Odyssee (NL)

Deze fotoserie van Jorge Ochoa heet “I come from far away”. Jorge is erg geïnteresseerd in immigratie en identiteit, en dat is duidelijk in zijn werk. Nu wonen er meer dan vijfduizend Peruviaanse migranten in België. Een heel grote groep, waar de Belgen maar weinig vanaf weten. In zijn werk legt hij vast hoe ze hun cultuur opnieuw vorm moesten geven om een nieuw leven te beginnen aan de andere kant van de wereld. Deze foto’s laten zien hoe hun sport, religie en gebruiken door hun nieuwe, Belgische omgeving vormgegeven wordt.

Dit zijn de werken van Fee Veraghtert. Ze onderzoekt de pure vormelijke eigenschappen van de schilderkunst, waarbij kleur, vorm, compositie en toeval centraal staan. Ze maakt figuren die op zichzelf staan, volledig abstract en zonder verhaal. Maar toch speelt ze achteraf vaak met de titels van haar werken, alsof ze de abstractie figuratief wil maken. Zo probeert ze een pingpongeffect te creëren tussen de verschillende werken. Verandert dit hoe jij naar het kunstwerk kijkt? Ontstaat er plots een wisselwerking tussen de vormen, de kleuren, de titel en jouw interpretatie?

Dit is de animatiefilm “Werra” door Tobias. We zullen er weinig woorden aan vuil maken, want wat het juist is kan je gewoon hier zien. Het is een geanimeerde haiku, waarin drie verhalen over een wolf, een dakloze vrouw en een soldaat parallel worden verteld, om zo het pure mens-zijn te observeren en over te brengen.

Dit is “Anesthesie” door Clara Wouters. We worden de hele dag om de oren geslagen met nieuwsflashes, nieuwsberichten en nieuwsfeiten. Pandemieën, femicides, racisme, elke dag komt het weer voorbij.  Meer nog, we kunnen niet meer zonder. We krijgen een nieuwsindigestie, en we zetten ons af van het nieuws. We beginnen automatisch bepaalde woorden uit ons nieuws te filteren, we worden ongevoelig voor de gruwelijkste feiten. Dat heeft Clara hier letterlijk toegepast. Ze heeft een krant samengesteld, en hoe verder je er in bladert, hoe ongevoeliger je wordt voor de nieuwsprikkels. Meer en meer worden je prikkels filters, en zet de anesthesie zich in.

Dit is het werk Zoom van Annelotte Lammertse. Af en toe vind je in de stad plekken die vergeten lijken te zijn, waar niemand naar omkijkt; plekken in transitie. Het zijn besluiteloze spaties en onvoorziene fouten in onze stedelijke landschappen. Mensen vinden die plekken vaak maar niks, waardeloos, maar voor Annelotte zijn ze juist enorm waardevol, want de natuur heeft er de vrije loop. Er groeien planten als: boerenwormkruid, sint jakobskruid, duizendblad, guldenroede, maar soms ook eiken- en kastanjebomen, en hier en daar ook eens een wilde Margriet. Die plekken en planten hebben een ongelooflijk potentieel, dat mensen vaak onderschatten. Met zulke planten weeft en verft Annelotte textiel, om zo de zomen van de stad, de randen van onze beschaving, op te zoeken en te laten zien.

Dit is “O”, van Wouter Persyn.  Het project waar Wouter Persyn mee is afgestudeerd als meubelontwerper is Gordn, een kast waar een vreemde opening in zit die een perfecte cirkel vormt, maar allen als je vanuit een exact standpunt naar de kast kijkt. Nu, je hebt misschien gezien dat hier helemaal geen kast staat, en waarover ik nu bezig ben. Wel, voor jou draait O, wat eigenlijk de opening uit Gordn is. Gordn en O vormen samen een geheel maar zijn dat fysiek nooit geweest.

Waar je als toeschouwer rond Gordn, de kast moet lopen, op zoek naar de O- draait het tastbare gat zich hier voor jouw ogen.  Met de regelmaat van de klok openbaart zich die perfecte cirkel …take your time.

Is dit een kast of is dit kunst? Daarover is er nu geen twijfel meer mogelijk.

Dit is het werk Shiyi Zhou. Met dit werk wil Shiyi dat we opstaan, zodat we ontdekken hoe sterk ons eigen lichaam is, en hoe heet onmogelijk is om vrij te handelen. Het is een etherische dans, die het publiek in een context vol instincten en krachten van het leven wil brengen. Probeer jezelf niet te hard verliezen in overanalyseren en bekijk dit werk vanuit je persoonlijke levenservaring en je persoonlijke belevenis.

Dit is “vleeshoop”, van Joke De Pever. We zien vier personen, die volledig op hun gemak zijn bij elkaar. Ze hoeven niet aan maatschappelijke idealen te voldoen bij elkaar: ze zijn wie ze zijn en dat is net waarom ze van elkaar houden. Die intense liefdesrelatie van vrienden en familie wil Joke hier overbrengen. Ze wil vrouwenlichamen afbeelden die niet conventioneel sexy zijn, maar ook niet afstotelijk zijn. Joke vindt dat vrouwen best ook op die manier mogen afgebeeld worden: gewoon, als een lichaam, zonder te moeten behagen. Iets dat Joke typeert is de verschillende materialen en texturen die zij gebruikt: kijk hoe het gezicht van het bovenste meisjes op een ander canvas geschilderd is en dan op dit schilderij is genaaid, en het meisje daaronder op een koekendoos, en hierop geplakt. Of hoe de wolken grof en grotesk geschilderd zijn, maar de vrouwenlichamen gaaf en harmonisch. Trouwens, net als werken van andere grote artiesten bevat dit kunstwerk ook een zelfportret van de schilder. Het is het meisje met de zonnebril. De drie andere vrouwens zijn twee goede vriendinnen en haar zus.

Hoor je dat? Dat is het kloppen van een hart. Normaal is het hart het centrum van onze emoties en onze overtuigingen. Dit hart is echter leeggepompt. Er zit nog niets in, het heeft nog geen permanente invulling. Dit kunstwerk is een ode aan de twijfel: datgene wat er gebeurt wanneer je hart nog leeg is. De twijfel is essentieel in ons leven: de twijfel over wat te doen, de keuze tussen het ene onbekende en het andere onbekende, de keuze tussen wegvluchten of aanvallen, de keuze tussen fierheid en zelfbehoud. Maar, dit gebouw is ook gebouwd op een soort twijfel: dit oude universitaire anatomisch theater is een tempel van de twijfel. De twijfel aan kennis en vaste waarheden zijn de brandstof waarop de universiteit zich verder blijft ontwikkelen. Daarom is dit een ideale plek om het Lege Hart te huisvesten.