Φωνή - Άφωνη

Η Θάλασσα μέσα μας 

Το πρόγραμμα 

1984 Αθήνα , κάνοντας λάθος την έξοδο , περνώντας κάτω από την πλατεία Ομονοίας , όλα είναι διαφορετικά.

Κάποτε ονειρεύτηκες ότι σε στροβίλιζαν άγνωστες δυνάμεις
στον κενό χώρο ενός σκοτεινού δωματίου.
Με τα χέρια σου ανοικτά περιστρεφόσουν στην δύνη ενός περίεργου φωτός
καμωμένου από χρυσάφι και ασήμι
με λίγα ψήγματα κυανού στις άκρες.
Ήσουν ένα ανήμπορο πλάσμα σε μία κατάσταση απόγνωσης ,
είχες χάσει εντελώς τον έλεγχο τού σώματός σου και ήξερες
ότι από αυτό το δωμάτιο είχες ξαναπεράσει και θα ξαναπερνούσες.
Μέχρι τώρα πετούσες στο όνειρό σου όπου ήθελες ,
τώρα σε πετούσαν όπου ήθελαν.

Δεν θα ξαναπεράσω από αυτό το δωμάτιο ,
- ξέρεις πόσα δωμάτια στην έχουν στημένη φίλε ,λέει ο Ιβάν ο Τρομερός
μέσα από μια ξεχασμένη ασπρόμαυρη αφίσα κοιτώντας με πλάγιο βλέμμα,
- άσε τα δωμάτια να κάνουν την δουλειά τους και προχώρα
όλα είναι στο πρόγραμμα..
- ποιο πρόγραμμα ?......

Φωτογραφία - Κείμενο - Αφήγηση : Ηλίας Γιαννόπουλος

Έστρεψα το πρόσωπο αριστερά να δω την έκφραση των αδικοχαμένων λουλουδιών ,  μετά στέκω στο κέντρο ορμώμενος από ένστικτο  δεν τολμώ να κοιτάξω δεξιά ..και το κεφάλι μου στροβιλίζεται στο άπειρο  το ένα χέρι μου χαϊδεύει ένα σκίνο το άλλο χέρι καταλαβαίνοντας την γλυκιά μυρωδιά του φύλου αρχίζει και κάνει κύκλους στον αέρα ένας απέραντος ουρανός πέφτει στο μέτωπό μου και γίνομαι γαλάζιος από κάτω μου το βασίλειο της πέτρας εστιάζει στην σταγόνα που χάνεται βαθιά σαν την ψυχή που φεύγει ένα σούρουπο για να πάει στο βάθος να ενωθεί με τις άλλες και όλα τα χέρια δείχνουν κατά την ανατολή όπου ο μέγας ήλιος καίει το χρυσό. Μια φωνή περνάει απ' την χαραμάδα στήνοντας χορό η ακτίνα σωπαίνει και ένας τρελός λέει.. βούρκος... Ονειρεύτηκα μια νύχτα μες την σιγαλιά του καλοκαιριού που ήρθε πάλι να αφήσει μνήμες ανεξίτηλες και ένα ποδήλατο που οι ακτίνες του γυρίζουν αντίστροφα στον αέρα.. ένα παιδάκι στέκεται απέναντί μου και ένα χαμόγελο φεύγει στα ουράνια , γίνεται πουλί και βγάζει τριαντάφυλλα που ανοίγουν πέταλα στην μεσημεριανή βροχή και ένα κοτσύφι κάνει κύκλους γύρω από την μυρτιά που αφήνει την ευωδιά της στα άστρα. Στεκόσουν και εσύ εκεί δίπλα μου με την κοιλία φουσκωμένη από τον έρωτα και ήσουν τόσο ωραία σαν την ανθισμένη μανόλια στο μπαλκόνι μας και σαν ένα λευκό χάδι που κρύβει κατακόκκινο ζεστό αίμα που φέρνει ζωή.

Κείμενο - Αφήγηση  Ηλίας Γιαννόπουλος

Μουσική  Francum -  freesound.org

Μια ιστορία από το ημερολόγιό μου το 1998 ,όταν είχα πάει για λίγες μέρες στη Κύθνο.

Αφήγηση - Κείμενο - Φωτογραφία : Ηλίας Γιαννόπουλος 

 Ένα δάκρυ τρέχει και άντε να το πιάσεις , πόσο να χωρέσει μέσα στην καρδιά σου διέκοψες την σήψη και ήρθες στα νερά σου βράχοι στέρφοι γίναν' κύματα πελάγους φύσηξε μαΐστρος σ' έφερε κοντά τους. Ο ήλιος και η γουστέρα πέρασαν απ την ξερολιθιά άφησαν το μικρό μονοπάτι μόνο να σε περιμένει τα χόρτα ξεράθηκαν και το φασκόμηλο με το θυμάρι άνθισαν στον βράχο. Ξεχύσου ολόγυρα και κοίτα αυτό το δάκρυ που πέφτει αυτό το σύννεφο που πέρασε αυτή η ακρογιαλιά που σε μάγεψε αυτό το γέλιο που σε συνεπήρε αυτό το αεράκι που σου δρόσισε το κορμί πάνω απ' το φανελάκι αυτό το τραγούδι που σιγοψιθυρίζεις καθώς ισορροπείς στα βράχια και από κάτω η θάλασσα οι σκέψεις και οι μυρωδιές. Είναι οι διακοπές μας ... μικρός καιρός

Κείμενο - Αφήγηση - Φωτογραφία : Ηλίας Γιαννόπουλος

Μία λέξη κύκλωσε την ώρα μια ευχή στήριξε την σιωπή ένα ταξίδι με συνεπήρε στο συναίσθημα ... ήταν οι αγαπημένες στιγμές που διαρκούσαν στην θύμηση μου... μια ακτίνα που μπήκε κρυφά απ το παράθυρο εκείνο το πρωί και έπλεε σε ένα ανεξήγητο ρυθμό  πάνω στο ξεθωριασμένο κεραμιδί τσιμέντο στο σπιτάκι πάνω απ την θάλασσα , με την αυλίτσα να κοιτάζει τα όνειρά μας  και τον αγέρα να τα ταξιδεύει στο αρχιπέλαγος του χρόνου που είχα παγώσει στην μνήμη μου. Και όταν έκλειναν τα παλιά ξύλινα πατζούρια που ήταν χιλιοβαμένα σε διάφορους τόνους, γαλάζιου, μπλε και πράσινου, τότε περνούσαν απ όλες τις χαραμάδες,οσμές ,φωνές, που το βράδυ έσβηναν κάτω από τον δυνατό άνεμο που σμίλευε τον χρόνο και άλλαζε τον τόπο με έναν ήχο μακρόσυρτο ,αρχέτυπο. Τότε ανάβαμε το κεράκι πάνω στο τραπέζι της κουζίνας με το παλιό τραπεζομάντιλο να δεσπόζει στον χώρο. Ο σοβάς  κρέμεται απ το ταβάνι και ο τοίχος ακουμπάει το σιδερένιο κρεβάτι. Στη γωνία το ψυγείο, πίσω του δεν κοίταξα ποτέ.... αλλά είδα μέσα του ,όταν άνοιγε αντί για φαγώσιμα είχε κατσαρόλες πιάτα και ποτήρια μιας άλλης εποχής και μετά κοιμόμουν με τον αγέρα που συνέχιζε το τραγούδι του σε έναν ύπνο που μύριζε επιθυμία ... και όταν ερχόσουν λίγο πριν ξημερώσει καθόσουν στο τραπέζι και μου έλεγες για την νύχτα που πέρασε, τους πόθους και τα σχέδια του πρωινού που σε λίγο θα μπει απ τις χαραμάδες και κοιμόσουν και κοιμόμουν και ξυπνούσα πρώτος ανοίγοντας την πόρτα για να μπει μέσα όλο το χρυσάφι και το ασήμι του πελάγους.

Κείμενο - Αφήγηση - Φωτογραφία : Hλίας Γιαννόπουλος  Έφτιαξα κόκκινα έραψα κίτρινα πήρα μοβ σε άσπρο  και θυμήθηκα....  όταν άρχιζε να χαράζει με έζωσαν τα όνειρά μου κι όμως έμεινα να αγναντεύω εκείνη την ανατολή στο μικρό λιμάνι καθώς στεκόμουν και κοιτούσα αποσβολωμένος τον ορίζοντα περιμένοντας τον ήλιο να βγει Επανέλαβες μια φράση και έστρεψες προφίλ το πρόσωπο είχες βάλει πλώρη στο απέναντι σπιτάκι με τα γαλάζια κάγκελα έχτιζες τους νοητούς τοίχους του μέλλοντός σου και όταν ο ολόγιομος ήλιος έβαφε κόκκινη την θάλασσα ένα πράσινο μαμούνι περπατούσε αμέριμνο πάνω στην πολύχρωμη σου φούστα   πήγες να το σκοτώσεις μα δεν σ άφησα  και ενώ νόμιζα ότι κοιτούσες το σπιτάκι  εσύ κοιτούσες εμένα που νόμιζα ότι είχα παγώσει την στιγμή στον χρόνο αλλά αυτή είχε ήδη περάσει χωρίς προειδοποίηση και εγώ έστεινα καρτέρι στις σκέψεις μου και δεν ήμουν καν στο λιμάνι αλλά στο δωμάτιό μου ένα άθλιο απόγευμα που μύριζε ιδρώτα και κούραση απο την κραιπάλη της ημέρας παγιδεύοντας την θύμηση μου στην τέλεια φράση σου, πράσινο μαμούνι πάνω στη φούστα μου.... και μετά κοιτάζω την θάλασσα... κατακόκκινη όχι μόνο απ τον ήλιο μα από το αίμα ενός εγκλωβισμένου ξιφία στο μικρό λιμάνι της Τήλου Τον είχαν σκοτώσει γιατί νόμισαν ότι ήταν καρχαρίας θα τους έτρωγε το θεριό έλεγαν... σκοτώστε το θα φάει τα παιδιά μας 4  πυροβολισμοί η ηχώ περιτριγύρισε τον κόλπο με τα βουνά που είχε για στολίδια και μετά κόκκινο παντού μα ο ξιφίας άφαντος  βάλθηκε να μείνει για πάντα εκεί που είχε γεννηθεί ποτέ δεν τον βρήκαν το πράσινο μαμούνι όμως είχε περάσει και εσύ δεν το κατάλαβες καθώς και η στιγμή αυτή 15 χρόνια μετά τον ξιφία και αν δεν με πιστεύετε έχω μάρτυρες μία ,δύο ,τρεις ,τέσσερις είναι οι γωνίες του δωματίου μου εκεί που το βλέμμα παγιδεύεται και το μυαλό φτιάχνει ιστορίες , κορίτσια είναι .... έχουν κι ονόματα κόκκινα ακρογιάλια , γαλάζιες σκέψεις , πράσινα μαμούνια Δεν θα αφήσω το πράσινο μαμούνι να παει εκεί ούτε θα το σκοτώσω θα το αφήσω να περάσει έτσι όπως πέρασε εκείνο το πρωί από πάνω σου χωρίς να το καταλάβεις Κόκκινα νερά άσπρες σελίδες οι μνήμες μου αφήνουν μελάνι στο δωμάτιο ανεξίτηλο μελάνι θύμησης

To διήγημα του Lord Dunsany   "Το Φάντασμα της Κοιλάδας" - "The Ghost of the Valley" μας κάνει να νοσταλγούμε αυτά που χάθηκαν από την επέλαση και την παρακμή του ανθρώπου  , την χαμένη επαφή του  με την φύση και κάθε τι "Ιερό" και μυστήριο που υπήρχε.

Κείμενο -Αφήγηση: Ηλίας Γιαννόπουλος

Απόψε άνοιξε τόσο η ψυχή μου που πέρασε όλο το σύμπαν από μέσα μου...  Προσπαθώντας να αφουγκραστώ την διαίσθηση , άκουσα το τραγούδι με τούς άφωνους ήχους της μνήμης των προγόνων μου,  μέσα απ το χώμα μιας μακρινής πατρίδας.  Ουτοπία και πραγματικότητα , μια φωνή στην αφωνία και έναν λόγο άλογο που ζητάει άδεια από το στερέωμα για να καταλάβει τον άνθρωπο. Όσοι έχασαν τα όνειρά τους είναι χαμένοι,όσοι ξέχασαν να ονειρεύονται  είναι χαμένοι ,είπε ένας άφωνος, απ αυτό το μονοπάτι περνάς κάθε μέρα αλλά δεν με βλέπεις ούτε μ' ακούς, κοίτα πάνω, δες το σύννεφο, άπλωσε τα χέρια σου και περιέγραψέ το, κοίτα κάτω.... ένα μικρό αγκάθι...μην το προσπερνάς δες πόσο μοναδικό είναι... παρατήρησε και άλλο ,θα ακούσεις και άλλες φωνές...δες..είναι μια μαγική στιγμή, γίνε άφαντος ......και νιώσε...νιώσε τις γραμμές του κόσμου...κοίτα ....συγκλίνουν....γίνονται ένα ,είμαστε όλοι επισκέπτες τού χρόνου σε κάποιο μέρος ,απλοί περαστικοί, παρατήρησε , μάθε , αγάπα  μην αφήνεις την λογική να σε παρασύρει...δεν θα σε αφήσει να δεις και όταν περάσεις τον δρόμο μπες στο μονοπάτι και μετά αφησέτο  , αφουγκράσου την διαίσθηση και πορέψου .... κάτσε ακίνητος για λίγο...δες.... είπε η φωνή και ξαφνικά έγινε άφωνη, έτσι όπως ήταν πάντα.