پادکست میوسن

وقتی زیاد تو جای تاریک میمونی اولش چیزی برات واضح نیست ولی به مرور همه چیز خودش رو یخورده بیشتر بهت نشون‌ میدن.
---
قسمتی از اطلاعات این قسمت برگرفته از پادکست دادار
خوانش بخشی از روایت رو بانو شقایق به عهده گرفت و‌ ازش ممنونم.
این قسمت اواخر اسفند ۱۴۰۰، آخرین روزهای قرن منتشر شد. باشد که دغدغه‌ها و فکرها و حرف‌ها برسد به دست قرن جدید.
ممنون که با‌ پادکست میوسن‌ همراه بودید.
سال خوبی براتون آرزو میکنم❤️

تو سیاره ما خودزندگی عمل قبیح و بدیه، بعد چند هزارسال باید همه چیز رو تموم کنیم و ادامه داستان در این قسمت...
قسمتی از این قسمت برگرفته از شعر حسین پناهی و قسمتی کوتاهی از جنگ چهره‌ی زنانه ندارد اثر سوتلانا‌الکساندورنا اکسیویچ استفاده شد و بقیه روایت هم از میوسن.
ممنون از بانو شقایق که بخشی از این قسمت رو با خوانش خوبش پیش برد.
و‌ ممنونم از تک‌تک شما که با میوسن همراهی میکنین و قسمتی از ذهن و فکرتون رو به مجموعه قرض میدین.
امیدوارم این پادکست تاثیر هرچند کوچک در دقیقتر شدن به موضوعات و حل معماهای زندگی اونم با کمک خودتون داشته باشه، در ضمن اگه از شنیدن این پادکست لذت بردین اون رو‌ به دوستاتون هم پیشنهاد کنین،
میتونین شنونده این پادکست در تمام اپ‌های پادگیر باشین، در ضمن در شبکه‌های اجتماعی مثل توییتر و اینستاگرام و کانال تلگرام و کلاب‌هاوس هم با همین اسم مارو دنبال کنین.
دمتونم گرم❤️

ممنونم از دوستان خوبم که صداشون رو در این قسمت میشنوین، آریای عزیز و شقایق عزیز.
قسمتی از متن‌ این قسمت از نظر نیچه درباره حقیقت و شعر پاسخ از مهدی اخوان ثالث برگرفته شده که امیدوارم با دقت بیشتری ذهنتون رو به شنیدن این قسمت قرض بدین و مثال‌ها، استعاره‌ها، عددها، روایت‌ها رو بتونین از واقعیت خارج کنین و حقیقت این قسمت رو کشف کنین.
اگه از شنیدن پادکست میوسن راضی بودی اونو با دوستای همفکرت‌‌ هم به اشتراک بذار.
پ.ن: میوسن در در شبکه‌ها اجتماعی هم میتونین دنبال کنین.
پادکست میوسن، تلنگرهایی به خودمون، با روایتهای چندلایه،کمی ذهن آزاد و اندکی وقت واسه شنیدنش کافیه.
در شبکه‌های اجتماعی هم میتونین میوسِن رو‌ دنبال کنین:
اینستاگرام:
‏https://instagram.com/miocenepod
توئیتر:
‏https://twitter.com/miocenepod
کانال تلگرام:
‏https://t.me/miocene

قسمت بیست و‌نهم همه چیزش ما بین نفسی که‌ اول گرفتیم تا موقعی که اون نفس رو پس بدیم گفته شد.
دم و بازدمت چقدر طول میکشه؟!
تو همون فاصله یه عالمه چیزها میان و میرن، حتی یه قسمت هم میاد و تموم میشه.
یه عالمه حرف حرف حرف حرف هم اون لالوها خودشو مخفی میکنه، یخورده با انگشتات لای کلمه‌ها رو‌باز کن شاید اون پشت یه چیزی مخفی شده باشه...
آروم آروم، سرعت کلمه‌ها و حرف‌های پشت سرشون واست واضحتر میشه...
پ.ن: در خلال روایت‌های غیرخطی و‌ماجرای این قسمت از یک‌ جمله‌ی شاملو و سه جمله‌ از لوری مور استفاده شده.

پ.ن۲:
پادکست میوسن، تلنگرهایی به خودمون، با روایتهای چندلایه،کمی ذهن آزاد و اندکی وقت واسه شنیدنش کافیه.
در شبکه‌های اجتماعی هم میتونین میوسِن رو‌ دنبال کنین:
اینستاگرام:
‏https://instagram.com/miocenepod
توئیتر:
‏https://twitter.com/miocenepod
کانال تلگرام:
‏https://t.me/miocene
#پادکست_میوسن
#پادکست_گوش_کنیم #ذهنتو_قرض_بده_نگران_نباش

رفیقامو گم کردم، با هم میومدیم،
یه لحظه مکث کردم، خم شدم بند کفشمو محکم ببندم،
بلند شدم دیدم هیچکی نیست،
اونا تمام خاطراتم و تعریفم بودند،
الان نمیدونم بگم من کیم کجا زندگی میکنم، وقتی کسی نباشه که تاییدت کنه...
در این ماجرا برشی از اشعار شاملو و حافظ استفاده شده،
در تیکه پازل دیگه این قسمت، از صدا و متن دوست خوبم بانو شقایق هم استفاده شده و ممنون از لطفتش.
امیدوارم برای این قسمت ذهنتون رو باز کنین بدون هیچ نویز اضافه‌ای مسیر وارد شدن تک تک جمله‌هارو باز کنین،
میوسن رو به دوستای همفکرتون هم پیشنهاد بدین.
پ.ن: میوسن در در شبکه‌ها اجتماعی هم میتونین دنبال کنین.
پادکست میوسن، تلنگرهایی به خودمون، با روایتهای چندلایه،کمی ذهن آزاد و اندکی وقت واسه شنیدنش کافیه.
در شبکه‌های اجتماعی هم میتونین میوسِن رو‌ دنبال کنین:
اینستاگرام:
‏https://instagram.com/miocenepod
توئیتر:
‏https://twitter.com/miocenepod
کانال تلگرام:
‏https://t.me/miocene

ما تو دوره‌ای زندگی میکنیم که کسی لبی برای صحبت نداره، فقط دوتا گوش بلند داره که صدای ذهن رو بشنوه، دوتا چشم هم برای اینکه احساس ذهنی رو بشه توش دید، یه‌نگاه میکنی و‌ گوشتو تیزتر‌ میکنی و‌ چک میکنی که حرف به حالت چشم میاد یا نه،
بمونی، داستان بی لب شدنمون رو‌بهت میگم،

کاشکی به باور و آرزوی محال گفتیم و به راحتی پذیرفتیم دست نیافتن به آن را، تا باد چه باشد و میلش به که باشد، راه درروی وجودیت هر چیزی که به آن دست نیافتیم به راحتی در پوشی بر ذهن و‌ باور گذاشتیم‌ و فراموش کردیم تلاش‌های ناکرده و به یاد اوردیم‌ تلاش‌های محال زیادمان را.
در باور اعتقادهای ما به تمام حس‌های تکراری و‌ یکنواخت که هر روز، روز به رخ‌نمایی یکی از آنهاست، فصل‌ها نمادن و قابی برای به تصویر کشیدن و آن روی درونیمان، ماییم که از باده‌ی بی جام خوشیم و بس، و‌معتادی به بی باده کشیدن جان نتوانیم و هزار رفتاری که وابسته به مخدرها و‌ روانگردانهایمان است، باری که ما به ظاهر ادمیان وابسته و سنگین‌ترین مخدر جهان یعنی زندگی هستیم و مرگمان در اوردوز بیش‌از حد زندگی کردنمان بوده و هست و خواهد بود، چه میخواستم بگویم؟
غر میزنیم و‌ غر میزنیم و از غر زدنمان لذتی بس وصف‌ناپذیر آن هم برای تکراری شدن تک حس و به دست اوردن حس قدیمی، در بینهایت اتفاق بین مرز تولد یعنی یک و مرگ یعنی صفر دست و پا میزنیم،
ما فازی ترین منطق پیدایشیم، در باینری ها راهی برای پیدایش هزار هزار هزار اتفاقیم و در انتها محدود به مجموعه کراندار صفر و یک...

تو نظریه بازی‌ها رفتار هر بازیکن به بازیکن روبرویی ربط داره، خلاصه کارت‌های تو دستتو خوب نگه دار، لو بری، باختی!!!

ما هنوز زنده‌ایم با آگاهی به هرچیزی که قصد در ناآگاه کردنمان دارد، ما هنوز زنده‌ایم، خیر و شر دنیا رو نظاره‌گریم، ماه هنوز زنده‌ایم، موجودیت به پدیده‌ای بی جان میدهیم در وجودمان به ان آب و‌ غذا می‌دهیم، یا موجودی جاندار از ما بیرون می‌آید یا آن موجدیت بی جان مارا بیجان و بیحال میکند،
ما قدرت برهم زدن جهان را داریم، جهان را، ولی موجودیتی ریز قدرت برهم زدن مارا دارد، مارا،
نه آب خوردنمان حد و مرز دارد نه کشتارمان نه آلودگیمان، نه ذهن بیمارمان، نه حد مشخصی داریم که از آن به بعد بگوییم بس است دیگر، نه...
ما خود ویروس در عین بیجان بودن جان گرفتیم تا آلوده کنیم آلوده کنیم تمام زیبایی که برایمان بود و با سلیقه‌مان بچینیم دنیای تصوراتمان را، ما بدسلیقه‌ترین موجودیت جهانیم.
مهمان این قسمت: شقایق با خوانش متنی از هانیه کسایی فر(مارا به جانسختی خود این‌گمان بود)

ما کلمون کنج دار بود، یعنی موقع حرکت رو یه وجه میفتادیم و باید میموندیم تا یکی به ما بخوره و بریم رو یه وجه دیگه،
مقاوم بودیم تنها نقطه ضعفمون کنج‌هامون بود،
کوچکترین ضربه به کنج نابودمون میکرد، می‌پوکوند مارو
از بچگی تو گوش ما کله کنج دار‌ها میخوندن که به حرفهای کله کره‌ای‌ها دقت کنین اونا همیشه هم در حال چرخشن هم در حال حرکت،
چیزی کمتر میتونه جلودارشون باشه،
نقاط ضعفمون رو میدونن ولی ضربه نمیزنن ولی قشنگ میسابونن مارو،
جالب اینکه دنیای کله کره‌ای‌ها چارچوب نداشت چارچوب و از ما گرفتن، کله‌کره‌ای‌ها از بعضی کره کوچیکا میترسیدن واسه همین چارچوب براشون مشخص کردن که بتونن تغییرشون بدن و کمی شکستگی و تغییر وضعیت، تو فرمشون ایجاد کنن، اینجوری وقتی رو‌ یه وجه خودشون میفتادن باید میموندن تا یکی هولشون بده که یخورده دیگه برن جلو،
حرکت نکردن و موندن باعث میشه بشینن هی فکر کنن هی غر برنن هی غصه بخورن ولی کاری نتونن بکنن،
اخرشم تو همون وضعیت به مرور رو یه وجه، بچسبن به کف سیارشون.
---
میروی که این زمین مستعمر
کشتگاه بوسه‌های گس باشد
میروی که این مکعب بی سقف
خاک بر سرش شود... قفس باشد
---
قسمتی از پازل این قسمت با شعری زیبا از یاسمن جبارپور بوده، که امیدوارم برای استفاده از این شعر راضی باشند.
برای شنیدن مجموعه میوسن کافیه کمی ذهنتون رو باز کنین، حتما پازل‌ها تو ذهنتون چیده میشه...روایت‌های غیرخطی که در نهایت به یه مسیر خطی منتهی میشن.
یادمون نره من و تو نسبت به عمری که صرف شنیدن و دیدن و یادگرفتن میکنیم مسئولیم.
در نهایت اینکه بودن شما برای میوسن با ارزشه و بدونین که خیلی خیلی واسم عزیزین.
میوسن رو در تمام شبکه‌های اجتماعی مثل اینستاگرام و توییتر و فیسبوک میتونین دنبال کنین و اینکه یه سری پیشنهادهای موسیقی و کتاب هم تو کانال تلگرام پست میشه، امیدوارم با میوسن همراه باشید.

رفیق، ذهن و فکرت رو آزاد کن.

کلی حرف‌ها مونده، فصل دوم و کلی قسمت‌های جدید در راهه، با ذهن‌هاتون کار دارم

شایدم هم زایش آرزو مرده، کسی چه میدونه!؟

نه، تو، منی. نه، من، توام

اکثر مردم حوصله اکثر آدمها رو ندارن...

حافظه خود کلانتر جان است، این قسمت فقط یک روایت و نظر شخصیه، داستان سازی و شخصیت پردازیش با شما❤️

ما گم شدیم، محو شدیم...

این نامه در چرخشی بین محاوره و رسمی، رویا و واقعیت قرار گرفته، حالمون خوبه، نه در واقعیت بلکه در رویا...

این قسمت تقدیم به شما رفقای مهربون، که تو این زمان کم استقبالتون بهم انرژی خوبی داد، ممنون از لطف همتون ❤️این قسمتی ایده‌ای ترکیبی است از فکر و شعر برتولت برشت با کمی تغییر.امیدوارم میوسن رو با آدرس جدید دنبال کنین.

رفقای عزیزم، آدرس پادکست تغییر کرده ممنون میشم میوسن رو سرچ کنین و ادرس جدید رو سابسکرایب کنین. ادرس به زودی رفرش میشه و امار قبلی شنونده‌ها و دنبال کننده‌ها دوباره برمیگرده، ممنون که با حمایتهاتون انرژی خوبی بهم میدین.

این قسمت بی هیچ ادعایی در خواندن، فقط یه استراحت و آماده شدن برای شروع روایتهای جدیده.امیدوارم همراه مجموعه باشید و اگه از پادکست میوسن خوشتون اومد به دوستای همفکرتون هم معرفی کنین. فقط میتونم بگم عاشقتونم❤️

این قسمتها در این فصل، نه شروعی داره و نه تیتراژ پایانی. همه چیز اینجا یهویی، ذهنتو باز بذار رفیق.اول‌ نور بود، یا تاریکی؟
اصلا اگه‌تاریکی‌ بوده باشه چطور اسمش تاریکی شد وقتی روشنایی نبود،
اول خیر بود یا شر؟
اول کوچکتر وجود داشت یا بزرگتر؟
اول دوستی یا دشمنی؟
اول تنهایی یا جمع؟
اول بودن یا نبودن؟
اول منفی یا مثبت؟
اصلا منفی یا صفر یا مثبت؟
دنیا با تضادها خودشو تکمیل میکنه، بودن بدی لازمه، بودن منفی‌ها تاریکی‌ها و ... لازمه تا محرکی باشه واسه رسیدن‌ و یا فهمیدن تضادش، حتی فهمیدن خودش.
ما به تنهایی تعریف نمیشیم، با هم در کنار هم تعریف میشیم،
اگه کسیو که شناس باشه نبینیم میگیم ندیدیم، نمیگیم وجود نداره.
اصلا زندگی کردن در کنار مرگ معنی پیدا میکنه، اگه مرگ نبود زندگی‌کردن یعنی چی؟
اگه زندگی نبود مرگ یعنی چی؟
پوچی‌‌ در کنار وجود همه چی‌معنی پیدا میکنه و‌ همه چی در کنار پوچی...
بگذریم،
شما عاشق نور باش، من عاشق تاریکی

این قسمت برای حدود دوسال پیش بود که گفتم در میوسن ثبت بشه و بمونه به یادگار برای تو

ز باد آمدي رفت خواهي به گرد. چه داني که با تو چه خواهند کرد.

حرفها هرزگاهی نباید طولانی باشن، درست مثل لحظه‌ی قرعه کشی، ما خیلی سریع بدنیا میایم و خیلی سریع...کمتر از دو دقیقه باهات کار دارم.ذهنت رو‌ باز کن، شاید قسمتی که گم شده، پیدا شد.

زیاد جدی نگیر، بین اتفاق‌ها باید انتخاب و زندگی کرد یا حتی زندگی نکرد...

هولوگرام مخدوش شده خلق

به چیزهایی باید بیشتر توجه کرد که ساده ازشون میگذریم.

قسمت اول به تاریخ یکم خردادماه ۱۴۰۰.