Iron Podcast | پادکست آهنی

تقصیر خودته؛ بندازش گردن من...

.

از تصویر مجازی آینه‌ها خوشم نمی‌آد؛
هر بار که بخوام خودم رو تماشا کنم
یه بلیت می‌گیرم و منتظر می‌مونم
تا آپارات روشن بشه
و یک فیلم، روی پرده تصویر حقیقی خودم رو
بهم نمایش بده...
.

سامورایی می‌گه زنش از راهزن خواسته که بکشدش تا احساس گناه نکنه.
زن می‌گه به شوهرش التماس کرده که ببخشدش و درخواست کرده بابت خطاش کشته بشه.
راهزن می‌گه پس از این که سامورایی رو کشته، زن فرار کرده.
دادگاهی که نمی‌بینیم داستان همه‌ی آدم‌ها رو می‌شنوه؛
هر کسی داستان خودش رو داره اما کسی هنوز داستان سرباز رو نشنیده...

.

هر چی پیاده‌رو شلوغ‌تر می‌شه بیش‌تر احساس تنهایی می‌کنم.
هر کسی تنهایی‌ش رو با خودش آورده؛
و همه‌تنهاییا نه فقط با من، که با هم رفیقن.
آدما سرشون رو پایین انداختن و تظاهر می‌کنن که درگیر تماس‌های بی‌پاسخن.
ولی از پشت تلفن یواشکی چشم‌شون به قیر و آسفالته. به سنگ‌فرش و سیمان.
هر کسی پی ِ رد پای گم‌شده‌ی خودشه. دنبال نقش یه خاطره که شهرداری نمی‌تونه پاکش کنه...

.

.لباسی که توی عکس تولد سه سالگی‌م تنمه، هنوز اندازه‌ست
.هنوز ساکن خونه‌ای هستم که بیست سال پیش جلوی یه اتوبان ایستاد و خرابش کردن
.خوزه مورینیو پسر دایی بابامه و هنوز سرمربی اینترمیلان
.کسی هنوز نمی‌دونه ماسک چیه و مهمونی‌ها شلوغ‌تر از همیشه‌ن
...ابراهیم می‌گه: "من هنوز خواب می‌بینم که این خودش غنیمته." و من به این غنیمت مشکوکم

.

بعد از "سونات مه‌تاب" بتهوون، "تو که نیستی" شهره پخش می‌شه؛
توی کتاب‌خونه "جن‌زدگان" داستایوسکی تکیه داده به "جسدهای شیشه‌ای" کیمیایی؛
دیسک بلوری "یک عصر پاییزی" ازو و "مدمکس: جاده‌ی خشم" جورج میلر در طبقه‌ی زیرین میز تلویزیون هم‌سایه‌ی هم هستن
و صدای زنی در گوشم می‌پیچه که چه‌قدر "بی‌سلیقه"‌ام

.