Self Podcast | سلف پادکست

فرمانده‌‌ در انتهای تونل عجیبی قرار دارد؛
او به سربازان خود دستور می‌دهد تا از آن پیروی کنند اما...

عامل زمان همه چیز را برملا می‌سازد و بسیاری از پدیده‌ها عریان می‌شوند.

شاید چشم‌هایمان به دیدن بدسلیقگی‌ها، تجملات و... عادت کرده است.
شاید نمی‌توانیم «کیفیت‌ها» را تشخیص دهیم، شاید هم به دیدن آن‌ها عادت نداریم... ما قادر هستیم روزمره خود را با کیفیت بهتری بسازیم، این توانایی را داریم تا برای خود رفاهی بسازیم تا در آن رفاه «شعور» وجود داشته باشد.

رم یک شبه ساخته نشد.
چقدر به مفهوم این جمله توجه کرده‌ایم؟
در این دنیای پرشتاب، میل داریم آن‌چه می‌خواهیم زود فراهم شود و بدست آوریم.
می‌خواهیم هرچه زودتر به اوج برسیم...
ریشه این خواستن‌های آنی کجاست؟
نتیجه چه خواهد بود؟

چه کسانی را انتخاب می‌کنید تا مخاطب صحبت‌هایتان قرار بگیرند؟
انتخاب شنونده حائز اهمیت است زیرا شاید مخاطب شما میل به شنیدن و میل به تاثیرپذیری نداشته باشد.
اگر باور داشته باشید که صبحت‌های شما توانایی اثرگذاری دارد، مخاطبی که گوش شنونده نداشته باشد، در بهترین حالت با بی‌تفاوتی از گفته‌های شما عبور خواهد کرد.

تحمیل خاطره چیست؟ چرا آگاهی از این مسئله مهم است؟ فرض کنیم یک سری خاطراتی هستند که گفتمان در آن‌ها ثابت است،
ممکن است شما آن را قبول داشته باشید و روی آن شکل بگیرید، نتیجه چه خواهد شد؟

تا به حال چندبار نظاره‌گر طلوع خورشید بوده‌ایم؟
چرا دیدنِ طلوع خورشید مهم است؟

زندگی ترکیبی از خوبی‌ها و بدی‌هاست.
سختی‌های زندگی همیشه بوده است و همیشه خواهد بود. هنر؛ ندیدن سختی‌ها نیست، هنر ساختن ذرات کوچک رضایتمندی در زندگی روزمره است.
من در مقابله با سختی‌ها چه می‌کنم؟

وقتی شخصی برای ما مهم باشد، چگونه به او «نشان می‌دهیم» که برایمان مهم است؟
چرا فراموش‌ می‌کنیم به آن‌ها نشان دهیم که برایمان مهم هستند؟
پروفسور مجتبی صدریا درباره «روابط انسانی» صحبت می‌کند.

در جامعه‌ای که ایدئولوژی حاکم، ایدئولوژی حرص و طمع است، گرایش آدم‌ها به سمت «خواستنِ بهترین‌ها» است.
آیا همه‌ی بهترین‌ها را فقط برای خودمان می‌خواهیم؟ آیا حاضر به تقسیم آن با دیگران هستیم؟

«تنها چیزی که تغییر نمی‌کند، تغییر کردن است.»

ما و دنیای ما در حال تغییر کردن است، اگر منطق پویایی تغییرات را درک کنیم، تاثیرگذاری بیشتری روی آن می‌توانیم داشته باشیم. خواهان چه تغییری هستیم؟

کسی که از سایه‌های دیگران روی خوشبختی خودش لذت می‌برد، لیاقت آن خوشبختی را ندارد.

چه کسانی خودشان را سایه‌ی خوشبختی دیگران می‌کنند؟

خوشبختی ساختنی است، و به میزانی که ساخته می‌شود، باید حافظ آن بود.

اخاذی عاطفی چیست؟

کسانی که جلوی شما گریه می‌کنند و می‌گویند یتیم هستند تا چیزی از شما بدست آوردند؛ آن‌ها نون یتیم بودنشان را می‌خوردند. در این گفتمان‌ها، ذلت آدمی محک می‌شود.

اخاذی عاطفی روند اعتماد به نفس‌های متقابل را خورد می‌کند و مبنای اعتماد متقابل را متزلزل می‌سازد.

پروفسور مجتبی صدریا درباره‌ی معضل تلکه کردن و اخاذی عاطفی صحبت می‌کند.

من با عقلم تصمیم میگیرم یا دلم؟
اگر کنش مغزمان روشن و شفاف بود می‌دانستیم که دقیقا چه کاری انجام داده‌ایم و انجام می‌دهیم. باید آگاه باشیم که مغز ما کارخانه‌ی ساختن بهانه‌هاست.

افرادی هستند که عذاب وجدانی از داشتنِ بدهی ندارند، برعکس؛ این افراد می‌کوشند تا بدهکار شوند.

چرا آن‌ها انتخاب می‌کنند تا اینگونه زندگی کنند؟
علت درونی این انتخاب چیست؟

«شک وجود دارد، به آن یقین دارم»
یقین داشتن حُسن بزرگی دارد؛ احساس میکنی جای محکمی ایستاده‌ای.

اما یقین احتیاج به ۱۰۰ درصد مطمئن بودن دارد. آیا می‌شود از چیزی تماماً مطمئن بود؟

در قرن بیست و یکم در رابطه بین انسان‌ها تهدید‌ها چه معنایی دارند؟ کسی نمی‌تواند تهدیدی کند که از حیطه توانایی او خارج باشد، حداکثر می‌توان رابطه شخصی را بهتر، مشخص‌تر و دقیق‌تر برای خود تعریف کرد.

از بدترین تاثیرات اندیشه‌ غرب، فردگرایی مطلق است. در مقابل فردگرایی مطلق، همبستگی اجتماعی قرار دارد. ضرورتِ شکل‌دهی همبستگی اجتماعی چیست؟ همبستگی اجتماعی درجات مختلفی دارد و اهمیت آن‌ها به هنگام بروز بحران‌های اجتماعی بیشتر مشخص‌ میگردد.

شاید تصور کنیم که «نظم و انضباط» با «آزادی» همخوانی نداشته باشد، اما اینطور نیست.
میان آزادی و نظم چه ارتباطی وجود دارد؟

دام روش درست‌تر است؟ پرورش روی الگوی قهرمانان یا پرورش روی الگوی پهلوانان؟ پروفسور مجتبی صدریا در این قسمت به مقایسه و تفاوت این دو کلیدواژه می‌پردازد.

چه کسانی دیگران را تحقیر می‌کنند و چه علت‌هایی پشت زورگویی این افراد است؟ ابزارهای تحقیر چیست؟
پروفسور مجتبی صدریا در این اپیزود درباره‌ی تحقیر، زورگویی و ابزارهای آن صحبت می‌کند.

پروفسور مجتبی صدریا در این اپیزود درباره‌ی «نظم - روابط انسانی و اجتماعی» صحبت می‌کند.
یکی از عواملی که معیارهای ذهنی ما را مخدوش می‌کند شتاب است. آیا کیفیت نظمی که از دیگران توقع داریم در زندگی خودمان نیز یکسان است؟

حتی سرسخت‌ترین خار‌ها هم در فصل بهار عنصر زندگی در خودشان دارند، این عنصر زندگی در تمامی موجودات زنده آفریده می‌شود.
با عنصر زندگی در تن خود چه می‌کنیم؟

اگر میزبان کسی شدیم که با ما فرق داشته باشد، چه جایگاهی به او می‌دهیم؟
پروفسور مجتبی صدریا در ادامه‌ی اپیزود قبلی در مورد نگاه «نو مستعمره‌ها» نسبت به غرب و اروپا صحبت می‌کند.
چگونه نگاهی به این کشورها داریم؟

- اندیشه می‌تواند راهنمای ما باشد اگر سایه روشن‌های واقعیت را بهتر درک کند -
اگر یک خارجی ( بیگانه ) بخشی از جامعه‌ی شما باشد، چه احساسی یا برخوردی خواهید داشت؟
پروفسور مجتبی صدریا در این اپیزود در مورد مسئله‌ی مهاجرت افغان‌ها به ایران صحبت می‌کند.

زنگوله‌ای که در ایوان خانه‌ها در چین و جنوب شرقی آسیا آویزان می‌شود نماد و نشانه‌ی چیست؟
در اولین اپیزود سال ۱۴۰۱ و آغاز قرن جدید پروفسور مجتبی صدریا، مختصر درباره‌ی آگاهی صحبت می‌کند.

تعاریفی که در ذهنمان داریم به ادراک ما از پدیده‌ها کمک می‌کند و یا ممکن است که تعاریف ما مانعی برای درکمان از پدیده‌ها باشد.
در آخرین اپیزود سال ۱۴۰۰ پروفسور مجتبی صدریا در مورد نظم و انضباط، روند و فرایند صحبت می‌کند.

در هر جامعه‌ای خرده فرهنگ‌ها وجود دارند. آیا این فرضیه که «در خرده فرهنگ‌های امروز، داستان‌های خیانت به اعتماد کمرنگ‌تر شده‌اند» درست است؟
چه عناصری باعث شکل‌گیری روابط اعتمادی می‌شود؟
پروفسور صدریا در پاسخ به این پرسش می‌پردازد.

واقع بین بودن با واقعیت را دیدن تفاوت دارد. واقعیت را باید خوب شناخت و داده پردازی کرد.
این زاویه نگاه ما به واقعیات است که بینش‌های ما را می‌سازد و داده‌های زندگی را تعبیر می‌کند.
واقعیت‌ها را چگونه می‌بینیم؟

پروفسور مجتبی صدریا در این اپیزود درباره «روند و فرایند» صحبت می‌کند.

اغتشاشات ذهنی در جامعه چگونه شکل می‌گیرد؟

اندیشه‌ای که ارائه می‌شود از کجا آمده است؟ اجزای ضروری شناخت چه چیزهایی هستند؟

در این اپیزود پروفسور مجتبی صدریا درباره‌ی احساس گناه و دردِ وجدان صحبت می‌کند.
خطا کردن و اشتباه کردن بخشی از زندگی بشری است، هیچ شخصی عاری از اشتباه نیست و نخواهد بود.

عنصر مرکزی عذاب وجدان، آگاهی است؛ آگاهی به صدماتی که به دیگران زده‌ایم.

تفاوت گناه کردن و اشتباه کردن چیست؟

چند درصد، چند نفر، چه بخشی از روابط انسانی اطراف شما زندگی‌هایشان را خودشان ساخته‌اند؟ و زندگی‌شان تحت تاثیر معماری خودشان است؟ یا چند درصد بعلت محیط یا حتی بگوییم خانواده؟

نحوه حضور ما در هستی، بعنوان یک انسان چگونه است؟
اگر این سوال، برای منِ نوعی مطرح باشد، تحمل بار مسئولیت معماری زندگی در تمامی سطوح را برعهده دارم.

امروز در دنیای معاصر، مرز میان واقعیت و مجازی برای انسان‌ها و به خصوص نوجوانان دارای مقداری ابهام است.

احساسات و عواطف انسانی ما چگونه در دنیای مجازی و واقعی بروز پیدا می‌کند؟
پروفسور مجتبی صدریا در این اپیزود درباره‌ی مرز بین واقع و مجازی صحبت می‌کند.

روند اغراق آمیز «تظاهر» در بزرگنمایی خودمان به اندازه کافی بد هست، زیرا از واقعیتی که هستیم به دور است. غلو در «بدبختی و بیچارگی» نیز درست به همین شکل است. چرا اکراه داریم که رضایتمندی‌هایمان را ببینیم و راجع به آن‌ها صحبت کنیم؟

پروفسور مجتبی صدریا در این اپیزود درباره‌ «غُلُو کردن» صحبت می‌کند.
غلو کردن به معنای اغراق و زیاده گویی و مبالغه کردن است. کسی که از طریق غلو کردن، سعی در ایجاد و برقراری رابطه انسانی می‌کند بسیار نا‌ آگاه است.
رابطه‌ی انسانی سالم، باید بر اساس واقعیات موجود ساخته شود. مسئولیت واژگانی که در برقراری روابط انسانی «انتخاب» می‌کنیم بر عهده‌‌ی ماست.

پروفسور مجتبی صدریا در این اپیزود درباره‌ نسبیت شکست و مطلقیت پیروزی و نسبیت پیروزی و شکست مطلق صحبت می‌کند.

به نظر شما عامل انگیزه‌ای که باعث می‌شود یک انسان در روابط انسانی، پیروزی مطلق و حاکمیت داشته باشد چیست؟

آگاهی تازه‌ای که بشر در اوایل قرن بیست و یکم به آن دست یافته و به طرف آن می‌رود، رضایتمندی برد-برد است. چگونه می‌توانیم در روابط انسانی، رضایتمندی برد-برد داشته باشیم؟

گردهمایی و جشن جزو ضرورت‌های زندگی ما بوده و هست، اما امکان جشن گرفتن از نظر روانی، روحی و روابطی برای همه به یک اندازه نیست. چه خوب است که فکر کنیم چطور جشن‌ها را تعمیم دهیم؛ یعنی شرایطی بوجود بیاوریم و کمک کنیم تا کسانی که امکان جشن ندارند هم بتوانند جشنی داشته باشند.

شروع سال ۲۰۲۲ میلادی را به شما و به همه‌ی هم‌میهنان مسیحی تبریک می‌گوییم.
چقدر قادر هستیم تا از رخدادهای کوچک و کوتاه‌مدت زندگی‌مان رضایتمند باشیم؟
لحظاتی خوش و توانایی رضایتمندی از این لحظات را برای شما عزیزان آرزومندیم.

آن چیزی که در مورد آیین یلدا جالب و بسیار هم مهم است، فردای یلدا یا روز یلداست. آوازها و پیامهای بیان شده مربوط به شب یلدا، بیشتر دوستی‌ها، نیکی‌ها و عشق است. وقتی شب یلدا تمام شد، آیا اینها تمام می‌شوند؟ شب یلدا آیین بزرگ اجتماعیست که نمی‌تواند فقط به یک شب محدود باشد.

صنایع مربوط به تغذیه ما و خود تغذیه ما تحولات زیادی کرده‌اند. هم مصرف کننده‌ها و هم تولیدکنندگان صنایع غذایی امروز به کیفیت و کاربرد مواد غذایی آگاه‌ترند.
اگر «روغن زیتون» را فقط یک مورد از تحولات صنایع غذایی در نظر بگیریم، و آنرا جزو تحولات اجتماعی بحساب آوریم، شاهد رشد فرهنگی و رشد صنعتی مهمی خواهیم بود.

کلاس‌های آنلاین کودکان، در ادامه روند سیستم‌ آموزشی ما و بر خلاف بسیاری از نقاط دنیا، بخش زیادی از مسئولیت مدرسه را به خانواده منتقل می‌کند.
معلمانی که نه حقوق کافی، نه رفاه اجتماعی و نه قدردانی نسبت به آنها هست، مسئولیت دارند محتوای آموزشی را در خانواده و با کمک یدکی والدین برای بچه‌ها منتقل می‌شود.
این سیستم چه تاثیری بر زندگی والد می‌گذارد؟

شب‌زنده‌داری طیف وسیعی دارد که هر کدام به نحوی ریتم عادی شبانه روز را تغییر می‌دهند.
در این کنار رفتن عادت و مهم‌تر شدن حس‌ها، تعیین می‌کنیم که چگونه شب‌هایمان را روز، و روزهایمان را شب می‌کنیم.

از زمان آغاز فعالیت رادیویی ما تا کنون، این سومین برنامه در رابطه با مفهوم امید است که خدمت همراهان عزیز تقدیم می‌گردد و هر بار پروفسور صدریا تلاش کرده‌اند تا پیچیدگی‌های این واژه به ظاهر ساده را نشان دهند.
«اگر دل شکستن، امید و آرزوی فرد رو به ناامیدی تبدیل کردن ، ظلم باشد، امید و آرزوی کاذب ساختن نزدیک به جنایت است. چون فرد را از مسلط بودن به زندگیش محروم می‌کند. امید و آرزویی که فرد خودش آنرا می‌سازد منجر به کنش می‌شود درصورتیکه امیدی که از بیرون ترسیم می‌شود کنش‌آفرین نیست؛ برعکس صلب مالکیت از سرنوشت فرد است.»

آیا فناوری می‌تواند پاسخ‌گوی نیاز انسان به خوشبختی و رضایتمندی او باشد؟ فناوری که خود بخشی از منطقی‌ست که در چهارچوب عقل سلیم، به دنبال تعریف راه‌حلی برای این دغدغه انسانی است.
در مقابل منطق ابزاری، خرد به انسان می‌گوید که از خود، این سوال را مطرح کند که «چرا در جست‌وجوی خوشبختی است؟» یا «محتوای خوشبختی او چیست؟»

‌در جامعه ما، در کنار اخبار بد مربوط به طالبان، حساسیت‌های مثبت جدیدی نسبت به جامعه افغانستان شکل گرفته که دو جنبه‌ی تاریخی دارد. یکی جنبه اساسی انسان دوستی است: رفته‌رفته ملموس‌تر می‌شود که مهاجرین و پناهندگان افغانستان چه برایشان اتفاق می‌افتد.
و دیگری اینکه: فعالیت‌های در حمایت از کودکان افغان -که بیشترین شکنندگی را در این مهاجرت دارند.

همچنین چاپ کتاب «آه و فغان» اثر آقای اصلان ارفع @aslonarfa از دیگر موضوعاتیست که پروفسور صدریا در پادکست این هفته به آن می‌پردازد.

زیست محیط و بحث آن به شدت تنوع دارد و مدتیست که بشریت را مشغول کرده که ما روی این کره خاکی چه می‌کنیم؟ چه بلایی سر این کره می‌خواهیم بیاوریم؟
رفته رفته انواع مختلفی از کنش زیست‌محیطی شکل می‌گیرد و مساله محیط زیست مساله کلان بشریت می‌باشد. این، در سطوح متفاوتی از جامعه ما جریان دارد.
اگر مجموعه این اقدامات را ترکیب کنیم با اقدامات مجموعه آگاه‌تری که تولید کننده مواد اولیه هستند و بر میزان بازیافت تاثیر مستقیم دارند؛ هم چنین میزان استفاده از انرژی‌های پایدار؛ انرژی‌ چشمه‌های آب‌گرم، انرژی موج‌های دریا…

به نظر شما فساد و خصوصا رشوه چه حق و حقوقی را از انسان صلب می‌کند؟
فساد چه تاثیر منفی خاصی می‌تواند بر حق برخورداری و لذت انسان بگذارد؟ خصوصا گروه‌های آسیب‌پذیر مثل دانشجویان!
آیا تجربه‌ای از ایستادگی در مقابل فساد دارید؟
بهترین شیوه مقابله با آن چیست ؟ و چه چالش‌هایی در این زمینه وجود دارد؟
چه کسانی مسئولیت مقابله با فساد را در جامعه برعهده می‌گیرند؟
پادکست این هفته برخوردیست با یکی از خفیف‌ترین اشکال فساد و در عین حال نمونه‌ای از اعتراض‌های مهم و ضروری.

در اپیزود این هفته پروفسور مجتبی صدریا در مورد فصل پاییز و «عشق» صحبت می‌کند.

اپیزود این هفته مجتبی صدریا در مورد شیوه‌های مختلف اعمال زور صحبت می‌کند.

موضوع پادکست این هفته دربارهٔ حس ناتوانی است.
در چه مواقعی احساس ناتوانی به ما دست می‌دهد؟
چگونه می‌توان با این احساس مقابله کرد و در برابر افسردگی‌های بالقوه مسلح شد؟