O czym nie mówią nam poloniści. Jakie bajeczki czytano dzieciom w XIX wieku?

26 listopada 1855 w ubogim domu przy ulicy Yeni Szeri w Stambule zmarł w wieku 57 lat Adam Mickiewicz. W Imperium Otomańskim przebywał raptem dwa miesiące, nie szukając bynajmniej inspiracji poetyckich, a organizując Legion Polski do walki z Rosją podczas wojny krymskiej. W ostatnich tygodniach żył jak wojskowy, zażywał obozowego życia i obozowej kuchni. Zmarł nagle, jego zagadkowa choroba trwała raptem jeden dzień i wywołała falę plotek o cholerze, otruciu arszenikiem i nieudolnych medykach, którzy deliberowali nad umierającym poetą, zamiast go skutecznie ratować. Późniejsze relacje świadków były sprzeczne i każdy z nich podkreślał swój znaczący udział w udzielaniu pomocy poecie. Śmierć Mickiewicza była tematem niejednej konferencji literaturoznawców i niejednego artykułu. My jednak dzisiaj zajmiemy się losami pośmiertnymi Mickiewicza, które były równie zaskakujące i pokrętne jak spory paryskiej Polonii w kwestii, gdzie by tu wieszcza pochować… Czas sobie płynął, a wieszcz... czekał na swój własny pogrzeb pod schodami... Dlaczego? Zapraszam na kolejny odcinek podcastu "O czym nie mówią nam poloniści"

Kąpiel? Tak, byle nie za często. Łazienka? Diabelski wynalazek i zepsucie surowych sarmackich obyczajów!  To może chociaż wychodek? Tak, ale tylko w ogródku! Zapraszam na audycje radiową na temat zwyczajów higienicznych w czasach Sopliców, Łęckich i  Korczyńskich.

Zygmunt Krasiński miał wszystko: arystokratyczne korzenie i pieniądze na romantyczne podróże, żonę-milionerkę i kochankę: jedną z najbardziej pożądanych kobiet XIX-wiecznej Europy, ojca-despotę, który ułatwiał rozstania z niechcianymi kochankami, zapewniał wieczne wyrzuty sumienia oraz choroby prawdziwe i urojone.