«وای» از دنیای دوقطبی

علاوه بر دنیای تنش دار درونی مون، (دچاران به اختلال دوقطبی) دنبال مرهمی هم بر زخمهای جنسی شون میگردن. که هر کسی کتاب قطوری برای گفتن داره. خاطراتی، لحظاتی حشرآلود و معمولا بی سرانجام و دردآلود.

با ملاحظاتی این گپ رو منتشر میکنم، و شاید مجبور بشم حذفش کنم. گوشه ای است از واماندگی‌های جنسی.

نه برای تمامی سنین، و نه برای باورمندان مذهبی.

من دوبار یار استاد شدم در دانشگاه، چیزی که بهش میگن «اسیست» هر دوبارش به جاهای ناموجه رسید. 

ولی همون دوره دانشگاه یواش یواش یاد گرفتم که قمپز در نکنم. و کاری که بلد نیستم رو بگم بلد نیستم. این خودش مهارت بزرگیه.

برای تمامی سنین.

کمی در مورد اینکه کلام چطور میتونه زندگی یه شخص دچار به دوقطبی رو تغییر بده. 

از چند تا خاطره گفتم که بعضی وقتا چطور شیدایی ارتباط من با دیگران رو تحت تاثیر قرار میداد.

از معایب استفاده دارو، عوارض جانبی اون هست که همیشه برای من مشکل ساز بوده. اینبار هم احتمالا دارو بود که منو به حال زار انداخت. اوضاعم بیریخت شد برای مدت نسبتا طولانی. دوره ای که کنترلش بارها از دستم داشت خارج میشد.

در حال مبارزه هستم همچنان و به امید روزهای روشن هستم. روزهای معمولی ای که برام تبدیل به ارزو شدن.

ولی هر چی که هست، مطمینم که این روزها هم میگذرن.

+۱۸ برای افراد مذهبی توصیه نمیشه.

داستان کوچگی گفتم اندر احوالات زمانی که آب اتشین میزدم و سعی میکردم ره به حال خرابم ببره، روزگارای سختی که فکر میکردم میشه با این چیزا تسکین داد. نداد و روزگار داستان های از نوعی دیگر برای من رقم زد.

مادربزرگم رو که از دست دادم خیلی دردناک بود ولی از اون بدتر از دست دادن عمه‌م بود که با ارتباط هرچند اندک من با ایشون ولی انگار یکی از امیدهای به زندگی‌م رو از دست دادم.

خیلی خوبه که داستان‌های خودتو رو از طریق صدا برای من بفرستید. و من خوشحال میشم که از تجربیات شما بدونم و یاد بگیرم و اگه دوست داشتید منتشر کنم. حتی اگر از اطرافیان یک دقباز هستید تجربیات شما جالب و اموزنده س.

مطالبتون رو میتونید به این ادرس تلگرام و یا اینستاگرام بفرستید:‌

Tel: @melancholi7

Insta: bi.polar.farsi

یکی از دغدغه های من در زندگی اراده است. اراده ای که کم و زیاد میشه، گاهی چنان کم که نمیشه از جا بلند شد و گاهی چنان زیاد که از شیدایی زیادی دست به کارای عجیب غریب میزنم. الان بعد از گذر عمر دارم مفهوم اون همه انرژی های هدر رفته و انرژی های نداشته رو میفهمم. ولی بهرحال کارهایی هم هستن که انجام میدم و میدیم که ما رو تو جایگاهی که هستیم تو زندگی، تثبیت میکنن.

در اینجا نگاهی کردم به این قسمت از زندگیم. و میدونم و مطمئنم که تقریبا همه بچه‌های دوقطبی یا دقباز در این زمینه شباهت‌های زیادی با من دارن. امیدوارم که کمترین درگیری رو با این مشکلات تو زندگیتون داشته باشید.

شنیدن این مقال برای همه سنین مشکلی نداره.

یه جایی گفتم من کتاب «دوقطبی» رو خوندم به غلط،‌ که کتاب «لیتیم» رو خونده بودم.

پیری یک دوقطبی چگونه است؟‌

خیلی سعی کردم زورم رو بزنم تا ببینم پیری چطوره بخصوص برای افراد دوقطبی که من اینجا از نمونه مشاهدات نه چندان زیادی درس گرفتم تا بازگو کنم. اگر پایین تر از ۱۸ هستید توصیه نمیشه که گوش بدید. همین کافیه که بدونید که : « دارو درمانی کنیم که افزایش سن، اذیت کننده نباشه». به افراد کمتر از ۱۳ توصیه نمیشه گوش دادن این مقال.

بطور خلاصه:

جامعه بشدت به افراد دوقطبی فشار واد میکنه. رفتار های ناهنجار حتی تا بزرگسالی هم هست. تقریبا تمامی مشکلات دوقطبی تا بزرگسالی باقی میمونن، به روشهای مختلفی خودشون رو نشون میدن.

با افزایش سن فقط عادت میکنیم به مشکلات نه اینکه چیزی بهتر بشه. و اونجاس که زندگی برای خودمون و اطرافیانمون سخت میشه.

باید چاره کنیم که هم خودمون زندگی بهتری داشته باشیم و هم اطرافیانمون.

من ، آنا، در این پادکست به موضوعاتی مثل کارکردن، محل کار، سختی های درس خوندن، حقایق زندگی‌ من در مورد دروغ گفتن، میل جنسی و مشکلاتی از این دست پرداختم. نظرتون رو این موارد رو حتما با من در میون بذارید.

تا حالا شده یه مجرم خرابکار به ارث برده باشی و اون مجرم خرابکار مسئول همه معضلات و گرفتاری های زندگیت باشه؟ اگر همچین مجرمی نمیشناسی شاید بد نباشه چند دقیقه وقت خودت به گوش دادن این اپیزود اختصاص بدی.

امروز در مورد مقایسه کردن و شدن صحبت کردم و همچنین «آنا» هم از تجربیات خودش، و چالشهایی که با دوقطبی داشته برامون صحبت میکنه و همچنین از دید متفاوت و نگاه مثبتی که نسبت به دوقطبی داره.

مقایسه کردن بنظر من ولی یکی از کشنده ترین و عذاب اورترین مشکلات ماست. یهو ممکنه بجایی برسه که جز رهایی هیچ چیز آرومش نکنه. مقایسه خطرناکه!

دردودل کردن یکی از راههای تخلیه روانی هست که روان درمانگرها تاکید زیادی برش دارن. ولی به این نتیجه رسیدم که دردودل کردن جز ضرر چیزی برام نداشته. وقتی دوقطبی داری شهوت حرف زدن تو رو از دردودل کردن به یه جاهایی میبره که معمولا از گفته های خودت پشیمون میشی.

فیلم برادرم خسرو جزو معدود فیلمهای ایرانی هست که به دوقطبی پرداخته. اینجا من یه نگاهی کردم به این فیلم. و احساس میکنم این فیلم تحت تاثیر « نگاه حاکم » هست بر دوقطبی تا اینکه بیشتر به حقیقت این بیماری بپردازه. قطعا این نظر من هست و اگر نظری دارید من رو هم قابل بدونید تا نظرتون رو باهاش به اشتراک بذارید.

کمی حرافی کردم از کارهایی و پادکستهای منتشر نکرده و دلیلشون، کمی از پورن، و یکی دو تا نکته و خبر. خیلی هم از این شاخه به اون شاخه.

پورن رو جدیدا مد کردن قبلا از این اسما نداشتیم ما میگفتیم فیلم سوپر. و خب بنا بر اون قسمتی از وجود و شاخصه دوقطبی که میل جنسی بالایی رو باعث میشه دغدغه های زیادی با خودش همراه میکنه و یه رابطه عمیقی با پورن یا همون فیلم سوپر خودمون بوجود میاره. اینجا من یکم از اون بدبختی‌هایی که کشیدم رو میخوام باز گو کنم البته این شاید شروعی باشه برای این داستان‌های من.

خلاقیت جزو ذاتی افراد دوقطبی هست. و با خوبی‌هایی که داره زندگی رو گاها برای افراد دچار راحت‌تر میکنه. ولی این رو نمیشه یه خاصیت خوب و مثبت تعریف کرد بنظرم. بهرحال خوبی‌های خودش رو داره و جذابیت‌های بینظیر. 

همچنان درگیر شخصیت هستم. و فکر میکنم یکی از اون مواردیه که هر چقدر هم سن بالاتر بره درگیری باهاش باقی میمونه.

از چند تا خاطرات نوجوانی گفتم، جمله معروفی از فروید که همیشه باهاش زندگی کردم رو گفتم . و در آخر نظرم رو در مورد ایران بیان کردم. والبته و صد البته نمیدونم چرا همیشه عجله دارم که سریع حرفم رو تموم کنم. البته میدونم دلیلش رو ، همیشه در نظرم هست که مخاطب حوصله نداره به حرفای من گوش بده. شاید باید کمی هم به این فکر کنم که مخاطب قراره تا آخر گوش بده. یواش، یواش باد میگیرم.

لحن و روش گفتارم رو عوض کردم. در مورد یک کتاب خیلی خوب صحبت کردم. و چند تا مسئله شخصی رو بیان میکنم.

Instagram: bi.polar.farsi

این پادکست در برنامه های زیر در دسترس هست:

Spotify

Castbox

Google podcast

Apple podcast 

Overcast 

Pocket casts

Radio public

Podvine

اواخر تابستان و اوایل پاییز امسال دور جدیدی از اعتارضات نسبت به سیستم پادشاهی یا حالا هرچی اسمش رو بذاریم بوجود اومد. ما هم مانند همه افراد جامعه از ستم و بیداد بیزاریم و دیگه خسته شدیم ولی حواسمون هم باشه که ما یه چیزی همراه خودمون داریم که ما رو تا حدی با دیگران متفاوت میکنه. اینجا در حد یه خط اینو توضیح دادم.

در چند و چون خودکشی و رهایی از دیدگاه منی که درگیر اختلال دوقطبی هستم. و اینکه خوبه یا بد.

من معتقدم خیلی از کارهای ما نگرانی های پزشکی ایجاد میکنه که طبیعتا باید برطرفشون کنیم و با دارو و کمکهای دیگه برطرف یا کنترلشون کنیم. ولی خیلی از بار این مشکلات واقعا از خود اون مشکلات نیستن، بنظر من از جامعه ست و یا ارزش‌های موجود در جامعه مثل دین. اینجا بگم که من حتی معتقدم پیامبران هم دچار اختلال دوقطبی بودن. ایکاش وقتی بشه این رو با دلایل کافی توضیح بدم. دلایل بسیار متقنی هستن که نشون میدن پیامبران دچاراین اختلال بودن . حداقل توصیفاتی که ازشون داریم اینو نشون میدن. 

باید یاد بگیریم که مشکل ما اونجایی مشکله که ما بعنوان یه انسان باهاش مشکل داریم نه بعنوان فردی از یه جامعه بخصوص. شاید من اگر در یک فرهنگ دیگه بزرگ شده بودم قسمت مهمی از مشکلات و استرس‌های زندگیم رو نداشتم. حرف من اینه.

اینبار دیدم دکلمه این شعر از اخوان ثالث که بسیار برام خاطره انگیزه، به حال و روزم میخوره تا اینکه بخوام غمگنانه و دلکنده از خودم بگم. 

ولی هر چه هست امید همچنان در دلم موج میزنه. و خودم رو نخواهم باخت. بقول اخوان : بیا ره‌توشه برداریم، قدم در راه بی‌فرجام بگذاریم!

داشتن همسنگ و همسر و دوست و کلا رابطه، در حالت عادی بسیار سخت هست چه برسه برای افراد دچار اختلال دوقطبی که از انجام دادن بسیاری از کارهای مشخص ناتوان هستن، و یا بسختی میتونن انجام بدن. این افراد ، همچون من، دچار مشکلات زیادی هستیم، ناتوانی های زیادی داریم، ولی باز هم اینها دلیل نمیشن که نتونیم رابطه‌ای داشته باشیم و یا اینکه ازدواج بکنیم. 

اینجا نگاه کوچکی کردم به این مسئله. 

تغییرات بزرگ و از این شاخه به اون شاخه شدن یکی از مهم‌ترین دلیل‌های پیشرفت نکردن در افراد دوقطبی هست. گرچه اینکار با اشتیاق انجام میشه ولی نتیجه‌ای دردناک داره و بسیار تلخ میکنه زندگی رو.

نگاه کوتاهی کردم به روش‌های درمانی CBT درمان شناختی-رفتاری و روش هیپنوتیزم بیدار. 

من هر دو تا روش رو استفاده کردم و  درس‌های خیلی خوبی گرفتم. در مدت کم نمیشه همه تجربیات رو گفت. 

ولی دونستنشون بعضی وقتا معجزه‌س.

از پس درد معده برنیومدم و زندگیم یه بار دیگه رفت هوا. و باز باید از نو شروع کنم. 

این داستان همیشگی ماست، دقیقا همون لحظه که فکر میکنی داره اوضاع بهتر میشه یهو ابرهای سیاه از راه میرسن.

در یک کلام علاقه مندم به طبیعت اونهم در بهار و تابستان. و این خیلی کمک کرده به درمان و کنار آمدن با بسیاری از این اضطراب‌ها و افسردگی ها.

خانواده و والدین، همزمان می‌تونن حامی و منبع مشکلات باشن. دوستان هم در یک برزخی هستن که در بسیاری مواقع تواناییش رو نداریم که بهشون نزدیک بشیم. پس چطور قراره که در این دنیایی که بصورت پیش‌فرض داره به ما سخت میگیره، به مسیرمون ادامه بدیم.

روایت اولین باری که رفتم پیش دکتر برای مشکلاتی که دقیقا هم نمیدونستم چی هستن فقط میدونستم دارم عذاب میکشم. چیزی که امروز بهش میگن اضطراب، افسردگی، دوقطبی

نگاهی به یکی دو تا از مشکلات و بعد روی دیگه ای از سکه

با احترام به شهدای آبان، شهدای وطن، ایران

بواسطه دارو، امیدها در دلم روشن شدن، حالم خوبه و بسیار تغییرات قابل مشاهده هستن و هر روز داره بهتر میشه.

و امید دارم که این تغییرات رو گزارش کنم تا امیدی باشه در دل اونهایی که دنبال درمان هستن. 

با من همراه باشید تو این راه پر از پایین و بالا.

بهبودی من، من رو در مرحله بالاتری قرار نمیده. با اشتیاق تمام تمامی نظرات رو میخونم و خوشحال میشم که کسی که همدرد من و یا همداستان من هست، من رو از نظرش آگاه کنه. بی نهایت تاثیرگذاره. 

من در حال گذار هستم. 

روند بهبودی رو اینجا برای این میگم که انرژی ای باشه برای دوستان عزیزم که درگیر این مسئله هستن. از روند بهبودی خودتون برای من هم بنویسید. 

Instagram: bi.polar.farsi

اولین نشانه های بهبودی هر چند بسیار کم و کوچک. اینجا، نقطه تغییر. خواب بد، عوارض جانبی بسیار ، ولی کورسوی امید.

دغدغه ی داشتن یک زندگی عادی برای افراد دوقطبی ، شبیه یک آرزوست. در اینجا چند جمله در مورد این مشکلات که در سنین بزرگسالی شاید پر رنگتر باشند میگم.

 پیرامون مشکلات افراد دوقطبی. مشکلات اقماری که در میان سنین 13 تا 30 سالگی فرد دچار رو وارد دنیای متفاوتی نسبت به افراد عادی میکنن. گرچه بحث علمی و دقیق و عمیقی هست ولی جسارت کرده و فقط خواستم دردودلی در این زمینه بکنم. 

پراکنده صحبت کردم در مورد تنهایی. میان همه دوستان و اطرافیان نشستی ولی باز تنهایی. باز نگاه میکنی و کسی رو نمیبینی. جرئت هم نمیکنی گاها با کسی صحبت کنی چون نمیدونی که دوست تو هستن یا نه. حتی با 

دوست دختر یا دوست پسر.

تو بعضی از این پادکستها مخاطبم بصورت ناخودآگاه پسرها و مردها هستند. بر من خرده مگیرید لطفا

در اینجا به کوتاهی نگاهی میکنم به تعدادی از داروهایی که استفاده کردم وعوارض بعضی از مهم ترین شان. داروهایی مانند لیتیم و دپاکین و لاموتریژین اینکه چرا نتونستم ادامه بدم. اینکه چه شد بعد از شروع کردن داروها. 

میخواستم اینو بگم تا جاییکه ممکنه نمیخوام بحثم بالاتر از 10 دقیقه بشه.  و یک نکته دیگه اینکه من یک گروه اینستاگرامی هم راه انداختم. نمیدونم اصلا ازش استقبالی بشه یا نه. اگه بنظرتون میشه ادرسش رو میذارم اینجا که بتونیم گعده کنیم. یا دوستان همدیگه رو پیدا کنن. 

گفتنش راحت نیست، بالا و پایین، کم و زیاد، و تغییرات مدام و گرفتگی. 

همیشه منتظری حالت بهتر بشه، ولی هیچ وقت تمام رخش رو نشون نمیده. این چه داستانیه؟ با سدیم والپرات و بقیه هم گویا هنوز نرسیدیم به اونجایی که باید برسیم. 

بشنوید این قسمت رو و نظراتتون رو برای من بنویسید. بزودی یک جایی درست میکنیم تا تبادل نظر کنیم.

نگاهی بسیار کوتاه و گذرا به حرف زدن با خویشتن، حوصله و میل جنسی، در افراد دچار اختلال دوقطبی . وارد جزییات نشدم. ولی بعدا خواهم شد. قدم به قدم . 

مشکلات افراد دچار دوقطبی را نمیتوان در این مجال خلاصه کرد. ما افراد عادی نیستیم. ذهنمان درگیر نگرانی های خودش است و یاری مان نمیکند. در اینجا کمی از مشکلات گفتم. 

اختلال دوقطبی همه چیزش هم بد نیست. گرچه شاید شما رو راهی دیار دیگر بکنه ولی بنظر میاد نکات مثبتی هم درش هست. گفته میشه ابتکار از اون جایی بیرون میاد که بی نظمی حاکمه. و دوقطبی کارش ایجاد بی نظمی و آشوب در ذهن هست.

در هیچ جای جهان چنین آشوبی بر پا نیست. 

طی درگیری های بسیاری که با خودم داشتم بالاخره بعد از سالها کش و قوس فهمیدم که "دیوانه " ام. هم خبر خوب و هم خبر بسیار دردناکی بود. خوب ، چون بالاخره فهمیدم مشکل کجاس و بد، که فهمیدم چقدر مشکل جدیه.