ilola

بازی، مهارت، ساخت عادت، و شاید به فنا رفتن

یادگیری یک مهارت، معمولا حلقه‌ی خاصی دارد. در این پادکست برای‌تان توضیح داده‌ام که جزئیات این حلقه چیست و چطور تلاش کردم تا با بازی کردن، عادتی برای دور زدن دور این حلقه را در خودم بنا کنم.

آیا کاهش نفوذ دین، افزایش رضایتمندی را باعث می شود؟

چند سال پیش، در حین خواندن نوشته‌های روی فید شبکه‌ی مجازی که متاسفانه عضوی از آن بودم، آماری را دیدم که نتیجه‌گیریِ به ظاهر منطقی داشت. در این آمار نشان داده شده بود که چطور کشورهایی با سطح باورمندی پایین‌تر به دین و مذهب، از نظر سعادت، مردمی خوشبخت‌تر و از نظر رفاه، جمعیتی مرفه‌تر را در خود جای داده است. نتیجه‌گیری، به نظر درست بود: هرچقدر از نفوذ دین در جامعه‌ای کاسته شود، جامعه به سمت خوشبختی و رفاه بیشتر به پیش می‌رود. ولی آیا حقیقت این است؟

شبکه‌های اجتماعی، راهی به پیوند یا گسستگی جامعه

شبکه‌های اجتماعی ادعا می‌کنند که آدم‌ها را به یکدیگر نزدیک‌تر کرده‌اند. به ظاهر هم ادعای صحیحی است، اما آیا این نزدیکی، همان ارتباط موثری است که به رضایت بیشتر ما در بلندمدت ختم می‌شود؟ گفتگوی مارک زاکربرگ با نوح هراری، نکات جالب زیادی داشت، اما نقش شبکه‌های اجتماعی در زمینه‌ی ارتباطات، برای من جالب‌ترین قسمتش بود که در این پادکست به آن پرداخته‌ام.

استعداد خدادادی، مانع یا برتری

وقتی پای انجام کاری، حل مساله‌ای یا چیزی در میان است که احساس کنیم ژنش را داریم، ناخودآگاه کیفمان کوک می‌شود و سر حال می‌آییم. به هر حال افتخاری است که هدیه‌ای خدادادی داریم. اما آیا داشتن استعداد و تمرکز روی آن باعث شکوفا شدن آن می‌شود؟ یا برعکس، این تمرکز صِرف می‌تواند باعث نابود شدنش شود؟ در این پادکست به جزئیات این مساله از نگاه کارل دوک نویسنده کتاب طرز فکر پرداخته‌ایم.

یک جایی ناامیدت خواهم کردم

طبیعت ما معمولا ما را به سمتی می‌برد که آن‌هایی که به ما تکیه زده‌اند را ناامید نکنیم، حتی اگر عنوان کرده باشیم که مسئولیت قبول نمی‌کنیم. گاهی این تمنای طبیعی برای ناامید نکردن دیگران، درست روبروی مواجه با موانع و به تبع آن پیشرفت خواهد شد. چیکار کنیم؟

من نظر خودم را در این پادکست برای‌تان شرح داده‌ام. نظر شما چیست؟

عصبانیت را بیرون بریزیم یا نگه داریم؟

از خلال پادکست:

تحقیقی در سال ۲۰۱۳ اثر مشابهی را در بین کسانی که عصبانیتشان را بیرون می‌ریزند یا توییت‌های غضبناک می‌فرستند تا خشمشان را آزاد کنند، آشکار کرد. کسانی که در فضای مجازی رجزخوانی می‌کنند یا شاهد آن هستند متعاقب آن عصبانی‌تر و مغموم‌تر می‌شوند.

نویسنده‌ی این مطالعه می‌گوید:

خواندن و نوشتن رجزخوانی‌های مجازی، روش ناسالم و آسیب‌زننده‌ای است و کسانی که بیشتر درگیر آن می‌شوند، اغلب سبک بیان ناهنجارانه‌تر نسبت به دیگران دارند و عصبانی‌تر از بقیه هستند.

همچنین خواندن و نوشتن رجزخوانی‌های مجازی با تغییرات منفی در خُلق و خوی افراد زیادی مرتبط است.

قضاوت کردن بد است، مگر اینکه خوبم را بگویی

یک لحظه به آن فکر کنید. در دنیایی که همه از قضاوت نکردن دیگری صحبت می‌کنند، خودمان تا چه اندازه می‌خواهیم قضاوت نشویم؟ اصلا چرا دکمه لایک از فرندفید به فیس‌بوک آمد و تا این اندازه همه‌گیر شد؟ چرا بسیاری از ما برای دیگران می‌نویسیم تا نوشته‌مان خوانده شود با اینکه می‌دانیم با مقایسه و در نهایت قضاوت شدن است که حرفمان معنی پیدا می‌کند ولی آخر نوشته اضافه می‌کنیم که قضاوت نکنید؟

از حفظ کردن شعر تا پختن کیک

چطور شعر حفظ کنیم؟ چطور میتوانیم هم سریع‌تر شعری را حفظ کنیم هم عملِ حفظ کردن شعر را به عملی مفرح و لذتبخش تبدیل کنیم؟ بد نیست از روانشناسی کمک بگیریم.

تد، علم و نگاه مغرضانه ما

امروزه خیلی‌ها با استناد به "مطالعات علمی" می‌خوان که حرفشون رو به کرسی بنشونن. اینکه کسی برای ادعاهاش، از منابع موثق علمی کمک بگیره، کار بسیار پسندیده‌ایه. به هر حال همه ما با ادعاهای عجیب و غریبی که هیچ سند درست و حسابی‌ای تاییدشون نمی‌کنه آشنا هستیم و ارزش استناد به منابع معتبر رو می‌دونیم اما گاهی همین منابع معتبر هم گمراه‌کننده می‌شن. بله، علم هم به کرات اشتباه می‌کنه. به قول نوسک «علم در خصوص همه چیز اشتباه می‌کنه اما بیشتر از هر چیز دیگه‌ای می‌تونید به اون اطمینان کنید.» توی این پادکست، مختصری در خصوص نگاه خودم به علم گفتم و چند نمونه از تد مثال زدم که نطق‌هایی رو منتشر کرده که زیاد به اعتبارشون نمیشه تکیه کرد.

عزت نفس ساختگی، دشمن سعادت ما و فرزندانمان

خودمحوری یکی از مهلک‌ترین رویکردهایی‌ست که می‌تواند ما را به بیراه ببرد و سدی در برابر موفقیت باشد؛ سدی غیرمنتظره. در این نوشتک، در خصوص عزت نفس ساختگی و خودمحوری که نسل جوان امروز را بدجوری درگیر کرده، گفته‌ام.

مالکیت و استفاده آزمایشی از سرویس‌ها

یوتیوب یک بار تا جایی پیش رفت که به من پیشنهاد استفاده رایگان از سرویس رِد برای سه ماه را داد. چرا یوتیوب یا سرویس‌های دیگر اینقدر اصرار دارند که ما از امکانات ویژه‌شان به صورت آزمایشی برای مدت تقریبا طولانی استفاده کنیم؟ بیایید از نگاه یک کاربر و به صورت منطقی به قضیه نگاه کنیم. من با خودم می‌گویم «خب، سه ماه از دست تبلیغات راحت میشم و بعد کنسل می‌کنم. به هر حال چیزی رو از دست نمی‌دم که! تازه توی این سه ماه از امکانات ویژه‌ش هم استفاده می‌کنم»

خفه کردن درد، خفه کردن لذت است

این روزها تا می‌گوییم درد هر کسی مُسکن به دست به سمتمان می‌آید. اما اگر خود این درد نشانه‌ای باشد چه؟ اگر این مسکن‌ها لذت را هم همراه درد بکُشند چه؟ دردهای جسمی یک طرف، دردهای کوچک ذهنی چه؟ آیا می‌دانید با هر بار پرت کردن حواس‌مان از خودمان، با رفتن به خرید، با گشت زدن در فروشگاه‌های اینترنتی، با گشتن در اینستاگرام و غیره در حال تزریق مُسکن به خودمان هستیم؟ برای آن دسته از دردهای ذهنی که نمی‌خواهیم تجربه کنیم این مدل مسکن‌ها به وفور پیدا می‌شود و در دسترسمان است. اما این مسکن‌ها در حال نابود کردن چیست؟ در این نوشته بر اساس کتابی که تا نیمه خوانده‌ام، حرف‌هایی برای گفتن دارم.

افراد گریزان از وابستگی و دلبستگی

کتاب دلبسته، اثر امیر لوین، در خصوص ظرفیت محدودتر افراد گریزان برای ابراز صمیمیت و پذیرش آن می‌گوید و از طرفی اشاره می‌کند که افراد مضطرب تمنای صمیمیت زیاد را دارند. ترکیب این دو دسته که معمولا مجذوب یکدیگر می‌شوند، آینده خوشی را به همراه نخواهد داشت. چطور تشخیص بدیم که یک فرد گریزان است و چطور از شروع رابطه با این افراد جلوگیری کنیم و قبل از جدی شدن و آسیب دیدن خودمان را نجات دهیم؟

یک فرد امن، چه برای فرد گریزان چه برای فرد مضطرب، گزینه‌ی بهتری است. چه گریزان هستید چه مضطرب که تقریبا نیمی از جمعیت را این دو گروه به خود تخصیص می‌دهند، نیازهای عاطفی‌تان را یک فرد امن بهتر از هر شخص دیگری تامین خواهد کرد.

در این نوشته بیشتر به افراد گریزان پرداخته‌ام و اینکه چطور می‌توانید آن‌ها را تشخیص دهید و اگر از نوع مضطرب هستید رابطه‌ی جدی با آن‌ها نسازید.

مغز، کامپیوتر، هارد دیسک و خاطرات

آیا خاطرات ما مثل بیت‌های اطلاعاتی که روی هارددیسک کامپیوتر ذخیره می‌شوند، دقیق و قابل اتکا هستند؟

انسان صادق در مقابل انسان ناصادق

آن چیزی که یک انسان صادق را از انسان ناصادق جدا می‌کند، لزوما شخصیتش نیست، بلکه موقعیت‌هاست.

شبکه‌های مجازی و برون‌ریزی احساسی

بسیاری از ما شبکه‌های مجازی را فضایی مناسب برای برون‌ریزی خشم و عصبانیت می‌دانیم. به هر حال با برون‌ریزی، از زیر فشار آن‌ها خلاص می‌شویم. درست است؟ خیر. نه تنها درست نیست بلکه اثر معکوس دارد.

خواندن یا نوشتن عبارت‌های غضبناک و رجزخوانی‌ها، نه‌تنها باعث آزاد شدن خشم نمی‌شود، در حقیقت به عصبانی‌تر شدن، مغموم‌تر شدن و احساس فلاکت بیشترِ شخص منجر می‌شود. افرادی که عصبانیتشان را ابراز می‌کنند در کل از زندگی نیز ناراضی‌تر هستند.

از طرفی در پادکستی که متاسفانه فرصت نوشتن در خصوصش را پیدا نکرده‌ام، توضیح داده که چطور ساختن یک فیگور مجازی از خودمان در شبکه‌های مجازی می‌تواند سایه روی شخصیت واقعی‌مان بیاندازد و عواقب ناگواری به همراه داشته باشد.

پس آیا باید این احساسات ناخوشایند را سرکوب کنیم؟ جواب این سوال هم منفی است. به جای مقابله، سعی کنید که نود ثانیه با موجی که آن احساس ایجاد می‌کند همراهی کنید.

احساسات در حالتی کاملا متناقض، همانطور که جزئی از ماست و به زندگی رنگ و بو می‌دهد، از هسته‌ی اصلی من و شما، جداست. می‌توانیم آن را تجربه کنیم بدون اینکه در آن گیر بیفتیم. نه کتمانشان کنیم نه دنبالشان بیفتیم. صرفا تجربه‌شان کنیم و در لحظه حضور داشته باشیم.

ilola | مقابله با احساسات ناخوشایند Curiosity | Venting Your Anger INVISIBILIA Post, Shoot