Gadki wiejskiego proboszcza

Zmartwychwstały Pan nie jest duchem. On ukazał się uczniom w swoim ciele uwielbionym. Mogli Go dotknąć, mogli z Nim dzielić posiłek. Rozpoznali Go po łamaniu chleba i gdy wyjaśniał im Pisma. Jezus pojawia się żywy i współdziała z żyjącymi wówczas jak i z nami dziś, kiedy są tacy, którzy słuchają i próbują zrozumieć jego Słowo, gdy jego przykład życia ofiarowanego z miłości do Ojca i braci jest żywy i praktykowany, gdy jest jedna wspólnota chrześcijańska, zjednoczona nie tylko zewnętrznie, ale współdziałająca w pokonywaniu podziałów i urazów, we wzajemnej pomocy i wspieraniu siebie nawzajem w trudnych sytuacjach, w przezwyciężaniu osądów i zamknięcia. To wtedy Jezus staje żywy pośród nas, a my wszyscy możemy poczuć i doświadczyć Go nawet fizycznie jako Zmartwychwstałego. Jezus nie jest duchem i udowadnia to także jedząc porcję pieczonej ryby. Także proste i niby banalne gesty, gdy są przepełnione miłością, stają się gestami, które pokazują, że Jezus żyje. Jak słuchanie i czytanie Pisma Świętego pomogło i pomaga Ci w poznaniu Jezusa? W jak sposób możemy z czynów miłości i miłosierdzia uczynić drogę do poznania Jezusa i być świadkami Jego zmartwychwstania?

Jezus zmartwychwstał i żyje. Tę prawdę Kościół głosi nieprzerwanie od dnia Pięćdziesiątnicy. Spotkanie z Jezusem Zmartwychwstałym uwalnia nas od lęku i od skupienia na sobie samych, daje nam pokój i wzywa do działania. Dzisiejsza Ewangelia ostrzega nas jednak, że można także łatwo zapomnieć o tym spotkaniu i wycofać się z powierzonej nam misji. Czym próbujemy przekonać samych siebie, że Bóg nie jest najważniejszy i co jest naszą wymówką, aby o Nim nie świadczyć? Jak możemy umacniać wzajemnie naszą wiarę w Zmartwychwstanie i pełnić powierzoną nam misję głoszenia Ewangelii?

Sekwencja
Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary
Składają jej wierni uwielbień swych dary.
Odkupił swe owce Baranek bez skazy,
Pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy.
Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,
Choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy.
Mario, ty powiedz, coś w drodze widziała?
Jam Zmartwychwstałego blask chwały ujrzała.
Żywego już Pana widziałam, grób pusty,
I świadków anielskich, i odzież, i chusty.
Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja,
A miejscem spotkania będzie Galilea.
Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy,
O Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy.

Sekwencja obowiązuje w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego. Można ją odmawiać w dni oktawy Wielkanocy.

Aklamacja (Por. 1 Kor 5, 7b-8a)
Alleluja, alleluja, alleluja
Chrystus został ofiarowany jako nasza Pascha.
Odprawiajmy nasze święto w Panu.

Alleluja, alleluja, alleluja

Zamiast poniższej Ewangelii można odczytać Ewangelię z Wigilii Paschalnej.
Wieczorem w czasie Mszy można odczytać Ewangelię Łk 24, 13-35 ze środy w oktawie Wielkanocy.

Ewangelia (J 20, 1-9)
Apostołowie przy grobie Zmartwychwstałego
Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra oraz do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono».

Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka.

Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.

Od dzisiejszej, piątej niedzieli Wielkiego Postu, nazywanej niegdyś niedzielą czarną, od zwyczaju zasłaniania krzyży od dziś aż do Wielkiego Piątku, zmienia się charakter tego okresu liturgicznego. Widoczny jest już horyzont męki Jezusa nad którym wznosi się krzyż, ale przez niego przenika także światło Zmartwychwstania. Jezus – Ten który, gdy zostanie wywyższony, pociągnie wszystkich ku sobie (por. J 12,32), na krzyżu wypełnił nowe przymierze, zawarte z nami przez Boga, który nie poddaje się wobec naszej niewierności i nie rezygnuje z miłości do nas. Jak możesz odpowiedzieć na pragnienie Boga, który chce odnowić przyjaźń z tobą? Czy cierpienie umacnia czy osłabia twoje przymierze z Bogiem?

Gwałtowna reakcja Jezusa na przekształcenie świątyni w targowisko i jej oczyszczenie dowodzi Jego władzy nad miejscem świętym i ukazuje Go jako Mesjasza. Teraz to On staje się uprzywilejowanym miejscem zamieszkiwania Boga wśród Jego ludu. Każdy z nas, ochrzczonych przez swój związek z Chrystusem i przynależność do Jego Mistycznego Ciała – Kościoła jest prawdziwą świątynią, domem Ojca w świecie. Przestaje on być jednak miejscem spotkania z Ojcem, kiedy nasze życie zamienia się w targowisko, na którym oddajemy kult pieniądzowi i innym idolom. Nie da się zrozumieć niczego z miłości, czułości i przyjęcia Boga, kiedy żyje się szukając jedynie dobrobytu i buduje relacje z innymi na oczekiwaniu własnych korzyści. Potrzebujemy oczyszczenia świątyni naszego serca przez Jezusa. W ten sposób przyczyniamy się do tego, że cały świat staje się czystą świątynią Boga. Jaka jest twoja relacja z Panem (powierzchowna, intymna, konfliktowa)? Jak możemy umocnić naszą jedność z Jezusem w Jego kulcie oddawanym prawdziwemu Bogu?

„To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie” (Mk 9,7). Tylko rosnąca komunia z Jezusem przemienia naszą tożsamość i nasze kryteria, leczy nasze serce i nasz sposób życia, uwalnia nas od naszych zniewoleń i powoduje wzrost naszej ewangelicznej odpowiedzialności, odkrywa przed nami co może i powinno dla nas oznaczać nowe życie Chrystusa Zmartwychwstałego. W jaki sposób Pan prosi mnie i daje mi moc, abym uporządkował moje serce? Jak Pan staje się obecny w moim życiu?

Pustynia to obraz tych sytuacji życiowych, w których jesteśmy zmuszeni zajrzeć do swojego wnętrza. „Na pustyni wart jestem tyle, ile są warte moje bóstwa” (A. Saint-Exupery), ile warte są moje ideały. Pustynia przypomina Izraelowi jego historię: to tam odbywa się długa podróż, która prowadzi z niewoli egipskiej do ojczyzny. Na pustyni Izrael ma głębokie doświadczenie własnego grzechu i niewierności, ale także na pustyni zdaje sobie sprawę, że Bóg jest jego jedyną siłą. Na drodze na pustyni Izrael otrzymuje prawo od Boga, podstawę przymierza. To prowadzi nas do zrozumienia, że wiele razy sytuacje, które wydają się desperackie i przerażające, mogą stanowić miejsce do budowania głębokiej więzi z Bogiem i być czasem oczyszczenia. Żyjąc w trudnym czasie próby miejmy oczy utkwione w Jezusie, który przezwyciężył każdą pokusę złego ducha, bo miał poczucie synowskiej więzi z Ojcem. Ufajmy, że z kryzysu, który przeżywamy narodzi się Kościół bardziej ludzki i bardziej wierny swojemu Panu. Czego nauczyłeś się z pustyni, którą przeszedłeś? Czy doświadczyłeś obecności Boga na swojej pustyni?

Aby być blisko wykluczonych, Jezus godzi się na wykluczenie! To dobra wiadomość dla nas wszystkich, którzy czujemy się trędowaci, wyobcowani i osamotnieni. Nasze prawo do zbliżania się do Pana nie pochodzi stąd, że jesteśmy sprawiedliwi i godni. Właśnie jako niesprawiedliwi i grzesznicy mamy prawo przyjść do Niego bezpośrednio. Uzdrowiony trędowaty jest pierwszym apostołem i głosicielem Ewangelii. Ewangelia jest głoszona przez tych, którzy się nie liczą, którzy nie liczą na siebie, przez tych, którzy doświadczyli miłosierdzia Pana. Czynienie tego niesie ze sobą wielki bagaż szczęścia, bo stawia po właściwej stronie życia, choć jednocześnie często wiąże się z wykluczeniem czy odsunięciem na margines, na peryferie świata a czasem i Kościoła-instytucji. Jak reagujesz, gdy czujesz się wykluczony? Z jakich chorób chcesz prosić Pana, aby cię uzdrowił?

Modlitwa i służba Jezusa, nierozdzielnie ze sobą związane, stanowią wzór dla Kościoła i każdego ucznia-misjonarza. Kościół prawdziwie pełni swoją misję wówczas, kiedy ten kto cierpi odkrywa w nim Jezusa, który leczy i przemienia życie, niesie ulgę w cierpieniu, uzdalnia do prawdziwej miłości. Gdyby Jezus wszedł dziś w twoje życie, w jakim stanie by je odnalazł? Jak możemy przekształcić nasz niepokój w zapał służenia Bogu we wspólnocie parafialnej, w Kościele?

Jezus nie poucza jak uczeni w Piśmie, ale interweniuje, zanurza się w poranionym życiu i jako Bóg walczy z tym, co więzi każdą osobę. Jezus przyszedł zrujnować wiarę ducha nieczystego, który postrzega Boga jako tego, który zabiera, a nie daje wolność. Przyszedł, aby obnażyć i unicestwić kłamstwo, które leży u podstaw naszej niewoli, ukazując nam naszą rzeczywistość synów oraz Boga, który jest Ojcem. Przyszedł, aby zburzyć każde więzienie, uciszyć to, co oszukuje, aby zrujnować królestwo tych, którzy klękają przed kłamliwymi idolami: władzą, pieniędzmi, żądzą sukcesu, egoizmem. To właśnie do tych pragnień Jezus mówi dwa słowa: „Milcz i wyjdź z niego” (Mk 1,25). Przyszedł, aby odrzeć nas z fałszywej pobożności i iluzji spokojnego życia tych, którzy przychodzą do świątyni, aby słyszeć lub widzieć, nie angażując się. Spotkanie ze Słowem Bożym nie może być bezbolesne: człowiek z synagogi, aby uwolnić się od nieczystego ducha, musi przejść przez ból. Czy pozwalasz, aby Słowo Boże wprowadziło cię w kryzys? W jakich aspektach twojego życia Pan wzywa cię do nawrócenia?

Pan Jezus wciąż powołuje uczniów, którzy będą dzielić z Nim życie, tworzyć wspólnotę i uczestniczyć w Jego misji, bo czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Powołanie to nie zniszczenie tego kim jesteśmy, ale dopełnienie naszej tożsamości, wezwanie do pełni. Tak jak apostołowie otrzymaliśmy od Jezusa sieci słowa Bożego, abyśmy zarzucili je w świecie, w którym żyjemy jak w głębokim morzu (św. Augustyn). Sieci słowa Bożego nie zniewalają ani nie krępują, ale są narzędziem ratunku dla nas i wszystkich, którzy są rozbitkami i toną w morzu samotności, lęku, rozczarowania, rezygnacji, wewnętrznej pustki, podziałów, konfliktów i niewiary w Bożą miłość i miłosierdzie. Co oznacza dla ciebie dziś bycie uczniem Jezusa? Do czego Pan cię wzywa, aby twoje życie było spełnione?

„Czego szukacie?” (J 1,38). Jezus zadaje to pytanie dwóm uczniom, którzy poruszeni świadectwem Jana Chrzciciela poszli za Nim. Pytanie Jezusa zmusza ich do zagłębienia się w swoje serce i udzielenia takiej odpowiedzi, która odkryje ich głębokie i szczere pragnienie poznania Go, bycia z Nim i zawierzenia się Mu. Będą dzielić z Nim życie, komunikować życie, doświadczać życia, jednym słowem tworzyć wspólnotę. Takiego doświadczenia nie da się zachować tylko dla siebie, trzeba się nim podzielić z innymi. Dziś pytanie „Czego szukacie?” Pan postawił nam. Bóg nas słucha i zaprasza do słuchania naszego serca bez lęku.
– Gdzie spotkałeś Pana w swoim życiu? Kto Ci o Nim opowiedział? Jakie swoje oblicze dał Ci poznać? Dlaczego poszedłeś za Nim?
– Jak dajesz świadectwo o Jezusie wobec innych i z kim dzielisz się swoim doświadczeniem Jezusa? Jak możemy stworzyć taką przestrzeń w naszych wspólnotach, grupach, rodzinach, w której będzie się mówić o Jezusie?

Chrzest Pański jest objawieniem się Boga w Jezusie i Jego misji. Syn Boży napełniony Duchem Świętym przychodzi, aby pełnić wolę Ojca. Jego chrzest, a tym samym nasz chrzest, jest odpowiedzią na nasze głębokie pragnienie miłości. Bóg jest jedynym, który naprawdę nas kocha całkowicie bezinteresownie i za darmo, bez jakiejkolwiek zasługi z naszej strony, tylko ze względu na to kim jesteśmy, aż do zanurzenia się w otchłań naszych grzechów. Jezus przychodzi na spotkanie z nami właśnie tam, gdzie czujemy się zagubieni, niegodni, gdzie zawodzimy, gdzie jesteśmy sobą rozczarowani, gdzie się wstydzimy. Chrzest jest zanurzeniem się w śmierci, która ma być odnowiona miłością Bożą. Jest też początkiem i fundamentem naszego chrześcijańskiego życia, czyli naszej przyjaźni, wspólnoty z Panem Bogiem. Złączeni z Jezusem otrzymujemy godność przybranego dziecka Bożego i Ducha Świętego. Zostajemy też włączeni do wspólnoty Kościoła, aby pełnić misję i służbę Jezusa. Jak możemy być jak Jezus, który wszystko czynił zgodnie z wolą Ojca? Jak możemy rozbudzić świadomość, że chrzest jest korzeniem chrześcijańskiej służby?

Jakie pragnienie Cię porusza w tym momencie życia? Gdzie szukasz Pana?

Ewangelia (Łk 2, 16-21)
Nadano Mu imię Jezus
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Pasterze pośpiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemowlę. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli, co im zostało objawione o tym dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, zdumieli się tym, co im pasterze opowiedzieli.

Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to zostało przedtem powiedziane.

Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał Anioł, zanim się poczęło w łonie Matki.

1. czytanie (Dz 6, 8-10; 7, 54-60)
Widzę niebo otwarte
Czytanie z Dziejów Apostolskich

Szczepan, pełen łaski i mocy, działał cuda i znaki wielkie wśród ludu.

Niektórzy zaś z synagogi zwanej synagogą Wyzwoleńców oraz Cyrenejczyków i Aleksandryjczyków, i tych, którzy pochodzili z Cylicji i z Azji, przystąpili do rozprawy ze Szczepanem. Nie mogli jednak sprostać mądrości i Duchowi, z którego natchnienia przemawiał.

Gdy to usłyszeli, zawrzały gniewem ich serca i zgrzytali zębami na niego.

A on, pełen Ducha Świętego, patrzył w niebo i ujrzał chwałę Bożą i Jezusa, stojącego po prawicy Boga. I rzekł: «Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga».

A oni podnieśli wielki krzyk, zatkali sobie uszy i rzucili się na niego wszyscy razem. Wyrzucili go poza miasto i kamienowali, a świadkowie złożyli swe szaty u stóp młodzieńca, zwanego Szawłem.

Tak kamienowali Szczepana, który modlił się: «Panie Jezu, przyjmij ducha mego!» A gdy osunął się na kolana, zawołał głośno: «Panie, nie licz im tego grzechu!» Po tych słowach skonał.

Ewangelia (J 1, 1-18)
Słowo stało się ciałem
Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, z tego, co się stało.

W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.

Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości.

Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.

A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.

Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce.

Podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa.

Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.

Dzisiejsza niedziela to już ostatnia, IV Niedziela Adwentu. Ewangelia o Zwiastowaniu opowiada nam jak Maryja przyjęła Dobrą Nowinę. Medytując radosne, ale bardzo trudne przesłanie oznajmione jej przez Anioła, odpowiedziała na nie w wolności z wiarą i posłuszeństwem. Decydująco wpłynęło to nie tylko na jej życie, ale na los całego świata. Jak ja przyjmuję Jezusa w moim życiu? Czy odpowiadam na to najpiękniejsze błogosławieństwo tak jak to uczyniła Maryja? Jak możemy stawać się bardziej autentycznymi znakami Bożej miłości i działania w świecie?

Trzecia niedziela Adwentu, nazywana niedzielą Gaudete, zaprasza nas do radości. Zbawienie całego świata jest bliskie. Razem ze św. Janem Chrzcicielem oczekujemy na spełnienie się wielkich obietnic. Słuchając słowa Pana jesteśmy wezwani, aby prostować Jego drogę i jako Jego uczniowie oraz wspólnota Kościoła być jak św. Jan Chrzciciel „głosem wołającego na pustyni” (J 1,23). Co moje życie mówi dziś o mnie? Czy jest w nim miejsce dla Boga, czy też jestem całkowicie skoncentrowany na swoim wizerunku, który przedstawiam innym? Jak możemy się bardziej skupić na Jezusie niż na nas samych, aby promieniować radością?

Dziś przeżywamy drugą niedzielę Adwentu. Wyprowadzeni na pustynie naszego życia, postawieni wobec naszych ludzkich doświadczeń niedostatku, nędzy, niesprawiedliwości, upokorzeń, niepowodzeń, osamotnienia, bycia obcym wśród swoich, zagubienia prawdy o nas samych, beznadziei słuchamy głosu: „Przygotujcie drogę Panu, Jemu prostujcie ścieżki” (Mk 1,3). To właśnie pustynia staje się miejscem nowego początku i spotkania z przychodzącym Panem, który idzie z nami jak Pasterz ze swoimi owcami. Przyszłość jest jednak pełna niepewności i ryzyka, dlatego czasami wolimy obecne i bezpieczne cierpienie niż wkraczanie na nową nieznaną ścieżkę. Co może pomóc ci lepiej przyjąć Pana w swoim sercu? Jakie lęki Cię blokują i nie pozwalają myśleć o nowym początku swojego życia?

„Uważajcie, czuwajcie” (Mk 13,33) – są to pierwsze słowa, które Jezus kieruje do nas na początku Adwentu. Obudźmy się ze snu i otwórzmy nasze oczy na znaki miłości Boga, otwórzmy nasze serca na przyjęcie Pana, który przyszedł i przychodzi, aby pozostać z nami każdego dnia aż do końca świata! „Uważajcie, czuwajcie…” to nasz program duchowy na ten czas. Na czym skupione jest dziś moje serce i jakie miejsce pośród moich pragnień i tęsknot zajmuje Bóg? Jakie zadanie zlecił mi Pan w oczekiwaniu na Jego powrót?

Dzisiejsza uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata przypomina i umacnia naszą nadzieję, że to Pan odniesie zwycięstwo na końcu czasów. Cała historia prowadzi ku Niemu i Jego królestwu, które nie jest z tego świata i opiera się nie na władzy i wpływach, ale na miłosierdziu i sercu okazywanym innym. Jezus jest Królem i Pasterzem, który szuka swoich owiec, służy im i pragnie, by miłość uczyniły treścią swojego życia. Czy mój styl życia jest inspirowany tą stroną Ewangelii? Jak możemy budować i rozprzestrzeniać kulturę wrażliwości na potrzeby innych? Brakuje dwóch ostatnich minut w nagraniu dzisiejszej homilii, ale dzięki temu każdy może je dopowiedzieć od siebie 😇

Bóg nas stworzył, obdarował i pragnie, abyśmy byli i postępowali jako osoby dojrzałe, aktywne, godne zaufania i odpowiedzialne, zdolne do miłości i kochające. „Człowiek jest jedynym stworzeniem na tej ziemi, którego Bóg chciał dla niego samego. Dlatego nie zrealizuje człowiek inaczej swojego życia, niż poprzez bezinteresowny dar z samego siebie” (Gaudium et spes, 24). Zawiniona bierność, paraliż wobec ryzyka, niechęć do podejmowania przedsięwzięć i zaangażowania, strach przed porażką czynią nas bezużytecznymi i niszczą nie tylko rezultaty naszego działania, ale także innych i mnie samego, stanowią przeszkodę w rozwoju królestwa Bożego. Jak możemy pogłębić duchowość służby? Jak wygląda twoje życie w służbie królestwa Bożego?

„Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny” (Mt 24,13). Zagubieni w nękanym przemocą i coraz bardziej podzielonym świecie, przygnieceni ciężarem dobrobytu, doświadczający niemocy także w Kościele, w którym popiół skutecznie zakrywa przed wieloma tlący się w nim żar, słuchamy dziś słowa, które ma moc obudzić nas z sennego koszmaru. Zanim Pan ostatecznie przyjdzie zatroszczmy się o oliwę miłości, której źródłem jest nasza zażyłość z Panem pielęgnowana i wyrażająca się przez modlitwę, słuchanie Słowa Bożego, życie sakramentalne, osobiste i wspólnotowe gesty miłosierdzia. W ten sposób przyczynimy się do uwolnienia żaru od popiołu, aby na nowo rozbłysnął płomień miłości w naszym życiu, w Kościele i w świecie. Jak karmisz nadzieję w Panu w czasach ciemności? Jak dbasz o lampę, którą Pan umieścił w twoich rękach?

Słowo Boże dzisiejszej niedzieli wzywa nas do służenia Bogu i szukania Jego chwały, a nie wykorzystywania spraw Bożych dla własnych interesów. Pan Jezus zna naszą radykalną słabość i nasze zmaganie się z nią. Jest wyrozumiały i miłosierny wobec tych, którzy walczą z trudnościami, aby żyć w pełni Ewangelią i niejednokrotnie doświadczają upadku, a słowa napomnienia kieruje do tych, którzy nawet nie zwracają się ku ideałowi, nie rozpoczynają drogi, a chcą uchodzić za sprawiedliwych. Nie jesteśmy na świecie, aby być nieskalani, ale aby dążyć do doskonałości; nie aby być doskonali, ale aby rozpoczynać drogę (o. Ermes Maria Ronchi). Trzem słowom przekleństwa niosącym śmierć: mieć, wywyższać się i rządzić Jezus odpowiada słowami niosącymi błogosławieństwo i szczęście: dawać, uniżać się i służyć. Czy dostrzegasz w swoim życiu pokusę poszukiwania własnej chwały, a nie Boga? Jak walczysz z hipokryzją, próżnością i dążeniem do panowania nad innymi? Jak możemy w naszym życiu i w życiu naszej parafii starać się o większą spójność między wiarą a działaniem i realizować zaproszenie do dawania, uniżania się i służby?

„Będziesz miłował…” (Mt 22,37-39). Miłość do Boga uwalnia mnie od zamknięcia się w sobie, przypomina, że nie jestem fundamentem swojego życia, pozwala odnaleźć siebie jako osobę: wszystko, czym jestem, należy do Niego. Kochać Boga całym sobą: sercem, duszą, umysłem to kochać bez miary, w sposób niepodzielny, w harmonii uczuć i myśli. Bóg nie jest zazdrosny, on nie zawłaszcza naszego serca, ale je poszerza tak, że znajduje się w nim miejsce dla męża, żony, siostry, brata, potrzebującego i wroga, dla każdego kogo kocha Bóg. Kochać bliźniego jak siebie samego to odkryć jak bardzo jestem umiłowany i kochać siebie i bliźniego jako cud Boży, Bożą iskrę. Jak mogę opisać moje osobiste doświadczenie wiary i w czym wyraża się moja miłość do Boga, siebie i bliźniego? Co utrudnia mi kochanie Boga i drugiego człowieka?

W niedzielę 29 października 2023 roku na zakończenie Tygodnia Misyjnego gościliśmy w naszej parafii Patrycję Komorowską, świecką wolontariuszkę wyjeżdżającą do Kenii, która podzieliła się z nami swoim doświadczeniem dotychczasowych wolontariatów w Liberii i Kenii. Na pomoc dla projektów realizowanych w Laare przez Siostry Orionistki zebrała na zakończenie Mszy Świętych 2170 zł. Dziękujemy wszystkim, którzy wsparli hojnie ten ważny cel. Patrycja obiecała, że przyjedzie do nas ponownie po swoim powrocie z Kenii.

„Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga” (Mt 22,21). Tylko wówczas, gdy odda się Bogu co jest Jego, będzie się wiedziało, co dać cezarowi. To, co jest Boga, jest owocem, którego pragnie Ojciec, jest wolnością dzieci Bożych i miłością braci. Jakie są błędne drogi na których traktujemy ludzkich przywódców jak Boga i redukujemy Boga do poziomu ludzkich przywódców? Jak obronić się przed pokusą panowania nad innymi i samemu nie pozwolić się zniewolić, co czynić tu i teraz, by żyć w braterstwie wolnością dziecka Bożego?

Bóg wielkodusznie zaprasza nas na ucztę – do pełni życia z Nim i bycia częścią Jego królestwa. Boże zaproszenie możemy jednak zignorować lub odrzucić poprzez obojętność, zlekceważenie łaski jaka nam jest ofiarowana i uznanie za ważniejsze innych spraw. Możemy także próbować wejść na ucztę bez szaty weselnej – „wchodzi na gody bez szaty godowej ten, kto należąc do Kościoła, ma wiarę, ale nie ma miłości” (św. Grzegorz Wielki). Czy każdą Eucharystię przeżywasz jak udział w uczcie weselnej Syna Bożego? Prosisz Ojca, aby zachował Cię w swojej miłości?

Pan Bóg objawia nam swoją miłość i komunikuje się z nami na wiele różnych sposobów: przez Słowo Boże, przez Kościół, przez innych ludzi, a także przez wydarzenia, których jesteśmy uczestnikami i świadkami. Syn Boży Jezus Chrystus, „kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła” (Mt 21,42) i dzięki Niemu Kościół trwa pomimo naszego egoizmu, pychy, oporu wobec Boga, chęci podporządkowania sobie innych, chciwości i przemocy. W Chrystusie możemy odpowiedzieć na miłość Boga do nas i przynieść oczekiwane owoce. Czy słuchamy i odpowiadamy Panu Bogu, który w najprzeróżniejszy sposób okazuje swoją miłość i troskę o nas? W jaki sposób marnujemy propozycję i dary Królestwa Bożego? Jak możemy bardziej docenić sposoby objawiania się Bożej miłości i odpowiedzieć na nią w naszym życiu?

Trzeba powiedzieć „tak” sercem, a nie ustami, aby naśladować Jezusa. Być może nie odnajdujemy się całkowicie ani w zbuntowanym, ani w zadowolonym z siebie synu, ale mamy w sobie trochę jednego i trochę drugiego. Liczy się odwaga, by rozpoznać to, co naprawdę noszę dziś w sercu, i stamtąd rozpocząć osobistą drogę nawrócenia. Bóg, który nie jest obowiązkiem, ale miłością i wolnością zawsze w nas wierzy. Jak możemy przezwyciężyć pokusę myślenia, że jesteśmy lepsi i świętsi od innych? Co przeszkadza mi we wprowadzaniu w czyn słowa Bożego?

W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus zaprasza nas na drogę odkrywania wielkości miłosierdzia Bożego. Jesteśmy wezwani do przedłużenia na bliźnich miłosierdzia i przebaczenia, które otrzymujemy od Boga. Dopóki nie przyjmiemy logiki daru, nie przejdziemy od postawy „należy mi się” do uznania bycia darmowo i bez naszych zasług obdarowanymi, dopóty będziemy niezdolni do przyjęcia przebaczenia ze strony Boga i uwięzieni w postawie sprawiedliwości bez miłosierdzia. Jak mogę uniknąć utożsamiania osoby z jej złym postępowaniem? Jak możemy budować i propagować kulturę przebaczenia zamiast kultury zemsty?

„Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20). Bez Jezusa człowiek śmiertelnie zraniony przez grzech nie jest zdolny do prawdziwej wspólnoty, do bezinteresownej miłości Boga i bliźniego. Wspólnota, o którą Jezus prosi nas i uzdalnia nas do jej tworzenia, to wspólnota, w której każdy troszczy się o drugiego, a nie taka, w której każdy pozwala sobie na osądzanie, wykluczanie i karanie drugiego, bez względu na to, jak bardzo jest grzesznikiem. Wspólnota to miejsce, gdzie drugi jest mi bliski. Tylko w ten sposób wspólnota, Kościół, staje się miejscem miłości, w którym obecny jest Bóg, gdzie możemy wyrazić naszą modlitwę, pewni, że zostaniemy wysłuchani, ponieważ Bóg jest z nami. Jestem osobą, która dąży do wymierzania sprawiedliwości czy odbudowywania komunii? Czy jestem gotowy dbać o relacje we wspólnocie, czy też tworzę podziały?

W dzisiejszą niedzielę obchodzimy rocznicę poświęcenia naszej świątyni, która po prawie pięćdziesięciu latach od wmurowania kamienia węgielnego w 1958 roku i czterdzieści lat po rozpoczęciu sprawowania w niej kultu została oddana na wyłączną własność Panu Bogu 5 września 2004 roku oraz parafialne dziękczynienie za zbiory i za wszelkie dobro jakim zostaliśmy obdarowani przez Pana Boga. Dziękujemy za nasz parafialny wieczernik, w którym gromadzimy się przy Stole Słowa i na Eucharystii. Wdzięczną modlitwą obejmujemy ks. Romana Jałocho i wszystkich, którzy mają udział w budowie naszego kościoła oraz tych, którzy dziś troszczą się o niego i przyczyniają się do tego, że coraz piękniejszy, czysty i udekorowany kwiatami jest widzialnym znakiem naszej wiary i obecności Chrystusa Zmartwychwstałego pośród nas.
Bóg dał nam siebie i obarczył nas odpowiedzialnością za siebie nawzajem, złożył w nasze serce troskę o zbawienie tych, którzy dzielą z nami swoje życie. On uzdalnia nas do bycia otwartymi wzajemnie na siebie i w ten sposób zdolnymi do przezwyciężania nieporozumień i konfliktów, lęków i rutyny. Czy jestem gotowy do budowania komunii czy też ulegam pokusie tworzenia podziałów? Jak możemy rozprzestrzeniać kulturę spotkania i troski przeciwstawiając się kulturze wykluczenia i odrzucenia?

84. rocznica wybuchu II Wojny Światowej

„Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?… A wy za kogo Mnie uważacie?” (Mt 16,13.15). Dziś my, podobnie jak uczniowie w okolicy Cezarei Filipowej, zostaliśmy postawieni wobec pytania: Kim jest Jezus? Co mówię innym o Jezusie? Niech Ojciec inspiruje i ośmiela nas, abyśmy jak Piotr mogli głosić: Jezus jest Chrystusem. Jezus jest Synem Boga żywego. Jak możemy być dobrymi zarządcami naszej wiary w Jezusa? Jak możemy wzbudzić u młodych odpowiedzialność za wartość ich wiary w Jezusa?

Ewangelia (Łk 1, 39-56)
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w ziemi Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.

Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona głośny okrzyk i powiedziała:

«Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana».

Wtedy Maryja rzekła:

«Wielbi dusza moja Pana

i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.

Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.

Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą

wszystkie pokolenia.

Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,

a Jego imię jest święte.

Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie

nad tymi, którzy się Go boją.

Okazał moc swego ramienia,

rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.

Strącił władców z tronu,

a wywyższył pokornych.

Głodnych nasycił dobrami,

a bogatych z niczym odprawił.

Ujął się za swoim sługą, Izraelem,

pomny na swe miłosierdzie.

Jak obiecał naszym ojcom,

Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».

Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Odwagi! Ja jestem, nie bójcie się! Wiara domaga się od nas skoncentrowania naszej uwagi na Tym, który jest Synem Bożym. Taka wiara pozwala nam na uczestnictwo i kontynuowanie dzieła Jezusa pomimo silnych przeciwnych wiatrów, które mogą napełniać nas lękiem i zwątpieniem. Jakie doświadczenia sprawiają, że tracę z oczu Jezusa? Przypomnij sobie te momenty twojego życia, w których Jezus ukazał się tobie w nieoczekiwany sposób.

Ewangelia jest mapą, na której oznaczono miejsce ukrycia wyjątkowego skarbu. Czytaj ją, a odkryjesz, że skarb wskazany jest przez krzyż. Jesteś ziemią, w której ukryty jest ten skarb. Kup ją i wejdź w posiadanie swojego życia. Zacznij w niej głęboko kopać za pomocą modlitwy, a odnajdziesz ukryty skarb – Królestwo Boże i Jezusa. Czy Królestwo Boże jest dla mnie wyjątkowym skarbem i najwyższą wartością w życiu? Jak myślisz, czego nie jesteś w stanie dziś sprzedać, aby w pełni należeć do Chrystusa?

W dzisiejszej Ewangelii Jezus porównał Słowo Boże do ziarna sianego hojną ręką przez siewcę. Przypowieść o siewcy ukazuje trzy różne formy nieprzyjęcia Słowa, które sprawiają, że ponosi Ono porażkę lub jest zablokowane. Obrazy ziarna, które pada na drogę i zostaje wydziobane przez ptaki, na teren skalisty, na którym natychmiast wschodzi, ale z powodu bardzo płytkich korzeni szybko usycha oraz wybujałych i duszących cierni, odcinających roślinę od światła słońca stanowią jednak tylko połowę historii. Jezus pozostawił nam napisanie drugiej połowy, która mówi o przyjęciu ziarna Słowa w żyznej glebie: słuchania, zrozumienia i doświadczenia dojrzewania i wzrostu. Jakich trudności i frustracji doświadczyłeś słuchając i dzieląc się Słowem Bożym? Jak Bóg uczynił swoje słowo owocnym w twoim życiu?

Jezus w dzisiejszej Ewangelii ofiaruje nam siebie, abyśmy w Nim i przez Niego doświadczyli pokrzepienia i przemiany w sytuacji zniechęcenia, zmęczenia, gniewu czy rozgoryczenia, których może doświadczać każda wspólnota chrześcijańska i każdy Jego uczeń. „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11,28). Jezus nie proponuje nam jednak wygodnej „kanapy”, ochłody w basenie, urlopu od zmartwień i obowiązków, środków uśmierzających ból. On sam doświadczył niepowodzeń: Korozain, Betsaida, Kafarnaum – miasta, w których dokonało się najwięcej cudów się nie nawróciły, a ludzie zachowują się jak dzieci, którym nie można niczym dogodzić (por. Mt 11,16-24). Poprzez swoje zawierzenie siebie i swojej misji Ojcu uczy nas jak stawać się cichym i pokornego serca, abyśmy doznając umocnienia w Bogu przyjęli na nowo na siebie jarzmo, które On poniesie wraz z nami. Niesione wraz z Jezusem staje się ono słodkie i lekkie. Droga ucznia Jezusa to nie droga zaspokojenia naszej żądzy sukcesu, usłana pokonanymi rywalami, ale to szlak, który mierzy się tymi, których uczyniliśmy szczęśliwymi. W jakich aspektach życia jestem wezwany, aby być cichy i pokornego serca jak Jezus? Jak możemy rozpowszechniać cichość i pokorę Jezusa w dzisiejszym pełnym przemocy świecie?

„Kto miłuje ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto miłuje syna lub córkę więcej niż Mnie, nie jest Mnie godzien” (Mt 10,37). Tylko Bogu wolno oczekiwać od człowieka miłości z całego serca i z całej duszy, ze wszystkich sił i ze wszystkich myśli, bo tylko On jest miłością i jedynie Jego miłość do nas jest krystalicznie bezinteresowna i niepokalanie autentyczna. Dopiero kochając Boga na pierwszym miejscu, możemy prawdziwie kochać wszystkich innych, począwszy od swoich najbliższych. Czy doceniam wielką miłość Boga do mnie? Co nie pozwala mi być hojnym dla Jezusa i dla innych?

Wiara wyzwala z lęku przed wypełnianiem naszej misji w świecie. Prowadzeni przez Ducha Świętego dawajmy świadectwo o miłującym Bogu w świecie pogrążonym w grzechu, ale odkupionym przez Jezusa. Paradoksalnie, pierwszą i najważniejszą formą ewangelizacji jest poddanie się jej przez nas samych, osobiste nawracanie się i odnowa naszych struktur kościelnych w świetle Ewangelii. Niech nasza wiara i zaufanie do Boga nigdy nie słabną, zwłaszcza w tym pełnym wyzwań czasie. Jakich cierpień i przeszkód doświadczyłeś w twoim głoszeniu i życiu Ewangelią? Jak Pan Bóg podtrzymał Cię w twojej misji pomimo trudności?

Liturgia słowa dzisiejszej niedzieli ukazuje Boga, który odbudowuje swój lud, aby był świadkiem zbawienia wobec świata. Św. Paweł w Liście do Rzymian przypomniał o centralnym miejscu Pana Jezusa w dziele zbawienia. Ustanowiony przez Niego Kościół, nowy lud kapłański jest mostem prowadzącym ze śmierci duchowej do nowego życia. Każdy ochrzczony jest powołany do bycia narzędziem w ręku Boga dla uświęcenia tej cząstki ziemi, na której żyje, do pomocy tym, którzy osłabli w wierze, aby mogli się podnieść i odnaleźć na nowo żar, który Pan pragnie wlać w ich serca. Jak często dziękujesz Bogu za Kościół, za chrzest i za otrzymaną łaskę wiary oraz za dar zbawienia? Czy chcesz przyjąć zaproszenie Jezusa i być Jego apostołem w środowisku, w którym żyjesz?

Miłość Boga jest bezwarunkowa. Takiej miłości pragnie też od człowieka. Łatwo ulec pokusie myślenia, że nasz grzech oddala Boga od nas i trudno wierzyć w Boga, który jest blisko nas szczególnie wtedy, kiedy widzi nas zagubionych, nieszczęśliwych i tracących życie. Bóg jest zupełnie inny od naszych wyobrażeń o Nim i my jesteśmy inni od tego jak pragniemy zaprezentować się przed Bogiem i ludźmi. Dotknięty pełnym miłości spojrzeniem Jezusa Mateusz bez chwili zwłoki odpowiada na powołanie, powstaje do życia i wyrusza w drogę za Jezusem. Kościoła nie tworzą „czyści” według własnej oceny faryzeusze, ale „nieczyści” grzesznicy, którzy doświadczyli miłosierdzia i okazują je swoim siostrom i braciom. Z kim zasiadamy dziś do stołu, a kogo wykluczamy i odrzucamy? Co możemy uczynić jako chrześcijanie, aby ukazać miłosierne oblicze naszego Ojca?

(Pwt 8, 2-3. 14b-16a); (Ps 147B, 12-13. 14-15. 19-20); (1 Kor 10, 16-17); Aklamacja (J 6, 51ab); (J 6, 51-58);

Dzisiejsza uroczystość Zesłania Ducha Świętego, nazywana w Polsce Zielonymi Świątkami, jest szczytem i zakończeniem okresu Wielkanocy. Obietnica Zmartwychwstałego Pana wstępującego do nieba zostaje wypełniona przez Zesłanie Ducha Świętego. On rodzi bogactwo różnorodności, która nie niszczy jedności, czyniąc ją piękną, uzdalnia uczniów do głoszenia Dobrej Nowiny Jezusa i daje początek Kościołowi. Czy jestem osobą, która tworzy komunię, czy też przynosi niezgodę? Gdzie mogę rozpoznać działanie Ducha Świętego we mnie i wokół mnie? W jakich aspektach naszego życia w rodzinie, w sąsiedztwie, w parafii, w Kościele i w życiu narodów potrzebujemy potężnego powiewu Ducha Świętego?

Dziś przeżywamy uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego i słuchamy testamentu Jezusa: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20b). Nieustanna, trwała, zawsze aktualna i wiecznie żywa obecność Jezusa w naszym życiu czyni nas zdolnymi do wypełniania wielkiego nakazu misyjnego, jaki nam pozostawił. Jakie jest Twoje doświadczenie bliskości Jezusa w codziennym życiu? Jak możemy podtrzymać przy życiu ducha misyjnego w Kościele?

Liturgia słowa dzisiejszej niedzieli wprowadza nas w tajemnicę Ducha Świętego, który uzdalnia nas do miłości na wzór Jezusa, dzielenia się Dobrą Nowiną o Jego zmartwychwstaniu i dawania nadziei ludziom. To On pociesza w słabości i w trudnych chwilach, kiedy zmagamy się nie tylko z zewnętrznym zagrożeniem, prześladowaniem jak w czasach apostołów, ale i z grzechem i złem we wspólnocie Kościoła. Prośmy o Ducha Świętego, aby dopomógł nam odnaleźć na nowo drogę do Ojca, którą otworzył nam Jezus, do Ojca, którego miłość nadaje sens naszemu życiu i czyni z nas rodzinę dzieci Bożych. Czy potrafisz być blisko ludzi, których kochasz? Czy doświadczyłeś pocieszenia płynącego od Ducha Świętego?

W dzisiejszej Ewangelii Jezus ukazuje swoją relację z Ojcem, do którego idzie, aby przygotować nam miejsce. On jest w Ojcu, a Ojciec jest w Nim. Jezus chce, abyśmy przez Niego weszli w tę przestrzeń miłości, jaką jest Jego komunia z Ojcem. On jest Drogą, Prawdą i Życiem. Zjednoczeni przez wiarę z Jezusem, który jest kamieniem węgielnym tej duchowej świątyni jaką jest Kościół, stajemy się jej żywymi kamieniami. Musimy być jednak czujni na pokusę ograniczania przestrzeni w Ciele Chrystusa dla innych niż my, zwłaszcza ubogich, opuszczonych i zapomnianych i być otwartymi na działanie Ducha Świętego, który nieustannie tworzy nowe miejsca i pole do nowych form zaangażowania i wzajemnej służby w Kościele. Jak Jezus kształtuje twój sposób relacji z innymi? Jak możemy budować Kościół czerpiąc z życia Jezusa?