მიგრანტ ქალთა ისტორიები

40 წლის მანანა ბოლქვაძე უკვე 4 წელია იტალიაში ცხოვრობს. იგი ამბობს, რომ ემიგრაციაში მისთვის ყველაზე ძნელი მონატრებაა.

„ისეთ საქართველოში მინდა დავბრუნდე, სადაც მშიერი ადამიანები არ იქნებიანო“ – გვითხრა მან და ემიგრაციაში ყოფნის საკუთარი გამოცდილება გაგვიზიარა.

მასალა მომზადებულია ჰაინრიჰ ბიოლის ფონდის თბილისის ოფისის მხარდაჭერით, პროექტის "შრომის გატანა თავის გასატანად - მიგრანტ ქალთა ისტორიები" ფარგლებში.

მასალაში გამოთქმული მოსაზრებები შესაძელებელია არ გამოხატავდეს ჰაინრიჰ ბიოლის  ფონდის თბილისის ოფისის შეხედულებებს.

თამუნა ზაზაშვილი 31 წლისაა, ახლა პოლონეთში მუშაობს, მანამდე კი თურქეთში მუშაობდა. 20 წლის იყო, როცა მცირეწლოვანი შვილი დატოვა და ემიგრაციაში წავიდა.

„თვითმფრინავში ყველაზე ბოლოს მგონი მე ავედი. ნახევარი საათი დამჭირდა ალბათ. ფეხები უკან-უკან მრჩებოდა. ერთი პროცენტი რომ მქონოდა იმის შანსი, მე საქართველოში ვნახავდი სამსახურს, რომ ოჯახში რაღაც შემეტანა, აღარასოდეს გადავდგამდი ამ ნაბიჯს“ - ამბობს თამუნა.

მასალა მომზადებულია ჰაინრიჰ ბიოლის ფონდის თბილისის ოფისის მხარდაჭერით, პროექტის "შრომის გატანა თავის გასატანად - მიგრანტ ქალთა ისტორიები" ფარგლებში.

მასალაში გამოთქმული მოსაზრებები შესაძელებელია არ გამოხატავდეს ჰაინრიჰ ბიოლის  ფონდის თბილისის ოფისის შეხედულებებს.

ციალა შავაძე 17 წელია შრომით მიგრაციაში იმყოფება: "ძნელია, როცა შენი დედა მისახედი გყავს და სხვას უყურებ"

მასალა მომზადებულია ჰაინრიჰ ბიოლის ფონდის თბილისის ოფისის მხარდაჭერით, პროექტის "შრომის გატანა თავის გასატანად - მიგრანტ ქალთა ისტორიები" ფარგლებში.

მასალაში გამოთქმული მოსაზრებები შესაძელებელია არ გამოხატავდეს ჰაინრიჰ ბიოლის  ფონდის თბილისის ოფისის შეხედულებებს.

2021 წლის ზაფხულში 43 წლის ნატო დავითაძე უკეთესი მომავლის იმედით წავიდა ემიგრაციაში – უნდა, რომ მის ოჯახს საკუთარი ბინა ჰქონდეს. 12 წელი ნაქირავებ ბინაში იცხოვრა, მუშაობდა თვითონ და მისი ქმარიც, მაგრამ ბინის შეძენა ამ შრომით შეუძლებელი იყო.

მასალა მომზადებულია ჰაინრიჰ ბიოლის ფონდის თბილისის ოფისის მხარდაჭერით, პროექტის "შრომის გატანა თავის გასატანად - მიგრანტ ქალთა ისტორიები" ფარგლებში.

მასალაში გამოთქმული მოსაზრებები შესაძელებელია არ გამოხატავდეს ჰაინრიჰ ბიოლის  ფონდის თბილისის ოფისის შეხედულებებს.

ირმა ჩიოტაშვილი 50 წლისაა, ოც წელზე მეტია სტამბოლში ცხოვრობს და მუშაობს. საუბრის დროს ქართულ სიტყვებს ეძებს და ზოგს ძლივს იხსენებს. ამბობს, რომ სტამბოლში მრავალი წლის წინ გადასახლებულ ლაზ ნათესავებთან ძირითადად თურქულად საუბრობს და ქართულად ლაპარაკი იშვიათად უწევს, ამიტომაც ავიწყდება ენა ნელ-ნელა.

მასალა მომზადებულია ჰაინრიჰ ბიოლის ფონდის თბილისის ოფისის მხარდაჭერით, პროექტის "შრომის გატანა თავის გასატანად - მიგრანტ ქალთა ისტორიები" ფარგლებში.

მასალაში გამოთქმული მოსაზრებები შესაძელებელია არ გამოხატავდეს ჰაინრიჰ ბიოლის  ფონდის თბილისის ოფისის შეხედულებებს.

ნანული დუმბაძე 2004 წელს წავიდა ემიგრაციაში თურქეთში. ფიქრობდა, რომ მხოლოდ ერთი წლით მიდიოდა, თუმცა 17 წელი გავიდა და იგი კვლავ ემიგრანტია.

„მიუხედავად იმისა, რომ ემიგრაცია დამეხმარა ჩემი ოჯახის გაძლიერებაში, დროის უკან დაბრუნება რომ შეიძლებოდეს, აღარ დავტოვებდი ჩემს ოჯახსო“ - ამბობს ნანული დუმბაძე.

მასალა მომზადებულია ჰაინრიჰ ბიოლის ფონდის თბილისის ოფისის მხარდაჭერით, პროექტის "შრომის გატანა თავის გასატანად - მიგრანტ ქალთა ისტორიები" ფარგლებში.

მასალაში გამოთქმული მოსაზრებები შესაძელებელია არ გამოხატავდეს ჰაინრიჰ ბიოლის  ფონდის თბილისის ოფისის შეხედულებებს.

მედეა კონცელიძე 12 წელია იმყოფება შრომით მიგრაციაში თურქეთის ქალაქ სტამბოლში.

მასალა მომზადებულია ჰაინრიჰ ბიოლის ფონდის თბილისის ოფისის მხარდაჭერით, პროექტის "შრომის გატანა თავის გასატანად - მიგრანტ ქალთა ისტორიები" ფარგლებში.

მასალაში გამოთქმული მოსაზრებები შესაძელებელია არ გამოხატავდეს ჰაინრიჰ ბიოლის  ფონდის თბილისის ოფისის შეხედულებებს.

37 წლის ნაზი გეგეშიძემ 8 წელი გაატარა ემიგრაციაში და ბათუმში დაბრუნდა: „წავედი, რომ შევშველებოდი შვილს, ოჯახს, ქვეყანასაც კი" - ამბობს ნაზი.

მასალა მომზადებულია ჰაინრიჰ ბიოლის ფონდის თბილისის ოფისის მხარდაჭერით, პროექტის "შრომის გატანა თავის გასატანად - მიგრანტ ქალთა ისტორიები" ფარგლებში.

მასალაში გამოთქმული მოსაზრებები შესაძელებელია არ გამოხატავდეს ჰაინრიჰ ბიოლის  ფონდის თბილისის ოფისის შეხედულებებს.

51 წლის ნინო მახარაძე წელიწადზე მეტია იტალიაშია, მუშაობს და ოჯახს ეხმარება. ამბობს, რომ სულ მცირე 5, 6 წელი დასჭირდება უცხოეთში რომ იმუშაოს.

მასალა მომზადებულია ჰაინრიჰ ბიოლის ფონდის თბილისის ოფისის მხარდაჭერით, პროექტის "შრომის გატანა თავის გასატანად - მიგრანტ ქალთა ისტორიები" ფარგლებში.

მასალაში გამოთქმული მოსაზრებები შესაძელებელია არ გამოხატავდეს ჰაინრიჰ ბიოლის  ფონდის თბილისის ოფისის შეხედულებებს.

მარიამ ჯორბენაძე, 40 წლის.
პროფესიით პროგრამისტი. იტალიაში 8 თვის წინ წავიდა სამუშაოდ.
იყო დრო, როცა კონდიტერად მუშაობდა. ბოლო ოთხი წელი არ უმუშავია ჯანმრთელობის პრობლემების გამო, რაც ექიმების შეცდომამ გამოიწვია. წარმოშობით ხულოდანაა.
ემიგრაციაში წამოსვლა დედობის სურვილმა გადააწყვეტინა, რასაც საკმაოდ ბევრი ფული სჭირდება.

მასალა მომზადებულია ჰაინრიჰ ბიოლის ფონდის თბილისის ოფისის მხარდაჭერით, პროექტის "შრომის გატანა თავის გასატანად - მიგრანტ ქალთა ისტორიები" ფარგლებში.

მასალაში გამოთქმული მოსაზრებები შესაძელებელია არ გამოხატავდეს ჰაინრიჰ ბიოლის  ფონდის თბილისის ოფისის შეხედულებებს.