The Film Pit

Το γνωστό ηλεκτρονικό beat 'em up εισβάλλει στην παλαίστρα του σινεμά και φέρνει μαζί του, όλη την ένταση που μας χάριζε όταν το συναντούσαμε στα μπλιμπλικάδικα της νιότης μας.

Ή και όχι. Βασικά καθόλου. Ούτε τόσο δα. Το Τάπολ Τράκον πρέπει να είναι ένα απο τα κορυφαία παραδείγματα του περίφημου "έχουμε λεφτά για ταινία, ας φάμε όμως αυτά που θα πάνε στο σενάριο σε σουβλάκια", αλλά σώζεται ΙΣΩΣ, ΛΙΓΟ, απο την παρουσία του Μαρκ Ντακάσκος, του Ρόμπερτ Πάτρικ και της Αλίσα Μιλάνο, οι οποίοι πασχίζουν φιλότιμα να καλύψουν τον λάκκο με σκατά στον οποίο παίζουν, καθώς και να μας κάνουν να αγνοήσουμε τον Σκοτ Γουλφ.

Δεν τα καταφέρνουν πάντα. Ο Σκοτ Γουλφ ειδικά, κάνει τις σκηνές καράτε του Μάρκου Λεζέ στο Δε Κόπανοι να φαντάζουν deleted scenes απο το Έντερ Δε Ντράγκον όταν τις συγκρίνεις με τις δικές του.

Αλλά εντάξει, είναι φρέσκια φατσούλα.

Τάπολ Τράκον. Να μια ταινία που δεν πρέπει να δεις ποτέ.

H θρυλική Τρέησι Λόρντς πρωταγωνιστεί σε αυτό το ροκερόλ παραμύθι, που μας μαθαίνει μερικές πολύ μεγάλες αλήθειες όπως:

* Ο σατανάς εκτιμά το καλό κιθαριστικό κοκορέτσι

* Τα σύγχρονα βαμπίρ έχουν πράσινους φακούς

* Το να υπηρετείς τον σατανά είναι γενικά καλή φάση, εκτός αν σου αρέσει το φαγητό

Μας μαθαίνει και κάτι άλλα, αλλά δεν είναι η ώρα τώρα κατά πρώτον και κατά δεύτερον πρέπει να αφήσουμε και μερικά πράματα να ανακαλύψετε φάση τύπου.

Πάντως ας πούμε οι Ενδελέχεια δεν αντιμετώπισαν ποτέ προβλήματα όπως αυτά που παρουσιάζονται στην ταινία. Ίσως για τούτο να παρέμειναν άθλιοι

Σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να αλλάξουμε όνομα στο ποντκαστ και να το πούμε απλά "Γκόντφρεη Χο Γαμάς Ρε Φίλε", αλλά κάπου δεν είναι και τόσο πιασάρικο.

Είμαστε ομως και πάλι στα λημέρια του σπουδαίου Γκόντφρεη, αν και εδώ αλλάζει ελαφρώς το όνομά του, μήπως και δεν τον πάρουμε πρέφα. Τον παίρνουμε. Περιέργως, το θέμα μας εδώ δεν είναι ο Γκόντφρεη, αλλά η αμίμητη και μαγευτική Σύνθια Ρόθροκ, μια οπτασία πολεμικών τεχνών και μια γυναίκα που έχει αδικηθεί χωρίς ίχνος υπερβολής, όσο αυτό έχει να κάνει με την θέση της στο hall of fame του action κινηματογράφου.

Το Undefeatable δεν είναι και η καλύτερη στιγμή της, αλλά της δίνει την πλατφόρμα να Ροθροκ-ίσει, πράγμα πάντα χρήσιμο, ενώ το claim to fame της ταινίας, είναι πως περιέχει μια απο τις ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ final fight scenes στην ιστορία της action-ιάς. Σοβαρά όμως, είναι οσκαρικά κακή. Τύπου η Σύνθια κάνει την τραυματισμένη για να μην φαίνεται πολύ. Δηλαδή οκ. ΟΚΕΗ.

To κρατάμε Φιλιππινιάρικο με το W is War και νιώθουμε δικαωμένοι ως πόντκαστ γιατί με το κάτι-σαν-Μαντ-Μαξ-αν-το-Μαντ-Μαξ-ήταν-φτιαγμένο-στην-Χαλκίδα, του Σκορσέζε των Φιλιππίνων Γουίλι Μιλάν, βρίσκουμε επιτέλους μια ταινία που ούτε το ίντερνε δεν θέλει, μιας και ελάχιστα υπάρχουν για δαύτην στα γουορλντ γουάηντ δίχτυα.

Εντούτοις είναι μια ταινία γροθιά στο στομάχι ή πιο σωστά γροθιά στο πουλί ή ακόμα πιο σωστά ψαλίδι στο πουλί, μιας και αφορά την ιστορία ενός φιλότιμου μπάτσου που τα βάνει με τη λάθος συμμορία και μετά του κόβουν το πουλί.

Η συμμορία, όχι κάποιοι άλλοι άσχετοι περαστικοί ξέρω γω. Ο άπουλος πλέον αστυνομικός, αποφασίζει να πάρει σκλήρη εκδίκηση, γιατί κοτζάμ πουλί του κόψανε δεν του μαυρίσανε το μάτι, ενώ η γυναίκα του κάμει σέηξ με συνάδελφό του που έχει πουλί.

Γενικά παίζει πολύ πουλί και απουσία πουλιού στην ταινία. It's the driving force of the movie.

Ναι οκ, δεν είναι η πρώτη φορά που πάμε προς Ασία μεριά, αλλά ό,τι τίτλους γουστέρνουμε θα βάνουμε εντάξει;

Σε κάθε περίφτωση στάση ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ η σμερινή, καθώς εξετάζουμε τον σπουδαίο Ερνέστο Ντέλα Κρουζ, που ο κόσμος έμαθε να αποκαλεί Weng Weng. Ο χωρίς αμφιβολία μικρότερος σε μέγεθος πρωταγωνιστής στην ιστορία του σινεμά, ταυτόχρονα ήταν και παραμένει ο μεγαλύτερος κινηματογραφικός σταρ που έβγαλαν ποτέ οι Φιλιππίνες.

Στο For Your Height Only, ίσως την πιο γνωστή ταινία του, ο Weng Weng τα κάνει όλα και συμφέρει: σκοτώνει κακούς, πυροβολά, σπαθομαχάει, πηδάει απο κτίρια με μαεστρική χρήση ομπρέλας, δείχνει τις θανατηφόρες κλωτσές του και ΦΥΣΙΚΑ κάνει τα κορίτσα να χάνουν τα μυαλά τους.

Είναι ο Τζέημς Μποντ τσέπης, είναι ο Weng Weng και είναι στο Film Pit.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ!

To Film Pit, μια στροφή πριν τις 40 εκπομπές, επιστρέφει στις ρίζες του και συγκεκριμένα στην copy-paste αγκαλίτσα του Godfrey Ho, για μια ακόμη βουτιά στα δροσιστικά νερά της IFD.

Αυτήν την φορά για μια ταινία τόσο γαμάτη που της έδωκαν τρία ονόματα. Το Ninja: Silent Assassin, ή Black Ninja, ή Ninja Operation: Knight and Warrior, καταπιάνεται με την εκδίκηση, τα εργατικά σωματεία, το γκοφρέ χαρτί ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΜΥΣΤΑΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΩ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΧΑΡΙΣΟΝ.

Ναι, ο Ρίτσαρντ Χάρισον ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΥΣΤΑΚΑ σε αυτήν την ταινία και είναι να αναρωτιέσαι πως επέτρεψαν ένα τέτοιο σινεματικό σκάνδαλο.   Ας είναι όμως, Ότι χάνει σε τρίχες, το Ninja: Silent Assassin το κερδίζει απο την αφρικάνικη γοητεία του Αλφόνς Μπενί, που στέκεται επάξια ως το φόκαλ ποιντ στην σεναριακά (ίσως) πιο φιλόδοξη ninj-ική ταινά του Χο.

Χωρίς αυτό να λέει απαραίτητα και πολλά αλλά τέλος πάντων.

To συγκλονιστικό διαμάντι του Αμίρ Σερβάν, το καλύτερο buddy cop movie που έγινε ποτε, το Έβερεστ των κινηματογραφικών πολεμικών τεχνών και ασφαλώς το The Room με πιστολίδι.  Όλα αυτά για 90-κάτι λεπτά direct-to-video λατρείας, με τον Ματ Χάνον front and center να οδηγεί και όλους τους υπόλοιπους να ακολουθούν.

Action, ατάκες, άβολο, ΠΟΛΥ ΑΒΟΛΟ σεξ και μια απο τις καλύτερες περούκες που έχουν φορεθεί ποτέ για τις ανάγκες του βίδεο και του σινεμά.

Το Σαμουράι Καπ έπαιζε και συνεχίζει να παίζει χωρίς ΙΧΝΟΣ αντιπάλου.

ΞΕΦΑΝΤΩΣΤΕ ΜΕ ΧΟΡΟ-ΠΟΝΤΚΑΣΤ

Εξαιρετικός πολυθεσίτης τύπος εξασκεί το το-πρωι-δάσκαλος-το-βράδυ-χορευτής-αλλά-και-δάσκαλος-πάλι, φορώντας δερμάτινα και καβαλώντας μηχανή υψηλού κυβισμού. Στέκι του, ένα κακόφημο ντανς κλαμπ που όλοι χορεύουν λαμπάντα και λύνουν εξισώσεις ή κάτι τέτοιο.   Στα πόδια του όμως μπλέκει όμορφη πλην πλούσια μαθήτρια , η οποία θα φέρει την ζωή του τούμπα, αλλά και άλλες χορευτικές κινήσεις.

Ρομαντικοχορευτική δραματοκομεντί άλφα-άλφα, απο αυτές που ίσως να νομίζατε ότι δεν ταιριάζουν στο φιλμ πιτ, αλλά ΤΟΣΑ ΞΕΡΑΤΕ. Εμείς φέραμε το λαμπάντα στην Ελλάδα άλλωστε.

EΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΔΡΑΣΟ-ΠΟΔΚΑΣΤ

Ένα απο τα (ευτυχώς λίγα) κινηματογραφικά οχήματα των δίδυμων David και Peter Paul, a.k.a. The Barbarian Brothers (ναι, σοβαρά), το ΤΑΠ-ΟΛ ΤΡΑΜ-ΠΟΛ είναι αυτό που συμβαίνει όταν πάρεις το 48 Ώρες και τον Μπάτσο του Μπέβερλι Χιλς και τα αφήσεις να μουλιάσουν απο τον τίμιο ιδρώτα που στάζει απο ένα πάγκο γυμναστηρίου. Λίγο σίχαμα ως εικόνα, αλλά αναγκαίο.

Οι δίδυμοι καταφέρνουν ΚΑΙ εδώ να είναι συγκλονιστικοί με τις κομμωτικές και ενδυματολογικές τους επιλογές να είναι λουκουμάτες και αξοζήλευτες.   Το σαπόρτ καστ των Ντέηβιντ "έπαιξα σε περισσότερες ταινίες απο όσες μπορώ να θυμηθώ" Καραντάην, Ρόντι ΜακΝτάουελ, Τρόι Ντόναχιου και Τζέημς Ντούχαν, δεν αρκεί για να θολώσει την λάμψη των δίδυμων πύργων της αταλαντοσύνης, ενώ τα φαρμακερά κιθαρο-σολίδια αρκούν για να μας κάνουν όλους να ξεκινήσουμε άμεσα μαθήματα κιθάρας.

Η ταινία τα πήγε πολύ καλά στην Χαβάη.

Κάμουμε ένα μικρό στοπ στην ροή της δράσης για να ασχοληθούμε με το Ράπιν, το εκπληκτικό μιούζικαλ της Κάνον, που αποτελεί την πλέον σημαντική ταινία με θέμα το χιπ χοπ απο την εποχή του ποτέ.

Ο Μάριο Φαν Πημπλς είναι ο Χουντ, ένας ταλαντούχος-αλλά-όχι χιπ χοπερ που αποφυλακίζεται μαζί με το γκετο μπλάστα του και αναλαμβάνει να τα βάνει με συμμορίες και το τζεντριφικέσιο, δια να σώσει  την φτωχογειτονιά του και να πάρει πίσω το κορίτσι του.

Κοφτερές ρίμες, ακούραστα μπητ και ο Αης Τι, που ντρέπεται που πήρε μέρος σε αυτήν την ταινία. Αν είναι να ακούσετε ΕΝΑ ποδκαστ του Φιλμ Πιτ ας είναι αυτό.

Εδώ που τα λέμε όμως γιατί να ακούσετε μόνο ένα; ΤΙ ΖΟΡΙ ΤΡΑΒΑΤΕ;

Χαιταίος σορτσάκιας με το φιλότιμο στο 100, αρπάζεται απο ψυχοπαθείς παραστρατιωτικούς ενώ βγάνει τα σκουπίδια ή κάτι τέτοιο και ρίχνεται σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου.

Ή αλλιώς Πως Έμαθα Να Αγαπάω Το Ντένιμ Σορτσάκι Μου Και Να Σκοτώνω Κόσμο Που Με Ενοχλάει.

Το εξαιρετικό όλα-μέσα του Ντέηβιντ Πράηορ που δεν έλαβε ούτε μια υποψηφιότητα για όσκαρ επειδή ο κόσμος είναι άδικος, σας καλεί να το γνωρίσετε. ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΗΣΑΤΕ.

Ο Τζεφ Σπήκμαν, είναι ο Τζεφ Σάντερς στην ταινία Το Τέλειο Όπλο, άλλη μια κινηματογραφική δημιουργία με φόντο την συνεχή μάχη της εργατικής τάξης απέναντι στις μαφίες που εκμεταλεύονται τον τίμιο ιδρώτα των εργαζομένων.

Ως πιστός μαθητής Vogue της Μαντόνα, ο Σπήκμαν αναδεικνύει την μαχητική πλευρά του χορευτικού αυτού είδους σε μια ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες. Απο άλλους ηθοποιούς που δεν παίζουν σε αυτήν.

Πρώτο μετα-καραντινιακό πόδκαστ φίλες και φίλοι. Επιστρέφουμε με μάπες.

O προστάτης άγιος του Film Pit, ο Αη Λορένζο Λάμας, πρωταγωνιστεί και μεγαλουργεί σε αυτήν την ορθοπεταλιά δράσης, δίπλα στον Νικ Νόλτε των άστεγων Γκάρι Μπιούσεη, μια ταινία στην οποία αναφέρθηκε ειδικά ο Αη Λορένζο στο μεσάτζιο που έστειλε σε όλους εμάς και όλες εσές πριν λίγο καιρό.

Τότε βέβαια δεν είχαμε κορονοβάηρους και τέτοια, αλλά οκ, μικρή λεπτομέρεια δεν έγινε κάτι.

Το Δε Ρέητζ, ή αλλιώς το Εχω Νεύρα, ή αλλιώς Η οργή του μπάτσου, ή αλλιώς Ένας ξεπεσμένος, μια ταλαντούχα και ένας ψυχάκιας, ή αλλιώς Λαμάς και Δέρνεις (πολύ κακό, το παίρνω πίσω), είναι πραγματικά ένα απο τα λιγότερα γνωστά ΕΠΗ του προστάτη της υπόγας της Κυψέλης, μια ευκαιρία για τον ίδιο να αναδείξει το πλήρες εύρος του υποκριτικού του ταλέντου, που πάει όσο περίπου το ύψος του.

Στα μπόνους της ταινίας το κάμεο του Δαβίδ Καραντάην σε αναπηρικό καροτσάκι, κύριως επειδής βαρίοταν να σηκωθεί.

Τι γίνεται όταν θες να κάνεις το Τοπ Γκαν ή τον Ατσαλένιο Αετό, αλλά δεν έχεις ούτε τα χρήματα, ούτε το ταλέντο; Φτιάνεις το Γουόρμπερντς.  

Ή αλλιώς τι συμβαίνει όταν το brief φτάνει στο στούντιο ως "θέλουμε εκεί ένα πολεμικό να είναι με μαχητικά να γίνονται πράματα να γίνονται, αλλα να έχει και ιστορία μην είναι καμιά μαλακία" και ο σκηνοθέτης το βλέπει και λέει "α σαν τις Αέρινες Σιωπές λέει" και μετά το βλέπουν όλοι μαζί και αυτός που έγραψε το brief λέει ΟΧΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΔΕΝ ΕΛΕΓΑ ΑΥΤΟ και τρέχουν να προλάβουν να το ξαναφτιάξουν αλλά απλά βάζοντας τα πλάνα με άλλη σειρά.

Ή κάτι τέτοιο. Ναι.

ή αλλιώς το Star Wars για μερακλήδες. Ή αλλιώς "Διάστημα: Μετά το Λύκειο, τι;"

Ταινία επιστημονικής φαντασίας για αρχόντους, το Starcrash έχει αποτυπωθεί στους ουρανούς του σινεμά επειδής παίζει ο μέγας Κρίστοφερ Πλάμερ, αν και το "παίζει" είναι λίγο υπερβολή με βάση την ερμηνεία του. Στην ουσία είναι λες και ξεκαβαλάει απο σαββατοκύριακο στην Ικαρία, με χάνγκοβερ πυρηνικό και μυαλό που αρνείται να λειτουργήσει.

Αλλά, για τον ρόλο του αυτοκράτορα παει ταμάμ.

Επίσης δυνατός ο Ντέηβιντε Χάσελχοφ στον ρόλο του πρίγκηπα Μαλάκα και αποκάλυψη ο ρόλος Ρομπότ-βλάχος-απο-την-Αριζόνα.

Επίλογος δυνατός για την ενότητα Πχιότητα Πέρα απο τα Άστρα

Μεροκαματιάρης μάγειρος, απόφοιτος των Hambo, μπλέκει με παράνομαι κυκλωματα τζόγου και την διαπλανητική μαφία και αναγκάζεται να γίνει πυγμάχος-τερατομαχητής σε αρένα απο κόντρα πλακέ, νοβοπάν και νέον φώτα με λέηζερ πόιντερ και τέτοια.

Τα πάει καλά, αλλά ως παιδί του λαού που έχει να περάσει βουνά για να φτάσει στην όαση της επιτυχίας, θα βρει μπροστά του το τέρας της διαφθοράς και τον πρωταθλητή του αθλήματος, επίσης τέρας.

Αν ποτέ αναρωτηθήκατε πως θα ήταν ο Ρόκι στο διάστημα και με σενάριο 2 προτάσεων look no further.

O Ντον ΔΕ ΝΤΡΑΓΚΟΝ Γουίλσον, more αρρωστημένα ξύλινος απο ποτέ, σε έναν ρόλο σταθμό, όπου καταφέρνει να συνδυάσει τον τερμηνέητορ, τον μαντ μαξ, τον χάρισον φορντ απο το μπλέηντ ράνερ και τον παύλο ευαγγελόπουλο στο Εξάρχεια ώρα 12.

Και αν δεν σας έκανε κάτι αυτό που μόλις διαβάσατε (μαλακία σας), το ΦιούτσουρΚικ ή αλλιώς Ψηφιακός Νταής, ή αλλιώς Ξύλο απο το... Μέλλον, είναι (άλλη) μια ταινία ύμνος στην μάχη της εργατικής τάξης κόντρα στο κεφάλαιο που ελέγχει τα πάντα ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΗΤΡΕΛΗΑ.

Ή αλλιώς, στο διάστημα κανείς δεν σε ακούει να μπατσάρεις. Ή αν θέτε πιο λεπτομέρεια, διαστημικό μπατσάδικο κάμει περιπολίες με πλήρωμα απο το πανέρι και με ρομποτική γκόμινα στο τιμόνι και στα γενικά καθήκοντα.

Μια ταινία που ΙΣΩΣ ξέχασε να ότι που και που χρειάζεσαι σενάριο (ΝΑ ΜΙΑ ΙΔΕΑ), η οποία κερδίζει τους όποιους ελάχιστους πόντους της απο τα μαγικά πλάνα με την αδικοχαμένη Ντόροθι Στράτεν.  Κατά τα λοιπά δυσκολευτήκαμε να την δούμε ολάκερη.

Νεαρή μάηνερ, γνήσια κόρη της εργατιάς, εργάζεται σε ορυχείο νάνων όταν το μισάνθρωπο πρόσωπο της εξουσίας εμφανίζεται στην φάση της και την τιμωρεί για ένα έγκλημα που ουδέποτε διέπραξε.

Στην φυλακή, την περίφημη ΔΙΑΣΤΗΜΟΣΤΕΝΗ, η προικισμένη μάηνερ θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των υπόλοιπων γυναικών της φυλακής, ώστε να οργανώσει μια επική απόδραση που θα ζήλευε και ο Κληντίστγου.

Οσκαρικές ερμηνείες σε μια ταινία για γνήσιους σινεφίλ και λάτρεις του ωραίου απο κάθε άποψη. Και στο υπόγειο της Κυψέλης είμαστε τέτοιοι.

Ένας σερίφης με ψυχοπαθή γιο (ΘΑ ΔΕΙΤΕ), πρέπει να αντιμετωπίσει έναν παλιό του εχθρό, τον Τζακ Φροστ με το όνομα, που είναι σήριαλ κίλερ τύπου. 

Αυτήν την φορά όμως ο σήριαλ κίλερ τύπου δεν είναι άνθρωπος αλλά χιονάνθρωπος. Η ταινία-ύμνος στον Δημήτρη Μητροπάνο, το Τζακ Φροστ είναι τόσο κακό όσο ακούγεται.

Πάει να το σώσει το ντεμπούτο της Σάνον Ελίζαμπεθ, αλλά όχι. Καλά Χριστούγεννα να έχουμε παναγίτσα μου, όχι άλλα κρίσμας σπέσιαλς.

Σιχαμερά πλούσιος τύπος παθαίνει αμνησία και πιστεύει ότι είναι ο Αγιοβασίλης, επειδής του το λέει ένας άσχετος. Στην συνέχεια, ο εν λόγω σιχαμερά πλούσιος τα βάζει με άλλον (κακό) σιχαμερά πλούσιο επειδής ο κακός σιχαμερά πλούσιος θέλει να ισοπεδώσει ορφανοτροφείο δια να αρπάξει τα ηλεκτρίσιτι κρίσταλς που υπάρχουν απο κάτου.

Ή ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ. ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΑΙΖΕΙ Ο ΧΑΛΧΟΓΚΑΝ ΕΛΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΙ ΣΕΝΑΡΙΟ

Έναρξη σεζόν του με το Elves που λέει σκληρές αλήθειες. Οι ναζί φτιάνουν στράτευμα με αιμομικτικά ξωτικά ή κάτι παρόμοιο, ο αγιοβασίλης καπνίζει μόνο γόπα, μια μάνα πνίγει γατιά και ο παππούς είναι ανώμαλος.

ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΝΑ ΕΧΟΜΕ.

ΧΑΛΟΓΟΥΗΝΙΚΟ ΠΟΔΚΑΣΤ #2

Το δεύτερο απο τα θρια ποδκαστ με αφορμήτ ο χαλογουήν μας βρίσκει να βουτάμε απο την Κυψέλη και να βγαίνομε με μακροβούτι στο Σαν Φρατζίστκο, εκεί που οι Νήον Μένιακς δεν έχουν καμία σχέση με το νήον που λέμε, αλλά ζουν κάτω απο την γέφυρα της πόλης (διότι γιατί όχι) και σκοτώνουν κόσμο αβέρτα.

Στα συν της δολοφονικής παρέας ο χαρακτήρας Σώβρακος/Μινέρβας/Νίκος Αναστόπουλος που ενώ οι άλλοι σκοτώνουν εκείνος παίρνει και κανένα μάτι.

Χαρτοπόλεμο δεν θα χρειαστείτε, ούτε πάρτι, τα έχει κανονίσει όλα η ταινία.

ΧΑΛΟΓΟΥΗΝΙΚΟ ΠΟΔΚΑΣΤ

To πρώτο απο τα τρια πόδκαστ που θα κάνομε με αφορμή το χαλογουήν, είναι δυστυχώς για εσάς η μόνη νότα πχιότητας σε αυτό το μασκαρεμένο τριολέ. Ο Λάρι Ντρέηκ παίζει λίγο, αλλά αφήνει την σφραγίδα του στην ταινία. Το κάρο το οδηγούν απο εκεί και πέρα ο Τσαρλς Ντέρνινγκ και ο Λεήν Σμιθ, ως ντούο κατσικόβλαχων, που κάμουν μια δολοφονία και τηνε βγάνουν καθαρή. Ο φάνδασμας του Ντρέηκ όμως δεν θα τους αφήσει να βάλουν κώλο κάτω.

Ταινία απλή, καλοδουλεμένη και χαλογουηνάτη, με μηδενικό αίμα και γκορ, αλλά άφθονη ατμόσφαιρα, διότι εφτιάχθηκε για την τηλεόραση ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΩΜΑΛΟΙ.

ΠΑΛΙ ΜΕ ΕΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ ΦΑΤΣΑ ΚΑΡΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΛΕΓΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ.

ΣΧΟΛΙΚΟ ΠΟΔΚΑΣΤ ΑΡΘΙΜΟΣ ΠΕΝΔΟ

Prom Night a.k.a όταν οι μαχαιριές χορεύουν ντίσκο.

Η Τζέημι Λι Κέρτις έχει χάσει την αδρεφή της, αλλά στα παλιά της τα παπούτσα κάπου, ο Λέλσι Νίλσεν κρατά ισορροπίες γιατί η γυναίκα του δεν την παλεύει, ο γιος του έχει αφάνα και μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, ένας ανώμαλος ή μια ανώμαλη (ΜΥΣΤΗΡΙΟ) έχει βάνει στο μάτι την ντίβα του σκολείου και το παρεάκι της.

Συναισθηματικές συγκρούσεις, ντίσκο, πρόβες, κι άλλη ντίσκο, χαίτες και καούκες, φρύδια-σκουληκαντέρες, λίγη ακόμα ντίσκο και ένας αποκεφαλισμός μούρλια.

Ή αν δεν σας κάνουν όλα τούτα, η ταινία που εκατακλέφτηκε απο το Scream και το I know what you did last summer.

Μια ταίνια ύμνος στον τραγουδιστή Τριαντάφυλλο και το χιτ του "βλέπω κάτι όνειρα που με τρομάζουν και ξυπνάω", το Cheerleader Camp θέλει πάρα πολύ να είναι ένα Αρτζεντικό σλάσερ, αλλά του αρέσουν πολύ τα νεανικά κορμιά και το σέηξ και έτσι κάπου χάνεται σε δρόμους σέξι κωμωδίας, με χονδρούς ματάκήδες, γέρους ηδονοβλεψίες και ντούρους σερίφηδες.

Αυτό που προκύπτει είναι ένα άκρως μπερδεμένο δημιούργημα με φόντο μια κατασκήνωση στον Μαραθώνα (περίπου), όπου η Λουσίντα (λέγε με Νίντζα 3 Δε Ντομινέσιο) Ντίκεη είναι μασκότ-κροκόδειλας αλλά και ψυχόπα πρώτης κλάσης. 

Συμμετοχή σταθιμός και για την Τέρι Γουέιγκελ που σε κάποια φάση παράτησε τα όνειρα για όσκαρ και έγινε πορνοστάρ. Πιθανόν μετά το τέλος των γυρισμάτων αυτής της ταινίας.

Νεαρός πρώην νεόπλουτος, νυν ψιλομπατίρης αλλά με μνήμες μεγαλείου, φθάνει σε νέα πόλη και μπλέκεται σε μια ιστορία έρωτα, ανταγωνισμού, έντασης και σχολικού καθώς και (κυρίως) εξωσχολικού τσαμπουκά. 

Καστ μεγατόνων με Τζέημς Σπέηντερ και Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στα νιάτα τους, καμπουροκαρατερίστα Ματ Κλαρκ σε ρόλο ταξιτζή-πατέρα και μέγα Τζιμ Κάρολ να τραγουδάει για τα μπαλέτα του Φώτη Μεταξόπουλου.

Το σχολείο είναι επικίνδυνο πράμα όταν είσαι πρώην ΟΝΝΕΔ-ιτης, νυν (σχετικά) πτωχός πλην τίμιος ερωτίλος.

Ή αλλιως "Η Πυρηνική Γκράβα".

Ή αλλιώς "Ρόδα, Τσάντα και Τσερνόμπιλ".

Ή αλλιώς "Σχολικά Σε Τιμές Πυρηνικές".

Ή αλλιώς "Πρέζα Σεξ Πυρηνικά, Αυτά Μάθαμε Απο Παιδιά".

Ή αλλιώς συνεχίζουμε με σχολικό παροξυσμό και ο Αχιλλέας μας αποκαλύπτει ένα ακόμα κεφάλαιο της ζωής του.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΑΣ ΠΟΔΚΑΣΤ

Νέα θεματική, για να πάει πακέτο με ταει πακέτο με τα σκολεία.

Φιλόδοξος και σε γενικές γραμμές καλός άθρωπος (και ΠΑΣΟΚΟΣ ξεκάθαρα) πιάνει δουλειά σε λύκειο δύσκολο ως δάσκαλο μουσικής. Εκεί βρίσκει ότι κουμάντο κάμει μια παρέα σκληρή που όταν δεν ακούει πανκ, πουλάει ντρόγκια που αναγκάζουν μαθητές να σκαρφαλώνουν σε κοντάρια σημαίας και μετά να πέφτουν. Μαλακία κάπου.

Η παρέα των πάνκηδων δεν αργεί να βάνει τον καλο ΠΑΣΟΚΟ καθηγητή στο στόχαστρο, οδηγώντας τον δασκαλάκο να ανακαλύψει τον Αλμπέρτο Εσκενάζυ που έκρυβε μέσα του.

Μια ταινία-ορθοπεταλιά απο κάθε άποψη, με Λάλο Σίφριν να ξηγιέται ροκ σάουντρακ που θα ζήλευαν και οι Ριφιφί.

Είναι το έτος 3000 ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Δηλαδή αυτό έλειπε, 3000 πιάσαμε όχι σαν τους άλλους τους φλώρους με τα 1999 και τα 2000 και τις τρίχες τις κατσαρές. ΤΡΙΑ ΧΙΛΙΑΡΙΚΑ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΟΥ ΡΕ. Βαρύ.

Στο μακρινό μέλλον λοιπόν, η ανθρωπότητα εξακολουθεί να τα κάνει πουτάνα και δεν έχει νερό. Αμάξα, βεζίνα και δερμάτινα τζάκετ έχει, αλλά απο εξάδες νερό πάπαλα.

Κάπου εκεί μπαίνει το δίδυμο φωτιά ψηλός αντι-ήρωας, κονδό ανήλικο μπάσταρδο και αρχίζει και τα βάνει όλα στην σειρά τους. Περίπου.

Α ναι και δεν έχει ExterminatorS. Ένα είναι.

Είναι το 2019. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Που είναι και το τώρα δηλαδή, αλλά είναι και το μέλλον. Στο μέλλον που είναι το τώρα αλλά και το μέλλον, ο κόσμος δεν μπορεί να κάνει παιδιά, αλλά υπάρχει μια γυναίκα που μπορεί να κάνει παιδιά και ένας Σνέηκ Πλίσκεν απο την Σταμάτα αναλαμβάνει να τήνε βρει. 

Στον δρόμο του βρίσκει μια άλλη κοπέλα (καλή αλλά δεν γεννάει), ένα νάνο (επίσης δεν γεννάει), έναν ψηλό με τρίχες (ούτε αυτός) και έχει για παρέα έναν γκαβό και έναν δυνατό. Επίσης δεν γεννάνε. 

Δράση, σασπένς και μια σκηνή ξύλου γυρισμένη στα ΚΤΕΛ Κηφισού. 

ΠΟΣΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΑΚΟΜΑ.

Στο μέλλον, ολοι θα ζούμε στα χώματα και στα χαλίκια της Αλάσκας, γιατί έχουν λιώσει τα χιόνια γιατί είχε ζέστη επειδής κάτι με πυρηνικά. Δεν ξέρουμε, έχει καύσωνες το μέλλον τι θέτε τώρα.

Ο Ρίτσαρντ Νόρτον δεν καταλαβαίνει όμως απο αυτά, επειδή τι να σου πει η ζέστα αν κυκλοφοράς ημιτσίτσιδος. Φτιάχνει όπλο ελβετικό σουγιά (ρίχνει ρουκέτες, βόμπες, σφαίρες, ενδέχεται για κοτομπέηκον) και τα βάνει με τους κακούς που ελέγχονε τα πετρέλαια, επειδής δεν είναι ωραίο να μην έχουμε όλοι πετρέλαια.

ή αλλιως Equalizer 2000 - H MAXH ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΠΕΤΖΙΝΑ

Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 90. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Εργατικός, φιλότιμος και μουσκουλωτός σάημποργκ-δολοφόνος αποφασίζει ότι τα αφεντικά του δεν του τα λένε καλά και ξεκινάει επικό ρόουντ τριπ δια να βρει τον εαυτό του, καμιά γκόμενα (βρίσκει) και κανένα τουρνουά μπραντεφέρ.

Οι τσουτσέδες των αφεντικών όμως δεν τον αφήνουν σε ηρεμία και κάπως έτσι ο ήρωάς μας θα πρέπει να τα βάνει με όλους και ούλα. Εκτός απο το γκομενάκι που αναφέραμε, η οποία είναι πολύ ξηγημένη. Κάπως έτσι τσουλάει το Hands of Steel, άλλο ένα ιταλικό έπος το οποίο αρχινάει την θεματική "στο μέλλον, όλα θα είναι πουτάνα. Μάλλον".

Αν σας έκατσε κάπως το μπραντεφέρ, ΝΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΜΠΡΑΝΤΕΦΕΡ. ΩΡΑΙΑ, ΤΙ;   Για όλα τα υπόλοιπα ακούστε άλλο ένα μέγα πόδκαστ απο το υπόγειο της Κυψέλης.

H ταινία που κλείνει τον πρώτο άτυπο κύκλο του The Film Pit, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένα πασίγνωστο ξυλοφορτωτικό έπος. Μια παραγωγή που άνοιξε τις πόρτες της επιτυχίας διάπλατα για τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ και έβαλε στην ζωή μας τους όρους "κουμιτέ", "άγγιγμα θανάτου" και "ο Φρανκ Ντουξ είναι ο μεγαλύτερος απατεώνας όλων των εποχών"

 Ουσιαστικά η ταινία αποτελεί μια δικαιολογία για να ασχοληθούμε με την ζωή και το έργο του Φρανκ Ντουξ, που όπως μας ενημερώνει η ταινία είναι ο άνθρωπος που έδωσε ζωή και έμπνευση στο Bloodsport. ΓΙΑΤΙ Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ.

Τι μπορεί να κάνει ένας νεαρός καρατέκας, όταν μαφιόζοι απειλούν να πάρουν με το ζόρι την σχολή καράτε του πατέρα του;
Να καλέσει τις αρχές;
Να καλέσει τα κανάλια;
Να καλέσει τον Κρις Σφέτα;

Όχι, όχι και ναι, οκ, ίσως.

Αλλά σε αυτήνα την περίπτωση ο νεαρός πρωταγωνιστής μας καλεί το φάντασμα του Μπρους Λη δια να του μάθει να βαράει, έτσι ώστε στο τέλος να τα βάνει με τον κακό Σοβιετικό Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ. Ναι, ο Ζαν Κλοντ παίζει τον σοβιετικό. Ας το ξεπεράσουμε. Ή και όχι. Μια ταινία για τα ξέφρενα νιάτα, τον έρωτα, την φιλία και τα χρήσιμα μαθήματα που μπορεί κάποιος να αποκομήσει όταν ζητάει χάρες απο τα πνεύματα.

Ο ψηλός και άβολος μύθος Μαρκ Γκρέγκορι είναι ένας ινδιάνος που γυρίζει απο κάπου (δεν μαθαίνουμε απο που) και έρχεται αντιμέτωπος με κακούς μπάτσους και ακόμα χειρότερους εργάτες μιας κατασκευαστικής εταιρίας.

Το αποτέλεσμα είναι ένα Ράμπο με πολύ τρέξιμο, πολλά βέλη και άφθονη άβολη δράση. Ένα γερό κοινωνικό μάθημα απο τον Φαμπρίτσιο Ντε Άντζελις που μας δείχνει ότι οι κατασκευαστικές εταιρίες δεν σέβονται κανέναν και πως οι μπάτσοι είναι παλιάνθρωποι με σχετικά εως πολύ κακό σημάδι. Μαλακία κάπως και στις δύο περιπτώσεις. 

O Μπρούνο Ματέι δεν χαρίζει κάστανα στο Ρόμπογουορ. Παίρνει ένα κράνος μηχανής, το βάφει μαύρο, του βάζει απάνου κάτι στολίδια, το φοράει σε έναν λεβέντη, τον βαπτίζει ρομπότ-πολεμιστή (ΝΑΙ) και τόνε βάζει να χτυπηθεί στην ζούγκλα με τον Ρεμπ Μπράουν τον μπήχτουλα.

Kοινώς, το Predator συναντάει το Robocop. Στα Τζάμπο.

Άχαστο, αμίμητο και εκρηκτικό. Μια ορθοπεταλιά σφαίρας, φωνής και πεζοπορίας.

Κάθε αρχή και δύσκολή.