O dokonywaniu wyborów.

--

https://wojciechwawrzak.blog/theatrum-mundi/

--

Czasem czuję się potwornie zmęczony ilością możliwości.

Siadam na mojej ciemnoczerwonej sofie w salonie, opieram się wygodnie o puchatą poduszkę w geometryczny wzór na bazie prostokątów, spoglądam na stojącą pod oknem szafkę z kulturą, na której kwitnie właśnie u progu zimy fiołek afrykański i czuję się zmęczony.

Czuję się zmęczony, bo nie wiem, co wybrać. Płytę, film, książkę? A może koncert Queen z Montrealu w opakowaniu o niebieskich krawędziach świadczących o lepszej jakości obrazu w stosunku do występu Marillion z niemieckiego Loreley nagranego na trzy lata przed moim przyjściem na świat i 845 dni przed upadkiem Muru Berlińskiego?

Są wybory, jak lubi mawiać Dariusz Szpakowski, nawet gdy tych wyborów ewidentnie brak, a polski defensywny pomocnik po raz kolejny próbuje wysokim przerzutem dograć piłkę do Lewego, który jednak bezradny wobec trójki dopadających do niego niemal natychmiast trzech obrońców, po raz kolejny wymownie patrzy w stronę trenera.

Są wybory i te wybory mnie męczą. Nie tylko parlamentarne, prezydenckie, samorządowe, unijne czy nawet na przewodniczącego rady osiedla, o których od lat mówi się w kategoriach mniejszego i większego zła, choć dobitnie przecież w jednym ze swoich opowiadań Sapkowski dał wyraz temu, co myśli o tego rodzaju wartościowaniu.

Męczą mnie wybory tu i teraz. Te błahe, drobne, z gatunku obiektywnie nieistotnych, choć w skali własnego mikroświata ważące jednak wiele, jak i te prawdziwie doniosłe, wagi ciężkiej, których nieroztropność potrafi brutalnie sprowadzić do parteru, niczym prawy sierpowy Mike’a Tysona w latach świetności.

Męczy mnie głównie ilość możliwości wzmiankowanych we wstępie. Spijanie z rogu obfitości w dłuższej perspektywie okazuje się niezdrowe dla serca, które poruszone niepewnością wyboru zdaje się wpadać w niemiarowość. Lekarz patrzy na mnie wprawdzie jak na wariata, ale ja wiem, że to właśnie przez to błądzenie, wybieranie, miotanie się, analizy porównawcze i historiografię podniesioną do rangi sztuki. To właśnie dlatego czuję się źle.

Pani musi w swoim życiu zmienić wszystko – powiedział kardiolog mojej mamie, kiedy holter, echo serca i EKG po raz kolejny nie wykazały najmniejszych nieprawidłowości, a samopoczucie wręcz odwrotnie – nieprawidłowości miliony. Ale jak tu zmienić wszystko, kiedy wybory z przeszłości takie, a nie inne, obiektywnie nieodwracalne, subiektywnie po latach niezrozumiałe, choć logicznie wytłumaczalne.

Tego chyba właśnie boję się najbardziej, Mamo, a ten strach boli, parzy, przypieka ogniem piekielnym, dusi, przytłacza, męczy potwornie. Nie ma mnie bez strachu, jam jest strachem ciernistym, a każdy wybór tymże strachem okupiony. Dzisiaj wybieram, jutro żałuję. Żałuję też we wtorek, a w piątek znów wybieram.

Czasem żeby zagłuszyć tę wybieralną żałość idę na siłownię. Czasem razy dwa, a czasem pięć w tygodniu. Gdy boli ciało, nie boli dusza. Gdy w reżimie repetycji dźwigasz kilogramy, ilość wyborów jakby ograniczona. Możesz wypchnąć sztangę ponad siebie raz jeszcze bądź odpuścić, otrzeć pot ręcznikiem, wziąć głęboki wdech, odliczyć 90 sekund i powtórzyć.

Powtarzalność jest dobra. Dopóki nie zacznę rozmyślać, czy aby właściwie powtarzam. Można przecież powtarzać dobrze i można robić to absolutnie źle, nagannie, niewłaściwie, w sposób rujnujący dla stawów i kręgosłupa.

Wybierać też można źle, nagannie, niewłaściwie, w sposób rujnujący, szczególnie dla kręgosłupa, głównie tego moralnego. Wybierać można również z pozoru dobrze, prawidłowo, właściwie, z troską o własne odbicie w lustrze, ale rękojmi za wady i tak brak.

Dlatego czasem czuję się potwornie zmęczony ilością możliwości. Życie to podobno sztuka wyborów. Pierdolę taką sztukę. Jak będę chciał, to sobie pójdę do teatru.

Theatrum mundi.

https://wojciechwawrzak.blog/theatrum-mundi/

Czy to był tylko sen?

Czyta: Wojciech WawrzakBy Wojciech WawrzakFeb 24, 2021