Podcasten in tijden van overgang - Een nieuwe reeks podcasts van Gerlinda Heywegen

In april begon ik er lustig mee, podcasten. Waar ik gefilmde inleidingen maken in eerste instantie een grote ramp vond (camera’s die omvielen, achtergrondjes van de muur, teksten “voordragen” een ramp) vond ik dat podcasten meteen leuk. Makkelijker ook, lekker knutselen met tekst en geluid.

En toen gingen dingen weer open en vergat ik het. Over naar een soort van orde van de dag. Doen alsof vooral. Want er is geen of weinig orde. Althans niet voor mij. Dus maar beter doen wat fijn is.

Filmverhalen ga ik vertellen, zo af en toe, eerlijke verhalen. Nu ik een certain age heb, merk ik dat veel films en makers die lang untouchable waren wankelen. Om allerlei redenen. Dat ik door de loop van de geschiedenis soms anders tegen ze aankijk. Dat ik films anders zie. Niet meer overal zin in heb, sommige dingen nog weiger te zien. Het kunnen hormonen zijn en zeker ook corona die het licht anders laten schijnen. Het zal vast ook weer zakken. Maar het hoeft niet. Zo is het ook goed. En spannend zeker.

Ik denk graag aan wat ik over de vele films en hun makers verteld heb die vele jaren in vele theaters en op festivals. Soms in bibliotheken en musea. Daar zitten ook ervaringen tussen die best verteld kunnen worden, dacht ik. Ik zal soms vertellen over interviews met makers (regisseurs, acteurs, cameramensen). En over mijn ervaringen voor de zaal. Vaak niet ter meerdere eer en glorie van mezelf overigens. Maar dat brengt ook de leeftijd met zich mee: een bepaald genot in schaamteloos je mindere kanten laten zien. Eindelijk toegeven dat meestal ‘de dingen’ wel goed gaan maar soms… Soms heb je je dag niet, zit er een klootzak in de zaal of dacht ik ‘wat sta ik nou te bazelen, dit meen ik niet meer’. Geeft allemaal niks. Het ging en gaat mij altijd om het verhaal, om een film eer aandoen en publiek een plezierige tijd geven.

Films dus, de makers, de kijkers. Films kijken, wat dat is, om mee te groeien met iets of het ontgroeien. En straks, nog weer ouder, verandert het vast weer. Ik kijk uit naar oud worden (in gezondheid) en met een bepaalde gelatenheid zien wat jongen mensen dan zullen maken. Hoe ze me mee zullen nemen in hun werelden waarin ik misschien niet meer hard kan lopen maar wel hard kijken. Ooit de naam van een cursus van een zeer gewaardeerde collega.

Een lang intro, u bent gewaarschuwd, voor deel 1 van een onregelmatige serie, zo vermoed ik.

En deel 1 moet zijn: “Films dromen”

Colony of images

Koning Film talksBy Gerlinda HeywegenJun 11, 2020