روزها در راه

قسمت سی ام پادکست روزها در راه به آقای محمد بهمن بیگی تقدیم شده است.

قسمت بیست و نهم پادکست روزها در راه به خانم دکتر کتایون مزداپور تقدیم شده است.

قسمت بیست و هشتم پادکست روزها در راه به دکتر محمدحسن لطفی تقدیم شده است

قسمت بیست و هفتم پادکست روزها در راه به استاد فرامرز پایور تقدیم شده است

قسمت بیست و ششم پادکست روزها در راه به سید حسن تقی زاده تقدیم شده است

قسمت بیست و پنجم پادکست روزها در راه بهآقای هوشنگ مرادی کرمانی تقدیم شده است

قسمت بیست و چهارم پادکست روزها در راه به محمدرضا باطنی تقدیم شده است

قسمت بیست و سوم پادکست روزها در راه به دکتر ساسان فاطمی تقدیم شده است

قسمت بیست و دوم روزها در راه به آقای مصطفا رحیمی تقدیم شده است.

قسمت بیست و یکم پادکست روزها در راه به آقای ابوالحسن نجفی تقدیم شده است.

قسمت بیستم پادکست روزها در راه به آقای دکتر یحیی مهدوی تقدیم شده است.

قسمت نوزدهم پادکست روزها در راه به آقای امیر مهدی بدیع تقدیم شده است

قسمت هجدهم پادکست روزها در راه به آقای علی اکبر سیاسی تقدیم شده است

قسمت شانزدهم پادکست روزها در راه به دکتر پرویز ناتل خانلری و استاد مرتضا مطهری تقدیم شده است

قسمت پازدهم پادکست روزها در راه به استاد سید جعفر شهیدی تقدیم می‌شود

قسمت شانزدهم پادکست روزها در راه به استاد مهرداد بهار تقدیم شده است

قسمت سیزدهم پادکست روزها در راه به استاد بهرام بیضایی تقدیم شده است

قسمت دوازدهم پادکست روزها در راه به استاد اسماعیل سعادت تقدیم شده است

قسمت یازدهم پادکست روزها در راه به استاد عزت الله فولادوند تقدیم شده است

قسمت دهم پادکست روزها در راه به ساز و آواز اساتید، محمدرضا شجریان و محمدرضا لطفی تقدیم شده است

قسمت نهم پادکستِ «روزها در راه»  به آموزگاران مهربان و کاردان کانون  تقدیم شده است. 

قسمت هشتم پادکست روزها در راه به دکتر محمدجعفر محجوب تقدیم شده است

قسمت هفتم پادکست روزها در راه به توران خانم میرهادی تقدیم شده است.

قسمت ششم پادکست روزها در راه به آقای سید محمد موسوی، مدیر موسسه ماهور تقدیم شده است.

قسمت پنجم پادکست روزها در راه به آقای دکتر محمدعلی موحد تقدیم شده است.

قسمت -32- | فیه مافی‌ه

به واپسین شماره از فصل دوم پادپخش روزها در راه رسیدیم. در سی و دومین نمره مون صرفن روزانه های 13 پنج65 و 22 پنج 65 رو خواهیم خواند که سرجمع پنج خط بیشتر نیست اون جا مسکوب چیزی می گه و سروقت دغدغه ای می ره که ما رو برد سراغ یکی از تک نگاری هاش که گوییا کشتی شکسته بوده، از شدت غم، و به مستی پناه برده و پریشانزدگی غم آگین و راستی برخاسته از مستی، توامان باعث شده خیلی حرف ها رو بگه که آدمیزاد تو حالت معمول شاید تعریف شون نکنه و ما با وجوه دیگه ای از مسکوب آشنا بشیم هر چند پراکنده و خواب زده چون کشتی بی لنگر که کژ میشه و مژ میشه!

قسمت -31- | فردا


از یک خرداد شصت و پنج تا ده مرداد شصت و پنج روزانه هایی هست که یکی یکی به هر اتاق سرک می کشیم و می بینیم جای اسپند دود کردن داغ فردا رو روی آتش روزگار گرم می کنند و عطر اضطراب آلودش همه جا رو گرفته و تا چشم کار می کنه گرد فوق العاده های فردایی فرا روی همه چیز نشسته

فردا پای غزاله چی میشه

فردای اردشیر پرشر و شور که شبیه دیروز نویسنده ست به کجا می انجامه

فردا رونق انیستیتو باز برقرار ست و مقرری می رسد یا نه

فردای ایران چه می شود

فردای پس از مرگ چی؟

قسمت -30- |گویایِ حال


روزها در راه یک ساله شد!


از دوازده آذر سال پیش یعنی 1399 که این پادپخش برابر با نخستین یادداشت مسکوب  در12 آذر 1357 شروع شد یک سال گذشت. برای ما یک سال و بر مسکوب برگشته فال، هفت سال تا این جای کار  و  می‌دونید به چه مشقت و محنتی هم ایام برش گذشته...

نمره بیست و نهمِ پادپخش روزها در راه روزنوشت‌های شاهرخ مسکوب از نیمه آبان تا نیمه دی ماه شصت و چهار هست. این دو ماه، نویسنده ناچار پابند خانواده است. از یک سو بیماری و سلسله ناخوشی‌های  گیتا و از دیگر سوی پای رنجور غزاله. گه گاه هم که روزهایی مجال بیرون جهیدن از این چنبره  پیدا می‌شود، مقصدی جز قبرستان و تشییع جنازه غلامحسین ساعدی، یا دریایی خشمگین و سیاه و یا بیمارستانی پرمحنت برایش در دسترس نیست. شاید خاطره ابزورد حسن کامشاد از سال‌های دورش در اصفهان و دیدار با همسر حمید عنایت و شیرین‌زبانی‌های غزاله، اندک شیرینی‌های این روزهای تلخ هستند.

قسمت -28- | اسکیزوفرنیِ فرهنگی

بیست و هشتمین نمره روزها در راه به روزانه های مهر 64 تا ابتدای آبان همان سال اختصاص دارد.

مسکوب هم چنان ذهنش در گیر مسئله ایران ست و به تکرار از زوایای مختلف بهش نقب می زند و انگار ناخودآگاه تاریخ راندگان دل نهاده با وطن، ماندگان غربت طاقت شکن را، یعنی تاریخ آن چه بر مردم رفته را روایت می کند؛ البته به روش خودش.

قسمت_27_ | نماز وحشت

به بیست و هفتمین نمره پادپخش روزها در راه رسیدیم. روزنوشت‌های شاهرخ مسکوب در این قسمت، به روزهای گرم تابستان 1364 پرداخته است. روزهایی که مقامات ایرانی یعنی هاشمی رفسنجانی و علی‌اکبر ولایتی و محسن رفیق‌دوست راهی سوریۀ حافظ اسد و لیبیِ معمر قذافی شده بودند تا بتوانند موشک بخرند و در سینماهای ایران فیلم عقاب‌ها روی پرده رفته بود، اما هواپیماهای عراقی طوری آسمان ایران را درمی‌نوردیدند که صدایش به گوش مسکوب خارج‌نشین هم می‌رسید.

در پایان این قسمت، از پس همه روزگارِ پیری مسکوب و کودکی‌های غزاله، کارت اقامت فرانسه هم به مسکوب داده می‌شود تا اون رو در کنار کارت سبز آمریکا و پاسپورت ایرانی‌اش بگذارد و بشود هرجائیِ بی‌جا!

قسمت -۲۶- | پرسه در دست‌های مرگ

قسمت بیست‌وششم  پادپخش روزها در راه، مرور روزنوشت‌های شاهرخ مسکوب از خرداد و تیر  ١٣۶۴ است. روزهایی که تهران زیر موشک‌باران و بمباران ارتش صدام است و سایه مرگ دست از سر مسکوب برنداشته. این روزها صحبت از غزاله کم‌تر شده اما مسکوب همچنان دست از خواندن و دیدن و نوشتن و یاد کردن از افسانه‌ها و اسطوره‌ها و کتاب‌ها و خاطراتش دست برنداشته.

قسمت -۲۰- | موریانه در جمجمه

روایت شاهرخ مسکوب از شهریور تا آذر ۱۳۶۲ را در بیستمین قسمت از پادپخش روزها در خواهیم شنید. این روزها را هم‌پای غزاله و شاهرخ و گیتایی مرور می‌کنیم که هر کدام به‌نوعی پا در گل دارند. گریه‌های پنهان گیتا، بگومگوهای عیان غزاله و شاهرخ، روزمرگی‌های خزان‌زده این خانواده دور از وطن، اخبار کم‌بسامدی از ایران و افعی پنهانی که در ته گودالِ خاطرات مسکوب مانده، در این روزها روایت می‌شوند. شاهرخ مسکوب در پاییز ۶۲ دخترش گیتا را به مدرسه می‌فرستد، به قرائت اسلامیات مشغول است، سرگذشت کانتی را می‌خواند، ملیت و زبان را می‌نویسد و اعترافات سران حزب توده را می‌خواند.

در هدفهمین قسمت از  پادکست روزها در راه، دیگر خبری از رویدادهای اجتماعی و سیاسی زمانه نیست. اگرچه که ایران در چشم طوفان به سر می‌برد و هر روز و هر لحظه‌اش آبستن شدید‌ترین بحران‌هاست، اما مسکوب در اروپا پاگیر غزاله و مرگ همسر اول و گیتا و کنسرت و نمایشگاه نقاشی و کتاب است. خاطرات بازخوانی‌شده از ١٣۵٩ تا مرداد ١٣۶١ را بیش از هر چیزی باید روایت تبعید خودخواسته جسم و جان شاهرخ مسکوب دانست.

قسمت -١۶- | آمدم تا کمی کنار بکشم

شانزدهمین قسمت از پادکست روزها در راه، مرور خاطرات شاهرخ مسکوب است از مرداد تا آبان ۵٨ است. روزهایی در تهران و روزهایی در پاریس. شاهرخ مسکوب نسبت به وقایع این روزهای ایران بی‌محلی نشان می‌دهد و تمام دنیایش را غزاله و شیرین‌کاری‌هایش پر کرده. اگر جایی هم از دستش در رفته نگران احوال کشور و دوستان حزبی شده، دوباره غم‌خواری غزاله را ترجیح داده. روزنوشت‌های او در این ایام سرشار از روایت‌های پدرانه است. پدری که در میانه دهه پنجم زندگی‌اش، شوق جوانه زدن و رشد کردن دخترش در کلماتش ریخته شده و از پس همه حروف سربی کتابش، برق نگاهش خوش می‌درخشد.

چهاردهمین قسمت - نخستین شماره فصل دوم - از پادپخش روزها در راه حکایت فروردین و اردیبهشت ۵٨ است. شکوفه سربرآورده در زمستان پنجاه‌وهفت اگرچه سال را نو کرد اما به خزان زده شد و به گل ننشست. شاهرخ مسکوب در این روزها هم از اهالی قدرت روایت‌هایی دارد و هم از دختر خردسالش، هم از همراهانِ جان‌درمسیرِآرمان‌گذاشته‌ی سال‌های پیشش در حزب توده.

در قسمت سیزدهم پادپخش روزها در راه، خاطرات روزنوشت شاهرخ مسکوب از ٢١ تا ٢۴ اسفند ۵٧ را مرور می‌کنیم. روزهایی که هم سال دارد به پایان می‌رسد و هم امیدهای مسکوب. انفجار نور خیلی زود جای خود را به تاریکی می‌دهد و به‌جای گل به تفنگ زدن، نفس کشیدن‌های محتاطانه و سنجیده می‌نشیند. مسکوب در یادداشت ٢٢ اسفند خود سه خصلت اساسی انقلاب ایران را برشمرده و پس‌وپیشش به دیکتاتوری و بیم‌هایش پرداخته. گریز مسکوب به ماجرای اصل ۴ هم بهانه‌ای شد که به آثار اجرای آن سیاست‌ها در حوزه آموزش در ایران بپردازیم.