Kindertijd gesprekken

In deze podcast praat ik met Majken Brokken. Ze werkt als groepsleerkracht op een basisschool en gaat daarmee stoppen. Ze vindt de druk voor kinderen te hoog en heeft het gevoel dat ze niet zichzelf mag zijn in het onderwijs.  Ze heeft het plan opgepakt om haar eigen praktijk op te starten. Majken kan zich nog weinig herinneren van vroegen. Haar moeder vertelde dat ze graag bepaalde wat haar zusje moest doen.  Majken was goed in sport en belandde in de topsport atletiek tot ze geblesseerd raakte op haar 17e. Wat ze mist uit haar kindertijd is dat ze zich door de topsport echt gezien voelde. Haar juf vertelde dat ze niet teveel moest vragen en het maar een keer zelf moest doen. Dit zorgde ervoor dat ze steeds meer in haar schulp ging kruipen en last kreeg van faalangst. Uiteindelijk heeft ze dit overwonnen en is ze zelf juf geworden. Ze geeft zichzelf een applaus omdat ze zichzelf steeds meer durft te laten zien en dat ze er durft te staan.

In deze podcast praat ik met Nanda van Brummel. Nanda werkt als docent lichamelijke opvoeding op een middelbare school. Sinds kort is ze ook afgestudeerd kinderyoga docent. Tijdens deze opleiding kwamen er innerlijk kindstukken naar boven wat indruk op haar heeft gemaakt. Als kind was Nanda geen meisje meisje, ze hield van buitenspelen, huttenbouwen en crossen op haar fiets. Vaak was ze hiervan de organisator en trommelde al haar vriendjes bij elkaar. Uit haar kindertijd mist ze het onbezorgde, gaan waar je gaat, niet nadenken over wat gaat komen en vrij zijn. Het gevoel van 'niet slim zijn' en 'niet goed genoeg zijn' mist helemaal niet. Toch komt dit gevoel nu ze volwassen is nog weleens de kop op steken.. Als ze het stemmetje hoort in haar hoofd dat ze iets niet kan, dan negeert ze het en doet ze gewoon wat ze moet doen. 

Haar vader was voor haar een held waar ze heel erg tegenop keek. Hij werkte als directeur op verschillende basisscholen en dat vond ze knap. Hij heeft haar geïnspireerd om te gaan voor de dingen die je graag doet door het beste uit jezelf te halen. Een veel gehoorde uitspraak in haar gezin was: 'Niet lullen maar poetsen'.  Nu weet ze dat alles voor de volle 100% voor anderen geven te veel is. Dat heeft ze aan de lijve ondervonden toen haar hart er ineens mee stopte. Haar les is om beter naar de kleine signalen van haar lichaam te luisteren. Vanuit een eigen gemis wil Nanda heel graag in de wereld uitdragen dat iedereen mag zijn wie die is en dat je vooral blij moet zijn met jezelf.

In deze podcast praat ik met Jerry Linnemeijer. Na zijn rechtenstudie is hij gaan werken als bedrijfsjurist en hij werkt bij een ruimtevaartbedrijf. Ook volgde hij meerdere yogadocentenopleidingen. Het is voor Jerry een fijne combinatie om zowel met je hoofd als met je lijf bezig te zijn.

Wie Jerry als kind was, is nog steeds een beetje een raadsel voor hem. Hij is bezig om dat kindstuk te onderzoeken zodat hij zichzelf steeds beter leert kennen. Hij was een introvert kind dat het geweldig vond om alleen te zijn, te lezen en naar muziek te luisteren. Zijn moeder stuurde hem vaak naar buiten om met andere kinderen te spelen, maar als het aan hem lag zat hij het liefst hele dagen binnen.

Jerry was als kind een van de toppers van de klas. Hij kon goed leren en blonk daarin uit. In sport was hij minder goed. Als kind was hij naïef en doorzag niet altijd alles, waardoor hij zich er nog wel eens liet inluizen. Hij werd heel erg gepest wat zijn jeugd heeft overvleugeld.

Als kind was hij vaak te vinden in de bibliotheek waar hij zich terug kon trekken in de wereld van de boeken waar hij alleen kon zijn en anderen hem geen kwaad konden doen.

Jerry kan moeilijk tegen onrechtvaardigheid. Het is zijn missie om de wereld beter achterlaten dan hoe hij het gekregen heeft. Hij is niet voor niets jurist en yogadocent geworden. Alles wat hij doet in zijn werk is daarop gericht.

In deze podcast praat ik met Cathy van Nes. In deze podcast praat ik met Cathy van Nes. Als kind is ze groot geworden op een binnenvaartschip. Ondanks dat haar speelruimte als kind beperkt was, heeft ze het als een bijzondere tijd ervaren. Ze kwam overal met de boot en was een van de weinige kinderen uit haar klas die in Parijs geweest was. Ze leerde heel snel contact maken met andere kinderen. De contacten waren wel heel vluchtig want vandaag legde je aan en de volgende dag moest je weer weg. Ondanks dat ze niet de zelfde taal spraken speelde ze toch met elkaar.

In deze podcast praat ik met Jessica Silva. In deze podcast praat ik met Jessica Silva. Toen ze klein was wilde ze heel graag kleuterjuf worden. Op advies van haar vader heeft ze toch voor een hele andere studie gekozen. Haar vader zei dat je niet goed kunt leven als kleuterjuf. Ze is toen die droom los gaan laten. Nu is ze op het punt gekomen om voor zichzelf te kiezen en dingen te doen waar haar hart ligt.  Ze doet al 20 jaar vrijwilligerswerk met kinderen en volgde de kinderyoga opleiding. Jessica vindt het belangrijk om kinderen als vol aan te zien en ruimte geeft om mee te bepalen.

In deze podcast ga ik in gesprek met de 7 jarige Xelest. In deze poscast praat ik met de 7 jarige Xelest. Het grappiste dat ze ooit heeft meegemaakt is dat ze haar hond zag plassen in een struik en dat ze het ook heeft gedaan. Xelest heeft het meest last van de emotie verdriet. De laatste keer dat ze zich heel verdrietig voelde was toen haar hond dood ging. Als ze verdrietig is gaat ze vaak op de wc zitten. Kind zijn vind ze leuk omdat ze dan lekker kan spelen. Naar de BSO gaan vindt ze niet echt leuk. Als ze juf zou zijn dan zou ze de kinderen leren om lief te zijn voor dieren.

In deze podcast ga ik in gesprek met de 9 jarige Marie-Lyn. In deze podcast praat ik met de 9 jarige Marie-Lyn. Haar allermooiste herinnering is dat ze voor het laatst de hond van haar opa en oma had gezien voordat hij ingeslapen werd. Het was ook een verdrietige herinnering toen ze hem de volgende dag ging begraven. Kind zijn vind ze heel leuk omdat ze dan nog niet hoeft te werken. Ze wil liever nog even blijven rekenen en spelen. Ze zou wel willen dat ze op school een nieuw vak op het rooster zetten. Een vak waarbij kinderen tussendoor mogen bewegen en alles lekker losschudden zodat ze daarna weer rustig aan het werk kunnen.

In deze podcast praat ik met de 6 jarige Anne-Fien. In deze podcast praat ik met de 6 jarige Anne-Fien. Haar vroegste herinnering uit haar kindertijd is haar speen 'Thea'. Als ze niet haar speen kreeg ging ze alleen maar huilen. Haar tandjes kwamen er niet en toen moest haar speen weg van haar mama. Anna-Fien zit op tennis en daar zitten alleen maar jongens op. Dat vindt ze niet erg, want ze is er op heel veel verliefd. Haar laatste liefde is Nick en die kijkt de hele tijd heel verliefd naar haar. Als Anna-Fien groot is wil ze graag dansles geven aan kinderen of tennis leraar worden. Dat het een van die twee is weet ze bijna wel zeker. Maar welke ze gaat kiezen weet ze nog niet.

In deze podcast praat ik met de 10 jarige Lucie. Haar alle vroegste herinnering is dat ze 5 werd in Laos en een nieuw bloemenjurkje kreeg. Ze weet nog heel goed hoe Laos eruit zag omdat ze er een tijdje heeft gewoond. Lucie moet er nog om lachen als ze terugdenkt aan kattenkwaad momentjes op school. Terwijl de juf dacht dat ze op de gang woordrijtjes aan het lezen was zat ze lekker spelletjes te spelen op de laptop met haar vriendinnetje. Lucie is vaak blij, maar als ze boos is voelt ze dat overal in haar lijf en wil ze dat helemaal kapotmaken. Gelukkig verdwijnt de boosheid vanzelf wel weer over. Aan alle verantwoordelijke taken die bij volwassenheid worden wil ze liever nog niet aan denken. Behalve eten koken, dat vind ze wel leuk. 

De kindertijd van Jaylinn- 6 jaar. Als ze zou kunnen toveren dan zou ze een kopie van haar beste vriendinnetje Amalie toveren. Want dan heeft ze twee beste vriendinnen. Wat de toekomst haar gaat brengen daar denkt ze haar hele leven al over na. Het zou zomaar zangeres, danseres, schrijfster of liefdesexpert kunnen zijn. Als ze de baas van Nederland zou zijn dan zou ze zeker een wet invoeren waarin staat dat de kinderen altijd mogen blijven spelen. 

In deze podcast praat ik met Jorien Schulten. Jorien was een echt binnenkind, ze hield ervan om thuis te knutselen met eierdozen en wc rollen. Op school kon ze moeilijk meekomen waardoor ze naar de lomschool moest. Terugkijkend heeft ze daar best wel last van gehad. Ze heeft heel lang gedacht dat ze dom was en niet kon leren. Jorien voelde zich apart gezet van de andere kinderen. Dat maakte dat ze zich vaak onzeker voelde en bang was om fouten te maken.

In deze podcast praat Helen Purperhart met de Kathleen Roosen. Katleen is kinderyoga docent. Op dit moment werkt ze als begeleidster in de kinderopvang. Ze doet deze job met hart en ziel omdat ze zich dagelijks onder de kinderen mag begeven. Werken met kinderen maakt haar leven een stukje mooier.  Het boek 'vrede' van haar moeder maakte toen heel veel indruk op haar.  Als kind wilde ze heel graag vrede en harmonie in de wereld brengen en de dingen mooier maken.  Als kinderen  elkaar pijn deden dan kwam dat heel erg hard bij haar binnen. Op school was ze een verbinder en wilde graag onderlinge ruzies tussen kinderen oplossen. Nu ze volwassen is heeft ze geleerd om naar binnen te kijken en ruimte in te nemen. Er is niet meer meteen de noodzaak om het voor de ander op te lossen.

In deze podcast praat Helen Purperhart met de Heleen Peverelli, eindredacteur van yogamagazine. Als kind was ze meestal blij en vrolijk kind. Haar moeder noemde haar altijd het zonnetje in huis. Nu realiseert ze zich dat ze die rol op zich heeft genomen omdat haar moeder last had van psychoses en depressies en haar vader op jonge leeftijd overleed aan kanker. Ze wilde voor haar moeder het zonnetje zijn en voor haar zorgen. Toch heeft ze niet het gevoel dat ze er heel zwaar onder heeft geleden. Nu weet ze dat het zonnetje zijn ook haar kwaliteit is.  Het maakt het makkelijk om anderen te ondersteunen en er voor ze te zijn.

In deze podcast praat Helen Purperhart met de 7 jarige Rilke. Haar vroegste herinneren is dat ze samen met haar geboortebeer in het eerste kleuterklasje zat en aan het zingen was. Het liefst zou ze nog een kleutertje willen zijn, maar helaas gaat dat niet. Haar engste droom was dat ze in het kanaal van Ronselen (België) is gevallen en nog niet kon zwemmen. Gelukkig kan ze nu wel zwemmen. Haar mooiste droom is dat het elke dag snoepjes regent. Ze mag elke dag met haar toverstafje 3 wensen doen en daar hoort de snoepjes regen ook bij. Een andere wens is dat niemand meer dood gaat in de wereld ook al weet ze dat er dan geen plaats meer is in de wereld als haar wens uit komt. Ze zou dan willen dat mensen ook in de hemel en op andere planeten kunnen leven of in een wereld die nog niet bestaat. Emoties waar Rilke weleens last van heeft zijn boosheid, verdriet en eenzaamheid. Dat voelt ze als haar vriendinnen niet zo lief tegen haar zijn en haar buitensluiten. Gelukkig heeft ze haar teddybeer nog en is er ook altijd wel iemand die haar dan troost. Als ze de baas zou zijn dan zou ze een wet maken waarin staat dat je donkere mensen niet mag uitlachen. En als ze het wel zouden doen dan moeten ze een boete betalen.

In deze podcast praat Helen Purperhart met de 7 jarige Lucas.  Kind zijn vindt Lucas leuk. Dan hoef je nog niet al die klusjes te doen zoals koken en afwassen.  Nu hoeft hij alleen nog maar de tafel af te ruimen en zijn bed op te maken.  En soms ook die van zijn moeder.  Van alle emoties heeft hij het meest last van boosheid. Dan heeft hij geen controle over zichzelf en gaat hij hele rare dingen doen. Hij voelt zich dan heel erg warm alsof hij de zon aanraakt.  Mama roept hem dan weer tot de orde en dan koelt hij af. Thuis voelt hij zich veilig onder zijn bed.

In deze podcast praat Helen Purperhart met de 6 jarige Umoja. Eigenlijk heeft ze niet zo'n zin in het gesprek, ze wil liever haar videochallenge afmaken. Mooie herinneringen heeft ze niet wel slechte. Zoals monsters die er uit zien als een reus die je gaat opeten met botten. Ze pakt snel haar knuffel die alle kleuren van de regenboog heeft. Zijn achternaam is Rainbowstar, wat zijn voornaam is weet ze niet. Kind zijn vindt Umoja niet zo leuk omdat je met je moeder woont en niet kunt doen wat je wilt.  Als ze zou kunnen toveren dan zou ze toveren dat ze alles mag wat ze wil. Chillen en snoep eten is het eerste wat ze dan gaat doen. Als ze later groot is wil ze balletjuffrouw worden en lesgeven aan kinderen. Dansen in een balletvoorstelling wil ze niet omdat ze podiumangst heeft. Ze is bang voor mensen die ze niet kent en naar haar kijken.

In deze podcast praat Helen Purperhart met de 10 jarige Amy. Haar eerste herinnering uit haar kindertijd is dat ze voor het eerst haar allerbeste vriendinnetje Sam ontmoette. Ze zijn al 9 jaar beste vriendinnen met haar en speelt nog steeds graag iedere dag samen.  Toen ze klein was vond ze het niet fijn om met anderen te knuffelen. Maar op elke foto waar ze met Sam op sta knuffelen ze. Wat Sam bijzonder maakt is dat ze heel erg verschillen en dat maakt het ook wel weer heel leuk. Samen hebben dezelfde humor en lachen vaak in de klas. Amy is heel vaak blij en soms boos. Als ze boos is dan knijpt ze in haar vuisten en gaat ze naar haar kamer om af te koelen. Als ze 50 seconden heeft stil naar de muur heeft gestaard dan is ze klaar met de boosheid. Ze vind het fijn om kind te zijn omdat ze nog heel veel nieuwe dingen kan ontdekken. Het laatste wat ze heeft ontdekt is vissen. Als ze zou kunnen toveren dan zou ze een spreuk bedenken waardoor ze in een keer al haar huiswerk klaar heeft en dat ze alles wat ze moet leren uit haar hoofd kent.  Beluister de podcast om meer te weten te komen over Amy.

In deze podcast praat Helen Purperhart met de 12 jarige Beau.  Beau ziet hij er een beetje tegenop dat hij na de zomervakantie na de grote school gaat. Dan moet hij weer wennen dat alles anders is. Hij moet er niet aan denken dat hij de baas van Nederland is. Hij wil niet dat andere mensen moeten doen wat hij leuk vindt. Hij vind dat iedereen zijn eigen keuzes moet maken. Natuurlijk moeten dat geen slechte keuzes zijn! Beluister de podcast om meer te weten te komen over Beau.

In deze podcast praat Helen Purperhart met de Belgische Ann Turnhout. Ann is met yoga gestart om balans te vinden tussen haar drukke dagelijkse activiteiten en het leven. Als klein meisje was ze heel energiek en dat is ze nog steeds. Ze was altijd al goed in talen en is later vertaler en tolk Engels en Spaans gaan studeren. Een van haar andere talent is dat ze nogal vlot was in sociaal zijn. Vroeger op school werd ze regelmatig ingeschakeld om te bemiddelen bij ruzies. Haar grappigste herinnering is dat ze op 4 jarige leeftijd aan de sigaret van haar vader zat te blazen in plaats van aan te trekken. Ze zag dat er rook uit kwam en snapte niet helemaal hoe het werkte om er rook uit te krijgen.

In deze podcast praat Helen Purperhart met Savitrie Sital. In deze podcast praat ik met Savitrie Sital. Savitrie is  moeder van 6 kinderen en is dol op het leven. Als kind was ze in zichzelf gekeerd en veel alleen. Ze is heel traditioneel opgevoed en als ze achteraf terugkijkt heeft ze dat als heel beperkend ervaren. Op haar 17e werd ze uitgehuwelijkt. Om los te komen van die beperkingen vertoefde ze graag in haar rijke fantasiewereld. Daar beleefde ze avonturen waarin ze reisde naar het leven wat ze voor zich zag. Eigenlijk was ze toen al aan het manifesteren en scheppen.

In deze podcast praat Helen Purperhart met Roy Martina. Roy is het meest bekend als holistisch arts.  Als kind wist hij al dat hij dokter wilde worden. Vroeger had hij thuis een ivoren witte deurknop, dat was zijn stethoscoop. Op 6 jarige leeftijd voerde hij zijn eerste hartoperatie uit bij een hagedis die  hij daarna ook weer netjes heeft gehecht. De hagedis heeft het daarna wonderbaarlijk overleefd. Inmiddels is hij al 42 jaar bezig met de research naar hoe je op een holistische manier gezond kunt blijven en snel kunt herstellen van je ziekte. Mensen inspireren over hoe je het langst gelukkigst en vitaalst kunt leven en het meest uit je leven kunt halen is zijn missie. Roy ziet dat veel kinderen niet goed worden geïnformeerd waardoor ze een stuk emotionele intelligentie missen in hun opvoeding. In de toekomst wil hij dit veranderen door te starten met een betere begeleiding van jonge mensen.  In zijn nieuwe concept voor scholen zijn de oosterse vechtsporten heel belangrijk. Dat wenst hij ieder kind toe.

In deze podcast praat Helen Purperhart met Paul Vrenken.  In 2008 was Paul een van de eerste mannelijke kinderyoga docenten in opleiding.  Hij heeft het kinderyoga bordspel bedacht en geeft er regelmatig workshops over. Van oorsprong is Paul bedrijfskundig ingenieur, maar liep daarin vast.  Door de overstap te maken naar meer lichaamsgericht werk met yoga en massage kon hij zijn hart weer volgen. Later hoorde hij van zijn moeder dat hij het als kind ook altijd leuk vond om met zijn vingers te friemelen en masseren. Tijdens het geven van kinderyoga heeft Paul gemerkt dat hij kinderen echt kan raken. Hij vindt het belangrijk dat ze bewust keuzes maken en doen wat ze leuk vinden en waar hun hart ligt.  Dit heeft hij zelf niet zo ontdekt als kind. Praten over de dingen die hij belangrijk vond was er in zijn jeugd niet bij en er was ook weinig inspraak.

In deze Podcast praat Helen purperhart met Corine van Zoelen. Als kind was ze verlegen en wilde ze het liefst op de achtergrond blijven. Eigenlijk vond ze alles wel spannend. Als ze ergens op visite was waar ze de mensen niet kende durfde ze niet zomaar iets te vragen. Het liefst verstopte ze zich achter haar moeder.  Corine herinnert zich nog dat ze als tiener vaak uit ging met een zonnebril op zodat ze niet al te veel opviel. Ze wilde niet voor schut staan op de dansvloer en dacht 'als ik hen niet zie zien ze mij ook niet'.  Nu ze volwassen is heeft ze haar verlegenheid overwonnen. In de yogawereld is Corine een bekend gezicht met haar bedrijf 'yogabusiness coaching'.  Ze praat makkelijk en snel en kan ze je alles vertellen over zichtbaar worden als yogadocent  en hoe je je ideale leerlingen kunt aantrekken.

In deze podcast praat ik met Marion van der Laarse. Marion is creatief en kunstzinnig coach. Ze was de jongste thuis in een gezin met 3 kinderen. Als kind voelde Marion zich altijd anders dan de rest van het gezin. De mores in het gezin was ‘pas je aan en doe zoals het hoort’. Marion begreep dit niet zo goed en deed de dingen het liefst zoals ze zelf wilde. Vaak ging dit over je eigen zin doen. Marion heeft oneindig veel gespeeld. Die vrijheid en zorgeloosheid, dat je nooit iets anders had dan spelen mist ze uit haar kindertijd. Toch had ze als kind ook last van eenzaamheid. Als kind had ze wel ouders willen hebben die iets meer ontvankelijk waren voor haar gevoelswereld. Verbinding is voor Marion heel belangrijk, zowel verbinden met elkaar maar ook met jezelf. Voelen dat wat jij wenst of voelt er mag zijn.

Meer informatie?

In deze podcast praat Helen Purperhart met Daniel van der Zee. Daniel houdt zich vooral bezig met muziek en schrijft liedjes voor mensen. Als kind hield hij van echte jongens dingen. Struinen in de bouw en springen van de eerste verdieping in een berg zand en spelen met vuur. Daniel was ook altijd aan het bewegen, sporten, voetballen en atletiek. Later is dat skateboarden geworden. Het was voor hem niet altijd makkelijk om met andere kinderen van zijn eigen leeftijd om te gaan. Op 8 jarige leeftijd is Daniel van zijn vertrouwde dorp in Amsterdam Noord verhuist naar Almere Haven, een stad dat nog helemaal opgebouwd moest worden. Als hij  terug denkt aan die tijd word hij er nog steeds emotioneel van en schieten de tranen in zijn ogen. Het zit nog steeds heel diep deze pijn. Pas toen hij 14 jaar was heeft hij echt zijn draai gevonden in de nieuwe stad.

In deze podcast praat Helen Purperhart met Emeke Buitelaar. Emeke is kunstenares en maakt intuïtief schilderijen en mozaïeken. Haar grootste kunstwerk staat in Almere op het Belfortplein. Als klein meisje had Emeke een grote fantasie. Ze kon hele weekenden op haar kleine kamertje zijn. Met haar poppen creëerde ze een eigen wereld waar ze haar geluk vond. Ze speelde vaak dat haar bed buiten op straat stond. Dat vond ze geweldig. 

In deze podcast praat ik met mijn 78 jarige moeder Wil Purperhart. We hebben het over mijn kindertijd, haar moederrol en de  onmacht die ze heeft ervaren. Ook blikken we terug op haar kindertijd en  vertelt ze over haar boek ‘Verre van Simpel’. Terugkijkend op het  gesprek ben ik heel dankbaar dat ik op deze manier met mijn moeder heb  kunnen praten over best wel gevoelige onderwerpen. Ik zie het als een  mooie ode aan mijn moeder en hoop hiermee anderen te hebben geïnspireerd  om vanuit volwassenheid een gesprek aan te gaan met hun ouders of  opvoeders over hun kindertijd. Voor mij was dit gesprek in ieder geval  heel helend. Ik kan vanuit mijn hart zeggen dat ik dankbaar en trots ben  dat Wil Purperhart mijn moeder is.