mówię “zazdrość”?
• czy używając słowa “zazdrość” ułatwiamy sobie, czy utrudniamy zrozumienie sytuacji?
  

Linki do osób, książek, zasobów, o których mówimy w Pogadance: