Dialogos podcast με την Αφροδίτη Νανάκη

«Η καθημερινή χρήση αλκοόλ από μόνη της είναι ένα καμπανάκι, ακόμη κι αν κάποιος λέει ότι χρησιμοποιεί κάτι με μέτρο». Ο κ. Επαμεινώνδας Πριναράκης υπεύθυνος της Δομής Υποστήριξης για Αλκοόλ και Τυχερά Παιχνίδια του ΚΕΘΕΑ «Έξοδος» στη Λάρισα είναι κατηγορηματικός ως προς το τι αποτελεί εξάρτηση και πότε το φιλικό και συγγενικό περιβάλλον ενός ανθρώπου εθισμένου στο αλκοόλ, πρέπει να ανησυχήσει και να κινηθεί προκειμένου να τον βοηθήσει.

Επειδή έρχονται γιορτές και ως γνωστόν η κουλτούρα της διασκέδασης εξωθεί πλέον στο απόλυτο μεθύσι – αφού το ποτό είναι κοινωνικά συμβατό - συζητήσαμε με τον κ. Πριναράκη για την ολέθρια και θανάσιμη, πολλές φορές, σχέση των ανθρώπων με το αλκοόλ.

Δεδομένου ότι το θέμα είναι τεράστιο και οι παράμετροί του πάρα πολλοί, με τη συνέντευξη που ακολουθεί επιχειρήσαμε να κάνουμε μια εισαγωγή στην αυτοκαταστροφική αυτή συνήθεια που ξεκινά από την κοινωνικά αποδεκτή και άρα νόμιμη κατανάλωση αλκοόλ, περνά στην υπερβολική χρήση και στον εθισμό και οδηγεί στην κατάχρηση λόγω εξάρτησης.

Σ΄αυτό το podcast μιλάμε με τον συμπατριώτη μας, δικηγόρο Αθηνών, Βασίλη Παπαστεργίου για την δουλειά του, για την ελληνική Δικαιοσύνη και τις παθογένειές της, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες που βρίσκονται υπό διωγμό, αλλά και για το θέμα των υποκλοπών και την κατάχρηση της αστυνομικής βίας.

Τον παρακολουθώ χρόνια τώρα να σχολιάζει θέματα της επικαιρότητας στα πανελλήνιας εμβέλειας ραδιόφωνα, εφημερίδες και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, αφού συχνά πυκνά επιζητούν τον σχολιασμό του οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι. Έχει επιλέξει να ασκεί τη μάχιμη δικηγορία και οι εντολείς του προέρχονται, κατά κύριο λόγο, από την εργατική τάξη, είναι πρόσφυγες, μετανάστες και γενικότερα συνάνθρωποί μας που βρίσκονται εκτός του πεδίου της προστασίας του νόμου. Έχει επιλέξει την πλευρά… “των μελισσών και όχι των λύκων”.

Σ' αυτό το podcast συζητάμε με την Τρικαλινή κ. Νάνσυ Παπαθανασίου διδάκτορα κλινικής ψυχολογίας (ΕΚΠΑ) και επιστημονικά συνυπεύθυνη του Orlando LGBT+ επιστημονικού φορέα που ασχολείται εξειδικευμένα με την ψυχική υγεία των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.
Μιλάμε για τη φοβική και εχθρική επαρχία απέναντι στη διαφορετικότητα, για τις αυτοκτονίες ή απόπειρες αυτοκτονίας ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων, αλλά και γονιών ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών και για το κατά πόσο το σχολείο πραγματώνει το ρόλο του ως προς την καλλιέργεια μιας κουλτούρας αποδοχής και συμπερίληψης.
«Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου ήταν μια τομή για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, γιατί ουσιαστικά απέδειξε κάτι το οποίο υπήρχε σαν αίσθηση πάρα πολλά χρόνια. Ότι οι ζωές μας δεν μετράνε το ίδιο. Δεν έχουν την ίδια σημασία».
Σ΄ αυτή τη συγκλονιστική διαπίστωση καλούμαστε όλοι να πάρουμε θέση. Είναι αυτή η κοινωνία μέσα στην οποία επιθυμούμε να ζούμε; Θέλουμε (γιατί είναι σίγουρο ότι μπορούμε) να δημιουργήσουμε τις συνθήκες μέσα στις οποίες κάθε άνθρωπος θα εκφράζεται ελεύθερα και θα αυτοπραγματώνεται;
«Το σύνολο μας αφορά. Δεν ζούμε μέσα σε κοινωνίες και σε φούσκες μόνοι μας. Μας αφορά το να είναι καλά τα πράγματα για όλα τα άτομα» υπογραμμίζει.
Αφορμή για τη συνέντευξη αυτή-η οποία έγινε τηλεφωνικώς-αποτέλεσε η ανοιχτή συζήτηση που διοργάνωσε η Φυλική Αταξία Τρικάλων με θέμα την ομοφοβία στην επαρχία σήμερα.

Την απουσία ενός εθνικού ενεργειακού χωροταξικού σχεδίου που θα έβαζε όρια στις ορέξεις των επιχειρηματικών συμφερόντων υποδεικνύει ο κ. Χρήστος Τελειώνης, μέλος του Δικτύου Φορέων και Πολιτών για την Προστασία του Ασπροποτάμου, ως την κύρια αιτία του «πολεμικού» κλίματος που έχει διαμορφωθεί σε όλη τη χώρα και στο νομό μας ειδικότερα και αφορά στην αντίδραση συλλογικοτήτων στα σχέδια εταιρειών να σπείρουν με ανεμογεννήτριες τα ψηλά και απάτητα βουνά.

Αρχικά θεωρεί αναγκαίο να διευκρινίσει πως δεν εναντιώνονται συλλήβδην σε κάθε μορφή πράσινης ανάπτυξης, καταθέτοντας συγκεκριμένες προτάσεις προς αυτή την κατεύθυνση, υπογραμμίζοντας όμως πως σε καμιά περίπτωση δεν θε πρέπει να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του ορεινού όγκου και να υποβαθμιστεί το περιβάλλον.

Δεδομένου ότι αυτή την περίοδο βρίσκονται σε διαβούλευση συγκεκριμένες προτάσεις για κατασκευή αιολικών σταθμών στην Πίνδο και στα Άγραφα, ο κ. Τελειώνης προσπαθεί να δώσει μια εικόνα των καταστροφικών επεμβάσεων που σχεδιάζονται στα πλέον παρθένα σημεία του νομού, προβλέποντας τις αρνητικές συνέπειες οι οποίες θα προκληθούν αν δεν αποτραπεί έγκαιρα η υλοποίησή τους.

Η κ. Χριστίνα Ποποντοπούλου, ψυχολόγος και στέλεχος του Παιδοψυχιατρικού Τμήματος της Κινητής Μονάδας Ψυχικής Υγείας Τρικάλων με αφορμή την Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών που έχει οριστεί η 25η Νοέμβρη, μας ενημερώνει για την κατάσταση που επικρατεί στο νομό όσον αφορά στα καταγεγραμμένα περιστατικά έμφυλης βίας και καταθέτει τις δικές της προτάσεις για τα μέτρα που χρειάζεται να πάρει η Πολιτεία ώστε η απόδραση μιας γυναίκας από κακοποιητική σχέση να μη μένει στη θεωρία, αλλά να διευκολύνεται στην πράξη.

Μιλά για σπάσιμο και αφανισμό των στερεοτύπων που καλλιεργούν τον έμφυλο διαχωρισμό, για μηδενική ανοχή απέναντι σε κάθε μορφή βίας, για στελέχωση όλων των εμπλεκόμενων υπηρεσιών με ευαισθητοποιημένους και εξειδικευμένους πάνω στο θέμα ανθρώπους και για την λειτουργία ενός ολοκληρωμένου δικτύου δομών που θα στηρίζει ψυχοκοινωνικά, νομικά και συμβουλευτικά τις γυναίκες θύματα και θα τις παρέχει μια ασφαλή διαμονή.

Δεν παραλείπει να αναφερθεί στον μη αποδεκτό τρόπο που πολλές φορές η Αστυνομία αντιμετωπίζει τις γυναίκες που καταγγέλλουν βίαιη συμπεριφορά απέναντί τους, νουθετώντας τες να τα ξαναβρούν με τον σύντροφό τους (!).

Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι συμβουλές της προς τους γονείς για το πως πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, προς τις νεαρές κοπέλες για το ποια σημάδια προειδοποιούν ότι μια σχέση θα εξελιχθεί σε κακοποιητική, αλλά και προς τους έφηβους για τη βία που μπορεί να ασκηθεί και μέσω της εικόνας.

Η πνευμονολόγος, εντατικολόγος και διευθύντρια ΤΕΠ του Νοσοκομείου Τρικάλων κ. Κυριακή Παγδάτογλου, ανήκει στην ιατρική γενιά που αναμετρήθηκε με το θεριό, αφού η επιστημονική της ιδιότητα την τοποθέτησε στην πρώτη γραμμή της μάχης από τη στιγμή που ο κορονοϊός έκανε την εμφάνισή του στο νομό.

Είναι ο άνθρωπος που μαζί με τους στενούς της συνεργάτες συναδέλφους γιατρούς, νοσηλευτές και βοηθητικό προσωπικό, πέρασαν μήνες απομονωμένοι στον τέταρτο όροφο του ιδρύματος- στην “Σπιναλόγκα” όπως τον αποκαλεί χαρακτηριστικά- δίνοντας έναν άνισο αγώνα για να κρατήσουν στη ζωή δεκάδες συνανθρώπους τους που συνέρρεαν καθημερινά στο νοσοκομείο με βαριάς μορφής νοσηρότητα.

Είχαν τα μέσα και τις γνώσεις για να αντιμετωπίσουν τον ιό; Κοιτώντας σήμερα πίσω και με την εμπειρία που έχει αποκτηθεί, εκτιμά ότι θα μπορούσαν να είχαν σωθεί ανθρώπινες ζωές; Θυμάται περιπτώσεις ασθενών που πάλεψαν και ηττήθηκαν ή βγήκαν νικητές; Βίωσε ως γιατρός στην κλινική covid κοινωνικό ρατσισμό; Τον κορονοϊό τον νικήσαμε;

Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλά για αυτά τα δύο δύσκολα χρόνια της πανδημίας και τα όσα συγκλονιστικά έζησε.

Στην αρχή ήταν δυο, μετά έγιναν τρεις και με τα χρόνια -αν όχι χίλιοι δεκατρείς- έφτασαν να αποτελούν μια μικρή κοινότητα. Δρομείς διαφόρων ηλικιών που περνούν δίπλα σου στο πάρκο του Αη Γιώργη, ενώ εσύ κάνεις το χαλαρό τρεξιματάκι σου και πριν ακόμη ολοκληρώσεις τον πολυπόθητο γύρο σε έχουν προσπεράσει δυο και τρεις φορές.  

“Τι φάση” είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, άντρες και λιγότερες γυναίκες, με τα πολύχρωμα μπλουζάκια τους, τα ρολόγια πολυμηχανήματα που μετρούν τα πάντα και κυρίως που τη βρίσκουν τέτοια αντοχή; Έχει να κάνει μόνο με το σώμα και την απαραίτητη προπόνηση ή παίζει ρόλο το μυαλό και η ψυχή;  Υπάρχουν προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί κάποιος για να ξεκινήσει να αθλείται με αυτούς τους ρυθμούς; Όριο ηλικίας; 

Αυτά και άλλα πολλά συζητήσαμε με τον Δημήτρη Κωτούλα, παλιό πρωταθλητή του Γυμναστικού Συλλόγου Τρικάλων και πρώην πρόεδρο του τοπικού Συλλόγου Δρομέων. 

 Αναφερθήκαμε φυσικά και στον επικείμενο αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας που έχει θέσει ψηλά τον πήχη για αρκετούς δρομείς κάποιοι εκ των οποίων είτε θα συμμετάσχουν στο μεγαλύτερο δρομικό γεγονός της χώρας για πρώτη φορά και ανυπομονούν να βιώσουν τη χαρά και το δέος της συμμετοχής, είτε για πολλοστή και στοχεύουν σε καλύτερους χρόνους. Συναντηθήκαμε στο πάρκο και κάναμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα.

Σε ένα περίπου χρόνο εκτιμάται ότι το αρχαιολογικό πάρκο της Αρχαίας Τρίκκης που βρίσκεται στα ανατολικά του μητροπολιτικού ναού του Αγίου Νικολάου θα είναι επισκέψιμο και θα ενσωματωθεί στους υπόλοιπους κοινόχρηστους χώρους των Τρικάλων. 

Ο κ. Γιώργος Κολομπότσιος προϊστάμενος του Τμήματος Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων και Μουσείων της Εφορείας Αρχαιοτήτων Τρικάλων και συντονιστής του έργου απαριθμεί τα σημαντικότερα ευρήματα που η αρχαιολογική σκαπάνη έχει φέρει στο φως και τα στρώματα κατοίκησης του χώρου εν είδει παλίμψηστου. Οριοθετεί την Αρχαία Τρίκκη σύμφωνα με τις δοκιμαστικές τομές που έχουν γίνει σε διάφορα σημεία της σύγχρονης πόλης και εικάζει που μπορεί να βρίσκεται το ιερό του Ασκληπιείου.

Κάνουμε εικόνα την περιγραφή του για το πως ακριβώς θα διαμορφωθεί ο χώρος όταν θα παραδοθεί στο κοινό, και ανυπομονούμε να έρθει η ώρα που κάθε βήμα κατοίκων και επισκεπτών των Τρικάλων θα είναι και ένα ταξίδι στο χρόνο και στους αιώνες, αφού θα βρισκόμαστε δίπλα σε μνημεία που έφεραν στο φως μια συνεχή κατοίκηση της πόλης από τα μέσα της 3ης χιλιετίας π.Χ. έως και τη βυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο.

Εδώ και 25 χρόνια οι επιστήμονες του Κέντρου Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας ν. Τρικάλων είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τις σχολικές κοινότητες και τα θέματα που ταλανίζουν μαθητές, εκπαιδευτικούς αλλά και γονείς. Είναι οι άνθρωποι που καλούνται να ενισχύσουν την προσωπικότητα των μαθητών, τις κοινωνικές τους δεξιότητες και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις ώστε να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στις δυνάμεις τους για να μπορέσουν στη συνέχεια να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις χωρίς να καταφεύγουν σε συμπεριφορές που βλάπτουν την σωματική και ψυχική τους υγεία.

Η Κωνσταντίνα Νταϊλιάνη κοινωνική λειτουργός και επιστημονικά υπεύθυνη του Κέντρου μας μιλά για την πολυετή του δράση, για τα θέματα που απασχολούν τους έφηβους μαθητές, για τη δουλειά που κάνει με τους εκπαιδευτικούς, για τις ανησυχίες των γονιών και την δυσκολία τους στο να φέρουν εις πέρας τον γονεϊκό τους ρόλο, λόγω των ραγδαίων κοινωνικών αλλαγών που συντελούνται.

Δεν παραλείπει δε να υπογραμμίσει την αναγκαιότητα καλλιέργειας μιας καλής και στενής συνεργασίας μεταξύ των δύο συστημάτων που αλληλεπιδρούν και αλληλοεξαρτώνται: την οικογένεια και το σχολείο, που παίζουν καταλυτικό ρόλο στην κοινωνική και ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.

Αν και η σωματική άσκηση έχει αναγνωριστεί ως βασικός πυλώνας της υγείας από την εποχή του Ιπποκράτη, τα τελευταία χρόνια η πλειονότητα του πληθυσμού της χώρας μας περνά τη ζωή του υποκινητικά με ότι αυτό συνεπάγεται για τα ίδια τα άτομα, αλλά και για το σύστημα υγείας μακροπρόθεσμα. Η πανδημία ήρθε να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την τάση αυτή, με αποτέλεσμα οι επιστήμονες να κρούουν διαρκώς τον κώδωνα του κινδύνου.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί ο κ. Γιάννης Κουτεντάκης ομότιμος καθηγητής του ΤΕΦΑΑ Τρικάλων και πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου «Η Άσκηση είναι φάρμακο», στέκεται ιδιαίτερα στις δραματικές επιπτώσεις της απουσίας κίνησης από τη ζωή των παιδιών τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον, δείχνει ως βασικούς υπεύθυνους την οικογένεια αλλά και το σχολείο για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους είναι αναγκαία η ενσωμάτωση της συνταγογράφησης της άσκησης στο εθνικό σύστημα υγείας της Ελλάδας για την πρόληψη και αντιμετώπιση πολλών ασθενειών και παθήσεων

“Πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος!” Πόσες φορές δεν έχουμε εκφραστεί μ’ αυτά τα λόγια σε ιδιωτικές συζητήσεις όταν μοιραζόμαστε εμπειρίες από νοσοκομεία και από ιατρικές επισκέψεις και φίλοι ή συγγενείς ζητούν την άποψή μας για κάποιο γιατρό; Ο παράγοντας ανθρωπιά έρχεται πάντα πρώτος στην κλίμακα της προσωπικής μας αξιολόγησης, όταν αναφερόμαστε σε κάποιον από τους σύγχρονους απογόνους του Ιπποκράτη.

Με τον καρδιολόγο τον Γιώργο τον Κλωτσοτήρα να μιλήσεις, με συμβούλεψαν οι παροικούντες την ιατρική Ιερουσαλήμ, όταν αναζητούσα έναν βετεράνο Τρικαλινό γιατρό για μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, για τα ιατρικά πράγματα. Από την αρχή της συνομιλίας μας κατάλαβα τον λόγο αυτής της παρότρυνσης. Ο κ. Κλωτσοτήρας μου αφηγήθηκε περιστατικά από την επαγγελματική του πορεία όπου η ανθρώπινη ιδιότητα προηγούνταν της επιστημονικής την οποία και υπηρέτησε με αυταπάρνηση. Μου εξομολογήθηκε πως αυτός ήταν πάντα και ο τρόπος προσέγγισης των ασθενών του, αρκετοί εκ των οποίων έγιναν στην πορεία και φίλοι του.

Άνθρωπος ευγενικός και συμβιβαστικός που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να διευθετήσει και να διαχειριστεί ανώδυνα συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ συναδέλφων. 

Στη συνέντευξη που ακολουθεί ανακαλεί περιστατικά από την επαγγελματική του πορεία, μνήμες από τα πρώτα χρόνια εξάσκησης της καρδιολογίας στο νοσοκομείο Τρικάλων, μιλά για τις παθήσεις της καρδιάς και τα προειδοποιητικά σημάδια που δίνει όταν κάτι δεν πάει καλά και μας προτρέπει στη ζωή μας να έχουμε πάντα την καρδιά για οδηγό μας: