W lutym kondycja to condicio sine qua non

Jedni humaniści piszą uczenie, że „stosowność to warunek sine qua non kompetencji komunikacyjnej”, a prof. Albert Gorzkowski, m.in. znawca literatury polsko-łacińskiej, że „konstrukcja warunek sine qua non jest niepoprawną hybrydową (łacińsko-polską) kontaminacją powstałą w wyniku skrzyżowania wyrażeń: condicio sine qua non oraz warunek konieczny (nieodzowny); niepoprawną także z tego względu, że rzeczownik warunek jest w języku polskim rodzaju męskiego, zaś łac. qua to narzędnik rodzaju żeńskiego zaimka quae ‘która’. W języku łacińskim konstrukcja jest oczywista, ponieważ rzeczownik condicio ‘warunek’ posiada rodzaj żeński, a następujący potem przyimek sine ‘bez’ łączy się zawsze z ablatiwem, stąd forma qua. Nie będzie więc, moim zdaniem, puryzmem, stwierdzenie, że mamy do czynienia z podwójnym błędem językowym: gramatycznym (na poziomie składni) oraz leksykalnym (na poziomie frazeologicznym)”. Tak, condicio, nie conditio.

Zatem jeśli już chcemy sobie i swoim odbiorcom podarować trochę snobizmu, to mówmy i piszmy w całości po łacinie condicio sine qua non.

Wyczesane rozmowy. KABAT, PRZEKABACIĆ

Czesak. VariaBy Artur CzesakJan 11, 2024