باشگاه قتل پنجشنبه | The Thursday Murder Club

اگر منظورم را بدانید فردا صبح است و من تازه از مغازه برگشتم. بیشتر از  آن در یک لحظه. کیف و چتر من روی میز راهرو آماده است. بیشتر از آن در یک  لحظه بیش از حد.

الیزابت فکر می کند که داگلاس مرگ خود را جعل کرده است. ظاهراً در خط  کار او غیر معمول نیست. یک نفر را کشت، جسد را مال خودش تشخیص داد و با  بیست میلیون فرار کرد. چه کسی می تواند بگوید، اما مطمئناً کار خوبی است  اگر بتوانید آن را دریافت کنید.

ما همه در شب گذشته ابراهیم دور هم بودیم، زیرا الیزابت می خواست تئوری  را پشت سر سو رردون اجرا کند. اتفاقاً ابراهیم بهتر حرکت می کند، اما غمگین  به نظر می رسد که اصلا شبیه او نیست. منظورم این است که او همیشه غمگین به  نظر می‌رسید، مگر اینکه فهرستی بنویسد یا چیزی را توضیح دهد، اما به ندرت  او را غمگین می‌بینید. باید یه جوری از آپارتمانش بیرونش کنم او را پشت  فرمان ماشینش برگردانید. یا ماشین رون، اما می‌دانی منظورم چیست.

شب خیلی خوبی داشتیم چیز خاصی نبود، اما همیشه نباید باشد، درست است؟  شاید داشتن شخصی از MI5 در آنجا یک سال پیش احساس غیرعادی می کرد، اما من  انتظار چنین چیزهایی را دارم. فکر کردم سو ریردون هم کمی غمگین به نظر می  رسید. من تصور می کنم که او پس از هر اتفاقی که افتاده است در محل کار دچار  مشکل شده است.

وقتی باگدن ده‌ساله بود، دوستانش ازش خواستند اگر جرائت دارد، از روی پل  بپرد. احتمالاً ارتفاع پل دوازده متر بود و رودخانه‌ای خروشان و سنگلاخ از  زیر آن می‌گذشت. چند سال قبل هم پسر دیگری هنگام پریدن از پل، جان خودش را  از دست داده بود. مدتی مقامات شهر دور نرده‌های پل سیم خاردار کشیدند تا  کسی دوباره حماقت نکند. اما به مرور زمان سیم‌های خاردار  زنگ زده و پوسیده  شده و توی رودخانه افتاده بودند. هیچ‌کس به فکر تعویضشان نبود، چون بودجه  کم بود و حافظه‌ها کوتاه. به‌علاوه، مادر آن پسرک هم کمی بعد خودش را کشته  بود. پس کم‌کم همه احساس کردند آن اتفاق هیچ‌وقت نیفتاده است و انگار نه  انگار که کسی غرق شده بود.

باگدن به خاطر می آورد که از گوشهٔ پل، به رودخانهٔ سفید و خروشان، صخره  های نوک‌تیز و خاکستری نگاه می کرد. اگر می پرید شاید به یکی از سه روش می  مرد. ممکن بود بر اثر برخورد با آب، آن هم از این ارتفاع، در دم بمیرد.  به‌راحتی می‌توانست از صخره هایی که سرشان بیرون بود دوری کند. ولی زیر آب  پر از سنگ بود و قطعاً اگر به یکی‌شان می‌خورد، بی شک می‌مرد. اگر باز هم  قسر درمی‌رفت و از این دو حالت جان سالم به در میبرد چطور؟ خوب، جریان آب  رودخانه تند و بی‌رحم بود و او برای رسیدن به آن طرف رودخانه و سیل‌گیرها  به قدرت و شانس نیاز داشت.

هم‌کلاسی‌هایش تحریکش کردند و او را «تورش» و راسو کوچولو صدا زدند. در  لهستان به ترسوها چنین صفاتی می‌دادند. ولی باگدن به حرفشان گوش نمی‌کرد و  فقط به آب زل زده بود. یعنی چه حسی می‌توانست داشته باشد؟ معلق ماندن روی  هوا. شرط می‌بست حس خیلی خوبی باشد.

باگدن، حتی آن وقت‌ها هم می‌دانست آدم شجاعی نیست. قطعاً بی‌ملاحظه هم  نبود. هیچ‌کس این صفت را بهش نسبت نمی‌داد و البته به این خاطر او را سرزنش  نمی کرد. او اهل خطر کردن نبود و هیچ‌وقت تحت تأثیر تستسترون یا تزلزل  شخصیتی کاری عجیبی از او سر نمی زد. با این حال یادش می‌آید که ژاکتش را  درآورد. آن را مادرش برایش بافته بود. بعد از نرده‌ها بالا رفت و وحشتی  ناگهانی سراپای دوستان هراسانش را در بر گرفت.

راه طولانی عمیقی بود.