Eurovisite

Jonathan Hendrickx & Jasper Van Biesen schreven het boek '65 jaar België op het Songfestival' bij uitgeverij Baeckens Books. Het begon allemaal met de gesmaakte Eurovisite-podcast. In deze allerlaatste Eurovisite-aflevering interviewt Philip Houtermans, eveneens van Songfestival.be, de twee auteurs over het schrijfproces.

In Eurovisite, de eerste podcast van Songfestival.be, openden elf ex-Songfestivalkandidaten die voor België zongen op het Songfestival hun hart. Van Jacques Raymond (1963) over Xandee (2004) en van Emly Starr (1981) tot Tom Dice (2010). Nu de (voorlopig?) laatste aflevering online staat, blikken redacteurs Jasper Van Biesen en Jonathan Hendrickx elk vanuit hun kot terug op de podcast. Zo kom je te weten wat je niet gehoord hebt.

In deze bonusaflevering praat mederedacteur Philip Houtermans via de digitale weg met Jasper en Jonathan. Dankzij de vragen van Philip kom je te weten op wier trouwfeest Jasper en Jonathan uitgenodigd zijn, wie spook reed naar Nicole en Hugo en wat er aan de hand was met de deurbel van Michel Vangheluwe. De grootste blooper werd opgenomen tijdens het interview met Emly Starr. Je hoort hem helemaal op het einde van deze podcast.

Je krijgt ook antwoorden op deze vragen: hoe en waar is het idee rond Eurovisite ontstaan, waarom was het ene gesprek al emotioneler dan het andere en wat met de rol van onze openbare omroep. Als je luistert, kom je al te weten of er plannen zijn om een tweede seizoen te maken. Wie weet is er zelfs al een populaire naam gestrikt ... of niet!

Na de flop van Ishtar werd, na veel kritiek, voorronde Eurosong afgevoerd. VRT ging de touwtjes volledig in eigen handen nemen. Er moest en zou gescoord worden. Met een intern gekozen artiest en lied. Het selectieteam nam destijds contact op met Maurice Engelen. Hij was de coach van Tom geweest in X-Factor (waar hij tweede werd, nvdr.) en had de jonge singer-songwriter onder zijn vleugels genomen. 'Toen de VRT ons contacteerde, wist ik meteen dat het voor het Songfestival zou zijn', blikt Tom Dice terug in Eurovisite. 'Ik vond die gedachte meteen dé max.'  Aan de Reyerslaan deden ze er alles aan om de gesprekken met de potentiële kandidaten strikt geheim te houden. Want er waren ook grote, gevestigde waarden in de running. 'Voor mijn eerste gesprek werd ik stiekem langs een zijingang naar binnen gebracht. Bij het derde gesprek hebben we een contract getekend.' Nadien heeft Dice anderhalve maand moeten zwijgen tegen zijn omgeving. 'De dag van de persconferentie, moesten we in een geblindeerde Porsche via de ingang van de RTBF de VRT binnen rijden. Zodat niemand wist wie de kandidaat was.'  Na de bekendmaking van Tom als artiest, startte de zoektocht naar hét lied voor Oslo. 'Ik heb toen zelfs liedjes geschreven met Jan Leyers en Tom Helsen. Maar tijdens een van de laatste schrijfsessies heb ik Jeroen Swinnen en Ashley Hicklin leren kennen. Op twee uur was die demoversie van My and My Guitar klaar.' De afgewerkte versie werd uiteindelijk samen met twee andere liedjes voorgesteld aan de VRT. Tom weet nog: 'In de laatste meeting werd er gestemd en kwamen we op 3-3 uit. Toen ben ik opgestaan heb ik gezegd hoe ik het voor me zag: mijn gitaar en ik, in al zijn eenvoud. Zo wil ik het doen.'  Onze inzending voor het Songfestival kreeg in 2010 zijn eigen show. Daarin stelde Tom Dice zijn liedje voor. De zanger zegt zelf dat die show het enige in heel zijn Songfestivalavontuur is dat hij anders zou hebben aangepakt. 'Ik was héél zenuwachtig en er zaten vreemde passages in dat programma. Achteraf werd er dan ook vooral veel kritiek gegeven op de kleren die ik droeg. Over het nummer hoorde ik niet veel, terwijl wij het allemaal zo'n mooi lied vonden', weet Dice nog.  Tom en zijn team hadden zich goed voorbereid op het festival. Zodat de repetities gemakkelijk, als routine zelfs, verliepen. 'Er is nooit getwijfeld of ik wel op dat kleine zijpodium zou zingen. Wij hadden geluk dat het podium er dat jaar zo uitzag. Zo heb ik van alles kunnen genieten. Het was als hoe ik het gedroomd had. Nog het meeste stress had ik om te vliegen', lacht hij.  Dice was héél opgelucht dat zijn doel gehaald was: de finale halen. 'Al de rest was bonus. Want toen wist ik nog niet dat ik die eerste halve finale had gewonnen. Plots stond ik op de voorpagina van alle kranten. Vanaf dat moment hoopte ik op de top 5', zegt Tom. Niet zo gek, want België was op die zaterdagavond een van de favorieten. Al bleef Tom relax. 'Voor ik op moest, hebben mijn backings en ik zelfs nog naar Willy's en Marjetten gekeken', lacht hij.  Uiteindelijk werd ons land knap zesde. Het beste resultaat voor een inzending uit Vlaanderen. Tom zegt: 'Ik had niet gedacht dat Lena zou winnen. Want live was ze niet zo goed. Ik had eerder Turkije verwacht. Over die zesde plaats ben ik héél eventjes teleurgesteld geweest. Had Nederland me maar meer punten gegeven! Op de luchthaven is dat allemaal weggevallen. Er was overal volk! En nadien heb ik veel kansen gekregen dankzij mijn deelname.'

Maessen was amper zestien jaar toen ze in het Nationaal Songfestival van Nederland terecht kwam. ‘Iedereen was toen bezig over wie ze goed vonden en wie niet, er werd veel gesproken over die voorronde’, weet Stella nog. ‘Uiteindelijk zijn wij toch maar mooi gewonnen met Waterman. Als eerste meidengroep van Nederland, en dan nog wel drie zussen bij elkaar!’

De zangeres is nog altijd heel trots dat ze Waterman heeft mogen zingen voor gastland Nederland. Stella: ‘Nochtans hebben we dat liedje gewoon aangeboden gekregen. Maar het is zo’n mooi en gevoelig nummer. Zelfs vandaag nog.’

Misschien daarom dat ze nogal teleurgesteld was toen bleek dat Hearts of Soul ‘maar’ zevende was geworden. ‘Wij kwamen nog maar pas om de hoek kijken als zangeresjes. Wij wisten nog van niks, ik was nog een kind. Ik heb in de coulissen staan huilen omdat ik niet gewonnen had. Als jong meisje kan je daar moeilijk mee om. Je vraagt je af of je het wel goed gedaan hebt’, zegt ze nu al lachend. ‘Al had ik toen helemaal niet door wat het Songfestival eigenlijk betekende.’

‘Ik heb een heel leuke tijd gehad met Dream Express Voor die voorronde werden we opnieuw gevraagd. Ik wou dat meteen doen, als ik maar kon zingen in die tijd. Sold It for a Song was ons liedje dat als laatste is afgevallen in die finale. Ik vond dat zo’n geweldig goed nummer! We hebben daar zelfs een festival in Polen mee gewonnen’, zegt Stella.

De groep vertrok als een van de grote favorieten naar het Songfestival. A million in one, two, three was namelijk een hit in België én daarbuiten. ‘Doe eens normaal’, zegt Stella nu over heel die heisa. Want de leden van Dream Express werden destijds als echte diva’s neergezet. De groepsleden kregen een VIP-behandeling, maar Maessen geeft eerlijk toe dat ze veel liever rustig op haar hotelkamer wou zitten.

Toch voelde de zangeres niet veel druk om te scoren. Daar was ze helemaal niet mee bezig. In 1977 dus geen tranen backstage. ‘Je doet je best, alles zag er perfect uit. Een goed optreden geven, dat is voor mij het belangrijkste. Als je wint; dan is het zo. Win je niet; dan is het ook goed.’ Na het Songfestival heeft Dream Express nog veel opgetreden in o.a. Duitsland en het Verenigd Koninkrijk.

In 1981 nam Stella deel aan de voorronde van Nederlandstalig België met Veel te veel. ‘En het werd me ook echt te veel’, pikt Stella in. ‘Op de dag van de finale had ik een zware keelontsteking. Na mijn optreden ben ik meteen naar huis gegaan. Ik heb niet gewacht op de resultaten.’ Ze nam toen deel op vraag van Jo met de Banjo, de schrijver van het lied.

Over hoe die deelname aan de Waalse preselectie tot stand gekomen is, zegt Maessen: ‘Ik ging een liedje opnemen in het Engels, Do You Like my Music. Ik vond dat een kei leuk nummer en dacht meteen aan het Songfestival. We hebben dan iemand gevonden die voor een Franse tekst kon zorgen.’ Maar … Stella sprak helemaal geen Frans. ‘Ik heb heel veel geoefend op mijn uitspraak. In een apart kamertje las ik de tekst voortdurend en luisterde naar mezelf op cassette.’

In 1982 verliep de Franstalige preselectie op een speciale manier. Er werden promotiefilmpjes gemaakt van de finalisten en die clips werden uitgezonden op televisie. Daarna kozen de Belgen hun winnaar. ‘Ik zat thuis te kijken naar de clipjes die voor bij kwamen. En na de stemming kreeg ik telefoon dat ik naar het Songfestival mocht!’ Stella moet er nog steeds om lachen.

De BRT had aanvankelijk operazangeres Mireille Capelle gestrikt om voor ons land te zingen. Zij had haar zinnen gezet op een nummer geschreven door Hugo Claus, maar dat zag de BRT niet zitten. Capelle trok zich terug, en te elfder ure vond de omroep Linda Lepomme, die bereid was een liedje te zingen van twee BRT-huiscomponisten (Pieter Verlinden en Bert Vivier). Pas op 1 april werd Laat me nu gaan voorgesteld aan het publiek. Linda weet nog: 'Ik kreeg op een maandagochtend een telefoontje om naar de BRT te komen. Waarvoor wist ik niet. Ik had niks te doen, dus ik ging langs. En daar, bij een kopje koffie, kreeg ik de vraag of ik naar het Songfestival wou. Pieter Verlinden herinnerde zich mijn stem nog en kwam bij mij uit.'

De artieste vond de vraag een eer en had zin in het avontuur. Ze hapte toe. 'Al had ik uiteraard een héél korte voorbereidingstijd. Ik deed het ene interview na het andere', weet Linda nog. Wat ze ook nog weet zijn de reacties in de Belgische muziekwereld. Haar theatercollega's vonden haar deelname 'onnozel' en konden Linda's beslissing maar weinig appreciëren, terwijl populaire zangers haar scheef bekeken.

Er moet destijds nog snel een videoclip opgenomen worden. Linda zingt in een donkere zaal en in een al even zwart kleedje haar nummer. 'Verschrikkelijk', blikt ze terug.

'BRT heeft het heel low budget gehouden, er werd zelfs geen dirigent met me meegestuurd', zegt Linda Lepomme in Eurovisite over haar tijd in Zweden. En haar jurk? 'Die kreeg ik gesponsord', aldus Linda. 'Ooit heb ik ze laten veilen voor het goede doel. Maar ik had gezegd dat ik ze wel zou kopen als ze niet genoeg had opgebracht ... Ze hangt terug in mijn kast', lacht Lepomme hartelijk.

Ondanks een mooi optreden - 'Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest' -, eindigde België onderaan het scorebord. Linda: 'Ik heb de tweede beste plaats gehaald. Want over de rode lantaarn praten ze ook.' Ze weet nog dat ze enkel van Turkije punten kreeg. Volgens haar moeder kreeg Linda die van een verliefde tapijtenverkoper in Istanboel. Maar ze liet er toen geen tranen voor. 'Terwijl de Spaanse zangeres (Paloma San Basilio, nvdr.) zich vol drama op de grond gooide omdat zij niet gewonnen had, ben ik als eerste de Bobbysocks gaan feliciteren. Want Noorwegen had net als België nog nooit gewonnen. Dus ik zei dat het volgend jaar onze beurt zou zijn. En ik had nog gelijk ook!', lacht ze.

Over heel dat avontuur zegt Linda Lepomme nu: 'Die deelname is niet de focus van mijn carrière geweest. Want ik heb nadien zoveel andere dingen gedaan in het theater en de musicalwereld. Het Songfestival is eerder een fijne fait divers voor mij.'

Tegenwoordig zie je Linda Lepomme niet meer op de Vlaamse tv. Niet vreemd, want ze werkt al lang in Nederland. 'Ik ben artistiek leider van de musicaltheateropleiding van de Fontys Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg. Oudere mensen spreken mij nog wel eens aan, omdat ze me herkennen.'

Wist je dat artiestennaam Xandee speciaal voor de preselectie werd gekozen? Sandy Boets, die verkouden is op het moment van onze opname, legt het uit: ‘Voor de grap zei ik; ‘ik ben toch die van Tienen?’ Wel, ‘ik zen die’ van Tienen is Xandee geworden’, lacht de zangeres die nu in Sint-Truiden woont.  Sergio, in 2002 zelf voor België op het Songfestival en in 2004 de manager van Xandee, kwam met het idee om haar te lanceren via Eurosong 2004. ‘Ik deed mee om te winnen. 1 Life is dan ook het eerste nummer geweest dat ik mee mocht afwerken. Zo werd het mijn liedje. Want die demoversie klinkt helemaal anders.’  Xandee geeft toe dat ze heel zenuwachtig was om destijds voor die vakjury te verschijnen. ‘Ik had niet door dat ik topfavoriet was. Want ik legde veel druk op mezelf. Ik wou het goed doen en winnen.’ En Xandee niet alleen. ‘Je voelde dat het om een wedstrijd ging, iedereen was op zichzelf aangewezen. Er was geen contact tussen de verschillende kandidaten.’ Uiteindelijk versloeg ‘die van Tienen’ Natalia en Barbara Dex met gemak. ‘Vanaf dat moment werd ik geleefd, de verwachtingen lagen heel hoog.’  Xandee over Eurovisiesongfestival 2004 in Istanboel  ‘Ik ben blij dat ik nooit uitspraken gedaan heb over welke hoge positie we zouden halen’, zegt Xandee over haar favorietenrol. De Belgische delegatie had het heel druk in Turkije. Er waren overal feestjes, activiteiten en persuitstappen. ‘Ik was kapot’, zegt ze daarover. ‘Om vijf uur ’s ochtends stond mijn team al in mijn hotelkamer om me op te maken. In die feestjes had totaal geen zin, ik kwam om te zingen!’  Xandee: ‘Ik had eigenlijk niet veel inspraak. Ik moest er stáán en mooi wezen. Zelfs Sergio mocht op een bepaald moment niet meer in mijn buurt komen. Ik zag hem enkel in het hotel. VRT schermde me af. Daar zijn veel discussies over geweest, maar daar weet ik niks over.’  De zangeres heeft zich toch geamuseerd in Istanboel. Maar na de puntentelling, België kreeg amper punten, was de teleurstelling enorm groot. Mede omdat er problemen waren met het geluid. ‘Ik begrijp nog altijd niet dat de Turkse tv die geluidsproblemen niet heeft opgelost. Het heeft dan ook een half jaar geduurd eer ik naar de opnames heb gekeken. Er lag zoveel druk op mij. Nadien ben ik in een zwart gat gevallen. Die voorlaatste plaats verdienden we niet, als je ziet wat er allemaal voor ons geëindigd is’, zegt Xandee in Eurovisite.  1 Life werd 22e met zeven puntjes. Met veel kritiek tot gevolg. ‘Achteraf op mijn hotelkamer heb ik veel gehuild. Gelukkig heeft Sergio me afgeschermd voor de pers. Sommigen zeiden dat ik niet goed had gezongen; dat kwetste me. Uiteindelijk hadden de Belgen in Eurosong voor mij gekozen. Achteraf is het allemaal makkelijk gezegd. Dat heeft me pijn gedaan’, blikt Sandy terug. Spijt van haar deelname heeft ze allerminst, want ze heeft veel geleerd en na dat avontuur was ze niet meer zo onzeker. Na het Songfestival van 2004 heeft een Cypriotische producer haar trouwens gepolst om voor Cyprus deel te nemen aan de liedjeswedstrijd.  Hoe gaat het nu met Xandee?  De laatste tijd is de sympathieke dame vooral met haar wankele gezondheid in de media verschenen. Gelukkig gaat het nu beter met de vrouw achter Xandee. Ze wil stilaan weer meer optreden én goed nieuws: ze duikt binnenkort opnieuw de studio in. ‘Muziek is nog altijd alles voor mij’, zegt ze. ‘Mijn gezondheid komt natuurlijk op de eerste plaats. Als ik nog een nieuw nummer uitbreng, dan moet het er knal op zijn. Anders doe ik het niet. Hoe dat zal klinken? Daar zeg ik nog niks over!’

'Wij kwamen als klassieke muzikanten in een andere wereld terecht', begint Michel met een knetterend haardvuur op de achtergrond. De groep zocht destijds een manier om bekend te worden om zo nog meer boekingen te krijgen. 'Een beetje voor de grap stuurden we O julissi, een liedje waar we allemaal vrolijk van werden, in de bij de VRT. We hadden niet verwacht dat het iets zou worden. Op dat moment was Servië halen helemaal niet ons doel', weet de muzikant nog. De verrassing was dus groot dat het liedje van de groep weerhouden werd voor de voorronde van 2008.

In Eurosong 2008 zelf moesten vooral de zangeressen van Ishtar wennen aan alle techniek die bij zo'n show komt kijken. 'Zingen met oortjes bijvoorbeeld', zegt Michel. 'Muziek die uit een box komt, klinkt helemaal anders. We konden daar gelukkig veel op oefenen.' Maar omdat Ishtar het moest opnemen tegen bekende namen zoals Sandrine en Brahim, verwachtte Michel niet dat zijn groep kon winnen. 'Al waren we dat jaar wel heel origineel.'

Uiteindelijk won Ishtar wél. Geen verrassing, want nog voor de finale van start ging, was Ishtar favoriet. 'Ik dacht dat de mensen toch voor iets anders zouden stemmen. Want ons optreden in de finale was niet onze beste show', herinnert de man zich. 'Ik was heel emotioneel toen we wonnen. Die overwinning was een enorme bekroning!'

Omdat de groep eigenlijk onbezonnen aan dit avontuur was begonnen, kroop er na hun overwinning veel tijd in administratie. Een manager zoeken, een advocaat onder de arm nemen voor bijvoorbeeld het portretrecht ... 'We moesten als professioneel bedrijfje naar Servië. Ik kon 's nachts niet van slapen van al die beslommeringen. Je kan het vergelijken met het lopen van een marathon', zegt Michel daarover. Achteraf gezien had de groep meer omkadering nodig gehad.

'Tja', zegt Michel over het opvallende kleed dat voor zangeres Soetkin Baptist uitgekozen was. 'De kledij die we in de preselectie droegen, vond ik beter bij ons passen. Maar op het Songfestival zelf moet je iets op een bepaalde manier in beeld kunnen brengen.' En hoe onze Belgische inzending toen op tv kwam, daar heeft de oprichter twijfels over. 'Wij brachten een heel klein, lief liedje, ik zou zelfs durven zeggen een kinderliedje. Dan moet je dat op die sprookjesachtige manier brengen, maar dat ontbreekt op zo'n groot festival. Terwijl het visuele aspect zo belangrijk is.'

Zowel VRT als Ishtar hadden verwacht om de finale te halen. Maar België kwam niet uit de enveloppen. 'Met een jury hadden we beter gescoord. Het was jammer, maar ons liedje hoorde niet thuis op het Songfestival', zegt Michel. 'Ik vind het nog altijd fantastisch dat wij de halve finale van het Eurovisiesongfestival gehaald hebben.'

'In 2021 bestaat Ishtar twintig jaar', zegt Michel met enige trots. 'Dat jaar zouden we graag enkele concerten geven met onze eigen liedjes.' De groep brengt nog altijd nieuwe muziek uit. Een van de nieuwste singles van de Ishtar is My Love.

Micha Marah ging in 1979 naar het Songfestival met 'Hey Nana'.

Micha Marah over voorronde Canzonissima 1971

Micha heeft haar grootste hit, Tamboerke, te danken aan dat programma. Ze kijkt er dus met goede gevoelens op terug. 'Dat was een geweldige tijd. Alles ging er vriendschappelijk aan toe, begint ze. 'Dankzij mijn management heb ik aan Canzonissima kunnen deelnemen. Je mag niet vergeten dat ik maar 17 jaar was.'

Ze nam deel met een kinderliedje en toch werd het meteen een groot succes. 'De mensen thuis stemden nog via gele briefkaarten. Ik deed mee om bekend te werden, niet zozeer om naar dat Songfestival te gaan. Maar omdat ik het zo goed deed begonnen mijn managers er wel in te geloven', herinnert ze zich. Uiteindelijk stond Micha met drie liedjes in de finale, maar Nicole & Hugo waren toch de favorieten. 'Jaren later heb ik vernomen dat de BRT nog had gepolst of ik Nicole niet kon vervangen toen ze ziek thuis moest blijven!'

Micha Marah over eigen voorronde Eurosong 1979

De zangeres beseft dat ze als een van de weinige deelnemers geen Songfestivalvoorronde met meerde kandidaten heeft moeten winnen. Iets waar in 1979 best wat kritiek op kwam. 'Ik viel plat op mijn buik toen ik plots die vraag kreeg om voor België te zingen. Eerlijk waar, op alles wat mij lief is; het verwonderde me even hard. Daar is nooit een geldsom voor gegeven', blikt ze terug.

Voor haar eigen voorronde beluisterden Micha Marah en haar team honderden liedjes. Dozen vol met allemaal bandjes en cassettes. Hey nana zat daar ook tussen. 'Ik heb dat nooit een geweldig nummer gevonden, maar ik heb de finale beslissing niet mogen nemen over welke zes liedjes ik zou brengen' zegt Marah daarover.

Comment ça va? was de persoonlijke favoriet van Micha en ook het publiek was fan. Week na week stond het liedje aan de leiding. Maar in de finale besliste een jury dat ze toch met Hey nana naar het festival moest. 'Zelfs in die laatste show heb ik me nooit zorgen gemaakt. Ik dacht dat die vakmensen wel het sterkste liedje voor me zouden kiezen. Ik was zo naïef. Want de componist van Hey nana vocht uiteraard voor zijn liedje. 'Toen de uitslag bekend was, stond ik aan de grond genageld. De studiomeester heeft me op dat podium moeten duwen. Ik was aan het sterven.'

Micha Marah over Eurovisiesongfestival 1979 in Jeruzalem

De platenfirma van de zangeres heeft, na een telefoontje van Francis Bay, nog geprobeerd om Hey nana via de rechtbank te laten schrappen omwille van plagiaat. Dat lukte niet op tijd. Micha dus met haar gehate liedje naar Israël. Desondanks die portie drama beschouwt Micha haar ervaring op het Songfestival naar eigen zeggen als 'fantastisch'. 'Ik was daar niet tegen mijn zin en heb daar gezongen als een professionele zangeres. Het was een show met alles erop en eraan. Maar ik was toch niet zenuwachtig omdat ik wist dat ik niet kon winnen. Vlak voor ik op moest heb ik mijn nagellak zelfs nog bijgewerkt', lacht Micha.

Toch ziet ze haar deelname als een gemiste kans. 'Toen ik maar vijf punten had zei ik; zie je nu? Ik had nog zo gezegd dat dat nummer op niks trekt, zonde.' Ze is er zeker van dat ze met Comment ça va? hoger was geëindigd. Haar Songfestivalliedje zingt ze niet meer, net als de andere nummers uit haar eigen voorronde. 'Dat is voor mij geen liedje meer, maar een hele historie.'

Lisa del Bo ging in 1996 naar het Songfestival met 'Liefde is een kaartspel'.

De sympathieke zangeres is heel eerlijk als het over de preselecties gaat en bijgevolg het Songfestival. Ze nam in 1993 vooral deel om haar carrière te redden. Want hoewel ze de Soundmixshow had gewonnen, scoorde ze nadien geen hits meer. 'Mijn manager Piet Roelen belde me om te zeggen dat ik niet nóg onbekender kon zijn als toen. Hij had Vlinder voor me gevonden. Ik ben echt van dat nummer gaan houden, het is zo'n toffe tekst. Volgens mij had dat nummer alles om goed te scoren op het Songfestival. Veel Songfestivalfans houden zelfs meer van Vlinder dan van 't kaartspel. Ik zing dat lied nog op bijna elk optreden.'

Del Bo won destijds de voorronde niet, ze werd derde. De avond van de finale herinnert ze zich nog goed. 'Johnny Logan was te gast en was geboekt via Piet. Johnny mocht ook stemmen, maar daar is een rel rond geweest. Omdat ze dachten dat hij al zijn punten aan mij zou geven. Hij heeft uiteindelijk op niemand gestemd. Toen de show voorbij was, viel er zoveel stress van me af dat ik ben beginnen huilen.'

Lisa del Bo over voorronde De Gouden Zeemeermin 1996

Voor die tijd ziet Lisa Vlinder als haar grote succesnummer. Want haar zangcarrière zat weer in de lift. Maar dat bleef niet duren. 'Piet vond dat we op hetzelfde punt waren terechtgekomen als in 1993. Dus moesten we het nog eens proberen in de voorronde.' Daar stond Lisa niet meteen voor te springen, omdat je toch zeker en vast de finale wil halen.

Over het ontstaan van Liefde is een kaartspel zegt ze: 'Piet belde me 's nachts om 2.00 uur op om te zeggen dat we een liedje hadden! Hij zei meteen dat we zouden winnen met dat liedje. Maar van de tekst begreep ik eigenlijk niet veel. Die is trouwens geschreven door een advocaat.' De zangeres geeft ook toe dat ze in het begin niet zo enthousiast was over het liedje, ze hoorde het potentieel niet. 'Het is ouderwetser dan Vlinder', zegt ze.

Uiteindelijk trad Lisa met haar kaartspel op in de De Gouden Zeemeermin 1996. Ze was een van de favorieten om te winnen. Zelfs haar collega's in de showbizz tipten haar om naar Oslo te gaan. 'Ik moest de finale openen, Linda Williams (Nederland 1981) stond trouwens in mijn koor. Mijn fans en familieleden zaten met grote speelkaarten in de zaal. John Terra is zelfs gaan wandelen op de dijk, hij was zo zenuwachtig', weet ze. Zenuwen die voor niks nodig waren, want Lisa del Bo won de preselectie. 'Wat een ontlading! Vlaanderen heeft toen gezegd dat ik goed genoeg was en dat ik een mooi nummer had. Dat is de grootste appreciatie dat ik toen kon krijgen als artieste. Die preselectie winnen is dan ook het mooiste moment uit mijn carrière.'

Lisa del Bo over Eurovisiesongfestival 1996 in Oslo

In 1996 was er de befaamde audiovoorronde. Niet alle landen mochten deelnemen aan het festival zelf. België kwam als zestiende balletje uit de loterijmachine gerold, en de euforie was vanzelfsprekend compleet. In die voorronde werd Lisa del Bo trouwens twaalfde. Op het Songfestival zelf had Lisa het emotioneel zwaar. Vooral omdat ze niet aanwezig kon zijn op het communiefeest van haar eigen zoon. Lisa: 'In Oslo heb ik alleen maar aan mijn kinderen gedacht. Daardoor heb ik moeilijk kunnen genieten van die week', biecht ze op.

Deelnemen aan het Songfestival was eigenlijk nooit een doel op zich voor de intussen 81-jarige zanger. Hij werd dan ook gevraagd om deel te nemen aan Canzonissima. ‘Dat is iets voor jou, werd me gezegd. Ik wou niet moeilijk doen en waagde mijn kans. En het is me gelukt, ik won die zangwedstrijd.’ Met Waarom? versloeg Raymond zelfs favoriete Lize Marke. Zijn winnende nummer was ook de persoonlijke favoriet van Jacques. ‘Ik hou van melodieën en voor die tijd vond ik Waarom? een zeer mooi nummer’, zegt Jacques.

‘Ik had trouwens helemaal niet verwacht dat ik die preselectie zou winnen. Omdat ik wist dat de BRT-jury eigenlijk Lize als nummer één had. Dat stond zelfs in de krant. Ze was gelukkig niet boos! Twee jaar later was het dan toch aan haar’, blikt de zanger op rust terug.

Nadat Jacques Raymond Canzonissima had gewonnen kwam natuurlijk het besef hij ons land moest gaan vertegenwoordigen op het Songfestival in Londen. ‘Nee, ik heb dat niet tegen mijn zin gedaan hoor! Maar voordien had ik daar niet zo bij stilgestaan’, zegt Raymond. Zijn deelname in 1963 ziet Jacques als een hele speciale gebeurtenis in zijn carrière. Vooral omdat het festival een internationaal gebeuren is.

De Belg nam het op tegen grote namen zoals Françoise Hardy en Nana Mouskouri. ‘Die waren heel bekend in Europa. Dus ik vroeg me af wat ik daar kwam doen, tegen die artiesten maakte ik geen kans. Maar uiteindelijk won er niemand van die bekende koppen’, zegt hij. De Denen wonnen destijds en Jacques behaalde voor België een tiende plaats. Hij denkt in de podcast met veel plezier terug aan zijn eerste deelname.

Hoewel hij in ’63 beter scoorde, is het toch zijn tweede deelname aan de liedjeswedstrijd die ongetwijfeld nooit zal verdwijnen uit de geschiedenisboeken van de Belgische muziekwereld. In 1971 waren Nicole en Hugo vertrekkensklaar om voor ons land te zingen op het Songfestival in Dublin. Maar dan werd Nicole ziek. Lily Castel en Jacques Raymond kregen de vraag om het duo te vervangen. Al is vragen veel gezegd …

Jacques: ‘BRT-producer Lies Huylebroeck probeerde me te overtuigen. Want Lily Castel had al toegezegd. En Hugo kon niet zonder Nicole zingen. Ik heb toegezegd, maar eigenlijk kon ik moeilijk anders. Tussen de lijnen door kon ik verstaan dat mijn televisiecarrière op de BRT over zou zijn als ik weigerde!’

Op enkele dagen tijd studeerden Lily en Jacques het nummer in en vertolkten ze het op het podium in Dublin. Alle moeite ten spijt kwam België niet verder dan een gedeelde veertiende plek. ‘Lily is de dag voordien in Ierland zelfs nog een kleed moeten gaan kopen en we oefenden de pasjes op ons hotelkamertje in’, weet hij nog. ‘Al bij al kijk ik er positief op terug, we hebben onze collega’s uit de nood geholpen. Toch heeft de BRT me niet uitgebreid bedankt. We kwamen op de luchthaven aan en er is nooit meer over gesproken.’

Jacques Raymond is al enkele jaren zanger op rust. Samen met zijn echtgenote Ingriani, ook te horen in de podcast en zelf ooit tweede in de Vlaamse preselectie, geniet hij van zijn vrije tijd. ‘Ik heb mijn carrière in alle schoonheid afgesloten. Wat ben ik blij dat ik niet meer elke dag in de file moet staan! Ik zing dan wel niet meer, wij luisteren nog elke dag naar muziek’, zegt de tweevoudige deelnemer in de derde aflevering van Eurovisite.

Sommige indianenverhalen blijken dus toch te kloppen: Emly en haar echtgenoot Tony Winter, die in onze podcast op de achtergrond te horen is, zijn wel degelijk laat op de avond naar de toenmalige BRT gereden om vlák voor de deadline liedje Samson & Delilah – later afgekort naar Samson – in te dienen. ‘Dat liedje gingen we eigenlijk alleen op de Japanse markt uitbrengen’, zegt Emly. ‘Onze achtergrondzangers hebben Tony weten te overtuigen om het toch in te sturen. Maar we hadden geen Nederlandstalige tekst. Tony heeft die avond dan tekstschrijfster Penny Els opgebeld en via de telefoon hebben we die tekst bedacht!’

Emly nam enkel voor het plezier aan Eurosong deel, dus de verrassing was best groot toen ze met haar inzending won. ‘Dat ik mijn moeder moest bellen, dát was het eerste dat toen in me opkwam’, lacht de zangeres.

Starr heeft ons land met veel plezier vertegenwoordigd op het Songfestival, maar niet alles verliep van een leien dakje. Het witte kleed dat Emly droeg, inclusief eindeloze lange split, is iconisch gebleken. Maar de top van de BRT had toch graag wat meer stof gezien. ‘Ik werd op het matje geroepen. De splitten van mijn jurk moesten dichtgenaaid worden! Terwijl iedereen er zo enthousiast over was. Ook mijn moeder, ja’, zegt Emly. De zangeres stapte met een smoes naar buiten, want ze was nooit van plan die splitten dicht te maken. ‘Goed dat ik niet geluisterd heb, want zelfs nu spreken mensen me nog aan op dat kleed!’

In Dublin zelf waren er veel problemen met het orkest. Het team van Emly wou uiteindelijk liever met geluidsband optreden, maar contractuele verplichtingen opgemaakt in België, maakten dat onmogelijk. Tony Winter dacht toen zelfs aan opstappen, maar Emly gaf toch alles wat in haar zat: ‘Ik deed het graag, maar het kon stukken beter. Tijdens mijn eerste repetitie heb ik bijvoorbeeld geen noot gezongen. Wij wilden het béste neerzetten op dat podium. Wist je dat mijn achtergrondkoor en ik elkaar niet eens konden horen door de monitors?'

In het fijne gesprek met Emly passeren verschillende memorabele verhalen de revue. Problemen om te landen op de luchthaven, Luc Appermont die daar een mini-Songfestival op poten zet, Ierse whiskey … ‘Het was een heel avontuur’, blikt Emly Starr terug.

Na 1981 was het Eurovisiesongfestival een afgesloten hoofdstuk. Na haar mooie zangcarrière stortte Starr zich op het bedrijfsleven. Met succes. Familiebedrijf HD Ledshine uit Denderleeuw heeft het grootste mobiele scherm ter wereld in handen. Het scherm is 144 vierkante meter groot, 16 meter breed en 9 meter hoog. Het telt 18.690.048 aparte lampjes. ‘Ons scherm is al gebruikt voor concerten van David Guetta en Robbie Williams’, zeggen Emly Starr en Tony Winter met heel veel trots.

In het interview praat de sympathieke zangeres ronduit over de poorten naar de showbizz die voor haar openden toen ze geselecteerd raakte voor preselectie Eurosong. ‘Ik woonde met mijn ouders in een rustige wijk in Dendermonde, maar dat veranderde al snel. Om de haverklap doken er journalisten op’, zegt ze over die plotse bekendheid. Velen denken dat zanger en componist John Terra, haar ontdekker, de man is die haar naar het Songfestival gebracht heeft. Maar eigenlijk is het Vanessa zelf die vastberaden wilde deelnemen. Terra twijfelde zelfs een tijdje. Het was liedje Like the Wind, waar Chinitor meteen wild van was, dat John Terra overtuigde.

Uiteindelijk won Vanessa als favoriete de voorronde. Dat had ze zelf niet verwacht, want ze dacht dat Alana Dante het dat jaar zou halen. ‘Ik besefte niet dat ik gewonnen had!’

De artieste heeft alleen maar mooie herinneringen aan haar tijd in Israël. Behalve dat vroege opstaan dan. ‘Ik moest altijd om 10.00 uur ’s morgens repeteren, want ons land was als tweede aan de beurt. Bijna elk land had zijn eigen feestje of receptie en ik moest daar van John altijd volledig opgemaakt en gekapt verschijnen. Ik kroop dus vroeg mijn bed in. Ons feestje was dan ook op de middag gepland’, zegt Vanessa lachend.

De productie in Israël tipte Vanessa als grote kanshebber om het goed te doen. Ook Dana International was een believer. Achter de schermen was het wel duidelijk dat de Zweden de grote favorieten waren. Ze wonnen dan ook, België werd twaalfde. Met dat resultaat is Vanessa nog steeds erg tevreden. Het mooie, rode kleed dat Stijn Helsen voor haar ontwierp staat zelfs te pronken in haar keuken.

Na een korte carrière als omroepster bij VT4 – ‘Dat was leuk, maar niets voor mij’ – dook Chinitor in 2006 op in de eerste show van Eurosong 2006. Met Beyond You hoopte ze op het ticket richting het Songfestival in Athene. Weetje: de VRT contacteerde de zangeres zélf met de vraag om aan de voorronde deel te nemen. Ondanks een mooi optreden bleven de punten uit. De jurycommentaren waren hard en de inzending werd laatst in de poule.

Die bui voelde John Terra toen al hangen. ‘Had ik maar naar hem geluisterd. Ik heb er één à twee keer over nagedacht, jammer genoeg geen derde keer. Het leek me een mooie kans om nog eens op televisie te komen’, zegt Vanessa eerlijk.

Ondanks het feit dat de zangeres niet meer op tv of in de hitparade te zien is, heeft Vanessa een goedgevulde agenda. Het was haar droom om te kunnen leven van haar zangcarrière en daarin is ze geslaagd. Met haar echtgenoot pianist/komiek Dirk Bauters brengt Vanessa optredens op maat: van een seniorenfeest tot de opening van een nieuwe zaak; het duo zorgt voor de humoristische en muzikale noot. Visitekaartje Like the Wind, inclusief de iconische armbewegingen, ontbreekt zelden of nooit op de setlist.