[ΚΥΜΑ ζωής] Επεισοδιακές επικοινωνίες...

Γιατί η ερώτηση "τι έχεις;" η απάντηση "τίποτα..." με τα αποσιωπητικά, μοιάζει τόσο απειλητική;

H επικοινωνία, δεν είναι αυτονόητη;  Μπορώ να επικοινωνώ διαφορετικά, ώστε να έχω καλύτερη εμπειρία από τις συναναστροφές μου;

Πριν χρόνια ήμουν σε μια σχέση που πλέον θα την χαρακτήριζα κακοποιητική. Όχι γιατί υπήρχε σωματική βία, αλλά γιατί ήταν τόσο τοξική που πραγματικά στιγμάτισε εκείνη την εποχή για μένα. Φυσικά τότε σκεφτόμουν πως "ε, έτσι είναι οι σχέσεις...". Αν και αυτό ήξερα από τους γύρω μου, κάτι μέσα μου δεν ταίριαζε.

(...)

Σε μία από τις πολλές μας διενέξεις θυμάμαι να της λέω "Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε εδώ και δυο ώρες και να μην καταλαβαινόμαστε! Έχουμε σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας!" και η απάντησή της ήταν "ΤΙ;;; Εγώ δεν επικοινωνώ; ΕΣΥ δεν επικοινωνείς!".

Πόση βία ασκώ στον εαυτό μου με τη σιωπή;

• "Μα γιατί δεν είπα... ΚΑΤΙ;"
• "Ε, δεν είναι η ώρα να μιλήσω..."
• "Μα καλά, αφού ήταν ξεκάθαρο, γιατί σιώπησα;"

εν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι από εμάς -και ξέρετε ποιοί ΔΕΝ είστε- προτιμάμε την σιωπή ενώ ξέρουμε πως πρέπει να πούμε κάτι. Είναι συχνές οι περιστάσεις που ο φόβος μη πούμε κάτι και παρεξηγηθούμε, κάτι που ίσως μας κάνει ευάλωτους, μας κατακλύζει μέσα στη σιωπή ή δημιουργούμε "θόρυβο" ασχολούμενοι με άλλα θέματα. Είναι άλλες οι φορές όπου πιστεύουμε πως "κάποια πράγματα δεν θα πρέπει να ειπωθούν" όχι γιατί εμείς, μέσα μας το έχουμε συνειδητά αποφασίσει, αλλά διότι... Εμ... διότι... τι; ...

Ήταν κάποτε τρία γουρουνάκια που έκαναν παρέα συχνά, σε ένα ακριβό καφέ. Ήταν και τα τρία λειτουργικά και σε γενικές γραμμές έλεγαν στις συναντήσεις τους πως ήταν οκ με τη ζωή τους. Ήταν φίλοι που βρισκόντουσαν κάποιες χαλαρές Κυριακές, όταν ο καιρός και οι δουλειές επέτρεπαν.

Τα τρία γουρουνάκια του παρόντος μπορεί να μην έχουν τον κακό Λύκο ως εχθρό, έχουν όμως έναν γνωστό εχθρό της καθημερινότητας: Το άγχος.

"Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;"

"Δεν στολίστηκα για σένα! Το έκανα για μένα!"

"Μου πάει αυτό που φόρεσα;"

"Πρέπει να πήρα κιλά στις γιορτές. Με παχαίνει αυτό"

Ερωτήσεις και δηλώσεις που έχουν να κάνουν με την εικόνα μας.

Υπό ποιες προϋποθέσεις είμαστε ποθητές/ποθητοί; Τι σημαίνει;

Σήμερα το πρωί άνοιξα “τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης” και ανακάλυψα πως ήταν τα γενέθλια μιας φίλης, που τύχαινε να είναι και μακρινή συγγενής. Ξεκινώντας για να γράψω κι εγώ στο ευχολόγιό της, κάτω από κι άλλο κόσμο που με είχε προλάβει και βάζοντας μια νοητική υπενθύμιση “ίσως να την πάρω και ένα τηλέφωνο αργότερα”, ανακάλυψα πως είχε πεθάνει 6 μήνες πριν(!).

Το 2008 δούλευα και εργαζόμουν στην Πράγα για μια πολυεθνική, πωλήσεις για την ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση... Είχα μόλις τελειώσει μια εκπαίδευση "αυτοδιαχείρισης" για θέματα πωλήσεων και τηλε-εργασίας. Είχα επίσης κάνει και μια ακόμα πιο "δυνατή" και πανάκριβη εκπαίδευση σε ένα άλλο πιο εντατικό σετ 2 εβδομάδων, εσώκλειστος. Παρουσιάσεις, βιωματικά, παραδείγματα, ασκήσεις, τεστ κλπ, όλα με τον σκοπό να μπορώ να διαχειριστώ πίεση και άγχος, χρόνο και αποφάσεις, προτεραιότητες. Στο τέλος των εκπαιδεύσεων έτυχε και μου έκαναν ένα τεστ άγχους. Έλεγαν πως μέχρι 200-300 πόντους ήμουν καλά. Από 300 και πάνω θα έπρεπε να προσέξω και να κάνω κάτι για να με φροντίσω. Εγώ στο τεστ αυτό έβγαλα 1836 (!). [και έχω κρατήσει το χαρτί για να το θυμάμαι μέχρι σήμερα]

• 00:00 "Έσκασε", και προετοιμασία
• 07:45 Η επόμενη μέρα. Ξεκινάμε(;)
• 12:04 Πάμε πάλι, μέχρι τέλος της "ξένης γραμμής"
• 25:20 Εν πλω και τέλος
• 29:29 Μετά από χρόνια - συλλογισμοί

Με τα χρόνια έχουμε ακούσει τόσα για το πώς να αποφεύγουμε το γνωστό «στρες» και αυτό το είδος του άγχους που σφίγγει το στομάχι και το στήθος. Φυσικά, αυτό είναι κάτι το κοινό, είτε στην εργασία είτε στην καθημερινότητα, μεταξύ ανθρώπων όλων τον ειδικοτήτων και κοινωνικών στρωμάτων. Δεδομένου ότι παρόλες τις συμβουλές, τις μελέτες και τα σεμινάρια, ακόμα ο κόσμος προτιμά να είναι συνεχώς αγχωμένος, ε… κάτι θα ξέρει.

Προφανώς, υπάρχουν καλοί ΛΟΓΟΙ για τους οποίους προτιμάτε να είστε αγχωμένοι.

Όταν βγήκε το "Τα Σαγόνια του Καρχαρία" (Jaws 1975), όπως και με άλλες ταινίες τρόμου, ο κόσμος "ταρακουνήθηκε" από τον ρεαλισμό του καρχαρία, αλλά ακόμα περισσότερο από τα συναισθήματα, κυρίως τον τρόμο που μπορούσε να προκαλέσει αυτή η ταινία.

Μα, αν έβλεπες την διατομή του μηχανικού καρχαρία εκείνη τη στιγμή, θα έπαυε να σε φοβίζει; Αν ξέρεις πως κάτι είναι "ελεγχόμενο", έχει λιγότερο κίνδυνο;

Έχετε δει βίντεο στο διαδίκτυο, όπου γάτες γυρίζουν το κεφάλι τους και αντιλαμβάνονται πως ένα άκκακο αγγούρι βρίσκεται δίπλα τους και πηδάνε τόσο ψηλά που είναι σχεδόν σαν καρτούν; Ας το δούμε εξελικτικά:

• Η αρχαία γάτα που είδε το αγγούρι και το πέρασε για αγγούρι, έζησε. Οκ.
• Η αρχαία γάτα που είδε το αγγούρι και το πέρασε για φίδι,  Οκ.
• Η αρχαία γάτα που είδε το φίδι και το πέρασε για φίδι, αναπήδησε τρομαγμένη, και τρέχοντας στην συνέχεια, έζησε. Οκ.
• Η αρχαία γάτα που είδε το φίδι και το πέρασε για αγγούρι, μη κάνοντας τίποτα... δεν έζησε. Αυτές οι γάτες δεν υπάρχουν πια.