Klara and the sun | کلارا و خورشید

کسی را در محوطه میدیدم که کیفی بر دوش داشت ولی چون پشت به من بود او را تشخیص نمی‌دادم.

روزهای آخر قبل از جداشدن جوزی پر تنش بود، از پنجره انباری، به منظره بیرون نگاه میکردم

با شنیدن صداهایی به طبقه پایین رفتم و مردی را که در طبقه پایین دیدم کاپالدی بود.

کم کم مهمانهای جوزی میامدند و چندین روز می‌ماندند، برای همین با اتاق انباری زیر شیروانی آشنا شدم.

مواد نیروبخش خورشید اثر خاص خودش را بر روی جوزی گذاشته بود.

مادر و دکتر رایان هر روز بر روی اینکه جوزی در بیمارستان بستری نشود توافق می‌کردند ولی باز فردا بر روی این موضوع بحث می‌کردند.

آنچه که می‌دیدم هفت چهره از خورشید بود، در لایه‌های اول بسیار عبوس و سرد بود، اما در لایه‌های پایین‌تر مهربان و شوخ طبع بود.

به اینکه پشت ریک باشم عادت کرده بودم، انبار آقای مک‌بین همچنان برام آشنا بود

چند روز پس از آن روز جوزی حالش بدتر شد و گاهی به حالت خلسه دچار میشد

ماشین کوتینگز بود اما بسیار بزرگتر و آلودگی بیشتری تولید می‌کرد ولی مطمئن بودم که ماشین کوتینگز نبود چون رنگ زردش متفاوت بود.

همه چیز را بررسی کردم تا مطمئن بشوم که خورشید بتواند نیروی جادوییش را به جوزی برساند.

به خانم هلن اطمینان دادم که آقای ونس به آنها کمک می‌کنه.

نمیدونستم که مدیر رستوران به حرفهای ما گوش میده یا نه، اما به تاریکی بیرون پنجره خیره شده بود و به‌نظر نمی‌رسید صحبت جذابی را شنیده باشه.

لحظهای فکر کردم که انسانها با هماهنگی هم اطراف نور چراغ خیابان جمع شده‌اند اما دیدم که جمعیتی میاد و جمعیت دیگه‌ای پراکنده میشه.

در انتظار نیروی معجزه گر خورشید بودم ولی فکر میکردم خیلی بی‌ادبانه هست که انتظار پاسخ فوری داشته باشم.

بدنبال ماشین کوتینگز تمام خیابانها و محوطه‌ها رو گشتیم. پر هنوز نمی‌دونست که من چکار می‌خواستم بکنم.

بیشترشون هنگام عبور نگاه غیر دوستانه‌ای به من میانداختند ولی دغدغه من اونها نبود.

در اتاق بنفش جوزی را دیدم که بین زمین و آسمان معلق بود. انگار در جایی هنگام سقوط خشکش زده بود.

اتاق بنفش

در راه آتلیه هنری کاپالدی

آپارتمان دوست یک خانه بزرگ قدیمی بود. از پنجره سالن اصلی‌اش خانه‌های دیگری در آن سوی خیابان پیدا بود.

انگار می‌خوایت آهنچیرا به یاد بیاره ولی مزاحم خواب بقیه نشه.

به من زل زده بود، اما چهره‌اش نه مهربون بود و نه اخم‌آلود. به من گفت که باید مراقب آن حرام زاده باشم

تا مدتها فکر میکردم و دنبال راهی بودم که ماشین کوتینگز را پیدا کنم

ریگ گفت:«توی شهر شایع شده که ما باهم دوست شدیم.» جوزی مهربونترین لبخندش را به لب داشت.

خوشبختانه به یک توافق رسیدیم، شاید بهتر باشه بگم یک قرارداد، ولی نگرانم که هر چیزی این توافق را به خطر بندازه، اما امیدی برای جوزی، برای اینکه بهتر بشه وجود داره.

خیلی زود بسته‌های یونجه را تشخیص دادم، بعد هم یک صندلی تاشو را در اون نزدیکی دیدم. به آرومی روی صندلی نشستم و منتظر ظهور خورشید شدم.

گفتم:« باید از پسش بربیام، ریگ تا همین‌جا هم بهم خیلی لطف کرده.»

تصورم این بود که مسیرم به سمت انبار آقای مک‌بین بسیار هموار باشه ولی پستی و بلندی‌ها تمام محاسباتم را به هم ریخت.

پاکت را برداشتم و به سمت خانه ریک رفتم، در ذهنم خانه ریک ساده‌تر از خانه حوزی بود اما هنگامی که خانه را دیدم بسیار ساده‌تر بود.

پس از مدتی کاغذ را پاره و محکم مچاله اش کرد. روی مبل دکمه‌ای نشستم و آماده بودم که هرموقع خواست با من صحبت کنه. دیدم که مدادش را دوباره برداشت و شروع به نقاشی کرد. بعد نقاشی را تا کرد و داخل پاکت گذاشت.

جوزی گفت:«ببین مشکلی ندارم که به حرف‌های خصوصی ما گوش بدی، اما تو نمی‌تونی جای ریک را برای من پر کنی.»

ریک داخلش نوشته بود:«ای کاش می‌تونستم برم بیرون و راه برم و بدوم و اسکیت بازی کنم و توی دریاچه شنا کنم. ولی نمی‌تونم چون مامانم شجاعت داره. بنابراین باید بمونم تپی تخت و مریض باشم. خیلی از این بابت خوشحالم. واقعا خوشحالم.»

تصویر میسی و دختر دست دراز بود. اگر بخاطر ابر بالاش نبود، اصلا به نظر نمیرسید که اون تصویر یک فرد هست. ریک بالاش نوشته بود ...

ریک گفت:«چیزی که اذیت طرز ذل زدنشون به دختره هست. مطمئن نیستم چی باید بنویسم، یک ابر بزرگ هم برای دختره کشیدی. چشم‌هاشون واقعا زننده‌است»

روزهایی رسید که دیگه ابربازی خنده به همراه نداشت، ریک برای پر کردن ایرهای داخل نقاشی‌ها زمان بیشتری نیاز داشت و گاهی یا تفکر مدت‌ها به آنها نگاه می‌کرد

کم کم نقاشیها از حالت خاطره بازی تبدیل به موضوعات پیچیده‌تری شد و ریسک دیگه به سرعت برای ابرها کلماتی نم‌نوشت و برای نوشتن هرکدوم از کلمات بسیار فکر می‌کرد و در سکوت فرو می‌رفت.

جوزی گفت:«فکر می‌کنم تو به اون پرتره‌ای که اون مرد توی شهر داره از من می‌کشه حسادت می‌کنی» ریسک گفت:«من چرا باید به یک پرتره حسادت کنم؟» جوزی گفت:« چون اون بخشی از بودن من توی جهان بیرونه و تو نگرانی که مانعی برای نقشه‌امون باشه.»

همچنان منتظر بودم و تعجب کرده بودم که چرا خورشید هنوز کمک مخصوص خودش را برای بهبود جوزی نفرستاده، برای همین به این فکر می‌کردم که شاید باید از طریقی توجه خورشید را به شرایط جوزی جلب کرد

در آن لحظات برام بیشتر واضح می‌شد که انسان‌ها برای فرار از تنهایی دست به چه کارهای پیچیده‌ای میزنند که درکش برام دشوار بود.

معلوم بود که می‌خواد تنها باشه و به طراحیش ادامه بده، برای همین از اتاق خارج شدم و در پاگرد ایستادم.

با نزدیکترشدن به آنچه در نظر طرح زمینی در دوردست بود، متوجه شدم که آنها گوسفند هستند، گوسفندانی مهربان. مخصوصا چهار گوسفندی که در کنار هم بودند بسیار مهربانتر بودند.

برخلاف خیابان کنار فروشگاه، ماشین‌ها از هر دو سمت خیابان حرکت می‌کردند، اما به طرز عجیبی هیچ‌گاه به هم برخورد نمی‌کردند. بالاخره در انتهای جاده آبشار پدیدار شد.

حتما نشانه‌هایی بود، اما من دقت نکرده بودم. حالا باید انتخاب می‌کردم. با توجه به لحن کلام مادر و صحبت دقیق جوزی، سرجای خودم نشستم.

مادر من را با آشپزخونه صدا کرد و از من پرسید که از بودن با آنها خوشحال هستم یا نه؟ گفتم بله حتما. مادر گفت از وقتی اومدی اینجا جوزی خیلی شادتره، داری خیلی خوب عمل می‌کنی.

درست قبل از ناهار بلند شد، با اینکه خسته بود جعبه‌ای از زیر تخت بیرون آورد و عکس‌های دوران کودکی را نشانم داد.

جوزی حالش کمی بد شد و من به مادر خبر دادم. دکتر بعد از معاینه جوزی گفت چیزی نیست، مادر با جوزی قول و قراری گذاشت.

انسان‌ها اغلب احساس نیاز می‌کردند تا جنبه‌ای از خودشون را برای رهگذران به نمایش بگذارند و بعد از اینکه زمان نمایش می‌گذشت دیگه خیلی مهم نبود.

جوزی من را به مهمانان حاضر در پلان آزاد معرفی کرد، دختر دست دراز جلو اومد و به من سلام کرد، من ساکت موندم، در انتظار صحبتی از جوزی بودم تا بفهمم چگونه باید پاسخ بدهم.

هنگام شام صحبت‌های لطیف و دلنشینی بین مادر و جوزی رد و بدل شد.« مادر اگر نمره‌های امسالم خوب باشه بازهم باید به حضور در این دورهمی‌ها ادامه بدم؟» مادر گفت: «بله، تنها باهوش بودن کافی نیست. باید بتونی با بقیه هم کنار بیای»