Η Ιουλία Μπίμπα (31 Μαΐου 1910–26 Φεβρουαρίου 1943) ήταν Ελληνίδα αντιστασιακή, μέλος της ΠΕΑΝ και η μοναδική γυναίκα μεταξύ των πρωτεργατών της ανατίναξης των γραφείων της ΕΣΠΟ την περίοδο της κατοχής.

Η Ιουλία Μπίμπα γεννήθηκε στη Σάμο στις 31 Μαΐου 1910 και το πατρώνυμό της ήταν Γκαρμπολά. Με τον σύζυγό της, Κωνσταντίνο Μπίμπα (1905) ο οποίος ήταν τυφλός εκ γενετής, διέμεναν στην Αθήνα, επί της οδού Πινότση 14, κάτω από τον λόφο του Φιλοπάππου στο Κουκάκι. Η Ιουλία ήταν φτωχή και εργαζόταν ως παραδουλεύτρα, ενώ στον ελεύθερο χρόνο της δίδασκε στο κατηχητικό σχολείο της γειτονιάς της, στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Εκεί απέκτησε το ψευδώνυμο «δασκαλίτσα» με αποτέλεσμα να θεωρείται ότι ήταν δασκάλα.

Σύμφωνα με επιστολή της μέσα από τη φυλακή, η επιθυμία της να ανακατευτεί στην Αντίσταση ίσως προέκυψε από «εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη τον Μάιο του 1941 και δεν είχαν μάθει ακόμα τα ονόματά τους», εννοώντας τους Μανώλη Γλέζο και Λάκη Σάντα.

Πληροφορίες πάρθηκαν από τη Μηχανή του Χρόνου, απο το e class του ΕΚΠΑ και την εργασία της Ουρανίας Χρυσαφίνου και από το βιβλίο του Αντώνη Μυτιληναίου «Μαρτύρων Πορεία», Εκδόσεις Επικαιρότητα, 1997.

Την μουσική υπόκρουση ντύνει το κομμάτι του Κ. Παπακωνσταντίνου Dystopia.

Podcast της λήθης ΕΠ3 25 Μαρτίου 1821