Moedermoed - Anke Velstra

Voor veel vrouwen klinkt het woord trauma nog als enorm groot en spannend. Ze beginnen dan ook vaak hun verhaal of mail met de woorden: Het was heftig, maar trauma zou ik niet willen noemen.

Wanneer dit is wat jij ook tegen jezelf zegt over jouw heftige bevalling, dan zou ik zeker deze aflevering even beluisteren.

Dit is de inschrijflink voor de gratis informatiesessie: https://anke-velstra.webinargeek.com/herstellen-van-een-traumatische-bevalling

Wanneer je een heftige gebeurtenis hebt meegemaakt, je na enige tijd nog steeds heel erg van klachten hiervan ervaart en je voldoet aan alle criteria, dan kan de diagnose ptss worden gesteld.

Ook ik kreeg in 2014 deze diagnose. Aan de ene kant vond ik het heel erg helpend om te weten wat er op dat moment mis met mij was en het is ook start geweest voor het werk dat ik nu als traumatherapeut doe.

Maar enige jaren later ben ik ook flink tegen de beperkingen van deze diagnose aan gelopen. Zijn er dingen gezegd en gebeurd door zorgverleners die niet hadden mogen gebeuren en die mij als persoon ook hebben geschaad.

In deze podcast wil ik je ook die kant laten zien, zodat je voor jezelf afwegingen kunt maken. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik als traumatherapeut niet wil diagnosticeren.

Ik wil mensen van hun traumaklachten af helpen en dat kan ook zonder diagnose ;)

Ik weet niet hoe dit bij jou zit, maar het lijkt wel alsof stress, angst en trauma op dit moment hot item is op social media. Ik hoef Instagram maar te openen of de berichtjes komen mij al tegemoet.

Ik vind het mooi om te zien dat er de afgelopen jaren veel meer aandacht voor is gekomen. Dat het meer uit de toeboe sfeer is gekomen.

En tegelijkertijd zie ik ook veel dingen voorbij komen die tenenkrommend zijn. Die puur gebaseerd zijn op eigen ervaringen of op iets wat men in een boek heeft gelezen, zonder verder enige voorkennis op dit gebied.

Maar vaak zijn dit wel personen die een grote schare volgers hebben en daar schuilt een gevaar, want een grote schare volgers betekent nog niet per definitie dat iemand ook expert op het gebied van stress, angst en trauma.

Intiem zijn samen met mijn partner na mijn traumatische bevalling 13 jaar geleden?

In de eerste plaats vond ik het doodeng. Er was zoveel gebeurd in dat gebied en ik was bang dat het heel erg pijnlijk zou zijn. Alleen bij het idee al voelde ik mijn lijf verkrampen, waardoor het natuurlijk een selffulfilling prophecy werd.

Misschien herken je dit wel, want ik ben zeker niet de enige die dit zo ervaart na een heftige of traumatische bevalling.

Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat 65% van de vrouwen problemen ervaart met seksualiteit na een traumatische bevalling en in mijn praktijk ligt dat percentage op zo'n 80-85%.

In deze podcast ga ik dieper in op dit onderwerp en deel ik 4 oorzaken van de intimiteitsproblemen die je kunt ervaren na een bevallingstrauma.

Wanneer je naar bijvoorbeeld de huisarts gaat met klachten die voortkomen uit een traumatische bevalling, dan wordt je vaak naar een zorgverlener verwezen voor EMDR. EMDR is namelijk een van de meest gebruikte technieken als het gaat om traumaverwerking.

Toch gebeurt het geregeld dat vrouwen alsnog contact met me opnemen na EMDR. Ze hebben zeker verbetering ervaren sinds het EMDR-traject, alleen voor hun gevoel is nog niet alles weg. Er zit nog een randje.

Hoe kan dat?

Ook vandaag kwam deze vraag weer aan de orde, waardoor ik dacht: ‘laat ik dat eens uitleggen in een podcast.’

Heb jij eerder EMDR gehad, maar heb je ook het gevoel dat er nog een randje zit? Dan zou ik je zeker willen aanraden om deze podcast te beluisteren. Ik denk dat het je veel helderheid gaat geven.

Een bevallingstrauma staat meestal niet op zichzelf.
In de praktijk zie ik dat het oude, nog niet verwerkte trauma's pijnlijk zichtbaar maakt.
Het verlies van dierbare, een niet zo gemakkelijke thuissituatie, een pestverleden, een ouder die een hartaanval kreeg en je bang was om hem/haar te verliezen.
Ik denk dat ongeveer 90% van mijn cliënten een of meerdere van deze ervaringen naast het bevallingstrauma met zich meedraagt.

Het bevallingstrauma vormt een nieuwe laag over de al bestaande trauma's heen en slaat zijn tentakels erin.
Ik focuste me in het begin alleen op het verwerken van een bevallingstrauma, maar merkte dat hierdoor de oude stukken meer naar de oppervlakte kwamen, waardoor mijn cliënten nog niet een volledig herstel konden ervaren.

In deze podcast vertel ik je meer over mijn ervaringen als traumatherapeut hiermee

Een bevallingstrauma verwerken in 3 sessies... dat klinkt bijna te mooi om waar te zijn.
Dat dachten ook veel van mijn cliënten voordat ze aan het traject begonnen.
En ergens kan ik me dat ook heel erg goed voorstellen.

Het beeld wat veel mensen bij trauma en het verwerken van trauma hebben, is heftig en zwaar.
Dat je minstens een hele rits sessies nodig hebt en wel een paar maanden onderweg zult zijn.
Waarom is dat bij mij dan anders?

Dat leg ik in praktisch ieder kennismakingsgesprek uit en toen ik het vanmorgen weer 2x had gedaan, toen dacht ik... misschien moet ik hier gewoon eens een podcast aan gaan wijden. Dus toen ik klaar was met alle cliënten voor vandaag, ben ik daar eens rustig gaan zitten.

Is dit ook wat jij je (wel eens) hebt afgevraagd?
Luister dan zeker naar deze podcast.

Keizersnede: spoed of ongepland? Kies je woorden wijs

Misschien had je er helemaal niet over nagedacht toen je zwanger was...
Misschien dat je bij je bij jezelf: dat overkomt mij niet...

Een keizersnede

Bij 10 tot 15 procent van de vrouwen die voor de eerste keer vaginaal gaan bevallen, eindigt de bevalling in een keizersnede.
Dat zijn er nog best veel.

Voor veel vrouwen is een bevalling die eindigt in een keizersnede, een heftige ervaring. Zeker als je het niet verwacht.
Toch is er wel een ding waar ik zelf een beetje jeuk van krijg en dat is het gebruik van de term spoedkeizersnede.
Wat ondanks dat het percentage vrouwen dat ongepland bevalt d.m.v. een keizersnede aanzienlijk is, is het percentage vrouwen waarbij sprake is van een echte spoedkeizersnede: rennend over de gang i.v.m. een acute noodsituatie en algehele narcose omdat er geen tijd meer is voor een ruggenprik, klein.

Toch wordt de term door veel vrouwen wel gebruikt, dat merk ik bij de cliënten in mijn praktijk ook.
Terwijl het gebruik van de term niet zo onschuldig is als het lijkt.
Als jij namelijk op een negatieve manier tegen jezelf praat over een ervaring, dan zal dat ook direct een negatief effect hebben op jouw stemming en gedrag, wat je enorm kan belemmeren in je verwerkingsproces.

Daarom zou ik je willen uitnodigen om je keizersnede nog eens onder de loep te nemen, want tussen een geplande en een spoedkeizersnede zit een enorm groot grijs gebied, waar ik zelf liever andere termen voor gebruik.

Welke termen dat zijn, dat kun je beluisteren in deze podcast.

Ze zeggen wel eens... daar waar een baby geboren wordt, wordt ook een moeder geboren. Toch verloopt de landing in het moederschap niet voor elke vrouw als vanzelfsprekend. Weet je hoofd wel dat je moeder bent, maar ontbreekt er nog iets in je gevoel.

Weet je dat alle moeders uit jouw familie die jou zijn voorgegaan een enorme belangrijke spelen in hoe jij in het moederschap staat?
Dus jouw eigen moeder, oma, overgrootmoeder, enz. Misschien nog wel meer dan dat jij je in eerste instantie nu bewust van bent.

Wat zij hebben meegemaakt in het leven, dragen ze bewust, maar veelal onbewust over op de generaties die na haar volgen.
Gemis, rouw, emotionele pijn, copingstijlen om te dealen met lastige situaties...

Ik nam er vandaag een prachtige podcast over op. Eentje waar ik niet een lange intro over kan schrijven, omdat ik in de woorden op papier nooit het gevoel kan vangen wat ik in een podcast wel kan. Dus ik zeg: gewoon luisteren!

Ik wens je veel luisterplezier! 

Ga je aan de slag met het symptoom of met de oorzaak?

Burn-out, bekkenklachten, pijnlijke nek- en schouderspieren... zo maar wat klachten waar je last van kunt hebben nadat je een heftige bevalling hebt meegemaakt. Maar toch wordt een verband tussen deze beide dingen nog heel vaak niet herkend.

Met als gevolg dat men aan de slag gaat met bijvoorbeeld een burn-outcoach om te herstellen van een burn-out. Om te zorgen dat die batterij weer vol en opgeladen raakt. Vol goede moed gaat men aan de slag met het herstel, zonder goed naar de oorzaak te kijken.

Gevolg? Na een poosje loopt de batterij gewoon net zo hard weer leeg, omdat de burn-out niet iets op zichzelfstaand was, maar een symptoom van een niet goed verwerkte bevalling.

Je gaat voor je bekkenklachten en incontinentieklachten naar de bekkenfysio. Die merkt dat er zoveel spanning in je bekkenbodem zit, dat trainen op dit moment geen optie is. Je moet eerst oefenen op het ontspannen van je bekkenbodem, voordat je kunt gaan trainen.

Hoe hard je ook oefent, het ontspannen lukt maar deels of soms zelfs helemaal niet. Dat kan behoorlijk frustrerend zijn. Je werkt zo hard en er gebeurt maar bar weinig. Dit omdat de spannning in dat gebied niet volledig op zichzelf staat, maar verergerd kan worden door een niet goed verwerkte bevalling.

Je hebt veel pijn aan je nek en schouderspieren. Je bezoekt hiervoor regelmatig een masseur om het los te laten maken. De eerste twee dagen voel je verlichting, maar daarna zit alweer alles enorm vast. Het brengt geen blijvende verlichting. Gespannen spieren kunnen een symptoom zijn van een niet goed verwerkte bevalling.

Ik zie mensen vaak zoveel doen om hun symptomen te laten verminderen, zonder dat ze de veroorzaker van alle klachten aanpakken. Wat als je daar gewoon zou beginnen? Daar gaat deze podcast over.

Vorige week was het dan ook bij mij zover... ik raakte besmet door Covid.
Daar waar de een er amper last van heeft, waren mijn klachten toch wel te vergelijken met een fikse griep.
Ik had overal spier- en gewrichtspijn, hoofdpijn en heb ook 2 dagen koorts gehad.

Toch ben ik niet in bed gaan liggen. Niet omdat ik het mezelf niet kon toestaan, maar meer omdat het niet was waar mijn lichaam om vroeg.
Mijn lichaam vroeg om vertragen, niet om stil te zitten.
Braaf volgde ik wat mijn lichaam me ingaf. Ik deed een kwartiertje rustige yoga, ik ging in bad met magnesium dode zee zout.
Ging tussendoor regelmatig even in bed liggen om te rusten of te slapen.

Maar dit luisteren naar mijn lijf is niet iets wat ik altijd al heb kunnen doen. Het is wel iets wat ik echt heb moeten leren.
Mijn laatste, hoog-risico zwangerschap en de hele lange herstelperiode die na de bevalling volgde, zijn hierin heel erg belangrijk geweest.
In deze podcast neem ik je mee in het rauwe proces wat ik hiervoor heb moeten doorlopen.

Bevallingstrauma verwerken? Ik wil gewoon nog een baby. Kunnen we ons daar niet op richten?

Inmiddels ben je enige tijd verder na je vorige bevalling. Van binnen kriebelt het aan alle kanten: je wilt niets liever dan nog een kindje. Precies zoals je het altijd voor je had gezien. Maar op het moment dat je aan dat verlangen durft toe te geven, neemt je hoofd het direct over. Het ziet overal apen en beren en is vooral heel erg bang dat het weer een herhaling wordt van de vorige keer. Dat wil het koste wat het kost voorkomen om je veilig te houden.

Je moet iets met die angst... dat voel je en als het aan jou ligt, dan is die vooral gericht op de toekomst. Maar wat als je, om echt dat vertrouwen te kunnen opbouwen, eerst nog een keertje achterom moet kijken? 

Voor het oog zag je er misschien rustig en kalm uit tijdens je bevalling, maar van binnen was je dat niet. Verre van dat... je van binnen kapot van angst. Maar niemand die het zag. Je kreeg zelfs complimenten van je zorgverleners over hoe kalm je met de situatie omging.

Ze moesten eens weten...

Je liet dingen gebeuren die je niet wilde, liet over je grenzen heen gaan, maar je kon het ze niet meer vertellen. Je kon niet meer voor jezelf opkomen. Het was net alsof je bevroren was.

Heb jij dit ook meegemaakt tijdens je bevalling? Dan moet je zeker deze podcastaflevering even luisteren, want hierin leg ik precies uit wat er op dat moment gebeurde, zodat je het voor jezelf beter kunt plaatsen.

"Ik wil niet dat mijn kindje last heeft van mijn verdriet over de bevalling."
Dit is wat ik moeders vaak hoor vertellen wanneer ze mijn praktijk bezoeken om aan de slag te gaan met het verwerken van hun bevallingstrauma.
In de aanwezigheid van hun kindje proberen ze vrolijk te doen en zetten ze een masker op, terwijl vanbinnen hun hart huilt.

De vraag is dan ook: kun je op deze manier echt voorkomen dat je kindje iets merkt van jouw verdriet over de bevalling? Of heeft je kindje, hoe goed jij ook je best hebt gedaan om het te verbloemen, het allang gevoeld en gemerkt. En reageert het met zijn/haar gedrag op wat het bij jou voelt?

Dat is precies waar deze podcast over gaat. Ik wens je veel luisterplezier!

Bevallingstrauma is maar een woord

Ik ben een echte traumanerd... ik wil er echt alles van weten en lees en bestudeer daarom alles wat met trauma te maken heeft.
Ook vertel ik er heel graag over, zo ook vorige week tijdens een kleine ingreep aan mijn pink.

Wat me opviel tijdens dit gesprek was dat mijn zorgverleners eigenlijk nog vrij weinig wisten over trauma (maar gelukkig wel veel over mijn pink ;) )
En ook in mijn praktijk merk ik dat...

Trauma is voor veel mensen nog een woord dat ze associëren met extreem heftige gebeurtenissen, zoals bijvoorbeeld dingen die oorlogsveteranen meemaken op missie of met langdurig heftige situaties, zoals seksueel misbruik of fysieke/emotionele mishandeling.
Maar vaak niet met een bevalling. 'Kun je daar een trauma van krijgen dan?'

Bij een bevallingstrauma voelt het woord trauma vaak veel te groot, zeker als ze het vergelijken met andere traumatische gebeurtenissen.
Tijd om eens wat meer uitleg te geven over het woord trauma, want trauma is maar een woord.
Een woord dat een bepaalde groep van symptomen beschrijft die volgt op het meemaken van een schokkende gebeurtenis die te groot was om op dat moment te kunnen bevatten.

"Je hebt toch al een verloskundige, waarom heb je dan nog een doula nodig?" Dit is precies wat zwangeren heel erg vaak horen wanneer ze hun wens om een doula bij hun bevalling te hebben, bespreekbaar proberen te maken. Vaak hebben ze zelf al enorm veel voorwerk gedaan en daardoor overtuigd van de toegevoegde waarde, maar zijn ze vergeten om hun partner onderdeel uit te laten maken van dit proces. Deze wens valt hun vaak wat rauw op hun dak.

Om deze vraag heel erg kort te beantwoorden... wat een doula doet, is wezenlijk anders dan het takenpakket van een verloskundige en/of gynaecoloog. Je moet een doula echt zien als een extra toevoeging aan je geboorteteam en niet als een vervanging van. Want ondanks dat ik inmiddels aardig wat weet over hoe een bevalling gaat, ben ik niet getraind en geschoold om een bevalling in medisch opzicht te kunnen begeleiden. Een verloskundige of gynaecoloog heeft daarvoor jarenlange scholing en training gevolgd.

Aan de andere kant... daar waar ik in gespecialiseerd bent, namelijk angst en trauma, daar hebben zorgverleners vaak ook wel wat kennis over, maar die kennis kun je niet vergelijken met de jarenlange opleiding en praktijktraining die ik op dit vlak heb. Sterker nog, ik zie ze regelmatig technieken toepassen die bedoelt zijn om de paniek te verminderen en om de barende aanwijzingen te laten opvolgen, maar die een compleet averechts effect hebben en juist de paniek alleen maar groter maken.

Dat is wat ik breng, mijn toevoeging aan het geheel. We hebben allemaal hetzelfde doel, namelijk moeder en kind zo veilig mogelijk door de bevalling heen loodsen en samen vormen we een geboorteteam om de barende heen, met ieder onze eigen expertises.

Wil jij graag een doula bij je bevalling, maar stelde jou partner als antwoord daarop ook deze vraag? Luister dan zeker, het liefst samen, deze podcast. Ik weet zeker dan het dan geen vraag meer zal zijn ;)

Wil je n.a.v. deze podcast eens vrijblijvend kennismaken? Stuur dan een bericht naar contact@ankevelstra.nl

Bevallingstrauma verwerken... ik wil wel maar het is nu niet de juiste tijd, want:

- ik zit nu overspannen thuis

- ik zit niet lekker in mijn vel

- mijn hoofd zit zo vol, ik heb er nu geen ruimte voor

En dat kan ik natuurlijk heel goed begrijpen en tegelijkertijd zou ik je wel doorelkaar willen rammelen. Absoluut niet om je pijn te doen, maar wel om je bewust te maken, want waar denk je dat de klachten van niet lekker in je vel zitten, doodmoe en overspannen zijn vandaan komen?
Juist ja, omdat je maar blijft rondlopen met een overwerkt bevallingstrauma en dat kost dagen, dag uit razend veel energie.

Dat houdt je wel even vol, maar geen maanden, laat staan jaren. Er komt een moment waarop je lichaam zegt: ho! En geloof mij, dat is echt geen prettige ervaring. Iets met been there, done that.

En als je ervoor kiest om nu niet met je bevallingstrauma aan de slag te gaan, wat verwacht je dan? Dat er 's nachts een toverfee voorbij komt die 3x met haar toverstafje zwaait en hup je bent van alle klachten af? En denk je nu werkelijk dat je mijn hulp nodig hebt als je lekker in je vel zit en fluitend door het leven fietst? Think again!

Ik nam er een podcast over op.
Waarschuwing: hij is behoorlijk confronterend.

Je neemt jezelf mee de bevalling in.

Zwangerschapscursussen, allemaal zijn ze erop gericht om jou voor te bereiden op wat je kunt verwachten tijdens de bevalling.
Op hoe een bevalling, normaal gesproken, verloopt, over hoe je kunt omgaan met de pijn van de weeën en over welke houdingen prettig zijn tijdens een bevalling. Maar wat ook in veel zwangerschapscursussen een belangrijk onderdeel is, is autonomie.
Over hoe je zelf de zeggenschap over jouw lichaam en baby tijdens de bevalling en hoe je de regie kunt houden.

Je leert over brains, over keuzes en opties en het schrijven van een geboorteplan. Stuk voor stuk belangrijke onderdelen die bijdragen aan een gevoel van autonomie en regie. 

Het is fijn om te weten wat je kunt doen om een gevoel van regie en autonomie te ervaren tijdens een bevalling, maar kun jij dat ook?
Met andere woorden, beschik jij over de vaardigheden om voor jezelf met de vuist op tafel te slaan op het moment dat je voelt dat jouw autonomie in het gedrang komt? Kun je omgaan met de weerstand wanneer jouw nee op een voorgestelde interventie niet zonder meer door je zorgverlener wordt geaccepteerd en je op flinke weerstand stuit?

Wat doe je dan? 

Verval je dan in je oude gedrag, bijvoorbeeld door je keuze te willen verklaren en uit te leggen? Of zeg je, met tegenzin, toch maar ja, omdat je het liefste weerstand of een conflict uit de weg gaat? Met andere woorden wat is jouw copingstijl in situaties die spannend zijn en/of stress oproepen?

Je kunt nog zoveel leren over wat je kunt doen om tijdens je bevalling de regie en de autonomie te behouden, maar dat vraagt ook wat van jou als persoon. Heb jij voldoende ervaring en lef om dit te kunnen doen, of schijt je bij alleen de gedachte al zeven kleuren?

Je neemt jezelf mee de bevalling in en je kunt nog zoveel leren over wat je zou kunnen doen tijdens je bevalling om de autonomie en de regie te behouden, maar als jij daar als persoon nog niet klaar voor bent en het lef en de skills mist, zal het nooit succesvol zijn.

Dit is het onderwerp waar ik dieper op in ga tijdens de podcast van vandaag.

(bevallings)trauma... tv versus realiteit

Hoe kiezen voor lichamelijke integriteit ineens misdadig is...

Als er iets is wat een kostbaar bezit is, dan is het wel lichamelijke integriteit. Lichamelijke onschendbaarheid, het recht dat je bescherming moet bieden tegen ongewenste (medische) ingrepen aan je lichaam.

Toch lijkt het vandaag de dag niet meer zo vanzelfsprekend.
Tijdens een leuk dagje uit met familie werd ik op een pijnlijke manier geconfronteerd met de gevolgen van kiezen voor lichamelijke integriteit. Ik voelde me zelfs een misdadiger.

Een podcast die ik niet goed in geschreven woorden kan vatten, maar die je gewoon moet luisteren.

"Ben je nog dezelfde doula als toen je begon?"

Afgelopen weekend was ik op bij zoek bij mijn allereerste doula cliënten. Ik had mijn opleiding bijna afgerond om moest als stage twee bevallingen begeleiden. Je wordt door de opleiding klaar gestoomd voor het werk, je hebt je eigen bevallingen meegemaakt, maar toch vond ik het echt wel een beetje spannend.

Ik ben een echte doener, kom graag in actie om een ander te helpen en dat was dan ook wat ik veel deed tijdens de eerste bevalling. Voor deze bevalling ben ik bijna 24 uur van huis geweest en ik gunde mezelf amper rust. Ik nam de meest bizarre houdingen aan, zo erg dat ik in de dagen erna forse spierpijn had. Als dit elke keer zo zou gaan, dan zou ik dit werk vast niet lang vol kunnen houden.

Hoewel in doula het woord to 'do' zit, hoef je echt niet de hele tijd keihard aan het werk. Soms is er gewoon zijn al genoeg. Wat dat aangaat zou het woord bela beter passen bij het werk wat wij als doula's doen.  

Ik vond het echt een superleuke vraag van mijn doula cliënten en ik neem je in deze podcast mee in hoe ik terugkijk op mijn ontwikkeling als doula.

Je kunt je nog zo goed voorbereiden... een zwangerschapscursus doen, alles lezen wat los en vast zit over bevallen... toch is dat niet de garantie voor succes. Je weet nu namelijk veel over bevallen, je hebt kennis tot je genomen, maar weten is nu eenmaal niet hetzelfde als doen.

Sterker nog, als jij vol in de weeën zit, is de kans heel erg groot dat je je nog maar bar weinig herinnert van alles wat je hebt geleerd. Ergens ook heel logisch, want bevallen vraagt in jezelf keren, uit je hoofd gaan en in je lichaam zakken. Niet meer over dingen nadenken, maar meegaan met datgene wat je lichaam je aangeeft.

Dus om succesvol gebruik te kunnen maken van datgene wat je geleerd hebt over bevallen, heb je in de meeste gevallen een ander nodig om je te herinneren aan wat je wilt of zou kunnen proberen. Tijdens het grootste deel van de ontsluitingsfase zal je verloskundige of gynaecoloog hiervoor niet beschikbaar zijn. Ze komen regelmatig even bij je kijken om te kijken hoe het gaat, maar meestal hebben meer patiënten om voor te zorgen en moeten hun aandacht verdelen.

Je geboortepartner zal meestal wel de volledige bevalling, op een korte plas- en eetpauze na, aanwezig zijn. Maar niet alle partners hebben dezelfde kennis als jij hebt, sterker nog... ik ken genoeg vrouwen die een zwangerschapscursus zonder partner hebben gevolgd. Daarnaast moet je je ook afvragen of je geboortepartner deze rol voor jou volledig kan vervullen. Hij of zij is namelijk ook emotioneel bij jou betrokken en voelt misschien ook best wel wat spanning. Heel vaak voelen ze zich een machteloze toeschouwer en worden ze behoorlijk overvallen door het oergeweld dat bij een bevalling komt kijken.

Als bevallingescounsellor hoor ik heel vaak dat vrouwen teleurgesteld zijn in hoe het is gegaan, in de rol van hun partner en ook blijven ze met veel vragen achter. Had het scenario anders kunnen zijn, wanneer ik....

Ik praat hier verder over in deze podcast.
Veel luisterplezier!

Broertjes en zusjes – hoe bereid je ze voor op de nieuwe baby?

Ik denk dat deze vraag altijd wel door je hoofd spookt wanneer je opnieuw zwanger bent. Misschien heb je verhalen gehoord van vriendinnen en familie over veel strijd. Over peuters en kleuters die ineens weer heel jong gedrag lieten zien. Ineens niet meer zindelijk waren. Kinderen die boos waren op de nieuwe baby en het misschien zelfs wel pijn wilden doen. Gooiden met spullen en van de ene driftbui in de andere schoten.
Iets wat je toch het liefste wel wilt voorkomen in je kraamtijd.

Naast alle praktische tips, vanuit het hoofd beredeneerd, is er ook nog een laag dieper, namelijk het niveau van de ziel.
Wanneer alle praktische, vanuit het hoofd bedachte tips niet werkten, dan is het zeker waardevol om eens deze podcast te luisteren, om het zo het gedrag vanuit een ander perspectief te kunnen zien en het zelfs ook te kunnen ombuigen.

En dat heeft alles te maken met plek... wanneer een kind eerst een poos de enige is geweest en er nu ineens een nieuwe baby bij komt, is het ten diepste heel erg bang om zijn plek kwijt te raken. Het is bang dat de baby zijn/haar plek zal innemen en dat het er niet meer hoort. Vanuit die angst ontstaat heel veel vervelend gedrag 'ik zal wel laten zien dat ik er nog steeds ben' of 'ik verdedig mijn eigen plek.' Maar wat als dat gewoon niet hoeft? Dat je dit door het regelmatig uitspreken van een aantal hele eenvoudige zinnetjes kunt voorkomen?

Wil je broertjes en zusjes goed voorbereiden op de komst van de nieuwe baby en strijd voorkomen? Luister dan deze podcast.

Afgelopen week werd ik door een oud-cliënte getagd op Facebook onder een artikel van Kiind magazine. Dit artikel ging over rouwen over je bevalling kan (ook als je baby gezond geboren is). Dit heeft ze natuurlijk niet zomaar gedaan, want als er iets is wat ik vaak met mijn trauma cliënten bespreek, dan is het wel over rouwen over je bevalling.

Een bevalling en daarmee ook de geboortedag van je kindje is een levensveranderende gebeurtenis. Een speciaal moment in je leven, waar veel vrouwen zich goed op voorbereiden. Ze hebben wensen en verlangens over hoe ze graag zouden willen dat deze dag gaat verlopen. En hoewel de meeste vrouwen zich terdege bewust zijn dat een bevalling zich niet laat plannen en ook rekening houden met situaties waarin het anders loopt dan verwacht, is het scenario waar ze nu mee geconfronteerd zijn, hen wel heel rauw op hun dak gevallen.

Dat brengt in de meeste gevallen niet alleen trauma met zich mee, maar ook rouw. Rouwen over een bevalervaring die zo gewenst was, maar nooit werkelijkheid zal worden. Een verlieservaring.

Elke verlieservaring, groot of klein, brengt rouw met zich mee. Rouwen betekent niet over je verlies heen komen, er mooi pakketje van maken, om het vervolgens ergens op te bergen in je hoofd, nee rouwen betekent leren leven je verlies. Leren je verlies op een andere manier vast te houden. Rouwen is een proces, een heel persoonlijk proces en dat proces mag er zijn. Ook als je een gezonde baby hebt gekregen.

In de podcast van vandaag praat ik hierover verder, vertel ik je over mijn eigen rouwproces na het plotselinge verlies van mijn baarmoeder (en daarmee aanwezige kinderwens) als gevolg van de bevalling en deel ik een aantal tips.

Ik wens je mooie inzichten toe.

Trauma zit niet alleen tussen je oren, maar vooral ook heel erg in je lijf.

Ik merk dat veel van mijn cliënten heel erg moeite hebben met het woord trauma. Niet zozeer met het woord zelf, maar wel met de negatieve associatie die aan het woord kleeft. Trauma wordt vaak nog gezien als iets psychisch, als iets wat tussen je oren zit en voor heel veel mensen is dat gewoon nog steeds een enorm spannend gebied.

Want wat zal een ander daar wel niet van denken? Zullen ze me nog wel voor vol aanzien? En wat als ik dit stickertje krijg, wat betekent dat dan voor mij voor de toekomst? Zal het me op een negatieve manier gaan beïnvloeden? En ik kan me dat heel goed voorstellen.

Trauma is iets wat in je hoofd zit, sterker nog in je brein. Dus tussen die twee oren, dat klopt.
Maar daarnaast is het ook iets heel fysieks. Je lichaam reageert namelijk op datgene wat je hoofd is gestart. Dat kun je merken aan je ademhaling, aan je hartslag, misschien begin je meer te zweten of heb je last van pijnlijke spieren. Allemaal fysieke klachten, die een directe relatie hebben met trauma.

Goede hulp voor het verwerken van een (bevalling)trauma zou wat mij betreft dan ook niet alleen op dat stukje tussen je oren gericht moeten zijn, maar ook op je lijf. Diepe ontspanning van zowel lichaam als geest, om zo je brein uit te nodigen om de ervaring als nog op de juiste manier te verwerken en op de juiste manier weg te schrijven naar het lange termijn geheugen.

Hoe dit precies allemaal werkt... ik vertel er alles over in deze podcast.
Ik wens je veel luisterplezier en mooie inzichten toe!

"Een bevalling laat zich niet plannen, dus ik schrijf geen geboorteplan. Ik laat het allemaal wel op me af komen."
Je wilt niet weten hoe vaak mijn trauma cliënten mij hebben verteld dat ze geen geboorteplan hebben geschreven omdat ze daar het nut niet van inzagen, omdat een bevalling zich niet laat plannen.

Achteraf met grote spijt natuurlijk, want tijdens de bevalling zijn er dingen gebeurd, waar zij niet op voorbereid waren. Op basis van angst en spanning hebben ze toen keuzes gemaakt, waar ze later met een enorm rotgevoel op terugkijken.
Het schrijven van een geboorteplan draait dan ook niet om het eindproduct, maar wat vooral heel belangrijk is, is het proces er naartoe. Kennis vergaren, weten wat je opties zijn en daarover in gesprek gaan met (geboorte)partner en zorgverleners.

Het is achteraf heel moeilijk om te zeggen of de bevalling daadwerkelijk anders was gelopen wanneer je wel een plan had gehad. Mogelijk waren er misschien wel dezelfde dingen gebeurd, mogelijk waren misschien wel de interventies nodig geweest. Maar het geboorteplan zou absoluut een positieve bijdrage hebben geleverd aan hoe je er later op terug kunt kijken. Dat je het gevoel hebt van regie en autonomie hebt gehad.

In deze podcast deel ik aan de hand van mijn eigen ervaring wat het proces van het schrijven van een geboorteplan en het geboorteplan mij heeft gebracht tijdens mijn laatste bevalling, nu vier jaar geleden, waarin alles zo anders liep dan verwacht en leg ik je uit hoe je een geboorteplan zo kunt schrijven, dat je het kunt inzetten in elke situatie, ook als je bevalling anders loopt dan gepland.

Veel luisterplezier!

Jij mag jouw eigen ruimte innemen...

Van de week luisterde ik naar de podcast van Veronique Prins, een fantastische businesscoach waar ik een paar jaar geleden mee heb mogen werken en waar ik graag in de toekomst ook weer mee verder wil werken. Haar podcast ging over ruimte innemen, over een moeder die haar eigen bedrijf op poten wilde zetten, maar daarvoor niet de ruimte durfde te claimen.
Je snapt wel dat op deze manier er weinig van de grond komt voor wat betreft dat eigen bedrijf.

Nu ben ik geen businesscoach en zijn mijn volgers lang niet allemaal ondernemers, maar dit thema kom ik in mijn werk ook regelmatig voorbij. Over moeders die niet genieten van het moederschap. Sterker nog, zich gevangen voelen in het moederschap. Moeders die heel sterk terug verlangen naar hun oude leventje.

Een onderwerp waar maar weinig moeders open over durven te praten, want wat zal een ander hier wel niet van vinden? Straks vinden ze me een slechte moeder... Terwijl deze gevoelens juist voor zoveel moeders herkenbaar zijn!
Ze hebben er nieuwe identiteit bij gekregen, namelijk die van moeder, maar vergeten daarbij ruimte te nemen voor henzelf, voor de vrouw die ze ook zijn en die niet ineens verdwenen is op het moment dat je moeder wordt.

Een mooi onderwerp om eens verder over de diepte in te gaan en dat heb ik gedaan in deze podcast.
Heel veel luisterplezier!

Lig je fysiek behoorlijk in de kreukels na je bevalling? 3 tips voor een goed herstel.

Soms hoor je van de verhalen over vrouwen die soepel en zonder noemenswaardige schade bijna direct weer op de been waren. Nou, daar was ik er niet eentje van. Na de eerste bevalling heb ik een jaar nodig gehad om me fysiek weer een beetje de oude te voelen, na de tweede bevalling nog veel langer. Zeker anderhalf jaar.

Fysiek herstellen na een bevalling is behoorlijk zwaar. Daar waar je bij alle andere ziektes en ingrepen je je volledig kunt focussen op je eigen herstel, heb je nu ook nog een kleine baby om voor te zorgen. Daardoor gaat het herstel vaak langzamer dan we graag zouden willen, soms tot grote frustratie.

Iets met 'been there, done that...'

Lig je na je bevalling fysiek gezien ook behoorlijk in de kreukels?
In deze podcastaflevering deel ik 3 tips voor een goed herstel.

Bang voor de pijn van de weeën? Met deze 3 tips houd je grip.

Ik kan het mooier maken dan dat het is, maar... bevallen doet in de meeste gevallen gewoon pijn.
Veel vrouwen zijn dan ook bang voor de pijn van de weeën. Meestal niet zozeer voor de pijn zelf, maar ze zijn vooral bang dat ze door de pijn de grip op de weeën en zichzelf verliezen.
Dat de pijn van de weeën hen zal overspoelen en dat ze daardoor in paniek raken. Deze angst kan behoorlijk verlammend werken en op een gegeven moment ook een self fulfilling prophecy worden.

Als doula ben ik inmiddels bij een heel aantal bevallingen geweest.
En hoe goed onze voorbereidingen ook zijn geweest, soms neemt de pijn van de weeën hen over en slaat de paniek toe.
Ik ben dan altijd zo blij dat ik er dan bij ben als doula en actief iets kan doen om deze situatie te keren.
En dat kan juist het verschil maken tussen een bevalling waar je met een goed gevoel op kun terugkijken of een hele heftige ervaring waar je liever niet meer aan terugdenkt.

In deze podcast deel ik 3 tips die je kunt inzetten tijdens de weeën en die je helpen om grip te houden.

In mijn werk als bevallingscounsellor en doula spreek ik veel vrouwen die een traumatische bevalling hebben meegemaakt, met allemaal hun eigen, unieke verhaal. Voor een deel van deze vrouwen was het al vrij snel na de bevalling duidelijk dat het voor hen een traumatische gebeurtenis was. Veel van deze vrouwen zoeken binnen 9-12 maanden na de geboorte van hun kindje hulp bij het verwerken van het trauma.
Een van de belangrijkste redenen hiervoor is dat de trauma symptomen van grote invloed zijn op hun dagelijks leven. Daarnaast leeft er in veel gevallen de wens voor nog een kindje, alleen durft men daar geen gehoor aan te geven, uit angst nog een keer zo'n bevalling mee te maken.

Er is ook een groep vrouwen die er pas tijdens een volgende zwangerschap achterkomen dat ze hun bevallingstrauma niet goed hebben verwerkt. De belangrijkste reden hiervoor is dat een bevallingstrauma een vrij specifiek trauma is. Zo lang zij zichzelf kunnen afsluiten voor zwangerschaps- en bevallingsspecifieke triggers, hebben ze in het dagelijks leven weinig last. Ze zijn vaak gestopt met praten over hun bevalling en zodra ze een programma op t.v. tegenkomen wat gaat over bevallen, zappen ze snel verder. Een overlevingsstrategie, waarmee zij zichzelf langere tijd staande kunnen houden.

Tot ze dus opnieuw zwanger raken en ineens met alle zwangerschaps- en bevallingsspecifieke triggers worden geconfronteerd. Nu is er geen ontkomen meer aan. Maar doordat ze langere tijd prima hebben kunnen functioneren, is er vaak nog steeds veel twijfel. Is er echt wel sprake van een trauma? En hoor ik ze vaak de zin zeggen: 'Ik hoop gewoon dat mijn volgende bevalling een helende ervaring wordt.'

Natuurlijk hoop ik dat van harte met hen mee en tegelijkertijd vind ik het ook een spannende uitspraak. Allereerst omdat deze bevalling het trauma van de vorige bevalling kan triggeren, wat kan zorgen voor enorme angst en paniek tijdens de bevalling. En je kunt je wel voorstellen dat dat een groot effect gaat hebben op het verloop van de bevalling. Ik vertel hier meer over in podcast #38

Maar daarnaast vooral doordat een bevalling helaas geen maakbaar iets is. Ook nu kun je geconfronteerd met tegenslagen en complicaties die van invloed kunnen zijn op je bevalling. En wat betekent dat dan voor jou als deze bevalling wederom geen helende ervaring wordt?

Dat is het precies het onderwerp waar deze podcast overgaat. Vele luisterplezier en inspiratie toegewenst!

Waarom het belangrijk is om je traumatische bevalling te verwerken voordat je opnieuw gaat bevallen...
Iedereen gaat op een andere manier om met een bevallingstrauma. Sommige vrouwen zij na een traumatische bevalling zo erg angstig geworden voor een zwangerschap en bevalling, terwijl er vaak nog wel een kinderwens is. Deze vrouwen zoeken over het algemeen hulp bij de verwerking. Er zijn ook vrouwen die de traumatische bevalling voor hun gevoel een plekje hebben gegeven in hun hoofd. Ze voelen zich nog wel eens verdrietig en er gaat ook een pijnlijke steek door hun hart wanneer hun beste vriendin wel een goede bevalling heeft gehad, maar het staat de wens voor nog een kindje niet direct in de weg.

En ook dat kan... een bevallingstrauma is een vrij specifiek trauma en triggers (bijvoorbeeld boeken en t.v. programma's over bevallen) kunnen ze vrij gemakkelijk uit de weg gaan als ze niet zwanger zijn, waardoor ze het gevoel kunnen krijgen dat ze het goed hebben verwerkt.
Totdat ze dus opnieuw zwanger raken en weer in aanraking komen met de triggers.

De gedachte aan nog een keer te moeten bevallen roept weer enorme gevoelens van angst en paniek op. Een heel van hen steekt de kop in het zand en laat het erop aan komen en gelukkig zoekt een deel van hen alsnog hulp bij de verwerking van hun traumatische bevalling. En dat vind ik een hele goede zaak, want deze gevoelens en emoties gaan niet vanzelf weg.

Daarnaast moet je weten dat spanning en angst voor weer zo'n heftige bevalling er juist voor kunnen zorgen dat je weer zo'n ervaring gaat meemaken.

Hoe dit allemaal precies zit, leg ik je uit in deze podcast.

Wat zou jij doen als je in mijn schoenen zou staan?

Tijdens je zwangerschap, bevalling en als moeder sta je voor behoorlijk wat keuzes en laten we eerlijk zijn, dat is niet altijd even makkelijk. Wat doen we in zo’n geval? We vragen raad bij onze moeders, vriendinnen of andere personen waarvan we verwachten dat ze ons van een goed advies kunnen voorzien.

Ook ik krijg als bevallingscounsellor en doula regelmatig de vraag: “Wat zou jij doen als je in mijn schoenen zou staan?”
"Zou je een klacht indienen bij het ziekenhuis?" (na een traumatische bevalling)
"Zou je in dit geval kiezen voor een thuisbevalling of niet?"
"Zou je je laten inleiden of zou je afwachten?"
Zo een paar vragen die ik regelmatig hoor.

Hoe graag ik ook zou willen… ik kan deze vraag niet voor je beantwoorden en om heel eerlijk te zijn… eigenlijk kan niemand dat voor jou.

In de podcast van deze week leg ik je uit waarom ik geen advies geef, ook al wordt het me gevraagd, maar ook wat ik wel doe wanneer mij deze vraag wordt gesteld.

Moeder van 4 kinderen, 2 in je hart en 2 in je armen...

Een zwangerschap moeten afbreken doordat je kindje dusdanig ziek is en ernstige afwijkingen heeft, is een van de moeilijkste dingen waar je als zwangere voor kunt komen te staan. Klaziena van der Meulen van Hypnobirthing Friesland maakte dit niet een, maar zelfs twee keer mee.

Na de geboorte van hun eerste kindje, raakte Klaziena sneller dan verwacht opnieuw zwanger.
Daar waar ze bij hun eerste kindje volledig in het vertrouwen zat, voelde ze intuïtief aan dat er mogelijk iets niet helemaal oké was met dit kindje. 

Klaziena en haar partner kozen voor prenatale screening en daaruit bleek dat hun kindje een chromosoom afwijking had en dusdanig ernstig ziek was, dat de kansen op een volwaardig leven nagenoeg nihil waren. Ze besloten om dit kindje vanuit liefde te laten gaan. Een groot verlies en tegelijkertijd voelde Klaziena zich ook een trotse moeder.

Niet lang na dit grote verlies, bleek Klaziena opnieuw zwanger te zijn.
Maar na de eerste weken van geluk en blijdschap, bleek ook dit kindje een chromosoom afwijking te hebben. Wat er dan door je heen gaat, is met geen pen te beschrijven. Wederom belandden ze in een emotionele rollercoaster en besloten om ook dit kindje vanuit liefde te laten gaan.

Na de geboorte van deze twee kinderen, heeft Klaziena nog een gezonde dochter gekregen.
Hoewel deze bevalling op papier goed is verlopen, bleef er toch een pijnlijke randje achter, waar we een poosje geleden samen in een kort traject aan hebben gewerkt en waardoor de liefde tussen moeder en dochter nu volledig kan stromen.

Ze vertelt haar bijzondere verhaal in deze podcast.

Geboorte affirmaties, als je Pinterest en Instagram mag geloven, zijn die momenteel hot en trending.

Men neme een paar krachtige zinnen, het liefst afgedrukt op prachtige kaartjes en tadaa een positieve mindset ten aanzien van de aankomende bevalling is geboren...

Tenminste dat is hoe het vaak wordt gebracht... als je er maar vaak genoeg naar kijkt, luistert of ze uitspreekt, dan voel je je kracht en zelfvertrouwen vanzelf groeien.

Het spijt me, maar op deze manier werkt het niet. Helaas laat ons brein zich niet zo gemakkelijk om de tuin leiden.

In deze podcast leg ik je daar alles over uit. En omdat ik zeker wel geloof in de kracht van affirmaties (ik werk er zelf al jaren op een ander vlak mee), geef ik je ook nog eens drie tips over hoe je geboorte affirmaties wel voor je kunt laten werken.

Nieuwsgierig geworden? Ga hem dan snel luisteren!

Heb je een waardevol inzicht gehad door deze podcast? Ik zou het superleuk vinden als je dat deelt, bijvoorbeeld in je Instagram stories. Vergeet me vooral niet te taggen!

'Ik durf mijn wensen voor de bevalling eigenlijk niet zo goed te bespreken met mijn verloskundige of gynaecoloog. Ik bedoel zij hebben er jarenlang voor geleerd en hebben al zoveel ervaring. Wie ben ik dan dat ik het anders wil? Dat ik wensen heb die buiten de standaard richtlijnen en protocollen vallen?'

Dit hoor ik vrouwen zo vaak zeggen wanneer ik ze help bij de voorbereiding op de bevalling. Diep in hun hart weten ze heel goed wat ze willen voor hun bevalling en toch durven ze daar niet voor te gaan staan.

Ze kijken enorm op tegen de kennis en expertise van hun verloskundige en/of gynaecoloog en voelen zichzelf tegelijkertijd heel erg klein worden en dat vind ik zo ontzettend zonde...

Tijd voor een kleine mindshift!

Jouw verloskundige en/of gynaecoloog hebben inderdaad ontzettend veel kennis en ervaring als het aankomt op de bevalling. En die kennis en ervaring zetten ze in om jou zo goed te kunnen begeleiden tijdens je bevalling.

Maar wat zij niet hebben, is kennis over jou.
Kennis over wie jij bent, wat jij nodig hebt en wat voor jou het allerbeste werkt.
Er is er maar een die deze kennis bezit en dat ben jij!

Jij bent expert van jezelf!

Herken jij jezelf hierin en ben je op dit moment zwanger?
Dan is deze podcast voor jou!