เรื่องเล่าของเรา

ฉันชื่อเฮเลน อายุ 16 ปี และฉันเป็นนักเรียน ฉันชอบการเรียน ฉันมีเพื่อนมากมายที่โรงเรียนและฉันได้เดทกับแฟนที่ยอดเยี่ยมเป็นเวลาสองสามเดือน มีอยู่เพียงเรื่องเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดใจ นั่นก็คือพ่อแม่ของฉันฐานะไม่ค่อยดี พ่อเสียธุรกิจไปและเราไม่ค่อยมีเงิน พ่อมักจะพูดอยู่เสมอว่า พ่ออยากเริ่มต้นทำธุรกิจใหม่และทุกอย่างจะโอเคแต่ก็ต้องใช้เงินเยอะ มันช่างย้อนแย้งจริง ๆ เราแทบมีเงินไม่พอในการใช้ชีวิตและมันก็ส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของพวกเราอย่างมาก พ่อกับแม่มักทะเลาะกันเรื่องนี้เสมอ พ่อหัวรั้นมากและในที่สุดแม่ก็ทนอีกต่อไปไม่ได้และในที่สุดแม่ก็หย่ากับพ่อ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องหรือเปล่า แต่ชีวิตก็ไม่ได้ง่ายขึ้นเลย ปัญหาก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม เราแทบไม่มีเงิน และโดยที่ฉันไม่ได้คาดคิดมันก็ส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของฉันเหมือนกัน

ฉันชื่อนิโคล อายุ 17 ปี และฉันก็ต้องการคำแนะนำเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันควรทำ เพื่อให้แฟนฉันกลับมา หลังจากที่ฉันโกหกเขาแล้วเขารู้ความจริง ตอนที่พอลและฉันเริ่มออกเดทกันเมื่อหนึ่งปีก่อน ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนที่ใช่ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเห็นเขา ฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับกระเพาะบิดตัวและเริ่มกระโดดไปมาในท้อง ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่เขาเรียกกันว่า รักแรกพบ ยังไงก็ตามความสัมพันธ์ของเราก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบ ฉันหมายถึงเราทะเลาะกันเกือบทุกวัน ส่วนใหญ่ด้วยเหตุผลโง่ๆ อย่างเช่น เมื่อเขาแกล้งฉันเล่นและฉันก็ตีโพยตีพาย เพราะฉันไม่มีอารมณ์เล่นด้วย หรือเมื่อฉันสังเกตเห็นเขามองผู้หญิงอื่นและโกรธเขา อืม ก็นะ เหตุผลทั่วไปในการทะเลาะกันของคู่รักทุกคู่น่ะ ใช่ไหมล่ะ สิ่งสำคัญคือ เราก็มักจะคืนดีกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

สวัสดี! ฉันชื่อโสรยา  เมื่อไม่กี่สัปดาห์ที่แล้ว ฉันเพิ่งฉลองวันเกิดครบรอบอายุสิบห้าปีไป พ่อแม่และเพื่อน ๆ ของฉันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้วันนี้เป็นวันที่สุดพิเศษสำหรับฉัน ... แต่พวกเขาทำไม่สำเร็จ เพราะฉันใช้เวลาเกือบทั้งวันร้องไห้ในห้องโดยที่ล็อกประตูจากด้านใน  คุณอยากรู้มั้ยว่าทำไม? นั่นก็เพราะวันนี้ไม่ควรจะเป็นวันพิเศษแค่สำหรับฉันคนเดียว แต่มันควรเป็นวันพิเศษของพี่สาวฝาแฝดของฉันด้วย แต่ตอนนี้เธอได้เสียชีวิตไปแล้ว

พี่สาวของฉันชื่อฟอเซีย ... โอ้..ฉันแทบรับไม่ได้กับการพูดถึงเธอในอดีตที่ผ่านมา ฟอเซียเสียชีวิตอย่างน่าสงสารเมื่อประมาณหกเดือนที่ผ่านมา ฉันคิดถึงเธอมาก! และฉันหวังว่าคุณคงจะเข้าใจความรู้สึกของฉัน ฉันคิดว่าคนที่มีพี่น้องฝาแฝดเหมือนฉันคงจะเข้าใจความรู้สึกของฉันดี  พวกเขารู้ดีว่ามันเป็นยังไงกับการที่มีใครสักคนคอยอยู่เคียงข้างนับตั้งแต่วินาทีแรกที่คุณลืมตาดูโลก หรือแม้กระทั่งก่อนที่คุณจะเกิดมา มันช่างเป็นประสบการณ์ที่แสนวิเศษที่ไม่มีอะไรจะมาเทียบได้แล้วในชีวิต!

ฉันรู้ว่ามีบางคนที่อาจไม่ค่อยลงรอยกับพี่น้อง หรือแม้กระทั่งกับพี่น้องฝาแฝดของพวกเขาก็ตาม แต่นั่นไม่ใช่กรณีของฉันกับฟอเซีย เราทั้งคู่มีความสุขด้วยกันมาก และคงไม่มีใครที่จะมีพี่สาวที่แสนดีเหมือนพี่สาวของฉันคนนี้ได้อีกแล้ว

สวัสดีทุกคน! ฉันชื่อสเตซี่ ฉันอายุ 15 ปี ตอนนี้ฉันเป็นคนขี้ระแวงและกลัวการออกนอกบ้าน เป็นเพราะเมื่อไม่นานมานี้ ฉันถูกจับเป็นตัวประกันตลอดทั้งวันและคิดว่าจะไม่ได้กลับบ้านซะแล้ว มันเริ่มต้นที่ความหลงใหลซึ่งไม่มีพิษภัย ฉันรักดนตรีและใช้เวลาส่วนมากในร้านดนตรีเพื่อฟังเพลงและซื้อแผ่นเสียงที่แตกต่างกัน ฉันสนุกมากๆ และไม่นานฉันก็ฟังครบทุกเพลงในร้าน ยกเว้นแผ่นเสียงที่แพงและหายากซึ่งฉันไม่มีเงินซื้อ ดังนั้นฉันจึงยืนอยู่ข้างๆ ชั้นวางและหยิบพวกมันขึ้นมาเพื่อพลิกดู และฝันหวานว่าสักวันจะได้เป็นเจ้าของพวกมัน วันหนึ่ง มีหญิงคนหนึ่งเข้ามาหาและชื่นชมฉัน เธอบอกว่าฉันมีรสนิยมในการฟังเพลง ฉันจึงล้อเล่นกลับไปว่านอกจากจะมีรสนิยมยังมีเงินอันน้อยนิดด้วย พวกเราหัวเราะและเริ่มคุยกัน กลายเป็นว่าพวกเราชอบวงเดอะดอร์สและเพลงของวงนี้เหมือนกัน

สวัสดีทุกคน ฉันชื่อบรี ฉันเดาว่า คนที่ดีเหล่านี้ที่กลายมาเป็นผู้ปกครองของ ฉัน บอกฉันทีว่ามันฟังดูแปลกใช่ไหม ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองชื่ออะไร พ่อและแม่คือใคร และแม้กระทั่งคุณเป็นใคร  สิ่งแรกที่ฉันจำได้คือ กลิ่นของหญ้าในทุ่งที่ฉันตื่นขึ้นมา ฉันรู้สึกปวดหัวที่สุดในชีวิต หัวฉันต้องได้รับบาดเจ็บแน่ๆ แต่มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ? ฉันลุกขึ้นมานั่งและพยายามคิดว่า ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่ก็คิดไม่ออก ฉันยืนขึ้นและตัดสินใจกลับบ้าน แต่จำไม่ได้ว่าบ้านอยู่ที่ไหน เมื่อคิดต่อไปอีก ฉันก็ตระหนักได้ว่าฉันไม่รู้ชื่อของตัวเอง ฉันเริ่มตื่นตระหนกและเริ่มวิ่งไปเรื่อยๆ มีบ้านบางหลังไม่ไกลจากที่ที่ฉันตื่นขึ้นมา ฉันไปที่นั่นแล้วเคาะประตูบ้านของคนแถวนั้นแล้วตะโกนขอความช่วยเหลือ   ในที่สุดก็มีหญิงชราคนหนึ่งอนุญาตให้ฉันเข้าไปในบ้าน แล้วบอกให้ฉันเล่าให้ฟังว่าฉันเป็นใครและเกิดอะไรขึ้นกับฉัน แต่ฉันจำชื่อและที่อยู่ของตัวเองไม่ได้ เธอดูสับสน ส่วนฉันรู้สึกหวาดกลัวและอับอายที่ร้องไห้ต่อหน้าเธอ หญิงชราพยายามปลอบฉัน และนำชาอุ่นมาให้ ดูเหมือนเวลาผ่านไป และหลังจากที่รถตำรวจหลายคันมาถึง, ไปโรงพยาบาล, ได้คุยกับหมอมากมาย และกลับไปพบกับครอบครัวใหม่ ฉันก็ได้รับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตของฉัน

ฉันชื่อไคลี่ อายุ 15 ปี ตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันถูกเรียกว่า “เด็กพิเศษ” มาตลอด ตอนเด็กฉันตระหนักว่า ฉันมองเห็นสิ่งที่เด็กคนอื่นมองเห็นแตกต่างออกไป ฉันกลัวทางม้าลายและบันได สีเหลืองและสีแดงทำให้ฉันตกใจ! ฉันมักจะเสียขวัญเสมอเมื่อเห็นสัญญาณไฟจราจร เด็กคนอื่นๆ คิดว่าฉันเป็นบ้าและแม้แต่พวกพ่อแม่ต่างก็บอกให้ลูกๆ ว่าให้อยู่ห่างๆ ฉัน แม่เป็นคนที่รักและสนับสนุนฉันอยู่เสมอมา ฉันรู้ว่าฉันต่างจากคนอื่น แต่ก็หาคำตอบไม่ได้ว่า "ทำไม"  หลังจากการหาข้อมูลทางการแพทย์และการพูดคุยนับครั้งไม่ถ้วนกับจิตแพทย์ ในที่สุดฉันก็ได้รู้จักชื่ออาการที่ฉันเป็น มันคือโรคจิตเภท แน่นอนว่าในตอนนั้นฉันไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร แต่ฉันก็เห็นว่ามันทำให้ทั้งพ่อและแม่ใจสลาย การวินิจฉัยโรคครั้งเนี่ยเปลี่ยนชีวิตฉันไปอย่างสิ้นเชิง ฉันต้องกินยาเยอะมากทุกวัน เหมือนกับฉันกลายเป็นผัก! แต่ดูเหมือนว่า หมอจะพอใจมากกับการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวกของฉัน

ไง ทุกคน! ฉันชื่อเจนนีน อายุ 17 ปี ทั้งชีวิตของฉันมีคนๆ หนึ่งที่คอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอ คนที่ฉันรู้ว่าจะไม่มีวันทิ้งฉัน คนนั้นคือ แม่ของฉันเอง แต่เมื่อไม่นานมานี้ แม่ไล่ฉันออกจากบ้านของเราและนี่มันก็หนึ่งเดือนแล้วนับจากวันที่เราคุยกันครั้งสุดท้าย แม่เป็นผู้หญิงที่เข้มงวดและชอบกุมอำนาจ และพ่อก็มักจะพยายามหนีจากการเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เขาหาเงินเข้าบ้านและคิดว่าเท่านั้นมันก็เพียงพอแล้ว มันจึงไม่น่าแปลกใจเลยที่วันหนึ่งครอบครัวของเราก็แตก เมื่อพ่อก็บอกว่าในที่สุดเขาได้เจอเนื้อคู่และทิ้งเราไป

สวัสดี ฉันเคธี่ ตลอดเวลาฉันมักกลัวการทำให้พ่อกับแม่ต้องผิดหวังเสมอและไม่นานมานี้ ฉันหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ โดยการ จ้างใครบางคนให้ปลอมมาเป็นแฟนของฉัน แต่เรื่องนี้กลับนำไปสู่หายนะยิ่งกว่าสิ่งที่ฉันพยายามที่จะหลีกเลี่ยงซะอีก

ฉันพนันว่า คุณคงจะเดาออก ว่าครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวอนุรักษ์นิยม  สามีที่เป็นทนายกับภรรยาที่เป็นกุลสตรีผู้เพรียบพร้อม และมีลูกที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็ค เรียนดี เรียบร้อยไม่ต่อปากต่อคำ นั่นแหล่ะ ครอบครัวของฉันเป็นแบบนั้นเลย

พ่อและแม่ของฉันมักจะเข้มงวดกับฉันเสมอ จนถึงขนาดไม่อนุญาตให้ฉันแต่งหน้าไปโรงเรียน และชายกระโปรงของฉันจะต้องไม่เลยขึ้นมาอยู่เหนือหัวเข่าโดยเด็ดขาด

สวัสดี ฉันชื่อแอนนา มาเรีย อายุ 18 ปี ฉันอยากจะส่งคำทักทายจากแคลิฟอร์เนียไปยังที่ที่ฉันเกิดและเติบโตขึ้น และทุกๆ คนที่กำลังฟังฉันอยู่! ฉันเดาว่า พวกคุณส่วนใหญ่กำลังคิดถึงแคลิฟอร์เนียที่แตกต่างจากฉัน ก็นะ ฉันเป็นคนแม็กซิกัน เกิดในเมืองบาฮากาลิฟอร์เนียและอาศัยอยู่ในเมืองใหญ่ใกล้ชายแดนประเทศอเมริกา วันหนึ่ง เมื่อนานมาแล้ว พ่อแม่ของฉันเดินทางข้ามชายแดน..และฉันก็ไม่เคยเห็นพวกเขาอีกเลย

สวัสดีทุกคน ฉันซาร่าห์ ตอนนี้ฉันกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากมาก ๆ ฉันอาจจะต้องสูญเสียลูกชายเนื่องจากการกระทำและไลฟ์สไตล์ของฉันเอง และที่แย่ที่สุดคือสิ่งที่ฉันทำทุกอย่างล้วนเพื่อเขา เพราะฉันรักเขามากยิ่งกว่าอะไรในโลกนี้

ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันได้พบกับชายที่ชื่อวิกเตอร์ เขาเป็นสุภาพบุรุษจริง ๆพวกเราเดทกันระยะหนึ่งและทุกอย่างก็ไปอย่างราบรื่นดี แน่นอน ตอนนั้นเรายังอายุน้อย และหลงใหลซึ่งกันและกัน เราไม่ต้องการอะไรนอกจากการได้อยู่ด้วยกัน และเราก็มีความสุขมากจนตัดสินใจย้ายมาอยู่ด้วยกัน จากนั้นเรื่องแย่ ๆ ก็เริ่มเกิดขึ้น ฉันต้องแบกรับงานบ้านทุกอย่างและฉันก็เหนื่อยตลอดเวลา ความรักที่ฉันมีให้กับแฟนหนุ่มก็เริ่มลดลงเรื่อย ๆ พวกเราทะเลาะกันบ่อยและไม่เคยทำความเข้าใจกันเลย มันเหมือนกับว่าเรากำลังพูดกันคนละภาษาอยู่! บอกตามตรง พวกเราพยายามอย่างมากเพื่อรักษาความสัมพันธ์เอาไว้ จนถึงขนาดไปปรึกษากับจิตแพทย์ เพื่อพยายามทำความเข้าใจกับทุกสิ่ง แต่มันกลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย เราเข้าใจว่าต้องหาอะไรบางสิ่งมาประสานรอยร้าวนี้ ดังนั้นเราจึงตัดสินใจที่จะมีลูกกัน คุณอาจคิดว่ามันเป็นความคิดที่ไม่ดีนักที่จะมีลูกในยามที่ครอบครัวกำลังระส่ำระสายแบบนี้ แต่ในเวลานั้นดูเหมือนมันจะเป็นทางออกที่ดีของพวกเรา

และเรื่องมันก็กลายเป็นว่า ขณะที่ฉันกำลังท้อง วิกเตอร์ช่วยดูแลฉันและงานบ้านทุกอย่าง แม้ว่าเขาจะต้องทั้งทำงานหนัก ต้องดูแลฉันที่กำลังท้อง แต่ความสัมพันธ์ของเรากลับดีขึ้นมาก แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องดูแลทารกมันเป็นอะไรที่ยากมากกว่าที่เราคิด หลังจากที่ฉันคลอดลูก ชีวิตก็กลับกลายเป็นเรื่องที่ลำบากมาก ฉันใช้เวลาทั้งวันในการดูแลลูกสาวของเรา ในขณะที่วิกเตอร์ต้องทำงาน แต่ละวันฉันเหนื่อยแสนเหนื่อย และถึงตอนเย็นเมื่อเขากลับมาถึงบ้าน เขากลับต้องการให้บ้านช่องสะอาดเรียบร้อยเสมอและมีอาหารเย็นอุ่น ๆ เสิร์ฟรอเขาอยู่บนโต๊ะ และกลางคืนฉันก็ต้องดูแลลูกทั้งคืน เพราะเขาเป็นเด็กที่หลับยากและตื่นขึ้นมาร้องไห้ตลอดเวลา วิกเตอร์ไม่ได้ช่วยอะไรฉันมากนัก และถ้าเขาทำ เขาก็ทำเหมือนแค่ต้องการเอาใจฉันเท่านั้น เขาเปลี่ยนไปมากจากแต่ก่อน บางทีนี่อาจเป็นนิสัยที่แท้จริงของเขาก็ได้ แบบผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นแค่แม่บ้าน

เมื่อห้าปีที่แล้ว แม่ของผมแยกทางกับพ่อ ตอนนั้นผมอายุได้ราวๆสิบขวบ ผมร้องไห้ด้วยความขมขื่นใจอย่างมากและขอร้องให้เธอพาผมไปด้วย เธอเองก็ร้องไห้เช่นกัน แต่เธอยืนยันที่จะเลือกทางเดินชีวิตของเธอเอง ส่วนพ่อของผมไม่พูดอะไรและได้แต่กุมมือผมไว้แน่น ในตอนนั้นผมคิดว่า ในชีวิตนี้คงไม่เกลียดใครได้มากเท่าเขาอีกแล้ว เพราะเขาเป็นต้นเหตุให้แม่ต้องจากไป – พ่อไม่เคยเข้าใจแม่เลย เขามักจะดุด่าเธอและตัดปีกแห่งอิสรภาพของเธอ ผมไม่ได้มโนเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะเธอเป็นคนบอกให้ผมฟังเอง และสุดท้าย เธอก็จากไปเพราะเธอต้องการเป็นตัวของตัวเอง ผมคิดว่าเธอคงจะออกไปเพื่อค้นหาความหมายของชีวิต และคงมีการเดินทางที่เสี่ยงอันตราย แต่ผมก็ยังคงขอร้องให้เธอพาผมไปด้วยอยู่ดี แต่เธอกลับจากไป และทิ้งผมไว้ข้างหลัง

สวัสดี ผมชื่อโนอาห์ อีกไม่นานผมก็จะอายุครบ 20 ปีแล้ว ไม่แก่มากหรอก แต่บางครั้งผมก็คิดว่า นี่มันนานกว่าร้อยปีแล้วมั้งตั้งแต่วันที่ผมอายุ 17 และมันไม่ใช่แค่ 2 ปี ชีวิตของผมเปลี่ยนแปลงไปมาก ไม่ใช่เพราะว่าตอนนี้ผมต้องใช้ไม้เท้าเดินด้วย จริงๆ แล้ว มันรู้สึกเหมือนกับเกิดใหม่อีกครั้ง.. ก็นะ อย่างน้อยก็ต้องหัดเดินอีกครั้ง  ตอนนั้นเองผมอายุ 17 ปีและเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย ภายนอกผมเป็นคนธรรมดาๆ ไม่มีเพื่อนใหม่คนไหนของผมคิดหรอกว่า ครอบครัวของผมต่างจากครอบครัวส่วนใหญ่ อย่างไรก็ตาม พวกท่านแตกต่างมากๆ เพราะพ่อแม่ของผม... อืม  และคิดว่าพวกท่านจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงด้วย พวกท่านเข้มงวดมาก เหมือนส่งตรงมาจากยุคกลางเลย และทั้ง 2 คลั่งไคล้ในเรื่องของศีลธรรมและบาปกรรมด้วย คุณคงเข้าใจสิ่งที่ผมสื่อใช่ไหม

ฉันชื่อมิเลนา ฉันมีคำถาม คุณเล่าเรื่องทุกอย่างให้ครอบครัวของคุณฟังมั้ย ก็แบบ พวกเขารู้เกี่ยวกับความทะเยอทะยาน ความต้องการและความเจ็บปวดของคุณรึเปล่า อืม ฉันเล่านะ ฉันเล่ารายละเอียดทุกอย่างในชีวิตของฉันให้พวกเขาฟังและมันก็ได้กลายเป็นคำสาปที่แย่ที่สุดที่ติดตัวฉัน สมาชิกในครอบครัวของฉันมียาย แม่และเอเลนาพี่สาวคนโต ใช่แล้ว ไม่มีผู้ชายในครอบครัวของเรา ยายของฉันหย่ากับตาตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด ยายเล่าให้ฟังอยู่เสมอว่า ตาเป็นคนที่ไม่ซื่อสัตย์ วันหนึ่งยายจับได้ว่า ตาเป็นชู้กับคนข้างบ้านแล้วยายก็ไล่เขาออกไปจากชีวิต ฉันไม่เคยเห็นตาเลย ไม่แม้แต่ในรูปถ่ายเพราะยายฉีกรูปทุกใบและทิ้งของตาทั้งหมด

ไง! ฉันชื่อลีแอนน์ ฉันอายุ 14 ปี และกำลังโกหกพ่อฉันเรื่องแม่ เพื่อช่วยแม่รักษาครอบครัวของเราเอาไว้ รื่องนี้ หรือควรจะบอกว่า สถานการณ์โดยรวมที่ไม่น่าประทับใจ เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ฉันอาศัยอยู่กับพ่อและแม่และน้องชายชื่อแมทธิว - เขาอายุแค่สองขวบ และก็เหมือนอย่างครอบครัวอื่นๆ บางครั้งพ่อแม่ฉันก็จะโต้เถียงกันด้วยเรื่องบางอย่าง หลังจากนั้นพวกเขาจึงจะกลับมาคืนดีกันเสมอและทำให้อะไรๆ กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ซึ่งทำให้ฉันแน่ใจเสมอมาว่านั่นเป็นเรื่องปกติ และเป็นแบบที่การแต่งงานควรจะเป็น แต่วันหนึ่งก็กลายเป็นว่าฉันเข้าใจผิดมหันต์ ในตอนที่ฉันได้ยินแม่ร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ

ตอนนั้นเป็นช่วงกลางวัน ฉันกำลังทำการบ้าน และแม่กำลังวุ่นวายอยู่กับการทำงานบ้าน ถึงตอนหนึ่ง แม่จึงบอกให้ฉันดูแลแมทธิวขณะที่แม่จะเอาเสื้อผ้าไปใส่ตะกร้า หลังจากผ่านไป 10 นาที ฉันจึงรู้สึกตัวว่าแม่ยังไม่กลับมา ฉันก็เลยเรียกแม่ แต่แม่ไม่ตอบ ฉันจึงไปดูว่าแม่เป็นอะไรหรือเปล่า ฉันพบว่าแม่กำลังร้องไห้อยู่ตรงตะกร้าผ้า แม่บอกว่าแม่แค่เตะตะกร้าแรงจนนิ้วเท้าเจ็บมาก และเป็นเหตุที่ทำให้น้ำตาไหลอาบหน้า แต่ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างที่ทำให้แม่โกรธเคืองเสียใจ เพื่อให้พวกคุณเข้าใจหน่อยนะ - แม่ฉันเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมาก และเวลาส่วนใหญ่แม่มักจะไม่แสดงอารมณ์มากนัก ไม่ว่าอารมณ์นั้นจะเป็นด้านบวกหรือด้านลบ แม่ไม่เคยร้องไห้เวลาที่ แบบว่า ดูหนังเศร้า หรือเห็นข่าวที่น่าสะเทือนใจและคุณแน่ใจได้เลยว่าแม่จะต้องไม่อยู่ตรงนั้น และร้องไห้เพราะเจ็บนิ้วเท้า โอ แต่อีกอย่างหนึ่ง ฉันเดาว่าเพราะฉันเองก็ไม่ได้สนิทกับแม่มากนัก แม่บอกเสมอว่าฉันมีคนมากมายรอบข้างให้ผูกมิตรเป็นเพื่อนด้วย และแม่ก็แค่อยากเป็นผู้ใหญ่ที่ได้รับความเคารพคนหนึ่ง เท่านั้นเอง รูปแบบของอุปนิสัยแม่ฉันนี้เป็นกุญแจของเรื่องที่คุณกำลังจะได้ฟังต่อไปนี้เลยแหละ

อย่างไรก็ตาม หลังจากวันนั้น หรือสักพักหนึ่ง ฉันตื่นขึ้นกลางดึกเพราะได้ยินเสียงบางอย่าง นั่นเป็นเสียงพ่อแม่ฉันพูดกันดังมาก และฟังจากบางคำที่ฉันพอจะได้ยิน ฉันจึงรู้ว่าแม่พบรอยลิปสติกบนเสื้อของพ่อ ขณะที่กำลังซักผ้า จากนั้นฉันจึงเข้าใจว่าทำไมวันก่อนหน้านั้นแม่ถึงร้องไห้

ไงทุกคน! ฉันชื่อแคสสิดี้ และฉันอายุ 15 ปี ฉันมีเพื่อนรักคนหนึ่งชื่อว่าแองเจล่า หมายถึง “เคยมี” น่ะ...เพราะเพิ่งไม่นานมานี้เองที่เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกต่อไป พูดกันตรง ๆ นะ เป็นเธอต่างหากที่ทำทุกอย่างพัง และฉันก็คิดถึงเธอมาก แต่ฉันไม่อาจยกโทษให้เธอที่ทำลายครอบครัวของฉันได้จริง ๆ เดี๋ยวคุณจะได้รู้แล้วล่ะว่าฉันกำลังพูดเรื่องอะไร

อย่างแรกเลย ไม่เพียงแต่ว่าแองเจล่ากับฉันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กเท่านั้น แต่ครอบครัวของเราก็ยังสนิทกันมาก อย่างที่คุณรู้ เราไปฉลองวันหยุดเทศกาลด้วยกัน ย่างบาร์บีคิวกินกันในวันหยุดสุดสัปดาห์ และอื่น ๆ แต่ไม่กี่ปีก่อนพ่อแม่ของแองเจล่าตัดสินใจย้ายไปอยู่เมืองอื่นเพื่อหาโอกาสใหม่ ๆ ในหน้าที่การงานและชีวิตที่ดีขึ้น เราก็เลยถูกบังคับให้แยกจากกัน และตอนนั้นก็เศร้ามากเลย ถึงอย่างนั้นเราก็ยังส่งข้อความและโทรหากันตลอด ถึงเธอจะไม่ได้สนิทกับฉันเท่าที่เคยเป็นมาแล้วก็เถอะ แต่คืนหนึ่งเธอก็โทรมาหาฉัน ร้องไห้และบอกว่าพวกเธอพบว่าพ่อนอกใจแม่ และแม่ของเธอหลังรู้เรื่องก็เซ็นใบหย่าแล้ว ฉันได้แต่นึกภาพว่าแองเจล่าจะเป็นอย่างไรเมื่อรู้ข่าวนี้ เราคุยโทรศัพท์กัน แบบ ตลอดคืนเลย และฉันก็อยากจะให้กำลังใจเธอจริง ๆ ฉันพยายามนึกถึงปฏิกิริยาของตัวเองถ้าวันหนึ่งพ่อแม่ของฉันตัดสินใจหย่ากัน และฉันคิดว่านั่นอาจเป็นเรื่องยากที่สุด และไม่ยุติธรรมที่สุดในโลกเลย

แต่คุณไม่อาจเจอเรื่องดี ๆ ที่ไม่มีข้อเสียอยู่ในนั้นสักนิดเลย รู้ไหม และไม่นานหลังจากคืนที่เราคุยกันอย่างยาวนาน แองเจล่าก็โทรหาฉันเพื่อบอกว่าเธอกับแม่ตัดสินใจจะย้ายกลับมาที่เมืองของเรา มาสู่ชีวิตแบบเก่า โอ นี่เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมาก หมายถึง แน่ละว่าไม่ใช่เรื่องดีที่พ่อแม่เธอไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกต่อไป แต่ฉันก็ดีใจอย่างมากที่จะได้เพื่อนรักของฉันกลับคืนมา ยิ่งกว่านั้น ในที่สุดเราก็จะได้เรียนด้วยกันแล้ว ในโรงเรียนเดียวกัน และนั่นก็เป็นอะไรที่เราวาดฝันกันมานาน ฉันหวังให้ฉันในตอนนั้นรู้จริง ๆ ว่าแองเจล่าไม่ใช่แองเจล่าคนที่เคยเป็นเพื่อนฉันคนนั้นอีกแล้ว

ไง ฉันชื่อบาร์บาร่า และฉันอายุสิบเจ็ดปีแล้ว ตอนนี้ เมื่อฉันคิดอะไร ๆ ได้ฉันก็เข้าใจแล้วว่าเรื่องราวของฉันประหลาดมากแค่ไหน! เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับฉัน และซาบริน่า เพื่อนรักของฉัน ซึ่งกลายเป็น...อืม มาลองฟังดูละกัน

ฉันพบกับซาบริน่าที่โรงเรียนเมื่อราวหนึ่งปีก่อน ฉันมีปัญหานิดหน่อยเรื่องการเรียนและเพื่อให้จำนวนแต้มในเกรดเฉลี่ยของตัวเองเพิ่มขึ้น ฉันจึงลงเรียนวิชาเลือกในวิชาจิตวิทยา พูดกันตรง ๆ นะ ฉันคิดว่าคนพวกเดียวที่จะเรียนจิตวิทยาในโรงเรียนจะต้องเป็นพวกแปลก ๆ และเด็กเนิร์ด แต่กลายเป็นว่าวิชานี้ไม่ได้แย่ขนาดนั้น – ก็มีคนแปลก ๆ และเด็กเนิร์ดจริง แต่อาจารย์ที่สอนน่าสนใจและยังตลกนิดหน่อยด้วย และฉันก็ได้พบเด็กผู้หญิงเจ๋ง ๆ คนหนึ่งในระหว่างชั้นเรียนครั้งที่สอง นั่นคือซาบริน่า อย่างที่คุณคงเดากันได้ ฉันไม่เคยเห็นซาบริน่าในโรงเรียนมาก่อน เธอเพิ่งมาเรียนที่นี่ได้ไม่นาน เพิ่งย้ายมาที่นี่ ไม่ใช่เพราะย้ายบ้าน – บ้านของเธออยู่ไกลออกไป ในพื้นที่ที่ไม่ใช่ย่านที่ดีนัก แต่เธอได้เกรดดีมากจนย้ายมาเรียนโรงเรียนเราได้ ในขณะเดียวกัน ซาบริน่าก็ไม่มีตรงไหนเหมือนพวกเด็กเนิร์ดเลย! เธอสงบนิ่ง เงียบขรึม และมีนิสัยที่ชอบยิ้มแบบไม่เห็นฟัน อืม พูดสั้น ๆ ก็คือ ฉันชอบซาบริน่าทันทีที่เห็น

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันจึงไม่มีเพื่อนในโรงเรียนมัธยมปลายเลย ซาบริน่าก็เลยได้ตำแหน่งนั้นอย่างรวดเร็ว และก็อย่างที่ฉันบอกไป เธออยู่ไกลจากโรงเรียนมาก และเพราะเธอต้องใช้เวลานานเหมือนชั่วชีวิตเลยแค่ให้มาถึงโรงเรียน ดังนั้นเธอก็เลยมักอยู่ค้างที่บ้านฉัน พ่อแม่ฉันไม่ได้ถือสาเลย! ก็นะ อย่างเวลาที่ฉันออกไปจากห้องนั่งเล่น ไปคุยโทรศัพท์ และทิ้งซาบริน่าดื่มชากับพ่อแม่ฉัน เธอไม่ได้มองฉันเพื่อขอร้องอย่างเงียบ ๆ ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอกับพ่อแม่ฉันด้วยซ้ำ – ดูเหมือนเธอจะสนุกสนานกับการคุยกับพวกเขาจริง ๆ และฉันก็ไม่เคยสนใจด้วยว่าพวกเขาคุยเรื่องอะไรกัน...อืม บางทีตอนนั้นฉันควรจะสนใจนะ

สวัสดี ทุกคน ฉันชื่อเฮย์เลย์ ฉันอายุ 16 ปี ขอสารภาพว่าฉันได้ก่ออาชญากรรมและไม่ถูกจับได้ แต่ฉันไม่ได้รู้สึกผิดเพราะที่ฉันทำไปก็เพื่อช่วยชีวิตเด็กคนหนึ่งไว้

ฉันต้องแนะนำพี่สาวของฉันก่อน นี่คืออแมนดา เธออายุมากกว่าฉันหนึ่งปี คุณรู้มั้ย พี่สาวมักจะเป็นแบบอย่างให้น้องสาวของพวกเธอ พวกเธอช่วยงานที่บ้าน ช่วยเรื่องการบ้านและปัญหาส่วนตัว ในกรณีของฉัน ทุกอย่างตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง อแมนดาเป็นบทเรียนเรื่องชีวิตแบบไหนที่ไม่เหมาะสม เพียงแค่อายุ 16 ปี เธอก็เริ่มออกไปเที่ยวกับผู้ชายที่มีอายุมากกว่า ไปงานปาร์ตี้ที่ไม่มีวันเลิกรา และหายไปจากบ้านสองสามวันในแต่ละครั้ง หลังจากผ่านไปไม่กี่เดือนในชีวิตนี้เธอก็เปลี่ยนผู้ชายไปแล้วสองสามคน เริ่มสักลาย และพ่อแม่ของเราก็ไปรับเธอจากสถานีตำรวจสองครั้ง ชัดเจนเลยว่าเธอไปยุ่งเกี่ยวกับสังคมที่ไม่ดี และยอมตกเป็นทาสของมัน สิ่งที่แย่ที่สุดคือเธอไม่ยอมฟังใครเลย ทั้งพ่อแม่หรือครูของเธอ ดังนั้นฉันสังเกตว่าอแมนดาใช้ชีวิตอย่างไรและทำสิ่งที่ตรงกันข้าม ฉันพยายามที่จะเป็นลูกสาวที่ดีเพื่อพ่อแม่ของฉันจะได้มีความสุข แต่มันก็เป็นเรื่องยาก แม่และพ่อของฉันพยายามที่จะปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของอแมนดา แต่ไม่นานพวกเขาก็ชินกับมัน และเลิกล้มความตั้งใจที่จะเปลี่ยนเธอ ฉันคิดว่าอแมนดาทำให้พวกเขาสิ้นหวัง และพวกเขาแค่รอให้เธออายุ 18 ปี ดังนั้นพวกเขาจึงจะหมดความรับผิดชอบในการกระทำของเธอ แต่หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน เธอกลับมาถึงบ้านในตอนเช้าและบอกข่าวกับพวกเราซึ่งเกือบทำให้แม่ของฉันหัวใจวาย

เธอเข้ามาในบ้านขณะที่เรากำลังทานมื้อเช้า เธอดูเหนื่อยมาก เห็นได้ชัดว่าการปาร์ตี้ตลอดทั้งคืนนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย สิ่งแรกที่เธอพูดกับเราไม่ใช่ "สวัสดี" หรือ "เป็นไงบ้าง?" ด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ เธอบอกเราว่าเธอกำลังตั้งท้อง บ้านถึงกับเงียบสนิทไปสองสามนาที ฉันเดาว่าเราทุกคนพยายามประมวลผลข้อมูลนี้ จากนั้นแม่ของฉันเริ่มหายใจอย่างหนักหน่วงและกุมหัวใจเธอไว้ พ่อต้องเข้าไปดูแลแม่ และฉันก็แค่นั่งอยู่ตรงนั้นและไม่รู้จะทำยังไง ในขณะเดียวกันพี่สาวของฉันก็ไปที่ห้องของเธออย่างเงียบ ๆ ขอบคุณพระเจ้าที่แม่โอเค แต่ฉันเข้าใจปฏิกิริยาของเธอ มันเป็นข่าวร้ายมาก เราใช้เวลาสองสามวันในการต่อสู้และโต้เถียงกันเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำต่อไป พ่อแม่ของเราบอกว่า อแมนดายังไม่พร้อมที่จะมีลูก แต่เธอยืนยันว่าเธอรู้ดีว่าต้องทำยังไง แน่นอนพ่อแม่ของฉันไม่สามารถให้พี่สาวของฉันกำจัดลูกได้ ดังนั้นการตัดสินใจจึงเกิดขึ้น อแมนดากำลังจะมีลูก ฉันต้องบอกว่าเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนว่าชีวิตพี่สาวของฉันอยู่ในกำมือของเธอเอง เธอรู้ว่าเธออาจจะทำร้ายเด็กได้ ดังนั้นเธอจึงเริ่มเลิกนิสัยที่ไม่ดีทั้งหมดของเธอ มันยาก แต่พ่อแม่และฉันช่วยเธออยู่เสมอ เราหวังว่าการมีลูกจะเปลี่ยนชีวิตของเธอและเธอจะกลับมาหาครอบครัวอีกครั้ง ฉันยังสงสัยว่าใครเป็นพ่อและทำไมเขาถึงไม่มาพบอแมนดา แต่เธอไม่ต้องการพูดถึงเขา เห็นได้ชัดว่าเขากลัวการรับผิดชอบ และหนีหน้าไป อย่างไรก็ตามเก้าเดือนที่พี่สาวของฉันอุ้มท้องนั้นเป็นไปอย่างเงียบสงบและมีความสุขดี

ไง! ชื่อของฉันคือแอนนี่ คุณรู้เรื่องการควบคุมของพ่อและแม่ไหม? อืม ฉันน่ะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้เลยล่ะ ฉันอยากเล่าให้พวกคุณฟังถึงช่วงปีที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตฉัน ซึ่งฉันต้องใช้ชีวิตแบบเกือบจะเหมือนนักโทษจริงๆ เลย และพ่อแม่ของฉันก็เป็นเสมือน แบบว่า ผู้คุม ตอนนี้ฉันอายุ 17 ปีแล้ว แต่เรื่องทั้งหมดเริ่มขึ้นในตอนที่ฉันยังอายุ 13 ปี และครอบครัวฉันอาศัยอยู่ในบ้านสวยๆ ที่มีสระว่ายน้ำและสวนหย่อม

ผมไม่ใช่มหาเศรษฐีหรืออะไร และครอบครัวผมก็มีรายได้แบบปานกลางสุดๆ เพราะพ่อผมเป็นช่างไม้ และแม่ผมเป็นนักวาดภาพประกอบ ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้ยาก หมายถึง พ่อแม่ผมจ่ายเงินค่าเรียนมหาวิทยาลัยให้ผมได้ ซึ่งตอนนี้ผมกำลังเรียนอยู่ปีสองแล้วคุณอาจถามว่าแล้วผมเอาเงินซื้อแฟนมาจากไหน และผมจะบอกคุณนะ ตอนที่ผมอายุ 14 พ่อกับผมเข้าไปในเมืองเพื่อทำธุระ ผมเห็นรถยนต์ที่สวยมากๆ คันหนึ่ง นั่นคือรถแอสตัน มาร์ติน และยังเป็นโมเดลรุ่นเล่าสุด. แล้วพอผมได้ยินเสียงพ่อถอนหายใจ ซึ่งผมคิดว่า นั่นคงหมายถึงเขาไม่อาจทำตามความฝันของตัวเองได้ ผมจึงตัดสินใจเลยว่าเมื่อผมโตขึ้น ผมจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อให้พ่อแม่ของผมมีชีวิตที่ดีขึ้น

ไง ทุกคน ฉันชื่อเฮลก้า อายุ 22 ปี และฉันจะเล่าเรื่องแมวของฉันที่ขื่อแกนดาฟให้ฟัง แกนดาฟไม่ได้เป็นแค่แมวธรรมดา ฉันรู้แน่ ๆ ว่ามันเป็นแมวที่ฉลาดมากและมีแม้แต่พลังเหนือธรรมชาติ...ไม่เชื่อใช่มั้ยล่ะ อืม คุณจะเชื่อต้องแน่! แมวของฉันหยุดฉันจากการทำผิดพลาดครั้งใหญ่

ก่อนหน้านี้ ฉันพบกับอีริค ไม่นานเขาก็ได้กลายเป็นแฟนของฉันและความสัมพันธ์ของเราก็เริ่มจริงจัง เขาย้ายเข้ามาอยู่กับฉันที่อพาร์ทเม้นท์ที่ก่อนหน้านี้ฉันอยู่คนเดียว อืม ก็ไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก อยู่กับแกนดาฟน่ะ พ่อแม่ซื้ออพาร์ทเม้นท์นี้ให้ฉันและเพราะว่าฉันเป็นเจ้าของก็เคยคิดว่ามันสมเหตุสมผลมากถ้าฉันจะให้แฟนย้ายมาอยู่กับฉัน ฉันเชื่อใจอีริค แต่แมวของฉันเพราะอะไรสักอย่างกลับไม่เชื่อใจเขาเลย

ในวันแรก เมื่ออีริคขนของมาที่อพาร์ทเม้นท์ แกนดาฟเดินอย่างเงียบ ๆ ไปที่ห้องโถงและนอนขวางหน้าเอริค เอริคมองฉันอย่างสงสัยและฉันก็พูดขำ ๆ ว่าแมวของฉันอยู่มาก่อนเขาเพราะงั้นเขาต้องเข้าให้ได้กับคนที่มาอยู่ก่อน แต่เมื่ออีริคพยายามก้าวเข้าบ้าน แกนดาฟก็ขู่และข่วนขาของเขาด้วยกรงเล็บของมัน สถานการณ์ทั้งหมดไม่ขำอีกต่อไป อีริคโชคดีที่เขาใส่กางเกงยีนส์หนา! แต่ความสัมพันธ์ระหว่างแมวและแฟนของฉันเริ่มต้นได้แย่สุด ๆ

สวัสดีทุกคน! ฉันชื่อหลุยส์ คุณเคยประสบกับปัญหาใหญ่ขณะที่กำลังไล่ตามความสุขบ้างไหม? อืม ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องนี้เลยล่ะ และประสบการณ์ด้านความรักครั้งแรกสุดของฉัน ซึ่งควรจะเป็นการผจญภัยที่สุดแสนโรแมนติก ก็กลับกลายเป็นฝันร้ายอย่างแท้จริง

อย่างที่เห็น ฉันไม่เคยได้รับความนิยมในหมู่พวกผู้ชายเลย ไม่ใช่ว่าพวกเขาเมินฉันเสียทีเดียวหรอกนะ แต่ฉันไม่ได้ชอบคนที่เคยขอฉันคบ และฉันก็ขี้อายเกินกว่าจะไปขอคบคนที่ฉันแอบชอบด้วยตัวเอง ไม่เหมือนเคท เพื่อนรักของฉัน นั่นแหละ เธอสมัครสมาชิกกับเว็บหาคู่เดทแห่งหนึ่งและยินดีมาก ๆ ที่จะเลือกผู้ชายคนไหนที่เธออยากเดทด้วยตัวเอง และคืนหนึ่ง เหมือนทุกที เธอก็เชียร์ให้ฉันลองเดทดูอีกครั้ง ฉันคิดว่า “เรื่องบ้าอะไรเนี่ย” และสมัครสมาชิกเว็บเดียวกันไป

ราวหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นฉันจึงมานั่งอ่านโปรไฟล์ของผู้ชายแต่ละคนที่แตกต่างกันออกไป หนึ่งในนั้นดึงดูดความสนใจฉันได้จริง ๆ ชื่อของเขาคือลุค และเขาบอกว่ามาจากซานฟรานซิสโก ซึ่งไม่ไกลจากฟีนิกซ์ที่ฉันอยู่ตอนนี้นัก และเขาก็ดูเหมือนจะ แบบว่า มีอะไรมาก ดังนั้นฉันเลยตัดสินใจลองเสี่ยง และเป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ฉันเป็นฝ่ายเริ่มสนทนากับผู้ชายก่อน เขาตอบมาหลังจากนั้นไม่กี่นาที และฉันก็รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นมาก ๆ และมือยังชื้นเหงื่อ หลังจากส่งข้อความคุยกันไม่นาน เขาจึงขอให้ฉันเพิ่มเขาเป็นเพื่อนบนเฟซบุ๊ค และแนะนำว่าให้เราทั้งคู่ลบข้อมูลออกจากเว็บไซต์หาคู่ นั่นละที่มาที่ฉันได้พบกับแฟนของฉันจริง ๆ

ไง! ฉันชื่อเบธานี หรือเรียกสั้นๆ ว่าเบธก็ได้ และชีวิตของฉันยังเต็มไปด้วยเรื่องดราม่ามากมาย ซึ่งส่วนที่สำคัญและเจ็บปวดที่สุดก็คือการที่ฉันตกหลุมรักใครบางคนอย่างจริงจัง แต่เรามีอุปสรรคมากมายเหลือเกินที่จะได้อยู่ด้วยกัน ตอนนี้ฉันอายุเกือบจะครบ 19 ปีแล้ว แต่เรื่องราวที่ฉันกำลังจะเล่าให้คุณฟังนี้เริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเด็กกว่านี้มากนัก ฉันเกิดในเมืองเล็กๆ ในครอบครัวที่พ่อเป็นทหารและแม่เป็นแม่บ้าน อย่างที่คนพูดกันในบางครั้งนั่นแหละว่าอาชีพบ่งบอกถึงวิถีการใช้ชีวิต เรื่องนี้เป็นจริงสำหรับพ่อแม่ฉันเลย ขณะที่พ่อฉันกำลังปฏิบัติภารกิจของเขา แม่ฉันก็เลี้ยงดูฉันและคอยดูแลบ้าน หรือพูดอีกแบบหนึ่งคือ ทำสิ่งที่ภรรยาดีๆ และแม่คนหนึ่งจะต้องทำ แต่ไม่นานพ่อฉันก็เกษียณและมาอยู่บ้าน พร้อมทำธุรกิจทำสีรถเล็กๆ ของตัวเอง หนึ่งในเพื่อนเก่าในกองทัพของพ่อจึงเริ่มมาเยี่ยมเราที่บ้านเป็นประจำทุกปี

ฉันเรียกเขาว่าอาโอเวน ครั้งแรกที่ฉันเห็นเขา ฉันอายุ 5 ขวบเองมั้ง เขาสูงมากและหล่อเหลามากจริงๆ หมายความว่า ถึงเขาจะเด็กกว่าพ่อแม่ฉันไม่กี่ปี แต่เขาก็ยังดูเด็กกว่านั้นมาก เขามาที่เมืองของเราในทุกๆ ฤดูหนาว และบางครั้งยังอยู่ด้วยนานหลายเดือน เขาไม่ได้โชคดีถึงขนาดจะมีครอบครัวของตัวเอง และไม่เคยมีลูก ดังนั้นเขาก็เลยบอกว่าเขารักฉันมาก รักเหมือนเป็นลูกสาวของเขาเอง และฉันยังจำได้ว่าเขามักจะซื้อของขวัญมากมายให้ฉัน ทุกวันนี้ฉันยังเก็บของพวกนั้นส่วนใหญ่ไว้อยู่เลย

อาโอเวนอาศัยอยู่ในเมืองใหญ่ และเมื่อมาเยี่ยมเรา เขาจะเล่าเรื่องโลดโผนต่างๆ มากมายในชีวิตของเขาที่นั่นให้ฟัง และฉันจะทึ่งกับทุกอย่างที่ได้ฟังมาก แบบว่านั่งอ้าปากค้างเวลาฟังเขาจริงๆ เลยนะ ฉันยังเคยกระทั่งทิ้งเพื่อนมาในตอนที่อาโอเวนมาถึงด้วย พวกเขาเคืองฉันนิดหน่อยจนฉันต้องลงเอยด้วยการขอโทษพวกเขาหลังจากที่อาโอเวนกลับไป แต่ยิ่งเขาอยู่ที่บ้านเรานานเท่าไหร่ ฉันก็เกิดความรู้สึกข้างใน แบบที่คุณก็รู้ เด็กเล็กๆ ที่รอคอยคืนก่อนวันเกิดของตัวเองน่ะ และตอนนั้นฉันยังเคยคิดด้วยว่า ในตอนที่ฉันโตขึ้น ฉันจะย้ายไปยังเมืองนั้น เมืองเดียวกับอาโอเวน และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและน่าตื่นตาตื่นใจเหมือนอย่างที่เขาเป็น

สวัสดี ผมชื่อนีล อายุ 18 ปี พ่อแม่ทอดทิ้งผมตอนเป็นทารก ผมต้องเติบโตขึ้นมาพร้อมกับโรคร้ายตามลำพัง และตอนนี้ ผมกำลังเผชิญหน้ากับทางเลือกที่จะดูแลแม่ผู้ให้กำเนิดผมดีหรือไม่

ใช่ ผมไม่เคยรู้จักพ่อแม่ พวกเขายอมแพ้ที่จะเลี้ยงดูผมเพราะผมเกิดมาไม่ปกติ ตอนนี้อาจจะดูปกติแล้ว แต่ตอนที่เกิด ผมเป็นอัมพาตสมองซึ่งเป็นโรคที่ร้ายแรงมาก เนื่องจากสมองถูกทำลาย ผมจึงมีปัญหาเกี่ยวกับระบบกล้ามเนื้อ อันที่จริง ผมถึงขั้นไม่สามารถควบคุมแขนและขาได้ และนิ้วก็เกร็งอย่างควบคุมไม่ได้ ดูเหมือนว่าพ่อแม่จะตัดสินใจไม่รับภาระดูแลเด็กป่วยอย่างผม ดังนั้น ผมจึงถูกส่งเข้าระบบบุตรบุญธรรม แต่ในประเทศของเรามีปัญหาหนึ่งเกี่ยวกับระบบนี้ นั่นคือ หลายคนรับเลี้ยงเด็กที่มีความบกพร่องเพียงเพื่อผลประโยชน์ทางการเงินของตัวเอง ซึ่งจริง ๆ แล้วพวกเขาไม่ได้สนใจเด็กที่น่าสงสารเลย และเหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้นกับผม

แม้ว่าผมจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างช่วงปีแรกของชีวิตไม่ได้ แต่ผมจำชีวิตวัยเด็กและวัยรุ่นได้แม่น เพราะว่ามันยาวนานและเจ็บปวด ผมใช้เวลาช่วงปีแรก ๆ บนรถเข็น หมอต้องดูแลผมอย่างใกล้ชิดและการบำบัดต้องใช้เวลาหลายปี พ่อแม่อุปถัมภ์ก็ไม่ดูแลผมเลย จึงทำให้การบำบัดช้าลง อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่เคยปิดบังเรื่องที่ผมเป็นบุตรบุญธรรมเลย ในทางกลับกัน พวกเขามักเตือนผมเกี่ยวกับความจริงนี้ในทุก ๆ โอกาสที่มี อีกทั้งยังมีเด็กผู้ชายที่อายุมากกว่าในครอบครัวนี้ด้วย และไม่ ผมไม่สามารถเรียกพวกเขาว่าพี่หรือพี่ร่วมบิดามารดาได้

ไง ทุกคน! ผมพนันได้เลยว่าพวกคุณทุกคนต้องเคยถูกปฏิเสธมาก่อนหรือบางทีคุณอาจเคยได้ยินคำพูดเช่น "ขอโทษด้วย แต่คุณไม่ดีพอ" ผมรู้ว่ามันบั่นทอนจิตใจ และมีคนมากมายที่รู้สึกสิ้นหวังเมื่อได้ยินคำตอบว่า "ไม่" แต่ผมไม่อยากให้คุณเป็นเหมือนอย่างพวกเขา เพราะงั้นผมถึงจะเล่าเรื่องของผมให้คุณฟัง เพื่อให้คุณเชื่อว่าไม่มีอะไรในโลกที่หยุดคุณจากการประสบความสำเร็จได้นอกจากตัวคุณเอง ชีวิตของผมเริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายปีมาแล้วในประเทศจีน ผมเป็นลูกคนที่สองในบรรดาพี่น้องสามคน ในตอนนั้นทั้งประเทศกำลังประสบกับช่วงเวลาที่ลำบาก รวมทั้งครอบครัวของผมด้วย พ่อและแม่เป็นนักเล่าเรื่องผ่านดนตรีและหาเงินจากการสอนคนให้เล่นเครื่องดนตรีประจำชาติ แน่นอนว่ามันไม่ได้เงินมากนัก คุณรู้มั้ยว่าเราไม่ถูกนับรวมเป็นชนชั้นกลางด้วยซ้ำ แต่ชีวิตก็งี้

และแล้วเนื่องจากเรื่องทางการเมืองอันซับซ้อนทำให้ประเทศบ้านเกิดของผมเปลี่ยนไป เมืองเล็ก ๆ ที่ผมเคยจับจิ้งหรีดมาเล่นเป็นงานอดิเรกเริ่มเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกมาเยี่ยมเยือน ผมทึ่งกับความหลากหลายของผู้คนจากวัฒนธรรมและประเทศต่าง ๆ และผมคิดว่าสักวันหนึ่งผมจะท่องเที่ยวแบบพวกเขาเพื่อดูโลกบ้าง แต่มันก็มีปัญหาใหญ่อยู่ อืม แหงล่ะว่า ยกเว้นเรื่องเงิน นักท่องเที่ยวเหล่านั้นพูดภาษาอังกฤษและผมพูดไม่ได้ ผมก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรแต่ในตอนนั้นทั้งที่ผมยังเป็นเด็ก แต่ผมกลับมั่นใจว่าการรู้ภาษาอังกฤษจะเปิดโอกาสมากมายให้กับผม แต่ในโรงเรียนของผมไม่ได้สอนภาษาอังกฤษ และแน่นอนว่าพ่อแม่ก็จ่ายค่าจ้างติวเตอร์ไม่ไหว แต่ผมก็พบวิธีการเรียนด้วยตัวเอง ผมเริ่มฟังวิทยุรายการของบีบีซีและเดอะวอยซ์ออฟอเมริกาทุกวัน ตอนสองถึงสามทุ่ม ผมสนุกกับการฟังเสียงของผู้ประกาศข่าวและพยายามเลียนแบบ

แต่ในขณะเดียวกัน ผมไม่สามารถเก่งภาษาอังกฤษได้ถ้าไม่ฝึกพูด คุณก็รู้ แต่ก็ไม่มีใครใกล้ ๆ ที่ผมจะฝึกพูดภาษาอังกฤษด้วยได้และทำให้มันยากขึ้นไปอีก แต่ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้ตั้งเป้าหมายไว้ จะหาหนทางไปสู่เป้าหมายได้ในที่สุด มันมีโรงแรมที่มีนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกเข้าพักห่างจากบ้านของผม 40 นาทีถ้าคุณปั่นจักรยานไปและผมก็ไป ทุกวันจริง ๆ ไม่ว่าอากาศจะเป็นยังไงก็ตามผมก็ยังไป และผมให้บริการเป็นไกด์เล่าเรื่องราวของเมืองและประเทศนี้ให้นักท่องเที่ยวเหล่านั้นฟัง ผมสนุกกับประสบการณ์นั้นมากและผมก็ทำให้ฟรี ๆ เป็นเวลาหลายปี แต่ผมไม่เคยประสบความสำเร็จในชั้นเรียนเลย สำหรับผมการเรียนนั้นยากมากจนทำให้ผมสอบตกในการสอบปลายภาคถึงสองรอบทั้งตอนเรียนประถมและมัธยมต้น ผมสงสัยว่าผมโง่ที่สุดในชั้นเรียนหรือเปล่า ผมคิดว่าเป็นเพราะผมไม่มีเป้าหมายการเรียนที่ชัดเจน แต่การหมกมุ่นในการเรียนภาษาอังกฤษของผมให้แรงบันดาลใจกับผม

สวัสดีทุกคน! ผมชื่อจาเร็ตอายุ 15 ปี คุณรู้มั้ยว่ามันรู้สึกอย่างไรเวลาที่ส่องกระจกแล้วคุณไม่อยากตัวเองในนั้น? คุณเคยรู้สึกต่อต้านตัวเองจนอยากจะลืมว่าตัวเองเคยเป็นใครและกลายเป็นคนใหม่ให้มันรู้แล้วรู้รอดมั้ย? เปล่าเลย ผมไม่ได้ถูกล้อเลียนหรือถูกกลั่นแกล้งที่โรงเรียน แต่ประเด็นก็คือผมมันเป็นคนที่ไม่มีอะไรพิเศษเอาเสียเลย ที่โรงเรียนผมก็เป็นแค่คนที่ไม่มีใครพูดถึงและถูกหลงลืมได้ง่าย ๆ เสมอ  ผมมีพี่น้องทั้งหมดห้าคน และผมก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษกว่าพี่น้องคนอื่นเลยเช่นกัน

มีคน ๆ เดียวที่คอยเอาใจใส่ในตัวผมนั่นคือแฟรงค์ เขาเป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่ยังเด็ก เขาเป็นคนที่มีความสามารถและมีเพื่อนฝูงมากมาย ผมชื่นชมและนับถือเขามากและไม่เข้าใจว่าทำไมคนแบบเขาถึงมาสนใจคบคนที่น่าเบื่อแบบผมเป็นเพื่อน พวกเราเรียนคนละโรงเรียน แต่เรามักเจอกันหลังเลิกเรียนบ่อย ๆ เขามักจะเล่าเรื่องวงดนตรี เรื่องสาว ๆ และเรื่องปาร์ตี้ให้ผมฟัง ส่วนผมก็ได้แต่อ้าปากค้างเมื่อฟังเรื่องราวของเขาและพยายามซ่อนความรู้สึกเจ็บปวดที่รู้ว่าตัวเองไม่มีอะไรเทียบเขาได้เลยแม้แต่น้อย ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเริ่มรู้สึกไม่ชอบเขาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมไม่กล้ายอมรับด้วยซ้ำว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ที่ผิดคือผมเอง ดังนั้นผมจึงพยายามอย่างที่สุดในการขจัดความคิดแย่ ๆ พวกนี้ออกไปและรักษามิตรภาพที่ดีของเราไว้

วันหยุดสุดสัปดาห์หนึ่ง แฟรงค์มาหาผมที่บ้าน เขาดูร่าเริงมาก! เขาบอกผมเกี่ยวกับข่าวที่ดีที่สุดว่าเขาจะย้ายมาเรียนโรงเรียนเดียวกับผม และพ่อแม่ของเขาก็ขออาจารย์ใหญ่ให้ย้ายเขามาที่ห้องเดียวกันกับผมด้วย แม่ผมดีใจมากที่ได้ยินเช่นนั้น! เธอรักเขาเหมือนกับที่ใคร ๆ ก็รักเขา ทุกครั้งที่เขามาที่บ้าน เธอมักจะพูดคุยกับเขาเป็นเวลานาน จนบางครั้งผมคิดว่าเธอน่าจะมีความสุขมากกว่าถ้าได้เขามาเป็นลูกชาย คุณอาจเดาออกว่าผมไม่ได้ตื่นเต้นกับข่าวนี้เลย เพราะต่อจากนี้ผมจะต้องเห็นความสำเร็จของเขาทุกวัน ยิ่งไปกว่านั้น ผมยังไม่ต้องการให้แฟรงค์รู้ถึงสถานภาพทางสังคมของผมที่โรงเรียน ส่วนตัวเขากลายเป็นคนเด่นของห้องในทันที และยิ่งแย่เข้าไปอีกเมื่อเขาได้รับความสนใจจากไวโอเล็ตสาวในฝันของผม ผมแอบชอบเธอมาตั้งแต่สองปีก่อน และแน่นอนว่าผมไม่เคยมีโอกาสได้บอกเธอ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำยังไง ความรู้สึกของผมที่มีต่อแฟรงค์เปลี่ยนไป เขาทำให้ผมหัวใจสลาย! และไม่นานสิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็เกิดขึ้น

ไง! ผมชื่อจอร์จ ผมอายุสิบหกปี คุณอาจบอกว่า – ผมเป็นผู้ใหญ่ที่โตแล้ว บางทีนั่นก็อาจจริงนะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมทำใจกับเรื่องต่าง ๆ ได้หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนที่ผมอายุสิบปี หกปีก่อนผมได้ประสบกับการหักหลังที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ - นั่นคือการหักหลังจากแม่ผมเอง

เรื่องราวของผมเริ่มขึ้นตั้งแต่ก่อนผมเกิดอีก – ผมทำลายชีวิตของแม่ผมขณะที่ยังอยู่ในท้องแม่...อืม ผมเดาว่านั่นคือสิ่งที่แม่คิด ความจริงก็คือ เมื่อแม่ท้องผม มันเกิดขึ้นค่อนข้างจะ...กะทันหันมาก อย่างที่เห็น แม่ยังเป็นแค่วัยรุ่น และแทบเรียนไม่จบอยู่แล้วในตอนที่เจอพ่อผม ในเวลานั้นเขาเป็นนักดนตรีร็อก! ไม่ใช่ดาวเด่นอะไรนะ ไม่ใช่ เรื่องของผมไม่ใช่แบบนั้น วงของพ่อผมไม่ได้ดังอะไร แต่ก็ได้ไปทัวร์เมืองเล็ก ๆ ในสหรัฐอเมริกาอยู่ ระหว่างนั้นเองที่พ่อแม่ผมได้พบกัน ชอบกันและหลังจากนั้นไม่กี่เดือน แม่ผมก็พบว่าตัวเองท้อง เมื่อพ่อแม่ของแม่รู้เรื่องนี้ พวกเขาสั่งให้แม่กำจัดตัวปัญหาออกไป และพอแม่ปฏิเสธ พวกเขาก็เลยตัดหางปล่อยวัดแม่ พวกเขารู้สึกว่าในเมื่อแม่ไม่รอบคอบเอง แม่ก็ควรไปหาพ่อเด็กซะ และนั่นก็คือตอนที่แม่ผมจากบ้านของพ่อแม่ไปตลอดกาล ดังนั้นผมก็เลยไม่เคยพบคุณตาคุณยายของผมเลยและพูดกันตามตรงนะ ผมไม่ได้เสียใจสักนิด ถ้าเพียงแต่คุณตาคุณยายผมมีเมตตากว่านี้สักนิด บางทีชีวิตผมอาจแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิงเลยก็ได้

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่แม่ผมก็หาพ่อผมเจอ! เขามองท้องโต ๆ ของแม่ด้วยความสงสัย - แต่แน่ละ เขาไม่มีทางแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาลืมไปแล้ว ดังนั้นเลยไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงที่มีลูกติดมาด้วย! แต่เขาก็สัญญาว่าจะจำไว้ว่ามีผมอยู่ และส่งเงินมาให้เมื่อมีโอกาส เรื่องนี้หมายความว่า พ่อผมก็ไม่รวยเหมือนกัน แต่ในตอนนั้นสำหรับแม่ผม แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ไงทุกคน! ฉันชื่อโรเบอร์ต้าอายุ 13 ปี ถ้าเด็กสามารถหย่าร้างกับพ่อแม่ได้ เหมือนคู่สมรส ฉันจะขอหย่าขาดจากพ่อของฉัน ก่อนอื่นคุณจะต้องรู้เกี่ยวกับพ่อของฉันผู้ซึ่งฝันอยากมีลูกชายมาตลอด เขาแทบจะหมกมุ่นอยู่กับความคิดนี้ หรืออย่างน้อยเขาก็ไม่ได้บอกฉัน ดังนั้นเมื่อแม่คลอดพี่ชายของฉัน โรเบิร์ต พ่อจึงมีความสุขมากที่สุดในโลก เขาตัดสินใจที่จะปลูกฝังให้พี่ของฉันประสบความสำเร็จทางด้านกีฬา และพี่ก็ได้เป็นนักกีฬาฮอกกี้ ที่ได้รับรางวัลมากมาย พ่อรักโรเบิร์ตมากกว่าอะไรในโลก และแน่นอน แม่ก็รักเขามากด้วยเช่นกัน

วันหนึ่งขณะที่โรเบิร์ตกำลังเล่นบอลอยู่ข้างนอก ส่วนแม่มัววุ่นอยู่กับโทรศัพท์ ลูกบอลกลิ้งออกไปที่ถนน โรเบิร์ตวิ่งตามออกไปเก็บ และรถคันหนึ่งก็... เขาเสียชีวิตในระหว่างทางที่ไปโรงพยาบาล ในขณะที่มีอายุเกือบ 8 ขวบ แม้ว่าทุกอย่างจะเกิดขึ้นก่อนที่ฉันจะเกิด แต่ฉันก็พอรู้ว่าพ่อแม่ของฉันเสียใจอย่างมากหลังจากการตายของโรเบิร์ต พ่อโทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดแม่และเขาก็คิดแบบนั้นจริงๆ จากนั้นเขาก็เริ่มดื่มหนักมาก  แม่รักพ่อและพยายามให้กำลังใจเท่าที่จะทำได้เพื่อช่วยให้เขาผ่านทุกอย่างไปให้ได้  ด้วยเหตุนี้สุขภาพของแม่จึงแย่ลงและเธอใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการทดสอบทางการแพทย์เพื่อหาสาเหตุของโรคและการรักษาที่ถูกต้อง อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปได้ระยะหนึ่งพ่อก็เข้ารับการบำบัดและความสัมพันธ์ระหว่างเขากับแม่ของฉันก็ดีขึ้น และแม่ของฉันก็ท้องอีกครั้ง หมอบอกว่าเด็กที่เกิดมาจะเป็นเด็กผู้ชายพร้อมโชว์ภาพจากโซโนแกรมให้พวกเขาดู และนั่นทำให้พ่อมีกำลังใจมากขึ้น

แต่เมื่อเกิดฉันกลับไม่ใช่เด็กผู้ชาย แต่นั่นก็ไม่ได้หยุดพ่อจากการสอนฉันให้เหมือนกับเด็กผู้ชาย เขาพาฉันไปทุกที่ที่เขาไปและสอนฉันทุกอย่างที่เขารู้ ตอนอายุ 6 ขวบฉันตกปลา ว่ายน้ำ เล่นฟุตบอล เบสบอลและอีกมากมายได้อย่างชำนาญ ฉันรู้ด้วยซ้ำว่าอะไหล่ทุกชิ้นในรถของพ่อเรียกว่าอะไรและมีไว้ใช้ทำอะไรบ้าง แต่ต้องขอบอกว่า ช่วงเวลานั้น เราสนุกด้วยกันมาก แม้ว่าเรื่องที่พ่อบังคับฉันให้ตัดผมสั้นจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับฉัน และมีบางครั้งที่เพื่อนเก่าๆ ของพ่อแม่ที่ไม่เคยรู้จักฉันมาก่อนจะทักว่าฉันเป็นเด็กผู้ชายที่ดูน่ารักมาก แต่ฉันก็ยังโอเคกับมัน เพราะบางครั้งมันก็อาจเกิดขึ้นได้ เรื่องการแยกไม่ออกระหว่างเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิง จริงมั้ย? แต่ในขณะที่ทุกคนเรียกฉันว่าเบอร์ตี้ แต่พ่อกลับเรียกฉันว่าบ๊อบบี้э

สวัสดีทุกคน! ฉันชื่อโลล่า อายุ 15 ปี ฉันยังคงสงสัยว่าทำไมผู้คนมักจะบอกว่าเราควรเป็นคนดีและมีเมตตา เพราะตอนนี้ฉันได้รับประสบการณ์บางอย่างที่ไม่ค่อยน่ายินดีนัก ซึ่งพนันได้เลยว่ามันจะไม่เกิดขึ้นถ้าพ่อแม่และฉันไม่เป็นคนดีมากเกินไป อย่างแรกที่คุณควรจะรู้เลยคือ ครอบครัวของฉันนั้นร่ำรวย พวกเราอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่บริเวณชานเมืองที่มีทั้งสวนและสระน้ำ พ่อแม่ของฉันมีหน้ามีตาในสังคม ส่วนพี่สาวและฉันมีทุกอย่างที่อยากได้ แต่อย่าเพิ่งคิดว่าเราหยิ่งยโสนะ มันกลับกันเลยล่ะ จริงๆ แล้ว แม้จะไม่บ่อยนัก แต่ฉันได้ยินคนอื่นพูดถึงครอบครัวของเรา ทุกคนรักเรามากๆ และชื่นชมความจริงที่ว่าพ่อแม่นั้นสามารถจัดการการใช้เงินของพวกท่านได้อย่างไร้ที่ติ และพวกท่านก็เลี้ยงดูฉันและอลิซ พี่สาวของฉันให้เติบโตมาอย่างดีด้วย มันช่างน่ายินดีใช่ไหมล่ะ?

อันที่จริงแล้ว มีคนที่ช่วยเหลือเราหลายคน ซึ่งช่วยดูแลเราและทรัพย์สินของพวกเรา และในบรรดาพวกเขา คนที่สำคัญที่สุดและใกล้ชิดครอบครัวเราที่สุดคือแม่บ้านรอนด้า ซึ่งเราเจอเธอเมื่อ 5 ปีก่อนและหลังจากนั้นเราก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรกันเลย เธอทำอาหารเก่ง, เก็บของทุกอย่างอย่างเป็นระเบียบ และเป็นคนที่จิตใจดีสุดๆ เธอทุ่มเทเพื่อครอบครัวตัวเอง และเรียกฉันกับพี่ว่า “สาวน้อยแสนล้ำค่าของเธอ” วันหนึ่งในระหว่างช่วงเวลาหลังอาหารค่ำตามปกติของเรา รอนด้าได้มาหาพ่อและขอให้ท่านช่วยอะไรบางอย่าง รอนด้าจากประเทศบ้านเกิดของตัวเองมาเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว เธอมาทำงานกับเราและปล่อยให้ลูกชายอยู่กับสามีของเธอ แต่เมื่อไม่นานมานี้ เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับสามีที่กำลังทำงานอยู่ที่ลานเก็บไม้ โชคไม่ดี เขาเสียชีวิตลง นั่นแหละ รอนด้าจึงไม่สามารถปล่อยให้ลูกชายที่เพิ่งจบจากโรงเรียนอาศัยอยู่คนเดียวโดยไม่มีอนาคต, ไม่มีโอกาส และไม่มีพ่อได้ ดังนั้น เธอจึงขอยืมเงินจำนวนหนึ่งกับพ่อเพื่อซื้อตั๋วให้อเล็กซ์และขออนุญาตให้เขาอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้กับเธอ เธอยังรับประกันด้วยว่าลูกชายของเธอนั้นเป็นหนุ่มฉลาดและขยัน ซึ่งอาจจะมาช่วยทำงานเป็นคนสวนได้ หรือไม่ก็ดูแลสระน้ำ หรืออะไรก็ตามที่เราต้องการ ซึ่งนี่จะเป็นโอกาสที่เขาจะได้เริ่มต้นอนาคตของตัวเอง

แน่นอน พ่อบอกว่าเขายินดีที่จะช่วยรอนด้า และประมาณหนึ่งสัปดาห์จากนั้น บ้านของเราก็ได้ผู้ช่วยคนใหม่ อเล็กซ์ดูเหมือนคนที่เพิ่งออกมาจากปกนิตยสารหรืออะไรทำนองนั้น เขาสูง, มีผมสีเข้ม, ดวงตาสีเขียว และตอนที่ได้ทำสวนครั้งแรก ในตอนที่เขาถอดเสื้อตัวเองออก สายตาของฉันก็ได้เหลือบมองกล้ามท้องของเขาอย่างช่วยไม่ได้ ไม่แปลกเลยที่ฉันจะรู้สึกเหมือนหลงเสน่ห์เขาในทันที สิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจยิ่งกว่าการดูเขาทำงานคือ ภาพลักษณ์ที่น่ามองของเขา ซึ่งมันน่าสนใจสุดๆ และบอกได้เลยว่าฉันถูกเขาดึงดูดความสนใจเข้าแล้ว

สวัสดี ฉันชื่อบรี อายุ 17ปี ฉันอาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ และเรียนอยู่ปีสุดท้ายของโรงเรียนมัธยมแล้ว แฟนของฉันชื่อเจสัน เขาอายุมากกว่าฉันหนึ่งปีตอนนี้เขาเรียนจบมัธยมแล้ว และได้ย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัยที่เมืองอื่น ดังนั้นในปีนี้ พวกเราจึงไม่ได้เจอหน้ากันบ่อยนัก บางทีอาจแค่สองสามเดือนครั้ง แต่ฉันวางแผนไว้นะว่า ฉันจะย้ายไปอยู่เมืองเดียวกันและเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเขาที่ที่ฉันก็จะได้เรียนศิลปะ ในขณะที่เขาเรียนสาขาวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ แน่นอนว่าเจสันมีเพื่อนใหม่ที่นั่นมากมาย และเขาก็ไม่อยากที่จะเสียเวลาขับรถ 6-7ชั่วโมงเพื่อมาหาฉันที่บ้านเกิด ส่วนฉันเองก็กำลังเรียนอยู่ในปีสุดท้ายเราจึงไม่ค่อยมีเวลาว่างมาเจอกันบ่อยนัก แต่เราก็โอเคกับจุดนี้ตราบใดที่เรายังคงคบเป็นแฟนกันอยู่ ชีวิตมันก็ต้องมีอุปสรรคบ้างบางครั้งและเราต่างก็ยอมรับช่วงเวลานี้ได้ว่าเราควรต้องมุ่งทำในสิ่งที่สำคัญที่สุดไปพร้อม ๆ กับการรักษาความสัมพันธ์ของเรา แต่ว่าตอนนี้ ฉันชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิว่าเราจะไปกันรอดหรือเปล่า ทำไมฉันถึงรู้สึกอย่างนั้นน่ะเหรอ? เอาล่ะ ฉันจะเล่าให้คุณฟัง

...มันเกิดขึ้นตอนที่เจสันมีเวลาว่างพอที่จะกลับมาบ้านเพื่อมาพบฉัน คืนนั้นเรานั่งเล่นบนโซฟาและดูหนังกัน  เจสันเพลียจากการขับรถที่เช่ามาพร้อมกับเพื่อน ๆ เขาจึงเผลอหลับไป ฉันได้แต่นั่งอยู่ข้าง ๆ จ้องมองชายคนที่ฉันรักอย่างเอ็นดู และสงสัยว่าชีวิตในมหาวิทยาลัยของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง แล้วทำไมเขาถึงโพสต์รูปภาพกับเพื่อนใหม่แค่สองสามรูปในอินสตาแกรมเท่านั้น เขาวางมือถือเอาไว้บนโต๊ะ ที่เต็มไปด้วยป็อปคอร์น ถุงมันฝรั่งทอดที่เหลืออยู่ครึ่งถุง กระป๋องน้ำอัดลมและ ช็อกโกแลตที่กัดไปแล้วนิดหน่อย พูดง่าย ๆ ก็คือมันวางอยู่ใต้ขนมต่าง ๆ ที่เราเตรียมสำหรับการดูหนังในคืนนี้ที่บ้าน

ฉันไม่สามารถต้านทานความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้ จึงหยิบมือถือของเขาคิดมาดูพร้อมกับอีกมือก็ถือช็อกโกแลตกินไปด้วย ฉันเริ่มดูรูปถ่ายของเขา โอ้ ได้โปรดอย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้คิดที่จะจับผิดแฟนของฉันเลย! แทบไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยด้วยซ้ำ! ฉันก็แค่อยากดูรูปถ่ายของเขาที่มหาวิทยาลัย เขาเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ฉันฟังมากมายตอนที่เราโทรคุยกันแทบทุกคืน แต่เขาไม่เคยส่งรูปอะไรมาให้ ฉันก็เลยคิดอยากเห็นขึ้นมาว่าเพื่อน ๆ ของเขาดูเป็นยังไงกันบ้าง แล้วฉันก็เลื่อนดูรูปต่าง ๆ มากมาย ซึ่งส่วนมากก็เป็นรูปถ่ายธรรมดา ๆ ทั่วไป... จนกระทั่ง ฉันได้เห็นรูปของเขารูปหนึ่งซึ่งสวมชุดเดรสฟูฟ่องสีชมพูและแถมยังแต่งหน้าหนาเตอะ พร้อมทาลิปสีชมพูและอายชาโดว์กากเพชร

สวัสดีครับทุกคน ผมคือนิค อายุ 15 ปี หลังจากที่ผมสูญเสียแม่ไป ผมก็หวังว่า ชีวิตของผมจะไม่ต้องมีความท้าทายอะไรอีกแล้ว. แต่ไม่นานมานี้ ผมถูกทิ้งไว้คนเดียวกลางเกาะที่อยู่ห่างจากบ้านนับพันๆ ไมล์ แน่นอน ที่นั่นไม่ใช่เกาะร้าง แต่เป็นเกาะสวรรค์ที่มีหาดทราบสวยงาม ต้นปาล์ม และต้นมะพร้าว. ผมควรจะมีความสุขดีที่นั่น แต่ทุกวันผ่านไป ผมยิ่งอยากกลับไปบ้านมากขึ้นเรื่อยๆ ผมคิดถึงชีวิตเก่าของตัวเอง และอยากได้ชีวิตผมกลับคืนมา แต่สิ่งนี้ยิ่งทำให้เจ็บปวดยิ่งกว่าเมื่อผมตระหนักดีว่า นั่นมันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เมื่อปีที่แล้ว ครอบครัวของเราต้องเผชิญกับความโหดร้ายอย่างยิ่งยวด แม่ของผมได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็ง หลายเดือนที่แม่ต่อสู้กับโรคร้าย. ไปโรงพยาบาลมาหลายแห่ง แต่ไม่มีที่ไหนช่วยแม่ได้เลย แม้จะมีกำลังใจจากเรา แม่ก็ยังอาการแย่ลงเรื่อยๆ ไม่นานแม่ก็จากไป

ว่าไง ทุกคน ฉันชื่อเอลลี่ คุณรู้ไหมว่าบางครั้งความโชคร้ายก็เปลี่ยนชีวิตคนให้เหมือนตกนรกได้ แต่ในกรณีของฉันมันต่างออกไป เราเลี่ยงความโชคร้ายได้ แต่ชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไปตลอดกาล มันเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ปีก่อน พ่อแม่ฉันเซอไพรส์ฉันและบอกว่าเรากำลังจะได้ใช้เวลาสามเดือนบนเกาะสุดเก๋ที่ไหนสักแห่งในเอเชีย พวกเขาจะจองวิลล่าไว้และพวกเราจะได้สนุกกับการอยู่ในสรวงสวรรค์ตลอดทั้งฤดูร้อน แต่เรื่องของเรื่องคือฉันไม่อยากไปเลย! มันเป็นปิดเทอมหน้าร้อนครั้งสุดท้ายของฉันและฉันอยากจะใช้เวลากับเพื่อน ๆ! ปีหน้าพวกเราต่างก็ต้องไปเรียนมหาวิทยาลัยคนละที่กัน แล้วก็อาจจะไม่ได้ติดต่อกันอีก อีกอย่างฉันเกิดเดือนกรกฎาคม ฉันไม่อยากจะฉลองวันเกิดกับพ่อแม่ที่เกาะหรอก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเกาะสวรรค์ก็เถอะ แต่โชคร้ายที่ไม่มีใครถามความเห็นฉันเลย พ่อแม่จองตั๋วเครื่องบินแล้วและพวกเขาไม่ปล่อยฉันไว้คนเดียวที่บ้านแน่ เพราะงั้นฉันจึงไม่มีทางเลือก แต่ฉันตั้งใจว่าจะอยู่บ้านจึงตัดสินใจขัดขวางการเดินทางครั้งนี้ ใช่แล้ว ฉันรู้ว่าพ่อแม่คงจะเสียเงินเยอะแต่เข้าใจฉันหน่อยเถอะ นี่มันสามเดือนในชีวิตของฉันเลยนะที่ต้องอยู่ห่างจากบ้านและเพื่อน ๆ เป็นพันกิโล

แล้ววันเดินทางก็มาถึง ฉันจัดกระเป๋าตามแผนที่วางไว้และเราเช็คของเป็นครั้งสุดท้าย ฉันช่วยเพื่อที่จะได้เห็นว่าแม่เอาพาสปอร์ตของพวกเราเก็บไว้ไหน ที่ต้องทำก็แค่หันเหความสนใจของพ่อแม่ เอาซองใส่พาสปอร์ตของจากกระเป๋าของแม่และซ่อนมันไว้ที่บ้าน แม่โทรเรียกแท็กซี่ แล้วพวกเราก็นั่งรอรถ ฉันคิดว่านี่เป็นช่วงเวลาที่เหมาะที่สุดในการสร้างความตื่นตระหนก ฉันเลยออกไปข้างนอกแป๊ปนึง โทรหาบริษัทแท็กซี่และยกเลิกแท็กซี่ ฉันหวังว่าเมื่อแท็กซี่ยังไม่มาแม่จะเริ่มกังวลและแม่จะออกห่างจากกระเป๋าของเธอสักแป๊ป แท็กซี่ไม่มาตามเวลาที่นัดไว้และไม่ช้าพ่อแม่ก็เริ่มเป็นกังวลอย่างมาก และเมื่อแม่โทรไปที่บริษัทแท็กซี่และพบว่าปัญหาคืออะไร แม่จึงรู้ว่าฉันพยายามทำลายทริปของเรา และอย่างที่ฉันคาดไว้แม่เริ่มตื่นตระหนก แม่กับพ่อวิ่งออกไปเรียกแท็กซี่ได้ในที่สุด เยี่ยมเลย ทำให้ฉันมีเวลาพอที่จะขโมยซองใส่พาสปอร์ตและโยนไว้ในตู้เสื้อผ้า

หลังจากนั้นพวกเราก็รีบไปที่สนามบิน พ่อแม่ตะโกนใส่ฉันตลอดทางและบอกว่าถ้าพวกเราไปไม่ทันฉันจะต้องถูกลงโทษ ฉันไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย ฉันพร้อมที่จะถูกกักบริเวณ โดนหักค่าขนม หรืออะไรก็ตามที่พวกเขาคิดออก เรามาถึงช้าแต่ก็ยังมีเวลาให้เช็คอินและเมื่อพนักงานขอพาสปอร์ต แม่ก็ตกใจมากที่พบว่ามันไม่อยู่ ไม่มีเวลาพอที่จะกลับไปเอาแล้วเพราะงั้นฉันชนะ ฉันแทบอดจะร้องออกมาว่า "เย้!" ไม่ได้ แต่เมื่อเห็นสายตาอันขุ่นเคืองของพ่อแม่ฉันก็รู้สึกได้เลยว่าแย่แน่ ๆ โอ้ ต้องบอกมั้ยว่าพ่อแม่ดุฉันหนักขนาดไหน ฉันสาบานเลยว่าแม่พร้อมจะฆ่าฉันเพราะสิ่งที่ฉันทำเลยล่ะ การลงโทษเริ่มขึ้นทันทีที่เราถึงบ้าน ฉันต้องเก็บของจากกระเป๋าเดินทางทั้งหมดและทำงานบ้านทั้งหมดด้วย พ่อแม่ยังบอกด้วยว่าฉันจะถูกกักบริเวณตลอดทั้งปิดเทอมหน้าร้อน แหงล่ะว่านี่ไม่ใช่อย่างที่ฉันหวังไว้และฉันก็ไม่คิดว่าพ่อแม่จะโกรธหนักขนาดนี้ ฉันเริ่มรู้สึกแย่ ฉันทำลายทริปนี้ มันคงดีกว่านี้จะเราได้ไปที่เกาะงี่เง่านั่น แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันต่อมาเปลี่ยนทุกสิ่ง

สวัสดีทุกคน ฉันชื่อจิอานน่า และฉันคิดว่าบางครั้งทุก ๆ คนก็อยากจะรู้อนาคตของตัวเอง จะได้ทำงานอะไร, จะได้เงินเท่าไหร่, จะตายตอนไหน มันเป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อ แต่ก็เจ๋งใช่ไหมล่ะ ก็นะ จากประสบการณ์ของฉันแล้ว มันไม่เจ๋งเลย ฉันเป็นเด็กสาวอายุ 15 ที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน มีการวางแผน และมีความหวังอันยิ่งใหญ่ ฉันมีครอบครัว เพื่อน และแฟนที่น่ารัก จะต้องการอะไรอีกล่ะ? ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทุกอย่างเหมือนถูกทำลาย มันเริ่มต้นจากการปวดหัวเพียงเล็กน้อย ซึ่งฉันไม่สนใจ จากนั้นก็รู้สึกประหลาดใจเมื่อสังเกตตัวเองแล้วพบว่า ฉันมักจะเหนื่อยอยู่บ่อย ๆ หลังจากตื่นนอนตอนเช้า ซึ่งฉันก็คิดเพียงแค่ว่า เป็นเพราะยุ่งมาก ๆ นั่นแหละ

ครั้งหนึ่งตอนที่ฉันไปข้างนอกกับเพื่อน ฉันรู้สึกว่างเปล่าและ... ตื่นมาบนเปลหาม ทุกอย่างเบลอไปหมด ฉันเห็นเพื่อน ๆ ทำหน้าตกใจ และหมอที่กำลังเรียกชื่อฉันอยู่ ฉันรู้สึกตัวตอนอยู่ที่โรงพยาบาล ครั้งนี้ฉันปวดหัวอย่างสุด ๆ พ่อ แม่ พี่ชายของฉันก็อยู่ด้วย ฉันถามพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น แม่จึงบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ฉันเป็นลม ล้มลงบนทางเท้า ทำให้หัวได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง เพื่อน ๆ จึงเรียกรถพยาบาลให้ แต่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก หมอสัญญาว่า ฉันจะกลับบ้านได้ทันทีถ้าได้รับผลเอกซเรย์แล้ว ดังนั้น ฉันจึงใจเย็นลงนิดหน่อย แต่ก็ยังอยากออกจากที่นั่นให้ไวที่สุดอยู่ดี เพราะหมอและโรงพยาบาลมักทำให้ฉันกลัว!

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันคิดว่าตัวเองรู้สึกดีขึ้น ในขณะที่ฉันกำลังเก็บของ หมอและพ่อแม่ของฉันก็เข้ามาในห้อง แม่หน้าซีด ส่วนพ่อก็ทำหน้ากลุ้มใจ หมอเป็นคนดีและยิ้มเก่งมาก เขาเล่ามุกตลก แต่ดูเหมือนว่าเขาอยากจะพูดบางสิ่งที่จริงจังออกมา

สวัสดี! ฉันชื่อรูบี้ ฉันเพิ่งเรียนจบจากโรงเรียนและแต่งงานแล้ว และฉันก็ท้องอยู่ด้วย นี่คือที่มาว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อหลายปีก่อนที่ฉันจะโตเป็นวัยรุ่น ฉันกลับมาจากโรงเรียนในวันหนึ่งและเจอเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังจะออกจากอพาร์ทเมนต์ของเรา แม่ของฉันหน้าซีดเผือด และเห็นได้ชัดว่าเพิ่งหยุดร้องไห้ ปรากฏว่าพ่อฉันถูกรถเมล์ชน และตอนนี้เราก็สูญเสียเขาไปแล้ว

จะบอกว่ายังไงดีล่ะ? แน่นอน เป็นเรื่องยากที่เราจะผ่านพ้นเรื่องนี้ไปได้ ทั้งสำหรับฉันและแม่ เราเริ่มมานอนบนเตียงเดียวกันหลังจากเรื่องนี้เกิดขึ้น เพราะส่วนใหญ่ฉันจะฝันร้ายถึงเรื่องที่ต้องสูญเสียพ่อไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า และแม่ฉันก็บอกว่าแม่ไม่อาจนอนหลับในห้องได้เมื่อไม่มีพ่อ เกือบทุกคืนฉันจะได้ยินเสียงแม่ร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ ฉันอยากช่วยแม่ อยากให้แม่รู้สึกดีขึ้น แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ต้องใช้เวลาราวหนึ่งเดือน หรืออาจมากกว่านั้นอีกนิดหน่อยเพื่อเริ่มต้นชีวิตปกติธรรมดาของเราอีกครั้ง แต่หนนี้ฉันเริ่มสังเกตเห็นว่าแม่ฉันมีบางอย่างผิดปกติไป แม่เริ่มดื่มเหล้าทุกวัน แบบทุกวันจริงๆ ตอนแรกแม่บอกว่าแค่ช่วยให้หลับดีขึ้น และฉันก็เชื่อแม่ แต่วันหนึ่งฉันก็พบว่าแม่นอนหลับอย่างสงบสุขในตอนกลางวัน ซึ่งที่จริงก็หมายถึงแม่โดดงาน สถานการณ์แบบเดียวกันเป๊ะเกิดขึ้นซ้ำอีกหลายหน จนถึงจุดหนึ่งแม่ก็ทำให้ตัวเองถูกไล่ออกจากงานสองอย่างภายใน 5 หรือ 6 สัปดาห์ถัดมา แต่ละครั้งแม่จะบอกว่าเสียใจมาก และเริ่มพยายามเลิกเหล้า แต่เมื่อไม่มีเหล้า แม่ก็จะเริ่มกลายเป็นคนก้าวร้าว และก็อย่างที่คุณรู้ ไม่เป็นมิตรเลยน่ะ เรื่องนี้เกิดบ่อยเสียจนถึงจุดหนึ่งเพื่อนบ้านเราก็เริ่มสงสัยว่าจะมีอะไรสักอย่าง และเรียกนักสังคมสงเคราะห์มาดู

ฉันใช้เวลา 111 วันอยู่ที่ศูนย์ดูแลเด็ก เพื่อรอให้แม่ฉันบำบัดอาการของตัวเอง เมื่อในที่สุดแม่มารับฉันกลับบ้าน แม่ดูผอมลง แต่สุขภาพโดยรวมแข็งแรง ฉันไม่เคยลืมอารมณ์ที่เกิดขึ้นในตอนที่เห็นแม่ผ่านหน้าต่างวันนั้นได้เลย ฉันคิดว่าความสุขของฉันคงจะชัดเจนจนเผื่อแผ่ไปถึงคนรอบข้างด้วย ฉันเห็นว่าแม่ภูมิใจในตัวเองมากขนาดไหนที่เลิกนิสัยแย่ๆ ของตัวเองไปได้ และฉันเองก็เช่นกัน เราทั้งคู่ตกลงกันว่าคงเป็นเรื่องยากถ้าจะใช้ชีวิตในอพาร์ทเมนต์เดิม และอยู่กับเพื่อนบ้านเดิมๆ เราก็เลยเก็บข้าวของและย้ายไปเมืองอื่น เพื่อเริ่มต้นในสภาพแวดล้อมใหม่ทั้งหมด มันเป็นเมืองเล็กๆ ที่มีถนนและบ้านหลังเล็ก ฉันจำได้เลยว่าฉันตื่นตากับทัศนียภาพแค่ไหน ขณะที่แม่ฉันขับรถพาเราไปยังบ้านหลังใหม่ ฉันรู้ว่าชีวิตเราที่นั่นจะต้องต่างออกไป ดีกว่าเดิม และฉันก็ไม่ได้คิดผิด ถึงอย่างนั้นก็ชั่วระยะหนึ่งล่ะ

ไง! ฉันชื่อเจนนะ ฉันกำลังจะเล่าเรื่องราวของฉันให้คุณฟัง เพื่อแบ่งปันเรื่องดราม่าส่วนตัวของฉันด้วยความหวังว่าคุณอาจเข้าใจฉันจริง ๆ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าระเบิดเวลาที่กำลังนับถอยหลัง ระเบิดเวลาลูกเบ้อเริ่มและเลวร้าย โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าต้องตัดสายชนวนตรงไหน ฉันไม่ได้พูดเกินจริงนะ – ฉันมีเวลาเหลืออีกแค่สามวันเท่านั้นเพื่อตัดสินใจชะตากรรมของคนสองคน นั่นคือลูกที่น่ารักของฉัน และตัวฉันเอง

ตอนนี้ฉันอายุยี่สิบปีแล้ว เมื่อช่วงประมาณหนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมาฉันค้นพบว่าตัวฉันเองท้อง ในตอนนั้นความจริงนี้กระแทกฉันอย่างแรง! แต่หลังจากนั้นกลายเป็นว่านั่นเป็นแค่แรงกระแทกครั้งแรกจากอีกหลาย ๆ ครั้งที่จะตามมา ฉันหวังเหลือเกินว่าฉันจะไม่ได้ไปคุยกับพ่อเด็กตั้งแต่แรก – ฉันเกลียดความคิดที่ว่าคนเลวแบบนั้นกลับเป็นคนที่โด่งดังในอินเทอร์เน็ตอย่างที่เขาเป็น แต่ฉันต้องพูดถึงเขาก่อน แฟนหนุ่มของฉันและพ่อของเด็ก จากไปทันทีที่เขารู้ว่าฉันท้อง เขาบอกว่านั่นไม่ใช่ลูกของเขา และหายตัวไปเลย โดยไม่รอแม้กระทั่งโอกาสที่จะไปตรวจดีเอ็นเอยืนยัน และทิ้งฉันไว้คนเดียวอย่างไม่มีเยื่อใย – โดยเฉพาะเมื่อพ่อแม่ของฉัน ”ไม่ใช่” ประเภทที่จะอยากรับภาระดูแลแม่เลี้ยงเดี่ยวที่มีลูกเล็ก พวกเขายังบอกฉันตรง ๆ ด้วยซ้ำว่าฉันยังไม่พร้อมจะเป็นแม่คน บอกว่าฉันจะไม่สามารถเรียนมหาวิทยาลัยจนจบได้เพราะท้อง และเมื่อไม่มีวุฒิการศึกษา ฉันก็จะหางานดี ๆ ทำไม่ได้ และต้องใช้ทั้งชีวิตดิ้นรนอยู่กับความยากจน และเชื่อฉันเถอะนะ พ่อแม่ฉันรู้ดีมากว่าอะไรคือความยากจน เพราะพวกเขาก็ไม่เคยหลุดพ้นมาได้เลย

ใช่ ในหัวของฉัน ฉันเข้าใจเป็นอย่างดีว่าพ่อแม่พูดถูก แต่ลึกลงไปในใจ ฉันไม่อาจต่อสู้กับความคิดที่ว่าพวกเขาผิดได้ ฉันทนทรมานทางจิตใจอย่างมากเพราะฉันต้องประสบกับความยากลำบากในการตัดสินใจ ฉันอยากเก็บลูกคนนี้ไว้ และฉันก็ไม่อยากในเวลาเดียวกัน ฉันไม่รู้เลยว่าฉันจะทำอะไรต่อ ถ้าไม่ใช่เพราะเฮเลนลูกพี่ลูกน้องของฉันที่อยู่ ๆ ก็เข้ามาช่วยชีวิตฉันไว้

ไงทุกคน ฉันชื่อนอร์มา ฉันอยากเล่าให้คุณฟังว่าฉันถูกผู้ชายบ้าๆ คนหนึ่งจับเป็นตัวประกันได้อย่างไร และฉันก็ไม่อาจหนีออกมาได้ด้วย และพอฉันหนีพ้นมาได้ อะไรๆ ก็ยิ่งแย่ลง แต่ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วนะ แบรนดอนเพื่อนรักของฉันพยายามชวนฉันไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนเขามาระยะหนึ่งแล้ว แต่ฉันไม่อยากไป ตอนนั้นการสอบปลายภาคกำลังจะมาถึง และฉันต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือ แต่เขาเอาแต่พูดว่าที่นั่นเจ๋งยังไงบ้าง และคนครึ่งโรงเรียนก็คงมาร่วมงานด้วย. เขาบอกว่าเพื่อนร่วมชั้นรวยๆ คนหนึ่งของเราจะมีบ้านทั้งหลังเป็นของตัวเองในวันนั้น ถ้าพลาดโอกาสนี้ไปจะถือว่าพลาดแบบสุดๆ เลย ไม่นานฉันก็ยอมจำนน และตอบตกลงไปด้วย ฉันทำเพื่อไล่แบรนดอนให้เลิกเกาะติดตามตื๊อมากกว่า. และหลังจากนั้นฉันก็ต้องมานั่งเสียใจเอง

เรื่องคือ ที่นั่นมีผู้ชายคนหนึ่งชื่อเดเรคด้วย โอ ฉันรำคาญเขาสุดๆ เลย เขาไล่ตามฉันไปโน่นนี่มาทั้งปีแล้วนะ! เขาชอบฉันมากจริงๆ และก็เอาแต่ไล่ตื๊อ พยายามจะขอฉันคบ แต่ฉันปฏิเสธเขาแทบจะเป็นพันครั้งแล้ว ฉันปฏิเสธที่จะไม่ไปดื่มกาแฟกับเขา หรือไปดูหนัง หรือไปไหนก็ตาม และครั้งหนึ่ง เขาถึงขนาดวางเทียนไว้หน้าบ้านฉันเป็นอักษรคำว่า “ผมชอบคุณ” ฉันต้องบอกเลยนะว่ามันน่ารักดี แต่ฉันก็ยังไม่อยากคบกับเขา เพราะเขาเป็นคนประหลาด เขาแต่งตัวแปลกๆ ชอบคุยเรื่องแปลกๆ และครั้งหนึ่ง เขาถึงขนาดตามฉันกลับบ้านมาตลอดทางเหมือนพวกโรคจิต และตอนนี้เขาก็มาอยู่ที่งานปาร์ตี้เดียวกับฉัน แล้วไม่ยอมปล่อยให้ฉันอยู่ตามลำพังแบบจริงๆ เลย ถึงตอนหนึ่ง พวกเรานั่งกันที่โซฟา คุยเรื่องโน่นนี่เกี่ยวกับโรงเรียน แล้วแบรนดอนก็บอกว่าเขามีเรื่องเซอร์ไพรส์ และแบรนดอนก็พาเพื่อนฉันไปกับเขา ทีนี้ฉันเลยถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวจริงๆ กับตาเดเรคคนน่าขนลุก แน่ล่ะว่าเขาเริ่มพูดอีกแล้วว่าเขาชอบฉัน และอยากคบฉันแค่ไหน

อยากจะผ่อนคลายและสนุกกับงาน และไม่อยากทำลายบรรยากาศด้วยการพูดกับเขา ฉันก็เลยตะโกนใส่เดเรค บอกเขาว่าไม่มีทางที่อะไรในโลกจะทำให้ฉันไปคบกับเขาได้ และให้เขาไสหัวไปพ้นๆ ฉันหวังว่าในที่สุดเขาจะได้รู้ตัวเสียที และบางทีฉันก็แค่ต้องใช้วิธีปฏิเสธเขาแบบแรงๆ

ไงทุกคน! ชื่อของฉันคือแอนนา และฉันอายุ 14 ปี. ไม่นานมานี้ฉันเพิ่งถูกทรยศ. โอ ฉันไม่ได้หมายถึงการที่แฟนทิ้งฉันหรืออะไรแบบนั้นหรอกนะ แต่ถ้าเป็นเรื่องนั้นก็คงเป็นเรื่องยากเหมือนกัน แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ว่า พวกพี่ชายของฉันเพิ่งไล่ฉันออกจากบ้าน โดยไม่มีความรู้สึกผิดสำนึกใดๆ

ฉันเดาว่า ฉันต้องเริ่มจากการเล่าเรื่องของฉันก่อนว่า แม่ของฉันเป็นภรรยาคนที่สองของพ่อ และเขามีลูกชายสองคนจากการแต่งงานครั้งแรก ดังนั้นโดยพื้นฐานก็คือ ฉันมีพี่ชายต่างแม่สองคนคือ – เดเรคและจอห์น. ฉันมีมิตรภาพที่ดีกับพวกเขาเสมอมา พวกเขาเคยมาหาพ่อของเราที่บ้าน และอยู่ด้วยนานหลายสัปดาห์ และแม่ฉันก็ดีกับพวกเขามาก ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนญาติสนิทของแม่ พ่อพาเราทั้งหมดไปพักร้อนอย่างน้อยปีละครั้ง และทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดีมากๆ.

สวัสดีทุกคน ฉันชื่อลิซ่าและฉันอายุ 18 ปี ไม่นานมานี้ ฉันพาผู้ชายที่ทำลายครอบครัวของฉันและหักอกฉันเข้ามาในบ้าน แต่กลายเป็นว่ามันไม่ใช่ความผิดของฉันคนเดียว ครอบครัวของฉันค่อนข้างร่ำรวยเพราะพ่อของฉันทำงานหนักมาก เขาเป็นนักธุรกิจ ส่วนแม่ของฉันเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยพวกเขาสร้างครอบครัวที่แข็งแรงและฉันก็คิดว่า ไม่มีอะไรมาทำลายสายสัมพันธ์ของพวกเราลงได้ แต่เหตุการณ์มากมายที่เกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อนก็แสดงให้เห็นว่า ถ้าใครคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงรายละเอียดเล็ก ๆ จากกลไกที่ทำงานอย่างสมบูรณ์แบบไปละก็ทุกอย่างจะพังพินาศ

เรื่องราวเริ่มขึ้นในวันหนึ่งที่ฉันตัดสินใจที่จะโดดเรียนและกลับมาบ้านเร็วกว่าปกติ เมื่อฉันเดินเข้าไปในบ้าน ฉันต้องตกใจมากเพราะมีคนแปลกหน้ากำลังยืนอยู่ในครัวของเรา เมื่อเขาเห็นฉัน เขาก็เริ่มยิ้มอย่างกังวลและพยายามแสดงท่าทีเป็นมิตร เขาบอกว่าเขาเป็นนักศึกษาและแม่ของฉันก็กำลังติวเข้าให้เขาอยู่ พวกเราแนะนำตัวเอง เขาชื่อว่า จอร์จ ฉันพูดคุยกับเขาอยู่พักหนึ่งและสำหรับฉันเขาก็ดูเป็นคนดี ไม่นานนัก แม่ของฉันเข้ามาและเธอไม่คิดว่า จะเห็นฉันอยู่ที่บ้าน ฉันก็ตกใจเหมือนกันเพราะฉันไม่รู้ว่าแม่กำลังติวให้ใครอยู่ เธอบอกว่า เธอเพิ่งเริ่มรับติวเมื่อไม่นานมานี้ เมื่อจอร์จกลับไปและแม่ก็ขอร้องให้ฉันเก็บเรื่องการติวของเธอนี้เป็นความลับ เพราะพ่อต้องหึงและเขาคงไม่เห็นด้วยกับการทำงานพิเศษของเธอ ในตอนนั้นมันก็ฟังดูมีเหตุผลอยู่หรอก ยังไงก็ตาม จอร์จยังคงมาที่บ้านของเราบ่อยขึ้น และฉันก็รู้สึกดีใจ เพราะว่าเขาช่างหล่อและยังเก่งอีกด้วย แต่ที่สำคัญที่สุดคือเขามีอายุมากกว่า ก็เลยยิ่งดูเท่ในสายตาของฉัน ในบางครั้ง ฉันสนุกสนานกับการพูดคุยของเราในช่วงเวลาสั้น ๆ  คุณคงเข้าใจได้ว่าฉันเริ่มตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว แต่ฉันไม่กล้าที่จะบอกเขา ตอนแรกฉันตัดสินใจที่จะบอกแม่ถึงความรู้สึกของฉัน แต่เมื่อฉันบอกเธอว่าฉันรู้สึกยังไง เธอกลับกลัวและกังวล ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพราะฉันก็โตพอที่จะมีแฟนได้แล้ว แต่แม่ของฉันกลับบอกให้ฉันอยู่ให้ห่างจากเขา แล้วเธอก็บอกว่า ผู้ชายอย่างเขาไม่ใช่คนที่ฉันต้องการหรอกไม่รู้สิ อาจจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขา และเธอก็เลยคิดว่าเขาเป็นคนไม่ดี แต่ฉันจะทำอะไรได้? ฉันรักเขาเอามาก ๆ ฉันคิดถึงเขาตลอดเวลาและการที่แม่สั่งห้ามไม่ให้คุยกับเขาก็เหมือนยุฉันมากขึ้น ฉันเคยฝันว่า เขาเป็นเด็กเกเรที่ทุกคนคิดไปว่าเขาไม่ดี แต่ลึกลงไป เขาเป็นคนดี เหมือนในหนังเจ๋ง ๆ เข้าใจนะ แต่ฉันไม่ใช่นางเอกในเรื่องและฉันก็ไม่กล้าพอที่จะบอกความรู้สึกของฉันกับเขา ฉันเจออินสตาแกรมของเขาและฉันเอาแต่จ้องมองรูปของเขาโดยไม่ได้ทักอะไรเขาเลย โอ้ พระเจ้า ชีวิตของเขาช่างสวยงามจริง ๆ เขามีภาพมากมายจากสถานที่เจ๋ง ๆ ที่เขาไปมาแล้วทั่วโลก เขามีรถสุดเท่ โอ้ บางทีวันหนึ่งเขาอาจจะพาฉันขับรถเที่ยวก็ได้...ใช่ เห็นได้ชัดเลย ว่าฉันคลั่งเขาเอามาก ๆ

แต่แล้ววันหนึ่ง ในที่สุดฉันก็รวบรวมความกล้าและเข้าไปคุยกับเขา ฉันกำลังเดินกลับบ้าน แล้วฉันก็เห็นเขากำลังออกมาจากที่นั่น เขาดูหงุดหงิดอะไรสักอย่าง แล้วเขาก็เดินผ่านฉันไป ฉันรู้สึกสับสน แต่แม่ของฉันอธิบายกับฉันว่า เธอจะไม่ติวให้เขาอีกต่อไปและนี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะมาที่บ้านของเรา ในตอนนั้นฉันจำได้ว่า ฉันอาจจะเห็นเขาเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตนี้ แต่ไม่อยากจะพลาดโอกาสของฉันกับเขา! ฉันเลยรวบรวมความกล้าและตัดสินใจว่าวันนี้ฉันต้องจบเรื่องนี้ให้ได้ ฉันเลยวิ่งออกไปจากบ้านและพยายามที่จะตามเขาให้ทัน โชคดีที่เขาไปได้ไม่ไกลนัก ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันดูโง่แค่ไหนในสายตาเขาเด็กสาวที่หอบเหนื่อยพยายามที่จะชวนเขาไปดื่มกาแฟด้วยกัน....นี่มันแย่มาก แต่จอร์จคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วเขาก็ยิ้มออกมา และบอกว่า “ได้สิ !” ว้าว! เขาพูดแค่ไม่กี่คำก็ทำฉันลอยขึ้นสวรรค์ไปเลย

สวัสดี ฉันชื่อโอฟีเลีย ฉันอายุ 15 ปีและอาศัยอยู่ที่นิวยอร์ก เรื่องราวที่คุณกำลังจะได้ยินอาจดูแปลก ๆ และน่าขยะแขยงนิดหน่อย แต่ฉันแน่ใจว่าพวกคุณบางคนจะเข้าใจสิ่งที่ฉันได้ประสบ เรื่องของเรื่องคือ พ่อแม่ของฉันให้พวกเรากินของที่อยู่ในถังขยะ อาหารส่วนใหญ่ที่เรากินและสิ่งที่เราใช้ในชีวิตประจำวันมาจากที่ทิ้งขยะ ใช่ คุณเข้าใจถูกแล้ว เราใช้ของที่ถูกทิ้งและเรา..ก็กินมันด้วย ฉันคงจะพูดข้ามไปหน่อย แต่มันเป็นใจความหลัก และเรื่องนี้ดำเนินมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว

พวกเราไม่ใช่คนไร้บ้านหรืออะไรทำนองนั้นหรอกนะ เราไม่ได้จนด้วยซ้ำ แต่เราก็ไม่ได้รวย เราอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ในบรู๊คลินและที่ฉันพูดว่า “เรา” ฉันหมายถึงพ่อแม่ของฉัน จีน่ากับไมค์ เดเรค น้องชายของฉันและฉัน และเพื่อให้คุณเข้าใจเรื่องนี้ ฉันต้องเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับพ่อแม่ของฉันก่อน พวกเขาทั้งสองเป็นศิลปินที่ทำตั้งแต่วาดภาพไปจนถึงศิลปะการแสดง บางครั้งพวกเขาก็จะเปิดการแสดงเพื่อเงิน แต่โดยทั่วไปชีวิตของพวกเขาวนเวียนอยู่กับศิลปะเป็นส่วนใหญ่ แม่เติบโตในครอบครัวนิวยอร์กที่รวยมากและสามารถซื้อทุกอย่างได้ แต่น่าเสียดายที่นั่นแหละสิ่งที่ทำให้แม่เป็นแม่ในตอนนี้ พ่อแม่ยังกระตือรือร้นทั้งในทางสังคมและการเมือง ฉันยังจำได้ว่าได้ไปชุมนุมและประท้วงกับทั้งพวกเขาตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็กน้อย และฉันบอกได้เลยว่าพ่อแม่จริงจังในการทำให้โลกของเราดีขึ้นไม่ว่าจะต้องทำอะไรก็ตาม กิจกรรมที่สำคัญมากของพวกเขาคือฟรีแกน

ส่วนใหญ่พ่อแม่จะออกไปหาอาหารด้วยตัวเองและมีแค่ไม่กี่ครั้งที่พวกเราจะต้องออกไปด้วย แค่จะพูดให้เข้าใจนะ ในแง่อื่นเราก็เป็นครอบครัวธรรมดาทั่วไป เราอยู่ในอพาร์ตเมนต์ที่พ่อแม่ของแม่ทิ้งไว้ให้ ฉันไปโรงเรียนธรรมดาและฉันก็ได้เงินค่าขนมด้วย ที่โรงเรียนเป็นที่ที่เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้น ฉันมีเพื่อนร่วมชั้นชื่อบิลและเขานิสัยแย่มาก ๆ เขาอยู่ห่างออกไปไม่กี่บล็อกจากเรา แต่โชคดีที่ครอบครัวของเรายังไม่เคยเจอกัน วันหนึ่งเขามาที่โรงเรียนและบอกทุกคนว่าเขาเห็นพ่อแม่ของฉันที่ที่ทิ้งขยะใกล้บ้านของเขาและอย่างที่คุณก็รู้ มันคงเป็นเรื่องจริง แต่แหงล่ะ ฉันอายและปฏิเสธทุกอย่างและเริ่มพูดว่าเขาน่าจะจำผิด อะไรทำนองนั้นแหละ แต่มันก็ไม่ได้หยุดเขา เป็นเวลาสามสี่สัปดาห์ที่ฉันได้ยินเรื่องตลกว่าครอบครัวของฉันใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยของจากที่ทิ้งขยะ และเมื่อผ่านไปหนึ่งเดือน เรื่องที่ทิ้งขยะทั้งหมดก็ถูกลืมไปและทุกอย่างกลับไปเป็นปกติอีกครั้ง จนกระทั่งวันนี้

สวัสดีผมชื่ออเล็กซ์ เพื่อนๆของผมทุกคนบอกผมว่า ผมควรจะมาแชร์เรื่องราวของผมให้โลกรู้ ผมตัดสินใจอยู่พักหนึ่งและตอนนี้ผมก็มาอยู่ตรงนี้แล้ว เอาล่ะเริ่มกันเลย พ่อแม่ของผมเป็นคนที่ร่ำรวยมาก แต่ผมไม่ได้พยายามคุยโอ้อวดคุณหรอกนะ เพราะผมไม่ได้ทำตัวเหมือนลูกคุณหนูหรืออะไรเลย และผมก็ไม่ได้เป็นเด็กที่ร่ำรวยด้วย ใช่คุณฟังไม่ผิดหรอก แม้ว่าพ่อและแม่ของผมจะรวยมหาศาล แต่ผมกลับเป็นเด็กที่ยากจนสุดๆ ผมอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กๆที่ตั้งอยู่ข้างๆคฤหาสน์ของพ่อและแม่ ผมได้เงินค่าขนมเพียงเล็กน้อยจากพวกเขาเท่านั้น โอเค ผมว่าผมควรต้องอธิบายอะไรบางอย่างก่อน

ผมรู้ว่า ผมเป็นแค่ภาระของแม่ ตั้งแต่ที่พ่อทิ้งเราไป แม่ก็สิ้นหวังและไม่มีความสุข ผมเป็นเพียงแค่เครื่องเตือนความจำถึงความผิดพลาดในอดีต ยิ่งไปกว่านั้นแม่ก็คบกับใครไม่ได้ เพราะไม่มีผู้ชายคนไหนอยากคบกับผู้หญิงที่มีลูกแล้ว แม่ไปออกเดทบ่อย ๆ และพยายามสร้างความสัมพันธ์ แต่เมื่อแม่บอกกับคนที่เดทด้วยเรื่องผม แฟนของแม่ก็หายตัวไปในทันที ยิ่งทำให้แม่ผิดหวังหนักกว่าเดิม เพราะงั้นลองคิดดูว่า แม่จะดีใจขนาดไหนเมื่อแม่ได้คบกับผู้ชายที่พร้อมจะคบกับแม่อย่างจริงจังและไม่กลัวในที่ต้องรับผิดชอบเกี่ยวกับเรื่องลูก หมายถึงผมน่ะ ในตอนแรกเขามาที่บ้านบางครั้งเพื่อกินข้าวเย็นและเขาก็ดูเหมือนผู้ชายธรรมดา เขาชื่อเกร็ก เขาเป็นทหารและเขามีคุณสมบัติทุกอย่างของการเป็นทหาร เขาเสียงดังหนักแน่น ตรงต่อเวลามากและเขาชอบความเป็นระเบียบวินัย แม่รักเกร็กมากและบอกว่าผมจะได้เรียนรู้อะไรมากมายจากเขา อืม เจอเขานานๆ ทีมันก็พอไหวแต่มันเป็นอีกเรื่องเลยกับการต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกันและคุณหนีจากการควบคุมของเขาไม่ได้

สวัสดี ทุกคน! ฉันชื่อไรลีย์ และฉันมีความรู้สึกผิดอยู่ในใจมากมาย ฉันคิดว่าถ้าฉันแชร์เรื่องราวของฉันมันจะช่วยทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นสักหน่อย เหตุการณ์ที่แย่ที่สุดส่วนใหญ่มักจะเกิดขึ้นจากอุบัติเหตุ อุบัติเหตุโง่ ๆ แต่ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าการทำอะไรไม่คิดของฉันตอนวัยรุ่นจะทำลายครอบครัวของฉันไปตลอดกาล

ฉันคงไม่กล้าพูดว่าครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวที่ดีพร้อมแต่แรก พ่อมักจะใช้คำพูดหยาบคายและใจแคบมาก ๆ พ่อทำงานในอู่ซ่อมรถมาทั้งชีวิตและมันก็เห็นได้ชัดว่ามันแทบไม่พอเลี้ยงครอบครัวซึ่งเป็นเหตุผลที่พ่อกับแม่มันจะเถียงและทะเลาะกันเป็นประจำ ฮันเตอร์ พี่ชายของฉัน ต้องเรียนไปด้วยและช่วยพ่อทำงานที่อู่ซ่อมรถไปด้วย แต่พี่ไม่เคยบ่น ส่วนกิจวัตรประจำวันของฉันคืองานบ้านที่ไม่เคยจบสิ้น พวกเราพยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้แต่แม่ของฉันไม่เคยพอใจเลย ฉันคิดว่าแม่ฝันถึงชีวิตที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ตลอดเวลา แต่ยังไงก็ตามถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างที่ว่ามาแต่เราก็ยังคงเป็นครอบครัว แล้วบางอย่างก็เกิดขึ้น พ่อออกไปนอกเมืองสองสามวันเพราะต้องไปเอาอุปกรณ์และเครื่องมือใหม่อะไรทำนองนั้น พ่อตื่นเต้นมาก! บอกซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าพ่อได้ออเดอร์ใหญ่ที่จะทำเงินได้เยอะ หุ้นส่วนของพ่อมีรถบรรทุก ดังนั้นมันเป็นเพียงหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่พ่อไม่ได้ใช้รถสุดรักของพ่อ และจะบอกให้นะ มันเป็นของที่แพงที่สุดอย่างเดียวที่ครอบครัวเรามี ฮันเตอร์กับฉันต้องถูกฆ่าแน่ถ้าเอามันไปขับ! และตอนนี้เราก็มีโอกาสแล้ว! ฉันขอร้องพี่ชายให้เอารถออกมาขับแค่แป๊ปเดียวก็ยังดี! มันล่อใจมาก แต่ฮันเตอร์ยืนยันว่ามันเสี่ยงเกินไป เพราะงั้นเราเลยตกลงกันว่าเราจะไม่แตะต้องรถไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แต่ก็อย่างที่คุณก็คงเดาไว้แล้ว ฉันทำผิดสัญญา

ตอนกลางดึก ฉันส่งข้อความหาเพื่อนและบอกว่าเราควรไปหาอะไรสนุก ๆ ทำกันและฉันก็แทบไม่ต้องเสียเวลาเกลี้ยกล่อมเพื่อน ๆ เลย ฉันวางแผนไว้หมดแล้ว ฮันเตอร์ไปหาแฟนและแม่ก็หลับสนิทอยู่ในห้องนอน ฉันขโมยกุญแจรถและเพื่อน ๆ กับฉันก็แอบออกไปที่สวน พวกเราอย่างกับนินจาแน่ะ! เมื่อเราขับรถออกไปไกลพอเราก็ขับเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ฉันรู้สึกอิสระเหมือนนกแล้วก็ ตูม! รถชนขับกับอะไรสักอย่างในความมืดและเราก็เสียการควบคุม ในที่สุดพอเราหยุดรถได้และได้พักหายใจหายคอ เราก็เห็นว่ารถเสียหายหนักมาก!

ฉันมีแฟนที่คอยช่วยเหลือฉันเกี่ยวกับเรื่องเรียน และตอนนี้ ทั้งน้องสาวและแฟนของฉันบอกว่า ฉันแค่อยากจะใช้เขาเพื่อทำการบ้านให้และคอยช่วยให้ฉันโกงตอนสอบ ซึ่งส่วนหนึ่งก็เป็นแบบนั้นจริง น้องสาวของฉันชื่อ ลอรี่ เธออายุน้อยกว่าฉัน 1 ปี และเป็นคนที่เรียนหนังสือทั้งวันทั้งคืน ซึ่งเธอก็มีความตั้งใจดี อีกทั้งยังรู้ตัวเองแล้วด้วยว่าอยากทำงานด้านเภสัชกรรมและช่วยหาวิธีรักษาโรคมะเร็ง ในโรงเรียน เธอได้เกรดดีมากๆ ซึ่งต่างจากฉัน เพราะฉันไม่ชอบเรียนเลย เหตุผลก็คือ ฉันไม่มีความจำเป็นต้องใช้ค-ณิ-ต และ เค-มี ฉันอยากเป็นนางแบบ จึงชอบที่จะใช้เวลาออกกำลังกาย หรือเรียนรู้เกี่ยวกับความสวยความงามต่างๆ มากกว่าที่จะเข้าแล็ปและทำข้อสอบ แต่ฉันก้ตระหนักได้ว่าตัวเองก็ต้องสอบให้ผ่านเหมือนกัน อย่างน้อยก็ทำให้พ่อแม่มีความสุข

สวัสดียามบ่ายนะ! ฉันชื่อมาร์ช่า ฉันอายุ 14 ขวบและฉันก็มีความผิดโทษฐานที่ฉันเป็นเด็กวัยรุ่นเกเร ฉันเคยคิดว่าคุณย่าของฉันไม่ได้รักฉันสักเท่าไหร่ ซึ่งฉันก็ไม่ได้รักเธอกลับ แต่ในตอนนี้เธอเสียไปแล้วฉันก็พบว่าน่าเศร้าที่ฉันคิดผิดไปเองและฉันก็รู้สึกอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้ใครสักคนฟัง ทุกอย่างเริ่มประมาณเกือบสองปีที่แล้ว ในตอนที่พ่อกับแม่หย่ากัน เป็นแม่ของฉันเองที่ขนของหนีจากพ่อไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น ซึ่งก็ชัดเจนว่าแม่ไม่ได้วางแผนจะพาฉันไปด้วยเลย เพราะว่าฉันต้องอยู่กับพ่อ แล้วพ่อก็เป็นคนชอบทำงานมากกว่าชอบที่จะมาเป็นพ่อคน ฉันก็เลยต้องย้ายไปอยู่กับแม่ของเขา คุณย่าแอน

เธอเป็นคนขี้โมโหง่ายอยู่แล้ว พวกเราก็เข้ากันไม่ได้เหมือนน้ำมันกับน้ำ ยกตัวอย่างนะ เวลาที่ฉันอยากจะไปหาเพื่อนของฉัน ย่าก็มักจะหางานบ้านให้ฉันทำแทน แล้วถ้าฉันตัดสินใจไม่ทำมันในตอนนั้น ย่าก็จะกักบริเวณฉันโดยการปิดสัญญาณอินเทอร์เน็ตไม่ให้ฉันใช้ และมีอยู่ครั้งหนึ่งนะ ย่าตีฉันที่ข้อมือเพราะเธอบอกว่า ฉันมีท่าทางที่แปลกประหลาดเวลากำลังล้างจาน รอยแดงพวกนี้ที่ย่าทำมันอยู่นานถึงสามวันเลยทีเดียว แน่นอน ฉันบ่นเรื่องของย่าให้พ่อฟัง แต่เขาก็ไม่ได้แคร์ฉันเท่าไหร่เลย แต่ก็มีช่วงเวลาหนึ่ง… ที่เป็นจุดเปลี่ยนในความสัมพันธ์ของพวกเรา ให้ตายเถอะ ในตอนนี้มันช่างพูดยากเหลือเกิน ฉันรู้ว่าคุณย่าแอนรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นตัวประหลาด อย่างผู้ชายที่ทำผมทรงโมฮอว์ก หรือผู้หญิงที่เจาะใบหน้า ก็เลยมีวันหนึ่งหลังจากที่เธอเทศนาสอนฉันเรื่องที่ฉันควรจะทำตัวให้ดีขึ้น ฉันก็ตัดสินใจที่จะเอาคืนซะบ้าง

ฉันตัดผมฉันออกหมดเลยและย้อมเป็นสีชมพู ซึ่งฉันรู้ว่าจะทำให้คุณย่าแอนโมโหสุด ๆ แน่นอน คุณต้องเห็นตอนที่เธอเห็นฉันกลับบ้านมากับลุคใหม่ของฉัน ขณะที่เธอกำลังมีเพื่อน ๆ เป็นแขกมาที่บ้าน เธอไม่สามารถตะโกนว่าฉันหรือทำอะไรต่อหน้าคนอื่นได้ แต่เธอมองฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความโกรธและความผิดหวังที่เธอมีต่อฉันในเวลานั้น ฉันรู้ว่าฉันจะต้องถูกลงโทษและกักบริเวณอย่างหนัก แต่มันก็เป็นความเสียสละที่คุ้มค่า ย่าจะต้องอับอายต่อหน้าคนอื่นที่มีหลานสาวเป็นตัวประหลาดฉันคิดว่านะ

สวัสดีทุกคน ฉันชื่อเอ็มม่านะ และฉันอายุ 16 ขวบ ไม่นานมานี้พวกเราเพิ่งเสียบ้านไปเพราะว่าพ่อของฉัน และฉันกับน้องชายก็ต้องมีสภาพความเป็นอยู่ที่ย่ำแย่มากเลย แต่แล้วฉันก็ทำในสิ่งที่ไม่ค่อยดีนัก ที่ทำให้พวกเราได้กลับมามีชีวิตที่ปกติอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งฉันก็ไม่ได้เสียใจอะไรเลย

ครอบครัวเรามักจะมีปัญหาอยู่ตลอดเวลาเพราะว่างานอดิเรกของพ่อ เขามักจะเล่นโป๊กเกอร์ ซึ่งเขาก็จะกลับบ้านมาดึก ๆ และบอกข่าวร้าย ว่าเขาเสียเงินไปบ่อยครั้งมาก หลังจากนั้นเขาก็จะทะเลาะกับแม่ แล้วเขาก็จะหยุดเล่นไปสักพักหนึ่ง แต่แล้วเขาก็กลับไปเล่นอีกแบบนี้เรื่อย ๆ ในตอนนี้มันคงไม่ใช่แค่งานอดิเรกแล้ว แต่มันคือการเสพติด แต่ไม่มีใครโน้มน้าวใจพ่อได้เลย ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่แม่ รวมถึงไม่ใช่น้องชายที่อายุได้เพียง 5 ขวบซึ่งต้องการความอบอุ่น พ่อของฉันไม่กังวลในเรื่องนี้เลยสักนิดเดียว

พวกเราไม่ได้มีเงินมากนักในตอนนี้ แม่ของฉันต้องทำงานหนักมาก ตั้งแต่อายุ 16 ฉันต้องทำงานพาร์ทไทม์เพื่อที่จะให้ตัวเองได้มีเงินค่าขนมใช้ และก็พยายามช่วยครอบครัวอีกด้วย ถ้าให้พูดละก็ ฉันใช้ช่วงเวลาไฮสคูลที่ควรจะแสนสนุกไปกับการไม่ปาร์ตี้กับใครเลย ไม่ออกไปไหนกับแฟนหนุ่ม แต่ต้องทำงาน และฉันก็ต้องบอกเลยนะว่า มันก็มีช่วงเวลาที่ดี ๆ อยู่เหมือนกันแหละ เพราะว่า “ความชอบ” ของพ่อ เขาเลยเป็นคนที่เก่งตัวเลขและเรื่องทฤษฎีความน่าจะเป็นมาก นั่นทำให้ฉันได้เกรดเอวิชาคณิตตลอดเลยเพราะบางครั้งเขาก็จะมาสอนวิชานี้ให้กับฉัน นอกจากนั้นแล้ว เขายังสอนให้ฉันเข้าใจอารมณ์ของคนอื่นด้วยนะ นี้เป็นความสามารถที่ไม่ได้เหมาะแค่กับการเล่นโป๊กเกอร์เท่านั้น ฉันเข้าใจทุกครั้งเลยเวลาที่เพื่อนร่วมห้องของฉันโกหกหรือซ่อนอะไรบางอย่าง นี่ก็คือชีวิตของพวกเรายังไงละ มันก็เป็นเพียงความสุขเล็ก ๆ ในเกมของพ่อฉัน

สวัสดีทุกคน! ฉันชื่อริต้า ฉันอายุ 16 ปี ฉันตกหลุมรักเพื่อนสนิทของตัวเอง และหากคุณคิดว่าไม่เห็นมีอะไรพิเศษเลยเพราะมันเป็นเรื่องที่เกิดตอนไหนก็ได้ บอกได้เลยว่า ฟังฉันเล่าถึงวิธีที่ฉันทำลายความสัมพันธ์ของเขากับผู้หญิงคนอื่น และปฏิเสธรักของเขาในตอนแรกก่อน และนี่คือเรื่องราวการทำตัวไม่ดีของฉัน ตอนที่ฉันอายุ 13 ครอบครัวตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่อเมริกา สำหรับฉัน มันเป็นเรื่องยากมากในการที่ต้องอาศัยอยู่ที่นี่ คุณก็รู้ ผู้คนที่ต่างออกไป โรงเรียนใหม่ ทุกๆ อย่างเลย ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้สึกว่าตัวเองหาเพื่อนได้ยาก แม้จะใช้เวลานานมากๆ แล้วก็ตาม การอยู่คนเดียวมันช่างเป็นอะไรที่ลำบากสุดๆ เลยล่ะ

สวัสดีฉันชื่อทิมมี่ สุขสันต์วันคริสต์มาสนะทุกคน วันคริสต์มาสเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนหวังที่จะเจอปาฏิหาริย์ใต้ต้นคริสต์มาส แต่ปาฏิหาริย์นั้นคืออะไร? อุปกรณ์ใหม่? จักรยาน? หรือเป็นอะไรที่สร้างสรรค์กว่านั้น? สำหรับฉัน ฉันรู้แน่ๆ อยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไร เพราะว่าปาฏิหาริย์คริสต์มาสนั้นเคยเกิดขึ้นตอนที่ฉันอายุ 12 น่ะสิ

ฉันมาจากครอบครัวแสนสุขที่มีสมาชิก 4 คน ได้แก่ แม่ พ่อ ฉันและน้องชาย พวกเราเป็นชนชั้นกลางธรรมดาๆ ไม่ได้รวยมาก แต่พ่อแม่มักจะทำอะไรให้เราเสมอ พวกเราได้รับของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากพวกท่านเสมอ แม้ในวันทั่วไปโดยไม่มีเหตุผล เพราะว่าพวกท่านอยากเห็นเรามีความสุข แต่วันคริสต์มาส... วันคริสต์มาสเป็นวันที่พิเศษสุดๆ พ่อกับแม่ใช้เวลาหลายอาทิตย์ในการหาของขวัญที่สมบูรณ์แบบให้ฉันและน้องชาย และดูเหมือนว่าไม่มีวันพอสำหรับพวกท่าน! พวกเราได้รับกล่องหลากสีทั้งขนาดใหญ่และเล็กทุกปี และเมื่อพวกเราแกะของขวัญมากมายในวันคริสต์มาส ก็พบกับของเล่น, อุปกรณ์ต่างๆ  และของที่ทำให้เด็กๆ มีความสุข คุณคงเคยได้ยินคำพูดที่ว่า การให้ทำให้มีความสุขยิ่งกว่าการรับใช่ไหม? ไม่จริงเลย! ฉันคิดเสมอว่าการหาของขวัญที่ดีให้ใครสักคนเป็นภารกิจที่น่ารำคาญ คุณต้องใช้เวลาหลายวันในการหาแถมยังบอกไม่ได้อีกว่าคนๆ นั้นจะดีใจที่ได้รับหรือแค่ทำเป็นชอบเพื่อทำให้เราดีใจ ดังนั้น สำหรับฉัน วันคริสต์มาสคือการได้รับของขวัญล่ะ อย่างไรก็ตาม ในปีที่ฉันอายุ 12 นั้นเป็นอะไรที่แตกต่างจากที่ผ่านมาอยู่หน่อยๆ พ่อของฉันตกงาน ครอบครัวของฉันต้องเผชิญหน้ากับช่วงวิกฤตทางการเงิน พวกเราต้องย้ายไปอยู่บ้านที่เล็กลง เพราะเราจ่ายเงินเช่าบ้านหลังเก่าไม่ไหว ส่วนแม่ก็ต้องหางานเสริมอีกต่างหาก

ทั้งฉันและน้องชายยังเป็นเด็ก แต่เรารับรู้ได้ว่าช่วงเวลายากลำบากกำลังมา พ่อแม่เริ่มสอนให้เรามีเหตุผลและสอนให้ประหยัด แต่พวกเราไม่สนใจ พ่อแม่ยังคงจัดการทุกอย่างเหมือนปกติดีและเราไม่รู้สึกว่าจะมีอะไรแย่ๆ เกิดขึ้นเลย ตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่าช่วงเวลาลำบากคือตอนที่พ่อแม่มีหนี้ก้อนโตและพ่อต้องใช้เงินอย่างระมัดระวังทุกสตางค์ แต่ฉันกลับคิดว่ามันเป็นปัญหาเล็กๆ และไม่นานทุกอย่างก็กลับสู่ปกติ นี่จึงเป็นเหตุผลที่ฉันตั้งหน้าตั้งตารอคริสต์มาสและของขวัญมากมาย!

พี่ชายของฉันนะ เอ็นดูฉันตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันเกิดมา. แต่เขาไม่อาจหาจุดที่เข้ากับเรเชลได้ แทบไม่มีวันไหนเลยที่พวกเขาจะไม่ตะโกนใส่และทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไรสักอย่าง ในเมื่อคลาร์กเป็นลูกคนโตสุด พ่อแม่ของเราเลยคิดว่าเขาควรมีความรับผิดชอบและทำตัวเป็นผู้ใหญ่ให้มากกว่านี้ นอกจากนี้เรเชลยังมีหมัดเด็ดที่ทำเป็นว่าเขาทำร้ายเธอด้วย เธอสามารถร้องห่มร้องไห้น้ำตาไหลได้เหมือนดาราฮอลลีวู้ดเลยล่ะ ดังนั้น เหมือนทุกที คลาร์กก็จะถูกลงโทษเวลาที่พวกเขาทะเลาะกัน ไม่ว่าด้วยเรื่องใด

สวัสดี. ฉันคือเอ็มม่า ฉันมีคำถามหนึ่งจะมาถามพวกคุณ คุณเชื่อเรื่องการโกหกที่หวังดีไหม? เรื่องก็คือ ไม่นานนี้ฉันเพิ่งทำเรื่องยุ่ง ดังนั้นตอนนี้ฉันเลยต้องโกหกน้องชายฉัน และไม่แน่ใจเลยว่าฉันทำทุกอย่างถูกต้องหรือเปล่า บางทีพวกคุณอาจบอกฉันได้นะว่าฉันต้องทำอะไร เมื่อฉันอายุ 5 ขวบ ครอบครัวของฉันประสบกับเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเกิดขึ้นได้กับใครสักคนบนโลก เราสูญเสียแอนโธนี่น้องชายของฉันไป ฉันไม่อาจพูดได้ว่า จำรายละเอียดทุกอย่างได้หมด - บางทีอาจเพราะ อย่างที่คนเขาพูดกันน่ะ ความทรงจำของเด็กๆ จะลบเรื่องแย่ๆ และทุกสิ่งออกไป

ตั้งแต่แรกจนกระทั่งไม่นานมานี้ ฉันมีกลุ่ม 3 คน ซึ่งประกอบไปด้วยตัวฉันเองและเพื่อนสนิท โซฟี่ และลีโอ พวกเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาล ซึ่งฉันคิดว่าพวกเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดชีวิต แต่เมื่อต้นปีนี้ โซฟี่และลีโอรู้ตัวว่าพวกเขารักกันมากกว่าเพื่อน และตัดสินใจคบกัน แล้วรู้ไหมเกิดอะไรขึ้น? พวกเขาทั้งสองมีความสุขดี ในขณะที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน

ผมมีเพื่อนชื่อว่า เจนิส เธอเป็นเพื่อนที่วิทยาลัยที่ฉลาดมากๆคนหนึ่ง  เธอเป็นนักศึกษาที่เก่งที่สุดของระดับชั้น นอกจากนี้ เธอยังสามารถแบ่งเวลาไปทำงานเป็นเด็กฝึกงานของบริษัทดีๆ ได้อีกด้วย โอ้ ผมลืมบอกไป  เธอสวยสุดๆ และไม่เหมือนคนเนิร์ดเลยด้วยซ้ำ แน่นอน ผู้ชายในชั้นเรียนต่างก็ตกหลุมรักเธอ และผมก็ด้วย แต่มันเป็นเรื่องน่าเศร้าเพราะไม่มีโอกาสที่ผมจะอยู่ในสายตาเธอ ผมไม่ใช่คนที่โดดเด่น ก็นะ ผู้หญิงแบบเธอคงไม่มองมาที่ผมหรอก ผมเป็นแค่ผู้ชายโรแมนติกธรรมดาคนหนึ่ง แล้วก็เป็นได้แค่เพื่อนด้วย คิดไม่ออกเลยว่าจะพัฒนาความสัมพันธ์อย่างไร