Cultuurtheologie & andere leuke dingen

De gemeenteleden van Christus' kerk waren ervan overtuigd dat hen de schone taak wachtte om God naar de stad en de wereld te brengen. Opgetogen gaan ze naar ziekenhuizen, gemeentehuizen, bibliotheken en stadsparken, maar daar zit echt niemand op hen en die God van hen te wachten. Uiteindelijk strijken ze neer in een snackbar, waar Jezus zelf de bamiballen bakt.

Tekst: Frank G. Bosman

Het is vroeg in de ochtend. De vogels vliegen over je heen, terwijl de wind de bladeren van de struiken laat trillen. Het is doodstil om je heen.  Je buigt je lichaam voorover tot je voorhoofd bijna de steen voor je aanraakt.Je lippen fluisteren zijn naam, maar hij kan je niet meer horen. Je tranen maken de aarde tot modder, maar je kunt hem niet meer proeven.

'En de hemel was leeg...' vertelt het verhaal van een almachtige God en een brutaal engeltje, dat God verleidde mens te worden.

Ad paradisum deducant te angeli, ‘de engelen begeleiden jou naar het paradijs’. Het zijn de woorden van het Gregoriaanse Introitus-gezang uit de dodenmis. Talloze malen hebben deze woorden de geliefde overledene naar de hemelse heerlijkheid begeleid. Even zo vaak hebben deze woorden troost en kracht gegeven aan hen die in dit aardse tranendal achter moeten blijven. De hemel wordt voorgesteld als een paradijs, vol van geneugten, plezier en vreugde. Een plek om heen te willen gaan om nooit meer te willen terugkeren. Een lange eeuwigdurende vakantie. Wie wil dat nu niet?

Het bijbelboek Ester lijkt met zijn oosterse pracht en intrige te zijn weggelopen uit een heel andere verhalenbundel dan de Hebreeuwse Bijbel. De mise-en-scene van het verhaal is exotisch: een Perzische koning zoekt een nieuwe koningin, eunuchen bewaken de koninklijke harem, het eten en drinken is verfijnd, de etiquette is ingewikkeld, er zijn gekrenkte ego’s, en zo meer. Ester doet denken aan de Verhalen van duizend-en-een-nacht.

‘Geef de keizer wat des keizers is’. Een bekende uitdrukking in de Nederlandse taal, ontleend aan een nieuwtestamentisch verhaal. Jezus wordt door een Farizeeër uitgedaagd om zich uit te spreken over de Romeinse belastingplicht. Hij laat zich echter niet in woorden vangen en antwoordt cryptisch: ‘Geef wat van de keizer is aan de keizer, en geef aan God wat God toebehoort’ (Matteüs 22:21; Marcus 12:17 en Lucas 20:25). De meeste christenen interpreteren deze uitspraak van Jezus als een goddelijke oproep om – naast goede gelovigen – ook brave burgers en bereidwillige belastingbetalers te zijn, loyaal aan de seculiere staat waarin ze wonen en werken. De vraag is: was dat wat Jezus bedoelde te zeggen? Of zit er een addertje onder het gras?

Abraham onderhandelt met God over het lot van Sodom. Uiteindelijk kan dat de vernietiging van de stad niet tegenhouden. Het leert ons dat goddelijke zeiken wel werkt, maar niet onze eigen verantwoordelijkheid buiten spel zet.